-Boeya-26 augustus 2012 - 13:41

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

[roman] Niets is heilig

Hola! Na twee weken in Spanje vertoeft te hebben, heb ik het ontzettend gemist om te schrijven en ben ik weer verder aan het gaan met mijn roman: Niets is heilig. Hoewel ik het verhaal al behoorlijk uitgedacht heb ik mijn hoofd verandert het continue. Het is vooral een diabolische trip van de achttien jarige Max in een oppervlakkige wereld vol drugs, seks en uiteindelijk geweld. Ik verwerk er veel leegte en waanzin in en uiteindelijk vergroot ik de hedendaagse problemen. Een portret van een jonge adolescente verwoeste geest. Ik probeer het vooral intense te maken en het verhaal moet onder de huid kruipen. Uiteraard kan dat niet in dit klein stukje en wil vooral weten wat je ervan vindt? Wil je verder lezen? Moet ik iets aan de stijl doen? Kan ik het anders doen? Grammatica en spelling? Maar eigenlijk alles wat je binnen schiet en erover kwijt wil. Dit is niet meteen de versie die helemaal klopt omdat er altijd weer dingen terug moeten komen uit andere hoofdstukken en dergelijke, ook moet het nog langer gaan worden. Alvast bedankt!

Fragment

Ik draai de kraan open en wanneer ik in de spiegel kijk blijf ik bevroren kijken naar mijn spiegelbeeld. Het water blijft lopen en mijn ledematen lijken verstijfd. Het is alsof ik naar een onbekend persoon kijk of een soort abstractie van mezelf. Ik staar naar mijn Rayban Wayfarer, naar mijn zwart, groen geblokte shirt van Diesel en naar mijn Seiko horloge. Onbetekenende merknamen die mij alleen verder verwijderen van mijzelf. Ik ben niks meer dan een lopend reclamebord. Een poppetje aan een touwtje dat danst en danst voor de zinloosheid. Er valt geen persoonlijkheid af te lezen van dit plaatje, geen doelen, ambities en verlangens. Het enige wat ik zie is angst, wanhoop en een broeiend gevaar. Ik merk dat mijn haren vandaag eigenlijk perfect in model zitten en dat ik er behoorlijk goed uit zie. De verpakking is belangrijker dan de inhoud. Buiten het toilet hoor ik allerlei mensen schreeuwen en lachen en de dreunen van de technomuziek lijken harder te worden alsof ze de deur omver willen walsen. Mijn rechterhand begint te trillen en de muren beginnen langzaam op mij af te komen alsof ze mij willen insluiten. Mijn spiegelbeeld begint te lachen maar ik weet zeker dat ik nu niet lach maar een uitdrukking heb van totale radeloosheid. ‘Stop met lachen! Stop met lachen, klootzak!’ begin ik naar de spiegel te schreeuwen. Ik til mijn bril een beetje omhoog om mijn ogen te bekijken. Mijn ogen zijn zwarte gele spiralen die rond draaien in mijn kassen. Ik deins achteruit en begin te kokhalzen. Met mijn andere hand houd ik mijn trillende hand vast en begin diep in en uit te ademen. Je bent je dingen aan het inbeelden Max, dit is niet de realiteit. Verman je zelf godverdomme, pak jezelf op! Tel tot tien Max, tel tot tien. Een…twee…Mensen kloppen op de deur en roepen dat ik op moet schieten. Drie…Vier…De klink gaat spastisch op en neer. Vijf… Mijn tanden staan stijf op elkaar en de cijfers komen nu sissend uit mijn mond. Zes… Kalmeer je zelf, Max. Zeven…Fuck! Ik haal uit naar mijn spiegelbeeld met een harde zwaai en sla recht op mijn smoel. Ik haal drie of vier keer uit totdat er bloed van mijn gezicht naar beneden sijpelt. Mijn hand trilt nog steeds en zit tot mijn pols onder het bloed. Ik zak in elkaar en kruip naar een hoekje van het toilet toe. Het geluid van de stromende kraan is nu gelijk aan een wild stromende rivier, de dreunen op de deur lijken op geweerschoten. Dit is het Max. Het absolute nulpunt. Je bent ontspoord en je bent alle controle over jezelf kwijt. Je bent verloren en betekenisloos. Er is geen weg meer terug er is alleen nog maar een weg naar absolute waanzin. Zoals je zelf al weet is er geen andere weg, geen andere oplossing, dit is wie je bent en waar je hoort. Max bestaat niet meer, alleen maar als naam, voor de rest ben je niks. Je bent verloren en achter je blauwe ogen is er alleen maar leegte. Aanvaard dit Max. Hoe je het wendt of keert, jij zal nooit leven, nooit met de rest mee kunnen gaan in hun futiele achterlijke verlangens. Er rest alleen nog een ding Max: pak het geweer. Pak het geweer Max, jij weet wel waarom.

