1944Gekrabbel29 januari 2016 - 22:21

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

[psycho thriller] Doe het dan

Dit is een gedeelte uit het eerste hoofdstuk van de hoofdpersoon George die er door de dood van een eekhoorntje achter komt dat hij een hoop dierenleed uit z'n jeugd niet verwerkt heeft. Is voor de lezer duidelijk genoeg dat er bij een dergelijke reactie van George op de dood van het eekhoorntje wel sprake 'moet' zijn van psychische instabiliteit met aanloop naar een psychose?

Fragment

Bij het hek aangekomen ziet hij verderop een eekhoorntje, vanuit het bos aan de linkerkant, de weg oversteken. Op hetzelfde moment hoort hij van achteren een auto aankomen. ‘Oh’, denkt hij, ‘als dat maar goed gaat.’ Want daar waar de eekhoorn was overgestoken staan geen bomen, maar alleen maar het hek. En hij weet dat een eekhoorn een boom nodig heeft om over het hek te komen. Ja, aan de andere kant van het hek staan wel bomen. Als de auto hem voorbij gereden is ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen. In een uiterste poging om zich in veiligheid te brengen probeert hij over het hek te klimmen. Maar zijn scherpe nageltjes die in de schors van een boom een stevig houvast vinden, schieten door het gladde gaas. Te laat heeft het diertje door dat hij het hek niet over kan komen. In paniek rent het terug, de weg over naar de reddende bomen waar het net vandaan is gekomen. Maar de auto is te vlakbij. Alles wat George hoort is een korte piep toen het diertje door de voorkant van de auto werd gegrepen en terug de berm in werd geslingerd op nog geen twintig meter voor hem. Hij vloekt en knijpt in z’n remmen. Gezeten op het zadel kijkt hij naar het in het gras liggende trillende diertje, dat het snuitje probeert af te wenden van hem in wie het een vijand ziet. Maar het eens zo soepele lichaampje kan niet méér kracht vinden dan het oogje dat op z’n belager is gericht, open te houden. Hij maakt ook de andere voet los uit het pedaal, stapt af en zet z’n fiets tegen het hek. Hij loopt op het nog steeds sidderende diertje toe en knielt er bij neer. Voorzichtig pakt hij het op. Het glanzende roodbruine pelsje voelt warm aan. Hij draait het lijfje zo dat hij het kopje kan bekijken. Uit het neusje komt bij het ademhalen steeds een blaasje bloed tevoorschijn dat uit elkaar spat en kleine rode spettertjes op z’n blote arm achterlaat. De harige lipjes zijn licht vaneen geweken en laten een klein stukje van het prachtige gebit met de kleine knaagtandjes zien. Nog staan de oogjes met hun staalblauwe glans helder in het kopje. Hij sluit z’n rechterhand een beetje om te voorkomen dat het diertje er af kan rollen. In z’n vingertoppen voelt hij duidelijk het kloppen van het hartje. Wat is het toch een prachtig diertje, denkt hij. Zou het een mannetje of een vrouwtje zijn. Maar tegelijkertijd beseft hij dat hij hier een stervend wezentje in z’n handen houdt. Plotseling verkrampt het lichaampje. Het beestje strekt de voorpootjes uit als een kat die zich uitrekt, kromt z’n nageltjes en begraaft de vlijmscherpe nageltjes van een voorpootje in de muis van z’n rechterhand. George voelt niet dat het klauwtje zich weer samentrekt en de nageltjes een centimeter verder dan waar ze naar binnen zijn gedrongen weer door de huid van z’n hand naar buiten komen. Zo gebiologeerd als hij is door de doodstrijd. Nog even worden de oogjes wijd open gesperd om dan hun staalblauwe glans te verliezen. Het tot nu toe enigszins opgetrokken bovenlipje zakt naar beneden. Dat gebeurt ook met het onderlipje zodat nu de onderste tandjes en het rose tandvlees waaruit ze opschieten, zichtbaar worden. Het hartje heeft opgehouden met kloppen. Het was of ook z’n eigen hart stilstond. De pijn die de nageltjes in z’n hand zouden moeten veroorzaken voelde hij niet. In trance bleef hij maar naar het dode lichaampje kijken. De wildste gedachten stormden door z’n hoofd. Gevoelens van liefde, haat en moedeloosheid wisselden elkaar razendsnel af. Automatisch en met eerbied sloot hij de oogjes van het beestje. Een traan uit zijn oog viel op het nog warme pelsje en liet een donkere plek achter. Even verloor hij alle begrip van plaats en tijd. Vlug stak hij de weg over en liep een paar meter het bos in. Voor hij het lichaampje op een plek met zacht mos neerlegde kuste hij het kopje tussen de oogjes. Eerst toen bemerkte hij dat een voorpootje zich met de nageltjes in z’n hand had vastgeklampt. Het was alsof het diertje niet van hem, die het in z’n doodstrijd had bijgestaan, wilde scheiden. De nageltjes waren als vishaakjes in de muis van z’n hand gedrongen. Hij zou het klauwtje niet los kunnen krijgen zonder het pootje te breken. Nog steeds in trance haalde hij met z’n linkerhand het doosje met bandenplakspullen uit z’n achterzak en zocht het schaartje. Toen hij het eerste nageltje van het klauwtje wilde afknippen, drongen de twee bekken van het schaartje als vanzelf in de muis van z’n hand en knipte z’n eigen huid en spierweefsel door. Hij voelde geen pijn.

