[gedicht] Au revoir of voor altijd met je hoofd in de wolken

[...] ben ik blind voor eigen fouten.

[...] Er zitten geen fouten in.

Maar begrijp je het gedicht?

Misschien begrijp ik het gedicht, maar dan zou mijn dichtgevoel hetzelfde zijn als die van u. En die kans is heel klein. Brood breken ken ik alleen maar als uitdrukking die een vorm van gedwongen beleefdheid en soms een zeer warme vriendschap benadrukt. Een stokbrood dat eerst een kwartier onder de oksel van een Fransoos heeft gehangen geeft mij een ander idee. Ik balanceer tussen Frankrijk en Israël. - Trippende droom - brengt mij in de war [en dat is goed] omdat ik direct aan drugs denk. Is dan de dichter iemand die hulp-denk-vergeet-stoffen nodig heeft? Of is het een woordspeling als in een trip naar Parijs. Ik denk dat je precies aan de ingang van de aviobrug staat. En door één van de kleine raampjes zie je de passagiers die al aan boord zijn mimen. De fakkel zal Statue of Liberty zijn. Een verwelkoming. De reiziger gaat met weemoed weg. Klinkt als een enkele reis Parijs - Jeruzalem en een kleine kans dat hij [niet zij] zijn geliefde achter laat in Parijs.

Een vluchteling gaat naar Parijs?

Dag rijmelarijntje, Ik lees een persoon die uiteindelijk vertrekt naar Frankrijk. Ik vind het een afscheidsgedicht met voordraagregels. Je zou dit zo kunnen voorlezen. Je metaforen zijn niet te ver gezocht, want het gaat over zaken die iedereen herkent. Alleen je eerste alinea vind ik verwarrend, want de hand graait, maar gaat niet door op de regel daarvoor. ´Breekbaar´ is naar mijn idee niet het juiste woord, probeer ´Dwalend´ of ´Voelend.´

Het ontgaat mij wat "het" in de eerste regel is. Waar verwijst dit naar?

Weer aangepast :)

Het beste [of misschien niet] laat je een aanpassing zien in deze reactievelden. Dan kunnen we versie 1 vergelijken met 2 - 3 - 4 ect. ect. Straks lees ik je gedicht na 5 aanpassingen en is [voor mij] iets belangrijks weg. Ik denk dat de basis moet blijven staan, anders is het niet meer te volgen.

Aardig gedichtje dacht ik. Volgens mij gaat het om uitgezette asielvragers. In ieder geval lees ik het zo. Kennelijk - gezien de couleur locale - speelt dit in Frankrijk, maar het had net zo goed (of beter) in het land van Teeven en Opstelten kunnen gebeuren. Dat land weetjewel waar ze met pijn en moeite 250 (zegge: tweehonderdvijftig) Syrische oorlogsslachtoffers kunnen (zeg maar willen) opnemen. Ik heb toch een aantal kleine opmerkingen: - het eerste woord bevalt me niet. Wat voelen die vingers dan? Lucht? Of onverschilligheid? Ik zou er vergeefs van maken. - twee keer Parijs in de eerste vijf regels is erg veel. Ik zou de eerste keer schrappen. - achter het tweede Parijs staat een komma teveel. En achter graait nòg een. - de regelafbrekingen lijken wat geforceerd. - omlijste kaders? Een kader is zelf al een lijst. - trippende droom? Iedere droom is een trip. - in de laatste strofe twee keer breekt. Ik zou ipv openbreken kiezen voor verzachten of dragen. - de ik-persoon maakt aan het eind een vage, dubbele, verongelijkte, indruk. Laat hem of haar liever op de achtergrond observeren met woorden die de 'ik' als vanzelf zichtbaar maken. Terug naar Marokko kunnen we altijd nog :-) Een plaatje zegt natuurlijk meer dan duizend woorden dus als ik mijn eigen aanbevelingen zou toepassen op uw gedicht, dan werd het - onder mogelijke miljoenen - dit: eruit gevlogen vergeefs wringen vingers de gaten uit terwijl een hand in uniform luchtig het paspoort een nieuw woord verstrekt het weer concludeert zomer in Parijs dit toestel maakt er lichte regen van en het lege gat met de trap staart naar ramen waar de gestalten mimen dat ze mensen zijn in een taal die ze toch nooit machtig zullen worden helaas

