[kort verhaal] De tandenborstel

Een grote man kwam hinkend de supermarkt binnen. Doelbewust ging hij naar het schap met mondverzorgingsproducten. Zonder goed te kijken pakte hij een tandenborstel uit het schap en liep ermee naar de kassa. Om 8 uur ’s ochtends kwam Margriet zoals altijd als eerste de badkamer binnen. Ze was klein en fragiel, maar had een sterke geest. Hoe groot was de tegenstelling in uiterlijk met haar man, die niet alleen een massieve borstkas en buik had, maar ook nog eens twee meter lang was. Hij deed er dan ook langer over om uit bed te komen, iets waar hij sowieso een hekel aan had. Margriet deed het kastje open om er iets uit te pakken. Haar hand vloog vlak langs de tandenborstel, die daar in een bekertje stond, maar greep naar het flosdraad. Langzaam begon zij voor de spiegel van het kastje te flossen. Ze bekeek elke tand en bestudeerde haar flosbewegingen aandachtig. Haar gezicht vertrok toen ze vanuit de gang zware voeten hoorde aanklossen. Toen haar man binnenkwam, wat al lastig genoeg was in de krappe badkamer, stond zijn hoofd op onweer. ‘Geef mijn tandestokers aan,’ bromde hij. Snel pakte Margriet een doosje van de wasbak en gaf het aan hem. ‘Je moet trouwens eerst tandenpoetsen, en daarna pas flossen!’ snauwde hij. ‘Nee, dat klopt niet,’ zei Margriet bedaard. ‘Mijn tandarts zegt dat je eerst moest flossen, en daarna pas je tanden moet poetsen.’ ‘Aha! Je gelooft de tandarts wel en mij, je eigen man, niet? Ik weet niet wat jij met die tandarts uitvoert, maar mij bedonder je niet!’ Zijn kleine oogjes priemden in het gezicht van zijn vrouw. Margriet maakte zich nu ook kwaad. ‘Wat? Maar Henk, dat is onzin!’ Ze was opgehouden met flossen en stond verontwaardigd met het flosdraadje in haar handen. ‘Waarom kan je er nooit tegen als je ongelijk hebt. Jij kan zelf niet eens gewoon tandenpoetsen, je drukt zo hard dat je de borstel sloopt. En ja, ik geloof inderdaad de tandarts. Hij is betrouwbaar en bovendien heeft hij ervoor gestudeerd.’ ‘Haha ja allicht!’ zei Henk cynisch. ‘Verkies je hem alleen maar omdat hij gestudeerd heeft en ik niet? Nou? Is dat het?’ Margriet keek haar man met afschuw en walging aan. ’Jezus Henk, doe eens een keer normaal!’ Ondertussen was Henk langzaam richting het badkamerkastje komen lopen. Hij duwde zijn vrouw weg voor de spiegel. Met een kreet sprong ze weg, maar gaf hem daarna een flinke schop. ‘Jij lompe vleesbonk, kijk eens uit!’ ‘Jezus, mens doe rustig, ik probeer gewoon mijn tandenborstel te pakken, maar jij stond ervoor met je dikke reet.’ Margriet probeerde nog iets te zeggen, maar de tranen stonden haar nu in de ogen. Haar kiezen stonden strak op elkaar, zij kon niets meer uitbrengen. Daarna pakte ze zwijgend haar tandenborstel. Samen stonden ze te poetsen in de badkamer. Margriet maakte kleine, zachtjes op- en neergaande bewegingen, terwijl ze de blik van haar man ontweek. Henk poetste met zijn grote trillende handen zo hard, dat het schuim langs zijn kin droop. Twee minuten lang klonk enkel het geluid van een schrobbende tandenborstel door de badkamer. ‘Trouwens, ik zag de overbuurvrouw, die is heel slank geworden. Misschien moet je eens vragen hoe ze dat gedaan heeft, zij zit ook in de overgang.’ Margriet draaide zich woedend naar hem om en gaf hem een fel knietje tegen de zijkant van zijn bovenbeen. Er ontsnapte hem een kreun van pijn en hij wankelde. Langzaam viel zijn kolossale lichaam naar de grond en klapte tegen de tegelvloer aan. Margriet stond met een van afschuw vertrokken blik naar het schouwspel te kijken en mompelde angstig ‘Sorry Henk…’ Hij kwam met moeite overeind en trok de bebloede tandenborstel uit zijn mond. Hij leek in zichzelf te tellen terwijl hij tegen de muur aan bleef zitten. Toen stond hij op en hinkte de badkamer uit. ‘Waar ga je naartoe?’ riep Margriet hem nog na. ‘Een nieuwe tandenborstel kopen.’