Profile picture for user Yrret

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Yrret 29 januari 2016 - 23:18
Is voor de lezer duidelijk genoeg dat er bij een dergelijke reactie van George op de dood van het eekhoorntje wel sprake 'moet' zijn van psychische instabiliteit met aanloop naar een psychose?
'Moet' - neen, dat gaat mij iets te ver.

Profile picture for user janpmeijers

Lid sinds

9 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
janpmeijers 30 januari 2016 - 11:38
1944Gekrabbel, Ja, het is duidelijk dat de HP niet spoort. Tip: misschien nog een paar gerichte vragen stellen over het stuk. Ik lees allerlei dingen waar ik iets van vind, maar weet niet of je die feedback wilt. (gedachten niet tussen ' ' en let op dat je het perspectief bij de HP houdt en niet bij de eekhoorn, zoals hier:
Als de auto hem voorbij gereden is ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen. In een uiterste poging om zich in veiligheid te brengen probeert hij over het hek te klimmen.
)

Geen afbeelding

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1944Gekrabbel 30 januari 2016 - 13:13
1944Gekrabbel, Ja, het is duidelijk dat de HP niet spoort. Tip: misschien nog een paar gerichte vragen stellen over het stuk. Ik lees allerlei dingen waar ik iets van vind, maar weet niet of je die feedback wilt. (gedachten niet tussen ' ' en let op dat je het perspectief bij de HP houdt en niet bij de eekhoorn, zoals hier:
Als de auto hem voorbij gereden is ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen. In een uiterste poging om zich in veiligheid te brengen probeert hij over het hek te klimmen.
)
bedankt janp Dat van dat perspectief bij de HP houden, daar heb ik wat aan. Andere opmerkingen hoor ik ook graag. Ik kan altijd nog zelf beoordelen of ik ze relevant vind. Temeer omdat dit stukje enigszins uit het verband is gerukt.

