Wekelijkse schrijfopdracht #146 – Een gedicht in de natuur

Gedragen Het zand neemt de vorm van mijn lichaam aan ik hoor de zee tegen de rotsen slaan De meeuwen krijsen ze zijn bevriend met de wind Ik proef het kristal op mijn lippen klotsen wordt ruisen Kalmte die zichzelf vindt Mijn warm gekoesterde lichaam verbonden met de bron van haar bestaan glijdt door het helder zoute water drijvend op mijn rug starend naar de kleine wolken die zachtjes voorbij zweven Ik word gedragen voor de eerste keer in mijn leven

Lid sinds

10 jaar 4 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Het proces van loslaten, zich overgeven: dat haal ik eruit. De laatste zinnen maken het af en komt binnen omdat het mi een wens is die een ieder af en toe heeft. Mooi gedaan. :thumbsup: Ik persoonlijk vind het juist fijn als een gedicht helder en minder direct is. ;)
13 juni 2017 - 9:30

Lid sinds

6 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Beste Manon1963, Je beginregel en eindregels zijn mooi, ik zie het voor me. Ik merk in het eerste stukje dat je goed gekeken en gevoeld, geluisterd hebt, dat is fijn voor de lezer. Verder vind ik de opmerking dat meeuwen bevriend zijn met de wind heel origineel, die ga ik onthouden. Misschien kun je erover denken om af en toe wat andere woorden te gebruiken of weg te laten, als ze wat meer voorspelbaar zijn. De meeuwen krijsen, dat ligt voor de hand. Het bevriend zijn met de wind vind ik zelf veel mooier. Probeer eens voor jezelf uit of je dat krijsen ook weg zou kunnen laten of door nog zo'n mooie notitie als dat bevriend zijn met de wind te vervangen. Groet! Greetje Kruidhof
14 juni 2017 - 13:43