Profile picture for user Xuchiejlala

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Xuchiejlala 26 augustus 2012 - 15:51
Ik draai de kraan open en wanneer ik in de spiegel kijk blijf ik bevroren staan kijken naar mijn spiegelbeeld. Het water blijft lopen en mijn ledematen lijken verstijfd. Het is alsof ik naar een onbekend persoon kijk of een soort abstractie van mezelf. Ik staar naar mijn Rayban Wayfarer, naar mijn zwart, groen geblokte shirt van Diesel en naar mijn Seiko horloge. Onbetekenende merknamen die mij alleen verder verwijderen van mijzelf. Ik ben niks meer dan een lopend reclamebord. Ik ben een slachtoffer van de consumentenmaatschappij. Een poppetje aan een touwtje die danst en danst voor de zinloosheid. Er valt geen persoonlijkheid af te lezen van dit plaatje, geen doelen, ambities en verlangens. Het enigste wat ik zie is angst, wanhoop en een broeiend gevaar. Ik merk dat mijn haren vandaag eigenlijk perfect in model zitten en dat ik er behoorlijk goed uit zie. De verpakking is belangrijker dan de inhoud.
Waarom kan hij aan zijn spiegelbeeld geen persoonlijkheid aflezen? Het dragen van merknamen zegt toch ook iets over een persoon? Waar komt de link vandaan dat reclamemerken betekent dat je een slachtoffer bent van de consumentenmaatschappij? Is dat iets wat ook al eerder in zijn gedachten is teruggekomen, waardoor hij dit nu denkt? En hoe kan hij aan zijn spiegelbeeld geen doelen, ambities en verlangen waarnemen? Kun je dat zien? Is er misschien iets waaraan dit af te lezen is?
Buiten het toilet hoor ik allerlei mensen schreeuwen en lachen en de dreunen van de technomuziek lijken harder te worden alsof ze de deur omver willen walsen. Mijn rechterhand begint te trillen en de muren beginnen langzaam op mij af te komen alsof ze mij willen insluiten. Mijn spiegelbeeld begint te lachen maar ik weet zeker dat ik nu niet lach maar een uitdrukking heb van totale radeloosheid. ‘Stop met lachen! Stop met lachen klootzak!’ begin ik naar de spiegel te schreeuwen. Ik til mijn bril een beetje omhoog om mijn ogen te bekijken. Mijn ogen zijn zwarte gele spiralen die rond draaien in mijn kassen. Ik deins achteruit en begin te kokhalzen. Met mijn andere hand houd ik mijn trillende hand vast en begin diep in en uit te ademen. Je bent je dingen aan het inbeelden Max, dit is niet de realiteit. Verman je zelf godverdomme, pak jezelf op! Tel tot tien Max, tel tot tien. Een…twee…Mensen kloppen tegen de deur en roepen schiet eens op. Drie…Vier…De klink van de deur beweegt spastisch op en neer. Vijf… Mijn tanden staan stijf op elkaar en de cijfers komen nu sissend uit mijn mond. Zes… Kalmeer je zelf Max. Zeven…Fuck! Ik haal uit naar mijn spiegelbeeld met een harde zwaai en sla recht op mijn smoel. Ik haal drie of vier keer uit totdat er bloed van mijn gezicht naar beneden sijpelt. Mijn hand trilt nog steeds en zit tot mijn pols onder het bloed. Ik zak in elkaar en kruip naar een hoekje van het toilet toe. Het geluid van de stromende kraan is nu gelijk aan een wild stromende rivier, de dreunen op de deur lijken op geweerschoten.
Dit stukje vind ik erg goed. Het conflict, de oplopende spanning in het stukje door het tellen van 1 t/m 10 af te wisselen met de dreiging die van buiten komt. Ik voel die spanning ook echt.