Geen afbeelding

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Sweet Lucy 30 januari 2016 - 18:21
Om te beginnen: Neeeeeee!!!!! Die arme eekhoorn!!! Ik wilde bijna niet verder lezen zoals je bij een spannende film je handen voor je ogen houdt, maar stiekem toch wilt weten wat er gebeurt dus tussen je vingers door spiekt. Ondanks dat je het van te voren had verteld, zat ik toch te hopen dat het beestje het zou redden. Arm ding. Dat gezegd hebbende: Ja, voor mij is de aanwezigheid van psychische problematiek duidelijk. Hoewel ik nog twijfel over de aard daarvan. George lijkt me een liefdevol persoon, maar deze zin:
Zo gebiologeerd als hij is door de doodstrijd.
Doet me vermoeden dat hij misschien toch iets meer morbide is en neigt naar psychopathie. Is dat wat je uit wilt dragen? Super! Wil je George toch meer liefhebbend houden, dan kan dit zinnetje beter weg. Zijn psychische gesteldheid komt naar mijn mening voor het grootste deel in de laatste zinnen naar voren. Overige opmerkingen:
Als de auto hem voorbij gereden is ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen.
Ik was even in de war, omdat ik niet precies kon plaatsen wie je bedoelde met 'hem'. George, of de eekhoorn? Misschien is het overzichtelijker om dat er gewoon uit te halen en te vervangen door iets als: "Als de auto dichterbij komt ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen." "Maar de auto is te vlakbij" => dichtbij Je zwenkt nogal heen en weer tussen tegenwoordige tijd en verleden tijd. Ik zou er eentje kiezen en daarbij blijven. Hier gebruik je ze bijvoorbeeld beide in één zin:
Alles wat George hoort is een korte piep toen het diertje door de voorkant van de auto werd gegrepen
Ik vind het niet storend dat je vanuit beide belevingswerelden schrijft, naar mijn mening wekt dit juist sympathie voor beiden op. Af en toe weet ik hierdoor alleen niet wie er met 'hem' of 'hij' aangeduid wordt. Een idee is om de naam te gebruiken wanneer je van standpunt wisselt. Bijvoorbeeld: "Maar het eens zo soepele lichaampje kan niet méér kracht vinden dan het oogje dat op z’n belager is gericht, open te houden. George maakt ook de andere voet los uit het pedaal (...)" "Uit het neusje komt bij het ademhalen steeds een blaasje bloed tevoorschijn dat uit elkaar spat en kleine rode spettertjes op George z’n blote arm achterlaat." Etc. Etc.
Zou het een mannetje of een vrouwtje zijn.
De punt mag een vraagteken zijn.
(...) kromt z’n nageltjes en begraaft de vlijmscherpe nageltjes van een voorpootje in de muis van z’n rechterhand
Muis? Het ging toch over een eekhoorn? Oh, wacht. Muis van een hand. <<< Dat was letterlijk wat er door mijn hoofd ging. Misschien is palm van een hand een goede vervanging? Hoewel, misschien wordt het probleem niet eens noodzakelijk veroorzaakt door het woord muis, maar door het feit dat je me weer aan het denken zette over wie er met 'z'n' aangeduid werd.. Ik zou zeggen, speel daar eens mee en kijk hoe de zin het beste loopt.
De wildste gedachten stormden door z’n hoofd. Gevoelens van liefde, haat en moedeloosheid wisselden elkaar razendsnel af.
Dit is voor mij het moment waarop ik direct wist dat er trauma's mee speelden. Dit is heel duidelijk zonder dat je het letterlijk zegt, top!
Toen hij het eerste nageltje van het klauwtje wilde afknippen, drongen de twee bekken van het schaartje als vanzelf in de muis van z’n hand en knipte z’n eigen huid en spierweefsel door. Hij voelde geen pijn.
Ja, duidelijk psychische problematiek. Vooral het feit dat hij echt de intentie heeft het nageltje te knippen, maar dat niet is wat er gebeurt maakt dat heel duidelijk. Net als het geen pijn voelen (zoals ook al eerder benoemd werd). Ja, dit stukje vind ik echt heel goed.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Tja 30 januari 2016 - 19:53
Ik vind het ook een goed stuk, Gekrabbel. Ik ben het met opmerkingen eens van de andere proeflezers. Ik zou niet van perspectief wisselen in de fragment. Ook moet je nog even naar de tijden kijken, maar dat is al gezegd. Misschien toch vaker de naam George gebruiken in plaats van hij. Het is duidelijk dat er iets met het hoofdpersonage aan de hand is. De muis zou ik laten staan. Het is wel duidelijk en ik vind het wel passen in het stuk. Dat hij geen pijn voelt, vind ik een beetje ongeloofwaardig. Maar ja, ik ken George niet. Succes.

