[roman] Idealen verbied je niet

“Doorlopen”, sist de hooligan wanneer Robert lijkt weg te zakken uit de groep. “Daar heb je de rest” bracht een lange blonde jongen uit terwijl hij wees een naar een groep op de hoek van een zijstraat. Niet veel later hadden de groepen elkaar gevonden en liepen ze als één front op de demonstratie van de nazi’s af. Politie eenheden leken overal vandaan te komen en de menigte begint steeds sneller te lopen. “Nu gaat het los” bracht Robert nog uit, niemand leek hem te horen. Flessen, stenen en stokken vlogen door de lucht in de richting van nazi’s die werden afgeschermd door een cordon van de mobiele eenheid. Even gaan ze opzij, om de politie te paard erlangs te laten. In het echt zijn die beesten nog groter dan op de televisie dacht Robert terwijl hij net als de anderen maakt dat hij wegkomt. Over het hek en door het plantsoen het grasveld op. Dat zou voor die klote paarden tenminste geen optie zijn. Robert kijkt om zich heen en is iedereen kwijt. De meesten waren het hele grasveld overgerend en de bosrand ingevlucht. Hij ziet bekende gezichten naar hem staren. “Kom terug en vecht mee!” schreeuwt Robert naar zijn vrienden enkele tientallen meters verderop. Wild zwaaiend met zijn armen om te gebaren dat ze terug moesten komen. Het was nog geen 5 minuten nadat de aanval was geopend, dat de ME zijn charges uitvoerde. De honderden demonstranten werden het nabijgelegen Wezenlandenpark ingedreven. Robert zag Simon en Mina, Remco zag hij niet. Goede kans dat hij al opgepakt was door de politie. Robert stond te midden van de open grasvlakte toen hij nog eens riep “Hier moeten we heen!” met zijn rug nog naar de demonstratie hoort hij sirenes steeds luider worden en dichterbij komen. Hij draait zich om en kijkt recht in de koplampen van een ME bus dat op hem afstuift. “Wat krijgen we nou?” denkt Robert, en hij springt opzij om te voorkomen dat hij door het busje word aangereden. Zich klaarmakend om nog even een boze vuist in de lucht te gooien en de bestuurder een aantal verwensingen na te schreeuwen komt het busje met gierende remmen tot stilstand. De schuifdeur gaat open en er springen een viertal agenten in burger uit. “Ze moeten mij hebben” beseft Robert zich. Hij trekt een sprint voortgestuwd door de adrenaline dat het hele tafereel losmaakte. Als hij over zijn schouder kijkt ziet hij de “Stillen” weer het busje inklimmen en de achtervolging inzetten. Links rechts links rechts, al zigzaggend stuift hij door het park zonder eigenlijk te weten waarheen. Robert besluit even te doen alsof hij zich gewonnen geeft en laat het busje naderen en tot stilstand komen. “NU!” denkt Robert als het busje weer opengaat. En rent in een nieuwe sprint de laatste kracht uit zijn benen. Tevergeefs. Een duw in zijn rug, een hap gras en tie-rips om zijn polsen. Robert wordt aan zijn armen en benen opgetild en ruw het busje ingesleurd.