rijmelarijntje, Het lijkt mij goed. Groet,

@Rijmelarijntje Zelf lees ik soms gedichten van dichters die sublieme prijzen hebben gewonnen, maar vind ik er niks aan omdat ik ze soms na 5x lezen nog steeds niet begrijp. Ik ben gewoon een lezer die het graag na 3x heel duidelijk voor zich ziet. Dat hoeft uiteraard niet, er is een publiek voor iedereen. Wat ik wel sterk geloof: als je een gedicht maakt dat zeer abstract is en waarin alles voor interpretatie vatbaar is, dan moet elke regel kloppen, dan moet elk woord, elke associatie, elke referentie afgewogen zijn op een precisiebalans. Ik als lezer ga in een onduidelijke zin het woord het of hij proberen te koppelen aan iets wat volgt. Als ik alles ga ontrafelen, moet het kloppen. De lezer gaat jouw gedicht ontleden alsof hij een sudoku invult. Het kan dan niet dat hij na 4 cijfers plots ergens vastzit. Het moet kloppen als een bus. Ik geloof dat je zeker een sterke basis hebt voor dit gedicht, dat je wéét wat je wil vertellen. Herbekijk het. Denk nog eens goed na over wat je allemaal bedoelt. Gebruik metaforen, maar haal geen te ver gezochte dingen erbij. De lezer moet het begrijpen en jij moet in staat zijn om naast jouw gedicht een compleet heldere uitleg te zetten. Iemand maakte een opmerking over flippende droom. Wat mij stoorde was "flippend", dat voelde alsof je het woord "mobieltje" zou gebruiken in een gedicht. Ik geloof in jouw gedicht en in jouw dichtkunde! Wat jij nu hebt gemaakt, toont dat je ook een betere versie aankan. Hou de subtiliteit, hou het onderwerp, maar maak het net iets toegankelijker en laat het kloppen als een bus. Het wordt dan volgens mij een prachtig gedicht!

Ho. Nu begrijp ik een aantal dingen niet meer. Is Sharev die kleine jongen op het eind? Taalkundig kunnen niet: ' een blauwe plekken lucht" en "verdwijnt hij tussen muren met een zwaar gemoed waarachter halve ramen het landschap openbreken" ik begrijp niet hoe de muren een zwaar gemoed kunnen hebben. Het gemoed kan niet op de man slaan gezien je "waarachter" gebruikt, dat enkel op de muren kan terugslaan. Misschien is het een idee dat je eerst aan ons zegt wat jouw idee is, in gewone bewoordingen. Dan kunnen we plaatsen wat we wel en niet verstaan in jouw gedicht? Dit gedicht staat qua formulering wel ver van het eerste.

O. Ik dacht Sharev deel uitmaakte van het gedicht. Een andere lezer ook, denk ik. Door de naam denk ik dat hij sprak over Jeruzalem.

'Helaas duurt het leerproces bij mij langer, ook al ben ik een autodidact. Heb zelf klassiek autisme... ' Hahaha, ja grappig. Ik vind juist dat u ongelooflijk snel leert. De laatste versie lijkt immers nog maar vaagjes op de originele. Terwijl de kwaliteit is toegenomen. Nee ik heb eerder de neiging om u wat af te remmen. Want er ligt intussen stof genoeg voor wel vijf gedichten. En een beetje autist zou er zelfs een bundel van maken. Ik weet nog goed dat er helemaal geen autisten bestonden. Ook geen ADHD-ers. Dyslexisten. Of - geloof het of niet - Aspergers. Nog maar een halve eeuw geleden is dat. We hadden toen wel lastige jongens en meisjes oké. En mensen met een gebruiksaanwijzing. Bij sommigen kostte het flink meer moeite om contact te leggen herinner ik me. Maar dan had je ook wat hè. Autisme is niet meer dan een label. Opgeplakt door een of andere witjas die ze zelf niet op een rijtje heeft. Opgepikt uit een dik boek, een soort bijbel die niet voor niks DSM heet. De bedoeling van die bijbel is immers om zoveel mogelijk chemische troep te verkopen door middel van verzonnen ziektes. Een mens met zelfrespect - en zeker een dichter - laat zich als het even kan geen verzonnen labels van nog geen halve eeuw oud op het voorhoofd vastnieten. Dus daar zult u nog een beetje aan moeten werken volgens mij.