Geen afbeelding

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1944Gekrabbel 30 januari 2016 - 21:47
Om te beginnen: Neeeeeee!!!!! Die arme eekhoorn!!! Ik wilde bijna niet verder lezen zoals je bij een spannende film je handen voor je ogen houdt, maar stiekem toch wilt weten wat er gebeurt dus tussen je vingers door spiekt. Ondanks dat je het van te voren had verteld, zat ik toch te hopen dat het beestje het zou redden. Arm ding. Dat gezegd hebbende: Ja, voor mij is de aanwezigheid van psychische problematiek duidelijk. Hoewel ik nog twijfel over de aard daarvan. George lijkt me een liefdevol persoon, maar deze zin:
Zo gebiologeerd als hij is door de doodstrijd.
Doet me vermoeden dat hij misschien toch iets meer morbide is en neigt naar psychopathie. Is dat wat je uit wilt dragen? Super! Wil je George toch meer liefhebbend houden, dan kan dit zinnetje beter weg. Zijn psychische gesteldheid komt naar mijn mening voor het grootste deel in de laatste zinnen naar voren. Overige opmerkingen:
Als de auto hem voorbij gereden is ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen.
Ik was even in de war, omdat ik niet precies kon plaatsen wie je bedoelde met 'hem'. George, of de eekhoorn? Misschien is het overzichtelijker om dat er gewoon uit te halen en te vervangen door iets als: "Als de auto dichterbij komt ziet de eekhoorn het gevaar op zich afkomen." "Maar de auto is te vlakbij" => dichtbij Je zwenkt nogal heen en weer tussen tegenwoordige tijd en verleden tijd. Ik zou er eentje kiezen en daarbij blijven. Hier gebruik je ze bijvoorbeeld beide in één zin:
Alles wat George hoort is een korte piep toen het diertje door de voorkant van de auto werd gegrepen
Ik vind het niet storend dat je vanuit beide belevingswerelden schrijft, naar mijn mening wekt dit juist sympathie voor beiden op. Af en toe weet ik hierdoor alleen niet wie er met 'hem' of 'hij' aangeduid wordt. Een idee is om de naam te gebruiken wanneer je van standpunt wisselt. Bijvoorbeeld: "Maar het eens zo soepele lichaampje kan niet méér kracht vinden dan het oogje dat op z’n belager is gericht, open te houden. George maakt ook de andere voet los uit het pedaal (...)" "Uit het neusje komt bij het ademhalen steeds een blaasje bloed tevoorschijn dat uit elkaar spat en kleine rode spettertjes op George z’n blote arm achterlaat." Etc. Etc.
Zou het een mannetje of een vrouwtje zijn.
De punt mag een vraagteken zijn.
(...) kromt z’n nageltjes en begraaft de vlijmscherpe nageltjes van een voorpootje in de muis van z’n rechterhand
Muis? Het ging toch over een eekhoorn? Oh, wacht. Muis van een hand. <<< Dat was letterlijk wat er door mijn hoofd ging. Misschien is palm van een hand een goede vervanging? Hoewel, misschien wordt het probleem niet eens noodzakelijk veroorzaakt door het woord muis, maar door het feit dat je me weer aan het denken zette over wie er met 'z'n' aangeduid werd.. Ik zou zeggen, speel daar eens mee en kijk hoe de zin het beste loopt.
De wildste gedachten stormden door z’n hoofd. Gevoelens van liefde, haat en moedeloosheid wisselden elkaar razendsnel af.
Dit is voor mij het moment waarop ik direct wist dat er trauma's mee speelden. Dit is heel duidelijk zonder dat je het letterlijk zegt, top!
Toen hij het eerste nageltje van het klauwtje wilde afknippen, drongen de twee bekken van het schaartje als vanzelf in de muis van z’n hand en knipte z’n eigen huid en spierweefsel door. Hij voelde geen pijn.
Ja, duidelijk psychische problematiek. Vooral het feit dat hij echt de intentie heeft het nageltje te knippen, maar dat niet is wat er gebeurt maakt dat heel duidelijk. Net als het geen pijn voelen (zoals ook al eerder benoemd werd). Ja, dit stukje vind ik echt heel goed.
OK Sweet Lucy, bedankt voor je commentaar. Ik ga er mee aan de slag.

Geen afbeelding

Lid sinds

6 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1944Gekrabbel 30 januari 2016 - 22:15
Ik vind het ook een goed stuk, Gekrabbel. Ik ben het met opmerkingen eens van de andere proeflezers. Ik zou niet van perspectief wisselen in de fragment. Ook moet je nog even naar de tijden kijken, maar dat is al gezegd. Misschien toch vaker de naam George gebruiken in plaats van hij. Het is duidelijk dat er iets met het hoofdpersonage aan de hand is. De muis zou ik laten staan. Het is wel duidelijk en ik vind het wel passen in het stuk. Dat hij geen pijn voelt, vind ik een beetje ongeloofwaardig. Maar ja, ik ken George niet. Succes.
Tja, dank voor je commentaar. Ik worstel inderdaad met de tijden. En dat geldt ook voor de benoeming van het onderwerp: ik wil niet steeds dezelfde naam herhalen, bijv. de ene keer noem ik het eekhoorntje, dan weer het beestje, dan weer het diertje, dan weer de eekhoorn. En dat geldt ook voor hij en George. Maar ik ga het, samen met andere opmerkingen, herschrijven.

Geen afbeelding

Lid sinds

13 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
Tja 30 januari 2016 - 22:19
Je kunt hem ook een naam geven. B.v. ik noem hem bruintje omdat hij me aan mijn konijn doet denken die me ontglipt is. Ik fantaseer maar wat.