[gedicht] De Reiziger V

Het zijn alleen haar woorden, En mijn eigen kompas, Die ik nu volgen kan. Ik bega mijn eigen weg, Volg het pad, mijn eigen hart, De kaart die zich ontvouwt, Volgt de contouren van haar gezicht.

Het gaat over van jezelf houden. Denk ik. Het totale gedicht begrijp ik niet helemaal. Ik mis een fractie overtuiging dat de -ik- nu ook daadwerkelijk iets [wat?] gaat doen. In twee strofen lees ik -mijn eigen kompas-mijn eigen weg-mijn eigen hart- en dat is ietwat te-veel -mijn- voor mij. Afstandelijk is het gedicht beslist niet.

Ronald, Ik zeg: verse echtscheiding - nieuwe liefde - met verstand, want eerst even afstand. Emotionele verwarring. Als het klopt wat ik denk, herleid de IK zijn (?) identiteit uit de woorden van haar: "Het zijn alleen haar woorden, En mijn eigen kompas," Verwarring is natuurlijk geen emotie, maar de verwarring die ik lijk te lezen komt wel voort uit emoties. Lekkere extreem ook. "Komende uit een storm, Sta ik een verstild, Wit en uitgestorven, Landschap zonder vormen." Eenzaamheid, verlorenheid onder grote noemers afschuw en angst. "En door haar ontdek ik dan, Wie ik nu eigenlijk ben, Zie ik mij door haar ogen, En ontdek zo - wie zij echt is. Zij is voor mij de muze, Die zich niet kennen laat, Anders dan door de liefde. " Aanhankelijkheid, geborgenheid, kwetsbaarheid. Ook angst. Het leuke en goede van je gedicht is voor mij dan ook het idee dat het niet goed afloopt met de IK, dat het eindigt op een moment dat IK denkt dat hij gered is. Emotioneel vind ik het niet, omdat de IK zichzelf en zijn emoties niet goed weet te benoemen vanuit zijn verwarring. Dat maakt het tegelijk juist oprecht, kwetsbaar en dus intiem. Nu ben ik geen kenner, qua vorm kan ik dus geen tips geven. En toch vind ik het mooi. Makker

Excuus Ronald, Toen ik het commentaar schreef, stond ik er niet bij stil dat het wel eens een autobiografisch tintje kon hebben. En dat is naïef. Dat het naar mijn gevoel niet afloopt met de schrijver, is gebaseerd op twee dingen, waarvan er sowieso eentje niet klopt 1. Ik herkende de situatie en kwetsbaarheid uit de dingen die ik om mijzelf heen heb gezien. ïn soortgelijke situaties liep het meestal niet goed af. Maar in sommige gevallen wel. En daarnaast: wat is eigenlijk een goede afloop? Het wel of niet slagen van een nieuwe, prille relaties, of bijvoorbeeld de goede herinneringen die een persoon er later aan kan hebben? 2. "Het zijn alleen haar woorden, En mijn eigen kompas," Hieruit maakte ik op dat de geliefde de IK moest afremmen omdat de IK dat zelf niet deed en daarover trok ik onbewust een negatief oordeel. Wat ik bij nadere beschouwing onzin vind. Misschien is ze juist wel zo goed dat ze die verantwoordelijkheid neemt omdat ze de IK dat waard vindt. Dat zou dan niets aan de liefde hoeven afdoen. Goed, genoeg speculatie. Ik heb alleen maar weer wat over mezelf geleerd en dat allemaal door jouw gedicht. En wens alle verliefden niets dan het allerbeste. Makker