H 1 Als ik een prinses wil zijn, dan bén ik een prinses
Dit ben ik.
Mijn moeder zegt dat ik er niet zo uit zie, dat mijn haar niet zo lang is. Maar dat is onzin. Mijn spiegel liegt niet. Mijn moeder soms wel. Voor mijn eigen bestwil, zegt ze dan als ik erachter kom. Wat ze daarmee bedoelt, weet ik nog steeds niet.
Toen ik vanochtend wakker werd, wist ik het. Ik ben een prinses. Soms weet je dingen ineens. Ik weet nu dus dat ik een prinses ben. Het is even wennen, maar dan …
Ik dook direct mijn verkleedkist in. Eh, de verkleedkist van mijn broertje. Oké, oké, míjn verkleedkist. Maar denk nu niet dat ik nog van verkleden houd, dat doe ik echt nooit meer. Nou ja, bijna nooit meer.
Maar als je een prinses bent, kun je onmogelijk in normale kleren naar school. Dingen veranderen vreselijk zodra je weet dat je een prinses bent.
Dit vond ik: Een baljurk, een tiara, lange prinsessenhandschoenen en een trui. De trui was meer noodzaak dan prinses. Het is pas maart en koud. De tiara prikte vreselijk in mijn hoofd, maar een beetje prinses moest pijn lijden, heb ik altijd begrepen. Denk maar aan de prinses op de erwt. Die voelde zich de volgende ochtend ook alsof ze door een vrachtwagen was overreden. Of, in haar geval, omdat er toen nog geen auto’s bestonden, door een kar getrokken door tien paarden.
Toen ik beneden kwam, schrok mijn moeder, lachte mijn broertje me uit en sprintte de kat van de buren met zijn ogen dicht naar buiten.
De kat van de buren komt altijd via de voordeur, door ons huis, naar de achtertuin, van waaruit hij over de schutting naar zijn eigen huis klimt. We vragen ons al heel lang af waarom, maar hij wil het niet zeggen. Of in zijn geval, niet laten zien. Misschien mag hij de vloer thuis niet vies maken en doet hij dat dus bij ons. Meestal loopt er namelijk een spoor van bruine kattenpootjes door onze woonkamer.
Mijn vader was gelukkig al weg. Hij had me direct een broek aan laten doen. ‘Meisjes en jongens zijn gelijk aan elkaar’, zegt hij altijd. Waarom mijn broertje dan geen jurk aan moet, begrijp ik ook niet.
Mijn broertje moest zó hard lachen dat hij ervan ging huilen. Ze zeiden allebei dat ik geen echte prinses was. Mijn moeder riep dat ik me binnen vijf minuten om moest kleden. Dat kan ik niet, dus ik liet de jurk lekker aan. Ik vroeg me wel af of ik de trui uit moest doen. Dat verpestte het misschien een beetje. Ik besloot dat het niet uitmaakte en dat mijn moeder en mijn broertje gewoon stom waren.
Zelf schrijf ik in de…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Zelf schrijf ik in de verleden tijd. Characters praten en denken (soms) in de tegenwoordige tijd. Dat vind ik niet storend. Ook niet in jouw verhaal. Edoch, ik ben ook een beginner. Enkele voorbeelden.
'Dat meen je niet,' zei ik. (het gezegde in de tegenwoordige tijd.
Ik schatte de afstand, twee meter. Dat haal ik niet dacht ik. Voor mij mooier: Ik schatte de afstand. Dat haal ik nooit. Weer tegenwoordige tijd. Dat de HP dat denkt, begrijpen we wel, dus ik laat 'denkt' achterwege.
Benieuwd wat anderen er van vinden.
Nog een voorbeeld van…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Nog een voorbeeld van jouzelf: We vragen ons al heel lang af waarom, maar hij wil het niet zeggen.
Zou je wil veranderen in wilde, dan geeft dat de indruk dat de kat nu niet meer door het huis loopt. Het is wikken en wegen, zoals immer.
Je gebruik van tijd komt op…
Lid sinds
11 jaar 2 maandenRol
Je gebruik van tijd komt op mij heel naturel over, ik zou het zo laten. Je fragment getuigt van onderkoelde humor en dat zie je niet vaak in kinderboeken, compliment dus. Ik zou het insturen naar een uitgever.
Ik vind het een vlot…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Ik vind het een vlot geschreven stuk en ik denk dat ik dit wel kan voorlezen aan een jong kind. Alleen over de kat vind ik minder. Ik vind het voldoende dat de kat weg rent (dat is al vreemd genoeg, want normaal reageert een huisdier niet op kleding). Dat hij zijn oogjes dicht doet, dat vind ik onnatuurlijk. Tenzij de kat een soort sprookjesfiguur later in het verhaal wordt.
Het hele kat gedeelte vind ik door de lengte behoorlijk afleiden.
Lucas
De schrijver meet een kat…
Lid sinds
11 jaar 2 maandenRol
Als antwoord op Ik vind het een vlot… door lkruijsw
De schrijver meet een kat menselijke eigenschappen aan, dat kan natuurlijk in een kinderboek en vanuit een oogpunt van humor. Mijn katten doen zo vaak hun ogen dicht, één knipoogt zelfs, dus zo onnatuurlijk is dat niet.
Dank dank! Wat kan je toch…
Lid sinds
6 jaar 11 maandenRol
Leon, Alle opmerkingen met…
Lid sinds
3 jaar 2 maandenRol
Leon,
Alle opmerkingen met een korreltje zout nemen. Het is maar een mening.
Ik heb een beeld van een kat die wegsprint, als bijvoorbeeld met veel lawaai binnenkomt.
Als het meer een persoon is, dan kan ik me een kat voorstellen die zijn oogjes dichtdoet. Ook al is dat niet geloofwaardig.
Maar de combinatie vind ik raar. Een kat die wegsprint is te vergelijken met een kat in de jacht stand en heeft zijn ogen wijd open.
Lucas
Persoonlijk zou ik het…
Lid sinds
3 jaar 5 maandenRol
Persoonlijk zou ik het inkorten, de volgorde van de zinnen vind ik wat verwarrend.
In plaats van dit als eerste zinnen: "Als ik een prinses wil zijn, dan bén ik een prinses Dit ben ik. Mijn moeder zegt dat ik er niet zo uit zie, dat mijn haar niet zo lang is. Maar dat is onzin. "
Zou ik deze zinnen (in jouw eigen woorden) gebruiken en heel veel schrappen: "Mijn moeder zegt dat ik er niet uit zie als prinses. Maar toen ik vanochtend wakker werd, wist ik het. Ik bén een prinses. Soms weet je dingen ineens. Ik weet nu dus dat ik een prinses ben. Dingen veranderen vreselijk zodra je weet dat je een prinses bent. Je kunt bijvoorbeeld onmogelijk in normale kleren naar school."
Kinderen lezen zwart-wit, helemaal kindjes van zo'n jonge leeftijd. Het liegen van de moeder, het verkleedkist stukje, de prinses op de erwt, de kat... is dat relevant voor de rest van het verhaal? Dan erin laten. Is het opvulling? Dan schrappen.
Succes!