[fantasy] Het rijk van de Xoraken

Woaw, Lex, er zitten stukjes in waar ik mijn hoed voor afneem. Erg mooie zinnen. Ik zou iets minder duiden. - Het was een treurige nacht. - De verplegers waren gestrest - die arme man Laat de lezer zelf inzien dat de verplegers gestrest zijn (ze rennen rond, dus het is al duidelijk ook als je het niet ronduit zegt), laat de lezer zelf beslissen of die man zielig is, en geef ook de nacht een minder duidelijk label; iets wat de lezer zelf nog verder kan interpreteren. Dan, ik vind het beeld dat je oproept in de openingsalinea erg mooi en sterk, maar nog niet helemaal logisch terwijl ik het lees. Kijk even met me mee: Het was een treurige nacht. De maan was nergens te bekennen en het kletterde buiten van de regen. De straten waren niet verlicht, Goed neergezet! alleen in een gebouw waar nu een tweetal verplegers zich bogen over een man brandde Deze zin loopt niet lekker, je wil te veel informatie in één zin proppen. Kun je dit eenvoudiger formuleren?een veel te lichte -zwakke gloeilamp. Ik heb nu een klein gebouw in mijn hoofd: een huis met maar één kamer aan de voorkant. Dat komt omdat je het hebt over die ene gloeilamp... Het gebouw was een ziekenhuis, niet groot en de achtergevel was kapot. ...dus ook al zeg je erbij dat het een klein ziekenhuis is, past het nog plaatje nog steeds niet. Is het nu een heel erg klein ziekenhuis, of is het gebouw veel groter dan ik denk? Ik weet het niet. Dus probeer dat ook anders te formuleren. 'Het huis werd gebruikt als ziekenhuis, ondanks dat het veel te klein was...' of zoiets. Binnen stonden nog maar enkele bedden. De muren waren kaal en zaten vol gaten Spannend! die waren onstaan door een enorme Burgeroorlog met de Pautaiëren die ervoor zorgde dat het hele dorp vernield was Nu ben je echter te specifiek. Dat haalt de spanning er weer uit. Een Burgeroorlog met een naam die me niets zegt, en dat het hele dorp plat was... daar kan ik me (nog) niets bij voorstellen. Wees subtiel: geef minder informatie prijs. Er zitten schietgaten in de muren, punt. Dan ga ik me als lezer afvragen: hoe komen die gaten daar? En zo hou je de spanning vast. Snap je? De mensen waren nog steeds bezig om de stad - is het nou een dorp of een stad?op te bouwen en ook het ziekenhuis was nog niet klaar. Dit laatste wist ik al. Kan weg. Nogmaals: het beeld dat je neerzet vind ik erg sterk, maar wees iets mysterieuzer. Je zou ook meer details kunnen toevoegen, over die schietgaten of over andere tekenen die de oorlog heeft achtergelaten. Zoom in op details, in plaats van uit te zoomen naar de hele geschiedenis; laat de gevolgen zien en zeg nog even niets over de oorzaak: laat de lezer maar nieuwsgierig zijn. 'Luister,' begon de man vermoeid, 'Ik zal sterven, maar treur niet...' - Dit zou ik weghalen. De verplegerss luisteren al. Dat hij doodgaat weten zij ook. En over dat treuren... heeft hij geen belangrijkere dingen te zeggen met zijn laatste ademtocht? Ja, dat heeft hij wel! Laat hem meteen met het belangrijke beginnen. Paar opmerkingen tot slot: - Met meerdere pijlen in je buik ben je binnen tien seconden dood. Die wond moet dus wat kleiner, wil je het geloofwaardig hebben. - doe even ctrl+f naar 'even'. Allemaal schrappen die woordjes. - meervouds-n achter werkwoordvormen. Let daarop, ze ontbreken erg vaak. De verplegers waren gestrest en rende[n]. Is er één. Ga je zelf op zoek naar de andere? Je bent goed bezig, succes!