Geen afbeelding

Lid sinds

10 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Angus 26 augustus 2012 - 16:04
'Het is vooral een diabolische trip van de achttien jarige Max in een oppervlakkige wereld vol drugs, seks en uiteindelijk geweld.' Dat gevoel roept dit fragment wel bij me op. Ik zie wel iemand die te lang, te veel door zijn neus heeft laten gaan en nu op een soort keerpunt staat. Ik lees een soort machteloos besef. Een waarheid die niet langer kan worden verdrongen. Ik weet natuurlijk niet of dat je bedoeling is, maar zo komt het over. Het fragment op zich - wat je beschrijft - zou me wel prikkelen tot verder lezen. 'Max bestaat niet meer, alleen maar als naam, voor de rest ben je niks.' , vind ik een mooie zin. Slaat naar mijn idee ook goed terug op de eerdere gedachten over de merknamen. Maar...... er zitten wel virj veel fouten in het fragment. Bijvoorbeeld: 'Een poppetje aan een touwtje die ' -> Een poppetje aan een touwtje dat 'enigste' -> enige

Profile picture for user Yrret

Lid sinds

10 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Yrret 26 augustus 2012 - 16:08
"Het is vooral een diabolische trip ... " Dat zou de overtreffende trap van het kwaad moeten zijn. Het toppunt van valse/achterbakse/sadistische kwaadaardigheid van de HP naar zichzelf en/of naar medemens en mogelijk dieren. "Ik verwerk er veel leegte en waanzin in en uiteindelijk vergroot ik de hedendaagse problemen." De hedendaagse problemen zijn groot genoeg, als je die uitvergroot verlies je de impact van leegte en waanzin. Je begint heel zwak met de stelling dat hij een slachtoffer is van de consumptiemaatschappij. [hier hecht ik geen enkele geloofwaardigheid aan] In het midden vliegen de emoties lekker van hot naar her. Maar dit kunstje kan je niet een heel verhaal volhouden. Het eind is een verwijzing naar een te bekend thema. Pak het geweer. Okay, pak het geweer. Maar dan nu wel een diabolische daad. Iets wat zo erg is dat je mijn fantasievermogen verpulvert.

