[biografie] Les in vuurspugen

waarzegstersamiera,

'beschrijf ik te uitgebreid en te technisch hoe het vuurspugen toe gaat?'
Nee, dat is het beste stuk.

Tip: schrap alle achtergrondinfo over Sjors, laat hem zien aan de lezer zoals je hem zelf voor het eerst zag.
Schrap ook de reisgidsinfo over het Schimmelpennick Huys. Laat het zien zoals het was.

succes

#1 oke, dank je wel

waarzegstersamiera,

... mijn mond ging open van verbazing. Wanneer ik een a.s. collega van je wel eens aan het werk zie, dan bekijk ik dat met een: hoe is het mogelijk!

Jouw verhaal heb ik verslonden. Je hebt een tipje van de sluier opgelicht. Je hebt me in een heel andere wereld gebracht terwijl ik nog moet ontbijten.

Je schrijft rustig en boeiend. Misschien is dat wel een goede eigenschap voor vuurspuwers.

Janpmeijers geeft je een gedegen reactie.

Succes!

Hallo Samiera,
De informatie over vuurspuwen is boeiend – vooral voor iemand die er niets vanaf weet. Ik heb het fragment van begin tot eind gelezen. Dit is mijn commentaar na een herlezing. Maar eerst nog een andere opmerking.

Je schrijft:

Deze El Kabiri (echt persoon?) gebruikt de alias Sjors in het echt? Of is dat de alias die jij voor hem hebt verzonnen? De reden waarom ik dat vraag is omdat je even verderop dit schrijft:

Ik zou overwegen om echte mensen die prominent in jouw verhaal (ongeacht of het autobiografisch is) figureren, en die je beticht van dubieuze handelingen (het maakt daarbij niet uit of de persoon in kwestie zich ook daadwerkelijk schuldig heeft gemaakt aan die misdrijven), niet herleidbare namen te geven.

Hier volgen een paar aan- en opmerkingen

Je zal moeten laten zien, aan de hand van feiten en omstandigheden, dat het een vreemde man is.

Een gedecideerde goeroe? Is vastberadenheid niet een inherente eigenschap van een (soort) goeroe? Het woord springt er echt uit. Ik zou het alleen gebruiken bij ‘(…),’ sprak hij gedecideerd, of zoiets.

Je zal hier op z’n minst moeten vermelden van wie je dat vernam, of waar je dat vernam. Of je moet er iets anders van maken: naar het gerucht wil…

De uiteenzetting van Sjors
Voor mij was de inhoud, de informatie interessant. Maar de wijze hoe het is weergegeven, daar raad ik je aan wat meer tijd aan te besteden. Bijv. – en doe mij niet na, dit is slechts een illustratie die ik uit mijn mouw schud:

In de kelder sprak hij: “Brandende fakkels geven erg veel stinkende walm.” Hij zweeg even. “Dat wil je niet in je huiskamer hebben,” vervolgde hij op gedecideerde toon.

Wil je zeggen dat het in die ruimte mysterieus was? Of was er iets dat specifiek voor jou mysterieus voelde, zoals het voor jou mysterieus voelt in een kerker van een oud kasteel? Om het algemeen te houden kun je misschien overwegen om te schrijven, dat het er mysterieus wás (of dat er een mysterieuze sfeer hing) als een kerker van een oud kasteel.

Ik zou zoiets schrijven als: “Ik investeer in wijn,’ hij wees op een rek, “deze flessen zijn honderden jaren oud.” Hij zwijg even. “De wijnen zijn niet om nu te drinken, maar puur bedoeld als belegging,” vervolgde hij op gedecideerde toon.

Daarna volgt de uiteenzetting over het vuureten. Het is interessant, als opstel. Maar de wijze waarop je het verhalend hebt ingepast slaagt niet. Je moet dat opbreken. Als iemand in het echt iets uitlegt gebeurt er toch ook van alles. Er worden gebaren gemaakt, de ander knikt begrijpend. Er vallen korte pauzes - of juist niet. Misschien vertoont degene die uitlegt een tik die hem eigen is: bijv. ik noem maar iets, onder het vertellen de ogen dichthouden.

Het hoeft het ook niet een volledige natuurgetrouwe weergave van de werkelijkheid te zijn: dat is onmogelijk. Maar kleine details toevoegen over de wijze waarop verteld wordt, en het af en toe onderbreken van die uiteenzetting, voegt veel toe aan de kwaliteit van je tekst. En laat zien, dat je Sjors ook écht voor je ziet.

