[thriller] Trauma

Dank je wel Nali voor je reactie. Fijn dat je er voldoende spanning in vindt zitten want dat was eigenlijk mijn vrees. David, de stagiair, heeft later in het verhaal niet echt een heel belangrijke rol, maar ik wilde hem nu reeds met een paar regeltjes introduceren. Maar misschien komt het wat geforceerd over en kan ik dat op een manier verwerken. Moet ik even bekijken. Je suggestie om het iets levendiger te maken met bijvoorbeeld het zwoegen van Philip, lijkt me wel iets. Ik probeer het.

@Kristine - M.i. is het de taak van de fictieschrijver mij als lezer te doen vergeten dat het verhaal een nepgebeurtenis is. Om die reden ben ik geen fan van een alwetende verteller, omdat ik dat een onnatuurlijke manier van vertellen vindt en het een manier is die mij op afstand houdt. Ook hier zit ik als een toeschouwer te luisteren wat de schrijver mij opdient. Ik hoef niks te doen: de schrijver vertelt mij wat ik moet denken, voelen en weten. Niet alleen door heel veel bijvoeglijke naamwoorden (regiewoorden), maar ook de manier waarop feiten worden gepresenteerd. Niet mijn ding, maar aangezien het je vijfde thriller alweer is, zal ik niet representatief zijn voor je doelgroep.

Dit is toch geschreven vanuit het perspectief van de dokter, niet van een alwetende verteller, Leonardo. Het is uiteraard de bedoeling dat de lezer het verhaal voor zich ziet en dat probeer ik ook te doen. Die bijvoeglijke naamwoorden ga ik er eens op nakijken, want daar durf ik wel eens tegen te zondigen. Spijtig dat mijn verhaal je niet ligt, maar toch bedankt voor de reactie.

@Kristine, ik heb niet eerder van je gelezen. Het fragment dat ik lees, trekt mij niet aan. Alles wordt mij voorgekauwd en ik voel geen behoefte meer te willen weten/lezen. In deze schaar ik mij achter de meer uitgebreide reactie van @Leonardo Pisano hierboven. Wellicht is mijn reactie een tikje cru maar wel eerlijk. Laat mijzelf invullen en wegdromen. Wens je alle succes.

Mili, dank voor je reactie. Misschien inderdaad een beetje cru, maar dat geeft niet. In de loop der jaren heb ik een dikke huid opgebouwd. Toch schrik ik een beetje van dat 'voorkauwen'. Twee dezelfde reacties... daar moet ik toch eens ernstig over nadenken.

Dank je wel, Thérèse. Je vat mijn bedoeling prima samen. Elk verhaal is fictie of nep, maar het moet natuurlijk wel realistisch overkomen (behalve fantasy) en dat probeer ik. David gebruik ik meer als klankbord voor de dokter, dus in die zin heeft hij wel een rol in het verhaal.

Misschien kan ik een korte flaptekst publiceren, Leonardo (voor een duppie). Uiteindelijk kun je elk boek samenvatten in een paar regeltjes. Dan is er geen reis en ook geen bestemming :) Grapje hoor. Je hebt recht op je eigen mening. Ik ben echt benieuwd hoe jij dan een thriller zou schrijven.

Dit is toch geschreven vanuit het perspectief van de dokter, niet van een alwetende verteller, Leonardo.

In je tekst zitten veel voorbeelden die de sturende schrijver zichtbaar maken. Een voorbeeld: die misselijkmakende klap. Dat is een mededeling door de schrijver. Die arme dokter denkt dat echt niet (neemt dat niet waar) zo'n milliseconde voor zijn bewusteloosheid / dood.

Hierin moet ik je gelijk geven, Leonardo. Nu je een voorbeeld geeft, zie ik het inderdaad. Daar ga ik dus iets aan doen :)

Voor ik echt ga lezen, scan ik een tekst vaak even: Is het actief geschreven? Staan er ontelbaar veel doodslaande bijv nw in? Maar en toen in overvloed? Dit is door alle 'had-constructies' niet actief, en met een flash back beginnen... kun je dat niet wat anders oplossen? Er staan soms in een zin wel 3,4 bijv nw. Waarom, denk je dat ik te dom ben om de tekst te begrijpen? en maar en/of toen tja die komen rijkelijk aan bod. Ik lees graag thrillers en ook van niet literair niveau maar ik wil wel graag zelf puzzelen. Dus ik wil niet dat de auteur mij letterlijk bij de hand neemt en ieder detail van kleur en geur voorkauwt, ik wil zelf dingen ontdekken. Dat gaat met deze manier van schrijven niet. Ik hoop voor je dat je lezers mij ongelijk geven en dat dit 5e deel een mooie uitgever vindt. Succes. Ik weet niet of de lezer in het algemeen zo leest als Leonardo doet. Onbewust merk je wel waar de camera van het perspectief zit. Hij analyseert het en benoemt het waardoor het heel zwart wit overkomt maar de lezer voelt wel wat hij zegt. Als de camera wisselt raak je als lezer de aandacht na een paar hoofdstukken kwijt.

Het begin is geen flash back, Nienkea, maar ik begrijp wel je reactie over de bijvoeglijke naamwoorden. Dat kan inderdaad wat soberder. Het zelf puzzelen komt wel uitgebreid aan bod in de volgende hoofdstukken. Dat is tenminste de reactie die ik op mijn vorige boeken kreeg: je puzzelt zelf in het verhaal en dan is het einde toch nog een verrassing. Ik ga in elk geval proberen het wat actiever te maken en het hier dan weer te plaatsen.