Klassiek autisme kun je niet afdoen met : verzonnen label. Het bestaat wel degelijk en is een pervasieve ontwikkelingsstoornis. Wat je nu zegt is zeer onverstandig en verwarrend voor iemand met autisme, Haveewee. Ik zou het stellen van een diagnose aan een psychiater overlaten. Het is heel iets anders dan bij een druk kind meteen Ritalin gaan voorschrijven en roepen ADHD! Dat gebeurt te vaak en ook mensen met lichte autistische trekken krijgen meteen het stempel PDD-NOS. Maar klassiek autisme is van een totaal ander kaliber. (Off topic, sorry hiervoor maar vond dit te belangrijk)

Over het gedicht: Ik sluit me aan bij Onomatopee, En je metafoor ( blauwe plekken) voor blauwe lucht met wat wolkjes is te ver gezocht ja. Bij blauwe plekken denkt men aan mishandeling. Het kind in de laatste strofe voegt niets toe omdat er staat een kind, ipv het kind. De hoofdpersoon kijkt nu naar een kind buiten. Zou er staan het kind dan draait het hele gedicht over een kind wat geen asiel krijgt. Daarnaast vind ik het woord ballade erg vreemd voor dit gedicht en lijkt het alsof je steeds zomaar iets verzint wat wel lekker poëtisch klinkt om het interessant te maken. Of zoals je quote aangeeft: probeert poëtisch te zijn ;-) Leg ons eens uit waar het gedicht nu echt omdraait? Misschien kunnen we dan beter op je vraag ingaan. De eerste versie wijkt enorm af met waar je mee begonnen bent. Want die gaat over afscheid van Parijs.

'Helaas duurt het leerproces bij mij langer, ook al ben ik een autodidact. Heb zelf klassiek autisme... ' Ik weet nog goed dat er helemaal geen autisten bestonden. Ook geen ADHD-ers. Dyslexisten. Of - geloof het of niet - Aspergers. Nog maar een halve eeuw geleden is dat. We hadden toen wel lastige jongens en meisjes oké. En mensen met een gebruiksaanwijzing. Bij sommigen kostte het flink meer moeite om contact te leggen herinner ik me. Maar dan had je ook wat hè. Autisme is niet meer dan een label. Opgeplakt door een of andere witjas die ze zelf niet op een rijtje heeft. Opgepikt uit een dik boek, een soort bijbel die niet voor niks DSM heet. De bedoeling van die bijbel is immers om zoveel mogelijk chemische troep te verkopen door middel van verzonnen ziektes. Een mens met zelfrespect - en zeker een dichter - laat zich als het even kan geen verzonnen labels van nog geen halve eeuw oud op het voorhoofd vastnieten. Dus daar zult u nog een beetje aan moeten werken volgens mij.

Bovenstaand commentaar staat qua niveau in schril contrast met je doorgaans behoorlijke commentaren, Haveewee. Dat stelt mij teleur. Het zou je (alsnog) sieren je uitspaken te wissen in het tekstblok en/of je excuus te maken aan Rijmelarijntje en een ieder op dit forum die, door kennis en ervaring met (het spectrum van) autisme, gekwetst kan worden door je grenzeloze onderschatting van een onderwerp waar jij kennelijk echt niets van weet. @ Rijmelarijntje Wat Haveewee wel heel juist concludeert, is dat je snel leert. Goed gedaan!