Hey Lex, 1. Is dit een beter stuk als mijn vorige? Sorry, ik heb je vorige niet gelezen dus hier kan ik geen commentaar op geven 2. Zit er genoeg spanning in? Spannend is het niet echt...We zitten al achter het gevecht. Misschien kan je een klein stukje bijschrijven van hoe de man ontsnapt aan het gevecht ondanks zijn zware verwondingen. Maak de doodsstrijd van de man iets levendiger (meer dan alleen schreeuwen en buiten bewustzijn vallen). Vertel hoe hij zich voelt, wat hij denk, zijn panniek als hij beseft dat hij dood gaat, zijn acceptatie van het onvermijdelijke en uiteindelijk zijn plicht om een opvolger te hebben. Of vertel wat er door het hoofd van de verpleegsters gaat terwijl ze hem proberen redden. (dit heb ik gedaan in het stukje hieronder) Zo creëer je een band tussen lezer en personage. 3. Is dit een goede eerste alinea? Indien je dit dieper uitschrijft (iets meer beschrijvend maar vooral meer voelend (zie puntje 2) en het is een zeer goede alinea 4. Spreekt je het aan? Ja hoor :) 5. Wil je verder lezen en ben je benieuwd naar het vervolg? Opnieuw: Jawel :) 6. Zitten er grote fouten in? Hmm... Een treurige nacht klinkt niet erg voor mij. Ik zou opteren voor een druilige of een regenachtige. Probeer ook zinnen aan elkaar te breiden. Ik zal hieronder je stukje herschrijven zoals ik het zou doen (Let op! Iedereen heeft zijn eigen schrijfstijl en het is niet omdat ik het zo doe dat dit zo voor jou moet.Maar misschien kan het je wel helpen) 7. Gaat het stuk te snel? Dit gevoel heb ik namelijk heel erg. Zo ja kan iemand tips geven of een website aangeven. Dit zal mij erg helpen Nee hoor. Stukje herscheven: Het was een druilige nacht, zo een waarop de maan zich niet liet zien en de hemel toegetrokken was met regen. Normaal zou niemand zich op zo'n nacht buiten wagen maar in een afgelegen dorp van Xoraka liep een gebogen figuur in snelle pas door de niet verlichte straten. Het was dat de persoon haar baan goed kende en vertrouwd was met de infrastructuur van het dorp dat ze zonder licht zich kon verplaatsen. Zodra ze haar doel bereikt had duwde ze de deur open en liep naar omhoog. Ze nam zelf geen pauze om haar doorweekte jas uit te trekken, elke seconde telde. Boven aangekomen zag ze haar twee zusters in het wit. Ze hadden de kamer zo goed en zo kwaad als het kon ingesteld als een operatiekwartier. Een kleine lamp verlichte de kamer en X zag het grote gat in de buitenmuur waar een van de bommen de achtergevel van het ziekenhuis had vernietigd. X gritte haar tanden en de haat voor de Pautaieren warmde haar verkleumde lichaam. Zij waren degene die verantwoordelijk waren voor al het onheil van haar volk. Zij hadden een burgeroorlog gestart die het dorp in puin had achtergelaten. Een reutel trok haar aandacht naar de hoek waar haar twee zusters in de weer waren om het leven van een man te redden. Volgens het bericht dat haar had bereikt was de man geraakt door een pijl en luisterend naar de piepende ademhaling van de man vermoede ze dat de man zijn long doorboord was. Ze grimaste. Als dit het geval was, was de kans op overleven slechts zeer klein. Haar twee zusters liepen op en af met steriele doeken en X liep dichterbij. De pijl stak uit zijn zijde. X was de beste verpleegster in de regio en haar zusters hadden gewacht op haar om hem te verwijderen. X keek even in de ogen van de man vooraleer ze vakkundig de pijl uit de wonde trok. Haar gezicht vertrok omdat ze goed genoeg wist hoe pijnlijk dit kon zijn. Ze was zelf ook gewond geraakt in de oorlog en bijna haar been verloren aan zo'n pijl. De man zijn ogen rolde naar achter en X was blij dat hij de komende pijn niet hoefde te voelen. De pijl was eruit maar dit betekende nog niet dat het ergste achter de rug was. Met een geoefende hand hechte X de wonde en dekte het af met steriele doeken. 'Nu kunnen we enkel nog wachten tot de man bijkomt.' Vertelde ze de anderen. Hier moesten ze niet lang op wachten daar de man zich ineens omdraaide en bloed begon over te geven. Wat X had gevreesd was waarheid geworden: De pijl had zijn long doorboord. De man probeerde iets te zeggen, maar het klonk enkel als gebrom. De man spuugde opnieuw en deed nog een poging iets te zeggen. X kon zien dat het ontzettend veel moeite en pijn koste maar de man wou koste wat het kost zijn laatste woorden uitspreken. 'Er moet een opvolger komen. Anders zullen de Pautaiëren winnen,' Het was nu pas dat X de man herkende. Hij was degene die het verzet had geleid en door iedereen als een held werd aanschouwd. Te bedenken dat hij hier eenzaam lag te sterven in een klein dorpje bracht tranen in X haar ogen. 'Beloof mij dat jullie Xoraka zullen weer zullen heropbouwen,' X nam de hand van de man vast en kneep er geruststellend in. 'Geen zorgen, zolang er nog iemand met het bloed van Xoraka leeft zal Pautaië nooit winnen. De man glimlachte even, deed zijn ogen dicht en liet zijn hoofd naar achter vallen. X liet de hand van de man los en liep naar het gat in de muur. Door de regen leek het wel alsof het land met haar mee huilde om het verlies van zo'n groot man. Ze tuurde naar buiten en hoopte met heel haar hart dat de opvolger van de held niet te lang op zich zou laten wachten.

Hey Lex, Ik heb je vorige stukje gelezen en ik vind dat je er al hard aan gewerkt hebt. Ik zie echt wel verschillen. Je vraagt of ik verder zou willen lezen? Zeker, je verhaal lijkt me spannend te worden. Of het te snel gaat? Dat is moeilijk te zeggen. Misschien wel, misschien niet, dat is heel moeilijk te zeggen. Zelf heb ik die twijfel ook vaak. Ik schrijf dan gewoon een stukje door, dan ga ik alles herlezen, een beetje toevoegen, een beetje schrappen en weer opnieuw een stukje achteraan bijschrijven. Op een bepaald moment gaat het verhaal zijn eigen tempo wel vinden. Het helpt wel als je je eigen tekst hardop voor jezelf gaat lezen. Wat bij mij ook goed werkt is het volgende: ik lees mijn tekst een paar keer door, precies op de plek waar het niet goed voelt of waar ik met een probleem zit... dan ga ik onmiddellijk een tijdje fietsen... liefst over een weg waar het rustig is en ik mijn gedachten kan laten afdwalen... en dan komt er onder het fietsen soms heel veel door mijn hoofd. En als je niet graag fietst... het werkt ook met wandelen of skaten hoor ;) Ik kan verder niet veel toevoegen aan wat Diana en Gentcat allemaal al hebben geschreven, en dat is heel veel. Maar zoals Diana schrijft... je bent goed bezig. Diana en Gentcat, petje af voor jullie!

Succes :)