Geen afbeelding

Lid sinds

12 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Anna Rivier 26 augustus 2012 - 16:16
Ik heb een paar dingen aangegeven, die me in de gauwigheid opvielen. Voor mij heeft het zeker wel iets dat mijn aandacht trekt. Ik draai de kraan open en wanneer ik in de spiegel kijk blijf ik bevroren staan kijken naar mijn spiegelbeeld. Het water blijft lopen en mijn ledematen lijken verstijfd. Lopend water tegenover verstijfde ledematen vind ik niet samengaan met het woordje ‘en’ ertussen. Ik zou zeggen terwijlHet is alsof ik naar een onbekend persoon kijk of een soort abstractie van mezelf. Ik staar naar mijn Rayban Wayfarer, naar mijn zwart, groen geblokte shirt van Diesel en naar mijn Seiko horloge. Onbetekenende merknamen die mij alleen verder verwijderen van mijzelf. Ik ben niks meer dan een lopend reclamebord. Ik ben een slachtoffer van de consumentenmaatschappij. Een poppetje aan een touwtje die datdanst en danst voor de zinloosheid. Er valt geen persoonlijkheid af te lezen van dit plaatje, geen doelen, ambities en verlangens. Is dit werkelijk het personage dat spreekt, of is het de schrijver? Het kan het personage zijn, ik kan dat niet bepalen op basis van dit stukje, maar het kan ook heel goed de schrijver zijn.Het enigste wat ik zie is angst, wanhoop en een broeiend gevaar. Ik merk dat mijn haren vandaag eigenlijk perfect in model zitten en dat ik er behoorlijk goed uit zie. Leuke waarneming tussendoor, maar de overgang van erg negatief naar positief vind ik wel erg abrupt en mede daarom vraag ik me af of het voorgaande de schrijver is die zich uit, of het personage..De verpakking is belangrijker dan de inhoud. Buiten het toilet de eerste keer dat ik dit lees denk ik dat het personage uit het toilet is gegaan. Misschien komt dat door de witregel.hoor ik allerlei mensen schreeuwen en lachen en de dreunen van de technomuziek lijken harder te worden alsof ze de deur omver willen walsen. Mijn rechterhand begint te trillen en de muren beginnen langzaam op mij af te komen alsof ze mij willen insluiten. Mijn spiegelbeeld begint te lachen maar ik weet zeker dat ik nu niet lach maar een uitdrukking heb van totale radeloosheid. ‘Stop met lachen! Stop met lachen klootzak!’ begin ik begin zou ik weglatennaar de spiegel te schreeuwen. Ik til mijn bril een beetje omhoog om mijn ogen te bekijken. Mijn ogen herhaling van mijn ogenzijn zwarte gele spiralen die rond draaien in mijn kassen. Ik deins achteruit en begin te kokhalzen. Met mijn andere hand houd ik mijn trillende hand vast en begin diep in en uit te ademen. Je bent je dingen aan het inbeelden Max, dit is niet de realiteit. Verman je zelf godverdomme, pak jezelf op! Tel tot tien Max, tel tot tien. Een…twee…Mensen kloppen tegen de deur en roepen schiet eens op. Drie…Vier…De klink van de deur van de deur kan weg, voorkomt herhaling van ‘de deur’ beweegt spastisch op en neer. Vijf… Mijn tanden staan stijf op elkaar en de cijfers komen nu sissend uit mijn mond. Zes… Kalmeer je zelf Max. Zeven…Fuck! Ik haal uit naar mijn spiegelbeeld met een harde zwaai en sla recht op mijn smoel. Ik haal drie of vier keer uit totdat er bloed van mijn gezicht naar beneden sijpelt. Is de spiegel niet inmiddesl stuk en naar beneden gedonderd?Mijn hand trilt nog steeds en zit tot mijn pols onder het bloed. Ik zak in elkaar en kruip naar een hoekje van het toilet toe. Het geluid van de stromende kraan is nu gelijk aan een wild stromende rivier, de dreunen op de deur lijken op geweerschoten. Dit is het Max. Het absolute nulpunt. Je bent ontspoord en je bent alle controle over jezelf kwijt. Je bent verloren en betekenisloos. Er is geen weg meer terug er is alleen nog maar een weg naar absolute waanzin. Hoe combineer je het absolute nulpunt en de absolute waanzin? Is waanzin bedoelt als lager dan het nulpunt?Zoals je zelf al weet is er geen andere weg, geen andere oplossing, dit is wie je bent en waar je hoort.Ik ga er vanuit dat uit voorgaande blijkt waarom de ik dit zelf al weet Max bestaat niet meer, alleen maar als naam, voor de rest ben je niks. Je bent verloren en achter je blauwe ogen is er alleen maar leegte. Aanvaard dit Max. Hoe je het wendt of keert, jij zal nooit leven, nooit met de rest mee kunnen gaan in hun futiele achterlijke verlangens. Voor deze zin geldt hetzelfde als bij de vorige, wat dit precies betekent voor het personage blijkt neem ik aan uit de voorgaande tekst. Als zin op zichzelf vind ik het nl niet duidelijk. Hoe verhoudt ‘leven’ zich met ‘futiele achterlijke verlangens’, bestaat er volgens de ik dan geen leven zonder deze verlangens?Er rest alleen nog een ding Max: pak het geweer. Pak het geweer Max, jij weet wel waarom.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Tja 26 augustus 2012 - 16:41
