[kort verhaal] In de trein

Met af en toe een lichte kreun rijdt de trein door de weiden. Ik zit op een plek met vier stoelen in de sprinter richting Rotterdam. Behalve het gezoem/geraas/ van de trein vult enkel het geluid van tikkende toetsen de stilte. Mensen die geen laptop bij zich hebben zijn druk bezig met hun telefoons. Hoewel ik geen stiltesymbool op de ramen zie, wordt er niet gepraat. Nu moet ik het doen! Mijn handen trillen. Ik haal met moeite een pakje kaarten uit mijn broekzak en trek er een kaart uit. Daarop staat: spreek een willekeurig persoon aan en vraag waar naartoe diegene onderweg is. Plotseling voel ik me veel minder zeker van mijn zaak dan toen ik thuis op de bank zat. Die vervelende gedragstherapeut ook, waarom moet hij zich met mijn leven bemoeien? ‘Voor je eigen bestwil.’ hoor ik mijn moeder al zeggen. Ik heb nu trouwens echt geen tijd voor dit soort dingen met een groot werkstuk dat aanstaande maandag moet worden ingeleverd. Mijn shirt plakt tegen mijn bezwete rug aan. Nu moet het toch echt gebeuren. Anders ben ik voor niets ingestapt. Ik kijk naar de twee mensen tegenover mij. Een man met een lichte glimlach om zijn mond zit naast een wat oudere vrouw. Hij ziet er aardig uit, met kuiltje in zijn wangen als hij lacht om iets op zijn laptop. Ondertussen pakt hij ook zijn mobiel tevoorschijn. ‘Goedendag meneer’ zeg ik zachtjes De man kijkt op van het scherm van zijn telefoon. Zo te zien was hij net aan het whatsappen. ‘Oh hallo’ zei de man tegenover hem. ‘Lekker weer hè? Echt een dag om lekker te gaan winkelen.’ Op dat moment schuift er net een wolk voor de zon. ‘Uhm ik denk het ja.’ Ik voel zijn ongemak in de verder stille wagon, maar besluit toch verder te vragen. ‘En waar moet u heen als ik vragen mag? ‘Naar station Rotterdam-Alexander’ ‘Mooi mooi…’ zeg ik. Met een frons richt de man zijn blik weer op zijn beeldscherm. ‘Ik bedoel mooie stad’ zeg ik er nog snel achter aan. Het werd weer stil in de trein. Ondertussen was mijn hart sneller gaan kloppen en voelde ik mijn wangen gloeien. Ik sta op het punt om snel weg te lopen en in een andere wagon te gaan zitten, maar ik beheers me. In plaats daarvan, om het nog niet op te geven, pak ik weer een kaart uit mijn broekzak. Dit keer moet ik een willekeurig persoon aanspreken op een mooi kledingstuk. Ik kijk naar de stoelen aan de overkant. De man is nog steeds met zijn mobiel in de weer, maar de vrouw staart voor zich uit. Zij is al op leeftijd en verbergt haar rimpels angstvallig met een dikke laag make-up. Ze draagt ook witte handschoenen om haar oude handen te verhullen. ‘Wat leuk dat u handschoenen draagt, dat zie je niet veel meer tegenwoordig.’ weet ik uit te brengen. ‘Dankjewel’ antwoordt de vrouw. ‘Het heeft vooral een praktische reden. Ik heb vreselijk last van eczeem en de aanblik is niet zo fraai. Dat wil ik de medereizigers besparen.’ Ze lacht verontschuldigend. ‘Goh, wat vervelend voor u. Ik heb zelf wel eens wratten op mijn handen die behandeld moeten worden door de huisarts. Maar met handschoenen zou ik me ongemakkelijke voelen als jongen.’ Er ontstaat een levendig gesprek waarin wij het over van alles hebben: hoelang de verbouwingen van station Utrecht Centraal wel niet duurde, hoe de krantenartikelen steeds korter werden, over gekke familieleden en nog allerlei andere dingen. De gespreksonderwerpen komen me aangevlogen. Ik durf vragen te stellen en antwoorden te geven. We lachen, ik voel me goed. Zo moest het gaan. Ik nam de fiets en reed naar het station. De trein richting Rotterdam kwam aan. De treindeuren gingen open en ik stapte in.