[Thriller] Proloog van een thriller. Herschreven #6

Natuurlijk bedoelde ik proloog, sorry, sorry.... Hartelijk dank voor de feedback tot zover. Dat is het als je dagen zit te schaven aan een stukje tekst: op een gegeven moment "zie" je het niet meer. Meer feedback natuurlijk welkom. Ik ga het later verwerken en zal de bijgewerkte tekst plaatsen. En mij gaan verdiepen in de juiste plek voor komma's.

Ik vind het erg leuk, en soms ook een beetje confronterend, om de feedback te lezen. Fijn dat de onderbouwing zo grondig is. Aan Diana Silver: ik noem inderdaad niet zijn naam (die heeft hij wel; hij heet Wessel). Ik heb het stukje herschreven met zijn naam en vond het zelf daarmee veel zwakker worden. Toen ik nadacht waarom ik dat vond, kwam ik tot de conclusie dat het mijn bedoeling is dat de proloog vervreemdend werkt; de afstandelijkheid is daarbij een middel. De stijl van het hierop volgende, eerste hoofdstuk is heel anders en komt veel dichterbij de lezer (denk ik). Een alternatief zou kunnen zijn om de proloog in de ik-vorm te schrijven. Dat komt dichterbij maar zou verwarrend kunnen werken, omdat de rest van het boek een andere ik-verteller heeft. Aan AnneM: Het feit dat zij iets vraagt en hij bevestigend antwoordt is wel van belang later in het verhaal, dus ik heb de zin (in gewijzigde vorm) nog even gespaard :-). Maar misschien heb je gelijk en moet hij er toch nog uit. De sterretjes zijn wel gesneuveld. Verder heb ik zijn angst geschrapt en van hem een emotieloze observant gemaakt. Misschien vinden jullie dat het werkt, misschien niet. Alle commentaar welkom. Hieronder de aangepaste tekst: ______________________________________________________________________________________ De man, die weet dat hij gaat sterven, kijkt gefascineerd naar het straaltje bloed dat uit het gaatje in zijn rechter onderarm sijpelt en een groeiende, helderrode vlek veroorzaakt op het witte laken. Hij richt zijn blik op de figuur naast hem. Haar handen beven. Een druppel verschijnt bij haar slaap, vindt langzaam zijn weg via haar oorschelp omlaag naar haar hals en verdwijnt tenslotte uit het gezicht in haar kraag. Vlak onder haar kaakhoek een snel pulseren. Ze vraagt hem iets, haar stem onvast. Hij knikt. Brand in zijn arm. Ze heeft hem niet gezegd dat het pijn zou doen. Hij opent zijn mond, probeert haar te vragen waarom. Een flits, hij valt, valt… Tijd en ruimte vloeien samen, licht verdwijnt. De pijn verlaat hem, het vallen wordt zweven, zijn lichaam brokkelt langzaam af en lost uiteindelijk op in de duisternis. Het is voorbij. *** Niet voorbij. Geluiden, onherkenbaar. Licht, waar hij alleen donker had verwacht. Hij probeert zich te bewegen, moet iets zeggen. Ledematen, waar geen lichaam meer zou moeten zijn. De klank van zijn stem, de woorden vervormd en onverstaanbaar. Hier klopt iets niet. Dit is helemaal niet goed. Beweging, naast hem. Duisternis, opnieuw. Lucht, stroperig. Iets zwaars op zijn lijf. Hij moet iets doen. Het moet er vanaf. Er vanaf. Spieren trillen, vergeefs verzet. Te zwaar. Te moe. Geen lucht… geen… lucht…

Dank jullie wel. "Gestalte" is inderdaad mooier dan "figuur", ga ik aanpassen. Wat betreft zijn gedachte dat het niet goed is: wat hij bedoelt is dat hij dood had moeten zijn, maar dat dus niet is (dat realiseert hij zich in de regels ervoor). Is dat erg onduidelijk? Ik wil niks uitleggen in dit fragment. Maar het moet natuurlijk nog wel begrijpelijk zijn.