Ik draai de kraan open en staar als bevroren naar mijn spiegelbeeld. (Het is logisch dat je staat) Ik lijk wel een lopend reclamebord. die danst - dat danst het enigste - het enige een broeiend gevaar begrijp ik niet. de deur omver willen walsen. - de deur eruit willen bonken.(?) lachen, klootzak!' zijn zwart met gele spiralen (zwarte gele is niet logisch) Een ... twee ... mensen kloppen op de deur en roepen dat ik op moet schieten. Drie .... vier ... de klink gaat spastisch op en neer. Mijn tanden - mijn tanden Zes ... kalmeer jezelf, Max. fuck en met een harde zwaai (beuk) slag ik recht op mijn smoel. toilet toe. - toilet. Het geluid van het stromende water (een kraan stroomt niet) heeft nu het volume van ... Dit is het, Max. .... meer terug, alleen nog maar de weg naar ... Zoals je zelf wel weet is er geen andere oplossing, (anders 3x weg bij elkaar) Aanvaard dit, Max. hoe je het ook wendt of keert, je zult ... Er rest je maar één ding: Als dit het einde is van Max, dan is het verhaal uit. Ja, ik voel de wanhoop.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Boeya- 26 augustus 2012 - 17:47
@ Xuchiejlala [quote]Waarom kan hij aan zijn spiegelbeeld geen persoonlijkheid aflezen? Het dragen van merknamen zegt toch ook iets over een persoon? Waar komt de link vandaan dat reclamemerken betekent dat je een slachtoffer bent van de consumentenmaatschappij? Is dat iets wat ook al eerder in zijn gedachten is teruggekomen, waardoor hij dit nu denkt? En hoe kan hij aan zijn spiegelbeeld geen doelen, ambities en verlangen waarnemen? Kun je dat zien? Is er misschien iets waaraan dit af te lezen is?
Het boek gaat voornamelijk over identiteit, die hij in zichzelf probeert te vinden. Op dit punt ziet hij helemaal niks meer in zichzelf, geen karakteristieken, verlangens, waarden, dromen of zomaar woorden om zichzelf te beschrijven. Hij heeft geen persoonlijkheid die hij tevergeefs probeert te vinden. Hij kijkt naar zijn spiegelbeeld en ziet niks behalve de merknamen. De maatschappij speelt een belangrijke rol en hij ziet iedereen als poppetjes die aan touwtjes dansen en alles maar doen wat via reclame en media naar voren komt. Hij is er zwaar op tegen maar tegelijkertijd kan je niks anders doen dan meedoen. Vandaar het zinnetje: de verpakking is belangrijker dan de inhoud. Dat is iets wat vaker terugkomt en nu redeneert hij dat naar zichzelf. Dit soort dingen zijn constant in zijn gedachten verwerkt en zou duidelijker moeten als je de rest ook leest. Maar dat slachtoffer van de maatschappij gebeuren moet ik anders verwoorden en komt niet goed uit de verf. Hij haalt ook uit naar zichzelf omdat hij zichzelf veracht. Hij wil vrolijk meedoen maar kan het niet.
Buiten het toilet hoor ik allerlei mensen schreeuwen en lachen en de dreunen van de technomuziek lijken harder te worden alsof ze de deur omver willen walsen. Mijn rechterhand begint te trillen en de muren beginnen langzaam op mij af te komen alsof ze mij willen insluiten. Mijn spiegelbeeld begint te lachen maar ik weet zeker dat ik nu niet lach maar een uitdrukking heb van totale radeloosheid. ‘Stop met lachen! Stop met lachen klootzak!’ begin ik naar de spiegel te schreeuwen. Ik til mijn bril een beetje omhoog om mijn ogen te bekijken. Mijn ogen zijn zwarte gele spiralen die rond draaien in mijn kassen. Ik deins achteruit en begin te kokhalzen. Met mijn andere hand houd ik mijn trillende hand vast en begin diep in en uit te ademen. Je bent je dingen aan het inbeelden Max, dit is niet de realiteit. Verman je zelf godverdomme, pak jezelf op! Tel tot tien Max, tel tot tien. Een…twee…Mensen kloppen tegen de deur en roepen schiet eens op. Drie…Vier…De klink van de deur beweegt spastisch op en neer. Vijf… Mijn tanden staan stijf op elkaar en de cijfers komen nu sissend uit mijn mond. Zes… Kalmeer je zelf Max. Zeven…Fuck! Ik haal uit naar mijn spiegelbeeld met een harde zwaai en sla recht op mijn smoel. Ik haal drie of vier keer uit totdat er bloed van mijn gezicht naar beneden sijpelt. Mijn hand trilt nog steeds en zit tot mijn pols onder het bloed. Ik zak in elkaar en kruip naar een hoekje van het toilet toe. Het geluid van de stromende kraan is nu gelijk aan een wild stromende rivier, de dreunen op de deur lijken op geweerschoten.
Dit stukje vind ik erg goed. Het conflict, de oplopende spanning in het stukje door het tellen van 1 t/m 10 af te wisselen met de dreiging die van buiten komt. Ik voel die spanning ook echt.
Dankjewel. Precies mijn bedoeling geweest!

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Boeya- 26 augustus 2012 - 17:51
'Het is vooral een diabolische trip van de achttien jarige Max in een oppervlakkige wereld vol drugs, seks en uiteindelijk geweld.' Dat gevoel roept dit fragment wel bij me op. Ik zie wel iemand die te lang, te veel door zijn neus heeft laten gaan en nu op een soort keerpunt staat. Ik lees een soort machteloos besef. Een waarheid die niet langer kan worden verdrongen. Ik weet natuurlijk niet of dat je bedoeling is, maar zo komt het over. Het fragment op zich - wat je beschrijft - zou me wel prikkelen tot verder lezen. 'Max bestaat niet meer, alleen maar als naam, voor de rest ben je niks.' , vind ik een mooie zin. Slaat naar mijn idee ook goed terug op de eerdere gedachten over de merknamen. Maar...... er zitten wel virj veel fouten in het fragment. Bijvoorbeeld: 'Een poppetje aan een touwtje die ' -> Een poppetje aan een touwtje dat 'enigste' -> enige
Inderdaad. Daar gaat het over alsmede de maatschappij die net zo'n grote rol speelt. Spelfouten had ik inderdaad veel beter naar moeten kijken. Ik gooi het altijd te snel op SO.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Tja 26 augustus 2012 - 17:52
Gek, ik reageerde gelijk na Xuchie, zie ik er opeens een heel stel berichten tussen staan. Sorry, dit is off topic. Ik hoop niet dat ik voor Jan ... bezig ben geweest. Ach, gebeurt wel vaker.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Boeya- 26 augustus 2012 - 18:12
"Het is vooral een diabolische trip ... " Dat zou de overtreffende trap van het kwaad moeten zijn. Het toppunt van valse/achterbakse/sadistische kwaadaardigheid van de HP naar zichzelf en/of naar medemens en mogelijk dieren. "Ik verwerk er veel leegte en waanzin in en uiteindelijk vergroot ik de hedendaagse problemen." De hedendaagse problemen zijn groot genoeg, als je die uitvergroot verlies je de impact van leegte en waanzin. Je begint heel zwak met de stelling dat hij een slachtoffer is van de consumptiemaatschappij. [hier hecht ik geen enkele geloofwaardigheid aan] In het midden vliegen de emoties lekker van hot naar her. Maar dit kunstje kan je niet een heel verhaal volhouden. Het eind is een verwijzing naar een te bekend thema. Pak het geweer. Okay, pak het geweer. Maar dan nu wel een diabolische daad. Iets wat zo erg is dat je mijn fantasievermogen verpulvert.
Er komt ook veel kwaadaardigheid naar de medemens. Slachtoffer van de maatschappij ga ik anders verwoorden, klinkt inderdaad flauw. Als er een geweer in het verhaal voorkomt dan moet die gebruikt worden. En die wordt ook veel gebruikt in de tour-de-force die hierna komt waar het nou ja fantasievermogen verpulvert wil ik niet zeggen maar wel waar het behoorlijk over de top gaat. Het moet ook vooral kil zijn en je murw slaan.

