De tijd lijkt even stil te staan. Die glimlach, die ogen. Ik wil me bewegen, iets zeggen, iets. Maar het lijkt of er voor deze seconden een gat in de ruimte en tijd is geboren, die alles om me heen heeft weggezogen en alleen ik en die bruine ogen nog bestaan. Ik word bedekt door een warm gevoel van rust, gemak en herkenning.
(Wie is dit, wat is dit?)
"Ja?" Het moment dat ik bevestigend en vragend antwoord geef trekt het gat zich dicht en de omgeving die het zojuist heeft weggezogen komt weer tot leven.
"Ben jij het zusje van Marianne?" Ik weet niet hoe ik deze woorden zo makkelijk en soepel uitspreek terwijl ik het gevoel heb dat ik in de groene ogen zwem van een droom. Geen moment voel ik me ongemakkelijk of onzeker. Het is alsof ik na een lange plezierige reis mijn eindbestemming heb bereikt. Hopend op een bevestiging lukt het me om me los te rukken uit haar ogen.
"Ja, ben jij Issa?" (Gaat hij me naar huis brengen) Ines lijkt voor even niet meer te bestaan voor mij. Als Issa het portier voor me opent en zijn ogen niet meer op mij gericht staan, stompt Ines zichzelf zowat weer terug in mijn realiteit. Ze zag het, ze had door dat ik mezelf voor een kort moment had verloren. Haar por en wijzende ogen op Issa, maken me dat duidelijk.
Dank
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Hai Issa, Heel eerlijk vond
Lid sinds
9 jaar 4 maandenRol
Hey Mirjam. Super dat je weer
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
De tijd lijkt even stil te
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Ik vind die dubbele ik-vorm
Lid sinds
10 jaar 6 maandenRol
Hey Castor. Dank voor je
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Ok, ik dacht al zoiets. Toch
Lid sinds
10 jaar 6 maandenRol
Thnx! Ik ga dat proberen.
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Nou dat wordt Buwalda lezen
Lid sinds
9 jaar 4 maandenRol
Haha die ben ik dus aan het
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol