[roman] Littekens.

Hij keek mij recht aan in mijn ogen en legde zijn hand op mijn blote been die was bedekt met littekens en wonden, ik had hem net verteld hoe dat kwam, wat wel een grote stap was in mijn leven aangezien niemand het van mij wist. Ik had het verteld aan mijn beste vriendin, maar die was boos op me geworden en had gezegd dat het voor aandacht was. Maar het was niet voor aandacht, ik probeerde het haar uit te leggen maar ze begreep het niet, Steve, mijn vriendje, daar in tegen begreep me wel. 'Het komt allemaal goed, ik beloof het je.' Zei hij. 'Ik weet het niet, ik weet het gewoon niet meer. Het is al twee jaar Steve, twee jaar.' Zuchtte ik terwijl ik een hand door mijn haren haalde en een verdwaalde traan woest wegveegde van mijn wang, ik mocht niet huilen. 'Waarom wil je niet huilen?' Vroeg hij aan mij. 'Omdat ik me elke avond in slaap huil, mezelf afvragend wanneer de tranen nou eens op zijn. Wanneer ik me nou eindelijk een keertje blij kon zijn. Ik wil weer weten hoe het is om altijd te lachen terwijl je het echt meent. Ik mis het, en ik haat het dat ik zo een rotzooi van mijn leven heb gemaakt.' 'Maar waarom snijdt je jezelf?' 'Stel je voor, je valt, dan focus je op de pijn, je vergeet alles behalve de pijn. Ik haat mezelf, ik heb het gevoel dat ik iedereen teleur stel, dat ik ze in de weg zit met alleen maar bestaan, en dat doet pijn. Als ik mezelf snijdt heb ik de pijn in mijn eigen handen, en hoef ik alleen aan de pijn te denken van de snee die op mijn been zit, het bloed dat naar beneden druipt en hoe erg ik het verdien. Het doet minder pijn dan de pijn die ik heel de tijd door voel, en die pijn ben ik op dat moment even vergeten. En dat is wat ik wil, de pijn vergeten. En stoppen gaat niet zomaar, hoe vaak ik het ook probeer ik kan niet stoppen, ik verdien de pijn. Ik haat mezelf.' 'Het spijt me Gil, het spijt me zo.' Antwoordde hij met tranen in zijn ogen, ik schudde mijn hoofd. 'Nee het spijt mij. Het spijt mij dat ik zo verdrietig ben, dat ik niet sterk ben, dat ik niet echt blij kan zijn, dat ik mezelf snijd en het spijt me vooral omdat,' Ik haalde een keer diep adem en richtte daarna mijn blik op de grond. 'Omdat ik hier gewoon niet meer wil zijn, ik wil niet meer leven.' voegde ik er zacht aan toe. 'Je bent sterk Gillian, geef nou niet op. Alles word beter, ik ben blij dat je het me hebt verteld. Ik zal je helpen.' 'Dank je wel Steve, ik ben blij dat je dit zo goed opvangt. En weet je, de enige reden waarom ik wel oprecht lach is om jou. Ik hou van je.' Antwoordde ik terwijl ik lachte door mijn tranen heen. 'Ik hou ook van jou en samen komen we overal doorheen lieverd.' zei hij tegen mij 'Ik zal er voor je zijn, voor altijd.'