Het mag allebei. 'Ik houd' is iets formeler, maar het is echt een kwestie van voorkeur: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/hou-houd

Tegen mijn vrouw zeg ik altijd: 'Ik hou van jou.' Toen we nog vrijden en onverloofd waren, schreef ik haar een keer: 'Ik houdt van jouw'. Ze heeft het onmiddellijk willen uitmaken. Sindsdien kies ik de meest veilige weg en zeg dat ik nog steeds van haar hou. :)

Ik schrijf in verhalen 'ik houd van jou'.

Ik hou me op de vlakte, want ik hou mijn hart vast dat ik er niet van hou.

Die d achter hou schrijf ik alleen als er ook een t achter moet (hij houdt). Ik spreek die d in ik houd niet uit, niemand doet dat in mijn omgeving, alleen in de kerk als we één van die oudere liederen zingen :P

In dialogen gebruik gewoonlijk meer spreektaal: ik hou en vergelijkbare vervoegingen als ik rij, ik snij.

Ik houd van hem. Altijd met een d. Ik houd van de d van houd omdat het het woord afrond. Hou is voor mij onaf. Overigens vind ik het wel fijn om te horen en te lezen, ik stoor mij niet aan hou. Maar het is voor mij houd. Bij verhalenwedstrijden moet ik hier echt op letten, dan doe ik het bij opzet wel eens fou. Anders ben ik bang dat iemand mij herkent.

In het echt: zonder d. In mijn verhalen ben ik de zin nog niet tegengekomen. Wel 'houden' in een andere context, namelijk 'Mijn hand houd ik stijf naar beneden.' Regelmatig vraag ik mij af wat ik zou doen als de gebeurtenissen in mijn verhalen aanleiding zouden geven tot het doen van deze uitspraak en ik denk dat 'hou' het dan zonder 'd' zal moeten stellen.

In het echt: zonder d. In mijn verhalen ben ik de zin nog niet tegengekomen. Wel 'houden' in een andere context, namelijk 'Mijn hand houd ik stijf naar beneden.' Regelmatig vraag ik mij af wat ik zou doen als de gebeurtenissen in mijn verhalen aanleiding zouden geven tot het doen van deze uitspraak en ik denk dat 'hou' het dan zonder 'd' zal moeten stellen.

O, verdraaid, ik herinner mij nu dat ik wel een keer in het echt 'Ik houd van' heb geschreven, alleen ging het toen om een algemene stellingname en niet om een liefdesverklaring.

Toen ik net schreef wilde ik alles 'netjes' doen en schreef ik 'ik houd'. Nu kies ik voor 'hou' in 'ik hou van jou'. Dit vanwege de rijm en het tempo van de zin. Die 'd' remt de boel af.

Volgens mij is: ik houd schrijftaal en ik hou spreektaal.

Ik houw niet van jouw.

Schaam je. Ik schrijf hou als het echt houden van is, in andere gevallen schrijf ik houd. Mezelf aangewend. Ik hou van zwemmen, maar houd me vaak aan de kant vast.

Ja, wat Tja doet. 'Ik hou' als het houden van is, anders kies ik liever 'ik houd'.

Ik volg met genoegen deze discussie. Hardop gedacht: zou het met de opvolgende medeklinker te maken kunnen hebben? Ik houd van --- de 'v' na de 'd' is lastiger dan de 'v' na de 'w' (klank in hou). Dat geldt geheid voor spreektaal.

Normaal schrijf ik ook ik houd van, maar zoals Leonardo aanhaalt, is er ook nog eens ritme en uitspraak. En mijn zin was nu: 'Maar mrauw, ik hou van het baasje.' (Uitgesproken door een huisdier, ik heb geen 50 tinten ambities). Ik stond op het punt dat te verbeteren naar ik houd van het baasje, om de redenen die Anaid noemt. Bovendien zei mijn juf op school altijd: "houwen doe je met een houweel." Maar ik aarzel. Weg leuke mrauw, hou. Al zit je dan snel aan houw. Qua klank. En het is nogal een nuffig huisdier. Als je in hetzelfde boek eenmaal hou tegenkomt en verder keurig houd, denken jullie dan aan een zet/spel/telfout of een bewuste actie?

