[biografie] Optreden voor studenten

Van alle verschillende soorten publiek waarvoor ik heb gestaan vormen studenten een categorie apart. De stad Groningen is rijk aan studentenverenigingen en ik was met mijn show regelmatig te gast in hun sociëteiten. De meest bizarre belevenissen heb ik meegemaakt in het sociëteitsgebouw van het Groninger Studenten Corps Vindicat. Ik bedoel daarmee het oude gebouw, dat in 2012 werd het vervangen door nieuwbouw. Kenmerkend voor het oude gebouw was de penetrante zure geur die er hing. Het was me al vroeg duidelijk wat het verschil was tussen optreden voor 'gewone' studenten en optreden voor corpsstudenten. 'Gewone' studenten boekten mij om wat ik te bieden had: mijn show. Corpsstudenten boekten mij om te kijken hoe ik zou reageren als ze mijn show verstoorden, of zeg maar gerust verziekten. Ook de corpora van Utrecht, Rotterdam en Leiden hadden daar een handje van. Toegegeven, het gebeurde niet bij elk optreden, ik wist nooit van te voren of ze een geintje met me gingen uithalen of niet. De mensen om mij heen verklaarden me voor gek, dat ik er telkens toch weer heen ging. Maar ik vond het elke keer een spannende uitdaging. Ik dacht: kom maar op met jullie geintjes, ik kan er wel tegen. En wat er ook gebeurde, ik maakte altijd mijn show af, zodat ik geen contractbreuk pleegde en gewoon mijn gage op kon eisen. Op de sociëteiten, maar vooral ook in de studentenhuizen, was het immer een chaos en een bende. Als de 'kleedkamer' te vol lag met rommel, veegde de organisatie gewoon wat van die rommel opzij om ruimte te maken voor mij en mijn koffer. Het publiek dronk, schreeuwde, lalde en gooide met bier. Het geschreeuw overstemde dikwijls mijn muziek. Er liepen opvallend veel studenten rond met een arm in het gips of een verband om het hoofd. Als ik een opmerking maakte over de gang van zaken werd er steevast niet gereageerd. Ik leerde al snel mijn mond te houden. Het was een kwestie van horen, zien en zwijgen. Ik besefte maar al te goed: als het mij niet aanstond moest ik geen boeking aannemen van studenten. Maar stiekem vond ik het best wel leuk. Je zult het niet geloven, maar ondanks de bovenstaande verhalen voelde ik me heel veilig op een studentenfeest. Door ervaring had ik inmiddels begrepen dat alle studentenverenigingen één vaste regel hadden waar iedereen zich aan hield: De leden van de feestcommissie bleven nuchter en beschermden, verzorgden en vertroetelden een artiest uitermate. Altijd ging er iemand met me mee naar de kleedkamer en naar het toilet en hij/zij bleef voor de deur staan wachten. Mijn koffer en andere spullen werden bewaakt. Ze liepen mee naar het podium en vingen me na de show weer op. “Wil je nog wat drinken?” hoorde ik honderden keren, er mocht mij aan niks ontbreken. En niet te vergeten: mijn roadie was er ook altijd om me te beschermen en de boel in de gaten te houden.