[kort verhaal] de nieuwe elfenkoning deel 2

Ik zuchtte. Wat moest ik doen? Alle elfen vertellen dat mijn vader dood was en dat er een ramp aan zat te kopen of het te verzwijgen. Ik dacht aan wat Kick gisteren tegen mij zei: Als de andere elfen het te weten komen gaat het helemaal fout, dus zeg ik maar niks. Verdrietig keek ik naar mijn levenloze vader. Zijn ogen waren dicht en zijn handen rustte op z’n buik. Waarschijnlijk neergeschoten in z’n slaap met een kruisboog. Hoe durven ze? In zijn hand zat nog een briefje verstopt. Hij hield het briefje stevig vast, alsof zijn leven ervan afhang. Ik pakte he briefje uit z’n hand. Het was verfrommeld en stevig dichtgevouwen. Ik vouwde de brief voorzicht open en las de brief. Nu je 18 jaar bent wil ik je iets geven voor later om te vechten. Het zit in mijn onderste bureaula met een slot. De code is 1313. Als je dat invult gaat het open en zie je het. Ik vind dat je met je 18 jarige leeftijd daar oud genoeg voor bent. Bewaar dit briefje goed voor jouw zoon om het briefje hem ook te geven op zijn 18de . Oké, dacht ik, dit wordt me toch allemaal even te veel. De angstmaan, mijn vermoorde vader en dit briefje. Ik gehoorzaamde de brief en liep naar de onderste bureaula en vulde de code in. Nadat ik de la opende lag daar een mantel en een mooi gouden zwaard met een gegrafeerde tekst; de elfenkoning. Langzaam begon me iets te dagen. Kick was de elfenkoning, dat wist ik al, maar na je 18de word je de opvolger en krijg je de mantel en zwaard. Dit wilde hij mij op mijn 18de geven, maar hij is vermoord. Dus ben ik nu de elfenkoning. Ik pakte de mantel en deed hem om en pakte het zwaard. Jezus, wat was die licht. ‘Kick!’ schreeuwde Helina die bonsde op de houten deur. ‘Een noodgeval Cyclopen vallen Forga aan. Ze zijn met zoveel! Zonder wat te zeggen liep ik naar de deur en haalde het slot eraf en deed de deur open. Helina keek me verbaasd aan. ‘Vermoord,’ was het enige wat ik zei. Helina leek het te begrijpen want ze rende de kamer geschrokken binnen. Ik rende zo snel mijn benen me kon dragen naar buiten. Het was niet moeilijk om te weten waar de cyclopen waren. Je zag waarschijnlijk van kilometers afstand dat hier een moordpartij gaande was Huizen stonden in brand, er lagen dode elfen op de bebloede straten, cyclopen renden met kruisbogen en zwaarden achter de nog levende elfen. De elfen probeerde te vluchten wetend dat ze ten dode waren opgeschreven. Dit hield mij er niet van om weg te lopen. Ik liep naar een cycloop die achter zo’n tien elfen aanzat. Ik gooide een steen vol tegen z’n kop aan. De cycloop keek mij verbaasd aan en staakte de volgpartij op de elfen. ‘Kom dan als je durft,’ zei ik zo stoer mogelijk. De cycloop leek even te twijfelen maar hij richtte de kruisboog op mij. Ik liep behendig en snel naar de cycloop en stak het zwaard in zijn voet. De cycloop greep naar zijn voet en liet de kruisboog vallen. Kermend van de pijn hinkelde hij met z’n voet omhoog. Zonder te twijfelen liep ik naar de kruisboog en schoot een pijl recht in zijn hart. ‘Dat is je verdiende loon.’ Ik nam zijn kruisboog mee en schoot nog even 4 andere cyclopen neer. Langzamerhand waren er nog maar een paar elfen over, maar gelukkig waren er ook minder cyclopen. ‘Auw!’ kermde ik van de pijn. Er stak een pijl in me rug. Snel trok ik de pijl eruit en schoot op mijn beurt in pijl recht in het hoofd van de cycloop die mij net beschoot. Ik keek om mij heen. Daar! Daar was de laatste cycloop en elf. De cycloop was enorm en waarschijnlijk de baas van de groep. Op de grond lag een babyelf te huilen.‘Ah,’ begon de cycloop. ‘Daar hebben we de zoon van Kick. Zo te zien even dapper en zelfverzekerd. Je lijkt wel op je vader. Je zou wel geschrokken zijn van de dood van je vader.’ De cycloop lachte schamper. ‘Ik ben Gorah, baas van de cyclopen. Kijk maar naar mijn zwaard.’ Het zwaard was eigenlijk een kopie van mijn zwaard, alleen was mijn zwart goud en die van Gorah zwart en bij die van hem stond; de Cycloopkoning. ‘Om een lang verhaal kort te houden, geniet maar van je laatste secondes als elfenkoning.’Ik dacht even niet snel genoeg na en werd in mijn arm gestoken. Ik kon wel schreeuwen van de pijn, wat een pij. Alsof een vrachtwagen over mijn arm reed. ‘Haha,’ lachte Gorah zacht. ‘Gewoon niet toegeven dat je pijn hebt.’ Gorah lachte door en ik wist dat het nu mijn kans was en waarschijnlijk ook de laatste. Ik stak hem recht door de keel. ‘Nu praat je wel anders,’ zei ik alleen. Gorah zakte in elkaar en zei vlak voor hij zou sterven.