Dat ligt er aan. Ik ga er in eerste instantie van uit dat het bewust gebeurt. Ik moet dan wel kunnen begrijpen waarom iemand plotseling 'hou' in plaats van 'houd' gebruikt. Dat kan vanwege de klank zijn, maar ook in een dialoog, bijvoorbeeld om te benadrukken dat het om spreektaal gaat. Beide redenen heb ik in deze discussie al voorbij zien komen.

In principe schrijf ik 'ik houd' en 'ik rijd', maar niet als het in een dialoog uitgesproken wordt. Dat vind ik niet natuurlijk overkomen.

Tja's definitie is zeer houdbaar: in de letterlijke betekenis juist formeel, maar in de overdrachtelijke is de -d ommissie duidelijk meer dynamisch. Ik zoud dan hebben moeten beginnen met: Tja's definitie is zeer houbaar... Hmmm...

Het werkwoord zullen is toch iets anders dan houden. Voorlopig volg ik mijn eigen idee. Even terzijde. (Ik gebruik maar niet off topic)Valt het jullie ook op dat als je het woord pijl/peil op de tv hoort, mensen het als pel of peel uitspreken? Kennelijk hebben die geen ei in de mond. :unibrow:

Hed magt allebeided: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/hou-houd Zelf vind ik houd wat boud. En gebruik het dus juist, wanneer het voor mijn gevoel iets toevoegt. Keuze in directe dialoog. Ooit las ik in een jeugdboek (ik vermoed in van Hichtums 'Jelle van Sipke Froukjes', maar kaats mij er niet op vast) dat een jongen of man op de kermis een chocoladehart kocht voor een meisje/vrouw. Op dat chocoladehart stond het woord 'Liewde'. want échte liefde, schrijve men met een 'W'. Misschien geldt dat ook voor 'ik houd van jou'?

Reageer ik. Is ineens alles weg. Maar goed, wat ik wilde zeggen is dat je ook regelmatig je wil leest. Ik schrijf altijd je wilt. Je kunt/ je zult enz. Dat is uiteraard mijn eigen invulling. Proefleestukken waarin je kan staat, corrigeer ik niet. Je kunt, zie ik als een algemeenheid en je kan als persoonlijk.

Men kan. Je kunt. Men/Je kan op dit ijs lopen. Het is dik genoeg. Je kunt op dit ijs lopen. Mooi, dan stap ik uit mijn rolstoel.

Hed magt allebeided: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/hou-houd

Er staat nog iets bijzonders in dit artikel.

Het wél schrijven van de d ('Ik houd van jou', 'Glijd niet uit!', 'Rijd jij of rijd ik?') kan het lezen zelfs bemoeilijken.

Nauw jij weer ...

Ik laat me reien.

Hed magt allebeided: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/hou-houd

Er staat nog iets bijzonders in dit artikel.

Het wél schrijven van de d ('Ik houd van jou', 'Glijd niet uit!', 'Rijd jij of rijd ik?') kan het lezen zelfs bemoeilijken.

Nauw jij weer ...

Nauw, dees is ook wel interessanterig. Als (zeer) informele infinitief en meervoudsvorm is houen mogelijk: 'Kop houen jij!', 'Houen zo!' Als dat zeer informeel is, wat dan te denken van: 'Het is geen liefde, 't is houwen van'. Nu u weer.

Ja, daar heeft taalunie een punt. 'Houd jij je bek eens' bekt niet. Het past ook niet. Ik zou er denk ik niet eens bij nadenken en daar hou van maken. 'Ik houd van het baasje,' dat bekt wel. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer ik neig naar houd.