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Boeya- 26 augustus 2012 - 18:41
@ Anna Rivier. Ik ben heel slecht met quoten op deze site, terwijl het op andere sites makkelijk gaat. Ik ga zo proberen je van een reactie te voorzien. De stem van de schrijver of personage? Het is bedoeld dat het de stem van het personage is, hoewel als je alleen dit stukje leest, dan komt dat inderdaad niet duidelijk naar voren. Het laatste stukje is de meest duistere kant van Max die door heel verhaal tegen hem spreekt. Fantasie en realiteit mengen zich door elkaar. Beeldt Max zich nu een stem in of is het zijn eigen stem; dat is een soort trucje die ik uithaal. Er komt veel drugs en paranoia in voor die ik dan ook door die innerlijke stemmen wil weergeven. Wat als geheel wel duidelijk moet zijn maar het hoeft ook alweer niet compleet te kloppen. Met het absolute nulpunt bedoel ik dat Max zichzelf nu helemaal heeft verloren. Het hele verhaal lang probeert hij zichzelf te vinden of betekenis te vinden in het leven en op dit punt is alles verloren. Hij ziet helemaal niks meer als hij naar zichzelf kijkt. Vanaf het begin af aan gebeuren er allerlei vage dingen (in zijn hoofd) maar die schudt hij van zich af en gaat verder met leven alsof er niks aan de hand is. Hij acteert alsof er niks aan de hand is maar op dit moment kan hij zichzelf niet meer beheersen. Het aftellen, jezelf tot rust bedaren, mislukt bij zeven en hij slaat op zijn eigen spiegelbeeld. Hij wil zichzelf slaan als het ware. Waanzin zit er door heel boek maar die kan hij onder controle houden en nu niet meer. Dat bedoel ik met absolute waanzin. Max is weg, is alleen een naam, verder niks. Wat hierna komt.... Max probeert iets te zien in het leven wat echte waarden heeft maar hij ziet alleen maar 'futiele verlangens' die hij achterlijk vind. Iedereen om hem heen praat alleen maar over hun droomauto, huis en dergelijke en hijzelf vind dat daar geen 'echte' waarden achterzit. Hij ziet het leven als meer dan alleen maar werken en sparen en jaarlijks op vakantie gaan. Maar als iedereen om hem heen alleen maar zo leeft en daarover praat en de maatschappij alleen maar daaromheen draait dan ben je nogal alleen. Hij kan geen connectie vinden in mensen die niet denken zoals hij denkt. Poppetjes aan touwtjes zo denkt hij erover. Hopelijk heb ik het zo een beetje duidelijk gemaakt. Het moet uiteraard veel duidelijker zijn als geheel. Ik moet er ook nog beter naar kijken. Bedankt voor je reactie!

Geen afbeelding

Lid sinds

11 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
-Boeya- 26 augustus 2012 - 18:51
Iedereen bedankt voor jullie reacties! Ik ga snel naar de herhalingen en spelfouten kijken. Tja, jouw inbreng is altijd zinvol! In ieder geval is het niet totaal onbegrijpelijk en zien jullie wel waar ik heen wil gaan.