Immers, als je een minderheid bent, pas je je al gauw aan aan een meerderheid om te overleven. Ben je dan volgens jou niet integer meer?

Sinds wanneer noem je Hitler integer? Ik vind dit zeer twijfelachtig, deze aanname. Integriteit kan niet los staan van echte ware waarden.

Ik wilde concluderen met een uitspraak van mijn man: normen zijn waardeloos en waarden zijn normeloos.

Zelf merk ik, dat ik weleens probeer te rekken. Het als een uitdaging zie om de naald over de lijntjes te laten wijzen. Maar, om dat zo te doen, dat zelfs iets dat gevoelig ligt in het morele, niet wordt gezien als over de grens. (- mind you, terwijl het dat wel ís, sec geijkt aan de morele consensus) Als ik zo’n verhaal heb geschreven, dan moet ik het in theorie voor kunnen lezen aan iemand, bij wie dat onderwerp extra gevoelig ligt. Zodra ik bij een passage het gevoel heb, dat het zou dissoneren bij een lezer die weet hoe het écht is, moet ik het (van mijzelf) aanpassen. Ik probeer mij dan dus te verplaatsen in die lezer, in dat slachtoffer. Zou dit stuk respectloos voelen, als het mij was overkomen en ik dit las?

Stel je voor je leeft in een maatschappij waarbij je bepaalde groepen iets mag aandoen, dat je anderen daartoe mag aanzetten door teksten.

Er zijn genoeg maatschappijen op deze Aarde waar dit waarheid is. Ik ben blij dat er grenzen zijn.

Over smaak en kleuren kun je niet redetwisten, is een heel oud gezegde.

Ik hoop toch altijd dat er een bewustzijn in een verhaal opeens komt vertellen dat dit toch echt niet kan. Heel mooi als dat het bewustzijn van de lezer is. Om die onderbuik toch in toom te houden.

Misschien is het onderwerp van het topic niet toereikend en gaat het kompas eigenlijk om ons onderbuikgevoel.

Laten we het eens simpel houden.

Ik vertel niemand wat de norm is en leedvermaak zou ik eerder 'oproepen van empathie bij de lezer noemen'. Die moet het tenslotte kunnen lezen alsof het hem zelf overkwam en dan is dat opgeroepen gevoel geen leedvermaak. (Tenzij het de antagonist betreft, misschien, het lekker-puh-net-goed gevoel)

Gedachtenuitwisseling, niet poneren is wat mij betreft hier de insteek. Waarom zou ik dat überhaupt willen? Ga ik daar beter van schrijven, door een ander te vertellen wat ze moeten doen of laten? Nee dus. Leren wil ik joh. En ik ga er inderdaad vanuit dat iedereen dat wil, SO is een leerplatform.

Ik denk niet dat je als schrijver je normen hoeft bij te stellen. Ik denk dat het te maken heeft met empathie, inlevingsvermogen en je eigen grenzen kennen als schrijver. Wanneer het gevoel komt, dat je tekort schiet, (in mijn geval, als mijn imaginaire ervaringsdeskundige/potentiële lezer, bedenkelijk gaat kijken en, blijft kijken) dan is dat een signaal dat ik het niet kan, nog niet kan, of nog niet goed genoeg kan schrijven en een pasje terug moet van de grens.

Ik probeer mij dan dus te verplaatsen in die lezer, in dat slachtoffer. Zou dit stuk respectloos voelen, als het mij was overkomen en ik dit las? Dit is iets totaal anders dan ‘schrijven voor een doelgroep’, naar mijn idee. Die ‘lezer’ aan wie ik ijk, is niet de doelgroep. Dan schreef ik tenslotte een zelfhulpboek, geen fictie.

@Thérèse, het is ook nog het boekenweek'geschenk'. Had het een debuutroman geweest en dat geldt dan ook voor 'de vrouw die honden-' had een uitgever er dan zijn naam aan verbonden?

(ik wil je niet met die zin citeren, Ceridwen, en daar ben je het vast mee eens)

Maar een schrijver die naam heeft gemaakt verwerft daarmee een recht om publiek zeer te gebruiken in een boek. Dat is eigenlijk wel vreemd. Zeg niet dat het niet mag, want we mogen allemaal alles schrijven. Vraag is dan eerder of we het moeten willen.

Ik denk dat ik mijn moreel kompas niet kan ijken aan Lanoye of Boogers. Ik ken hun werkelijke innerlijke beweegredenen niet. Vandaar dat voor mij slechts de spiegel geldt.

Ik denk dat ik mijn moreel kompas niet kan ijken aan Lanoye of Boogers. Ik ken hun werkelijke innerlijke beweegredenen niet. Vandaar dat voor mij slechts de spiegel geldt.

Ik voor mij denk hetzelfde..