Ik heb geprobeerd mijn tekst wat krachtiger te maken en minder informatie te geven. Het gevoel van flash back waar Nienkea het over had, zou hierbij ook moeten opgelost zijn. 'Tijdstip van overlijden: twee uur zeventien.' Dokter Philip Lawrence keek naar de wandklok boven de deur. De hectiek van de voorbije uren was verdwenen en had plaats gemaakt voor gelatenheid. De monitors werden uitgeschakeld, de infusen verwijderd. Een laken werd over hem heen gelegd. Het leven van deze jonge kerel was geëindigd nog voor het goed en wel begonnen was. Philip had, samen met zijn team, drie uur gezwoegd zonder resultaat. De steekwonden hadden te veel organen verwoest en hij had minstens twee derden van zijn bloedmassa verloren. Uiteindelijk had het hart er de brui aan gegeven. Twintig jaar traumachirurgie, maar Philip zou er nooit aan wennen, zou er nooit immuun voor worden. De gevoelens van onmacht en woede bij het verlies van een patiënt waren nog versterkt sinds Sonia's zelfmoord. Zijn gedachten gleden af naar die avond toen hij haar lichaam had gevonden op de zolder, bengelend aan een touw aan de balk. Had hij het kunnen verhinderen? Waren er tekenen geweest die hij had genegeerd? Ze had met hem nooit over problemen gepraat, had hun leven samen afgedaan met zes stomme woorden op een haastig afgescheurd stukje papier: ik kon het niet meer aan. Het zou voor hem altijd een raadsel blijven wat het was dat ze niet meer had aangekund. 'Gaat het, dokter Lawrence?' vroeg een van de verpleegsters bezorgd. Hij werd met een schok weer in de werkelijkheid gedropt. 'In zoverre het goed gaat als je een patiënt verliest, Carla. Je zou denken dat ik dit na al die jaren wel gewoon zou zijn, maar dat is niet zo.' Philip trok met een zucht het beschermkapje van zijn mond en deponeerde het, samen met zijn groene schort en latex handschoenen in de afvalzak. Het zweet droop van zijn voorhoofd. ‘Dank jullie wel, mensen,’ zei hij tegen zijn team. ‘We hebben het beste van onszelf gegeven maar het is niet gelukt.’ Holle woorden die zalvend zouden moeten werken maar dat niet deden. Nu de adrenaline langzaam uit zijn lijf wegvloeide, voelde hij pas de totale uitputting. Een kop sterke koffie zou helpen, maar zou hem ook beletten weer te kunnen slapen als hij thuiskwam. Niet dat hij andere nachten zo goed sliep. Meestal viel hij pas na een hele tijd draaien en keren in een lichte slaap en werd dan enkele uren later met een schok wakker. Het beeld van Sonia liet hem nooit los, zelfs niet in zijn slaap. 'Tot maandag dan maar weer, dokter Lawrence?' 'Tenzij er nog een of andere gek met een mes in het rond gaat zwaaien, zal ik er om negen uur zijn, David. Hou jij vannacht nog een oogje in het zeil bij de patiënten?' David was een vierdejaars stagiair die al zijn tijd in het ziekenhuis doorbracht. Philip mocht hem. Hij was een harde werker, stelde meestal de correcte diagnose en zoog alle informatie op als een spons. Traumachirurgie was duidelijk Davids leven, net zoals het dat was voor hem. Had hij Sonia daardoor verwaarloosd? Had ze problemen gehad waar ze met hem niet over had durven spreken? Hij vervloekte zichzelf dat hij telkens weer die donkere gedachten in zijn hoofd liet rondtollen tot ze hem bijna gek maakten. Dokter Philip Lawrence: rots in de branding in het ziekenhuis maar een wrak in zijn hoofd. De nacht was koel en vochtig, maar niet onaangenaam. Toch trok hij de kraag van zijn jas wat hoger tegen zijn gezicht terwijl hij met de afstandsbediening de deur van zijn auto opendeed. De motor sloeg met een zacht, brommend geluid aan. Terwijl hij naar de uitgang reed, zette hij de radio op het Classic Music Channel. Overdag hield hij zich nauwgezet aan de snelheidsbeperkingen, maar nu drukte hij het gaspedaal iets verder in en zette de volumeknop van de radio hoger. Maria Callas zette La Traviata in. Hoewel hij geen woord Italiaans begreep, voelde hij de dramatische sfeer en de intense gevoeligheid van haar stem. Hij schakelde een versnelling lager om door de smalle tunnel onder de rots door te rijden. Toen leek plotseling alles tegelijkertijd te gebeuren: het lichaam dat over de rand zweefde, de harde klap tegen de voorruit, breken van glas en het hoofd met de lange zwarte haren dat tot aan de schouders in het gat in de ruit zat. In pure ontsteltenis rukte hij aan het stuur. De auto maakte een scherpe draai naar links. De rotswand zoefde met duizelingwekkende snelheid op hem af terwijl Maria Callas het leek uit te schreeuwen alsof ze getuige was van deze onvoorstelbare scène. Dan kwamen de klap en de flikkerende sterren. Dan duisternis. Dan niets meer.