Ik vind trouwens de achtergrondinformatie over Sjors wel intrigerend. En je kunt dat best zo terloops erbij vermelden, daar is niets op tegen. Er zijn genoeg romans waarin dit zo gedaan wordt. Ik vraag me alleen af of je niet later in je verhaal er niet nog iets over moet zeggen (misschien is dit wel sowieso je bedoeling?), over dat wapenhandelverhaal. Omdat het toch een heftig detail is, dat een uitwerking zal moeten hebben op Sjors als personage.

#4 bedankt voor de vele opmerkingen, ik zal het nog es goed doorlezen. Inderdaad de dialogen zijn erg lang.

Sjors is naar India vertrokken en daar overleden, ongeveer 10 jaar geleden. Hij heette Sjors Dijkstra, maar ik noem zijn achternaam niet in mijn boek.
In mijn hoofdstuk Glasschervenact, ( over glasscherven lopen) beschrijf ik hoe Sjors mij ook bedondert, dus zijn criminele kant komt inderdaad later terug in mijn boek.
Ik had het gehoord van de illusionist waar ik mee samenwerkte, ja ik was ook 10 jaar assistente van een illusionist, ik ben duizenden malen doorgezaagd en doorboord met zwaarden....
Die illusionist en Sjors waren ooit collega's in een show, maar door de criminele activiteiten van Sjors ging de hele show op de fles. Maar dat ga ik allemaal niet opschrijven in mijn boek. Ik vind het erg moeilijk om te kiezen welke ervaringen ik wel opschrijf en welke niet. Mijn hoofd zit zo vol, mijn archief is zo groot, het is een berg waar ik doorheen moet. Ik heb een rare drang om het op een rijtje te zetten en op te schrijven.

Wat ik niet in mijn boek ga schrijven is, dat Sjors dikwijls mijn auto leende, hij beweerde voor familiebezoek, maar achteraf bleek dat hij mijn auto voor andere dingen gebruikte, de kilometer stand was altijd veel hoger dan te verwachten was en er kwam eens een bekeuring uit het buitenland.

Ik heb veel aan Sjors te danken: mijn vuurshow, mijn glasschervenshow en mijn slangenshow. Met die shows heb ik ongeveer 35 jaren de kost verdient.

De anekdotes waar je naar hint klinken heel boeiend. Ik zou op voorhand niet een gebeurtenis van tafel vegen omdat het iemand in een kwaad daglicht zet, of zo. Maar ik zou gewoon een initiaal voor zo’n persoon gebruiken bijv. de fakir c.q. goeroe V. had de gewoonte mijn auto te lenen. Maar wat ik toen niet wist… Je kan je biografie zo een element van een sleutelroman geven.

Je schrijft dus een biografie. Wat daarin mogelijk als rode lijn kan fungeren is de vraag waar wil je beginnen: vanaf de wieg bijv.? En waar wil je eindigen?

In je reflectie op je eigen leven zie je vaak verbanden, hoe je van de ene situatie in de andere bent gekomen, die in werkelijkheid en terwijl je ze doormaakte vaak toevallig zijn. In een biografie is het zo, dat die toevalligheden als een soort plot worden gebruikt. Bijv., en nu pak ik een populair voorbeeld, die lui in Silicon Valley. Bill Gates en Steve Jobs. Ja, laten we Steve Jobs nemen. In werkelijkheid was het puur toeval dat hij met Steve Wozniak in contact kwam – de ingenieur zeg maar, achter de eerste Apple computer. Maar in ‘hindsight’ lijkt het natuurlijk Providentie. Zonder hun vriendschap, geen Apple. En het geld eigenlijk voor heel veel dingen, tot aan de keerpunten in de wereldgeschiedenis aan toe. Denk maar aan de aanslagen op Hitler. Die allemaal om triviale zaken faalden.

In werkelijkheid, ontmoeten mensen zich voortdurend, en smeden ze ook voortdurend nieuwe vriendschappen. Wat er uitkomt kun je alleen achteraf bezien. En dan krijgt het ineens een betekenis – weliswaar eentje die er objectief eigenlijk niet is.

Kortom, jij zult die dingen aan elkaar moeten smeden die tot bepaalde mijlpalen in je leven hebben geleid. En ja, dat is moeilijk. Het kan een goed idee zijn om dat eerst schematisch in kaart te brengen.

1. Geboorte;
2. Eerste liefde
3. Eerste ervaring met de dood (van een familielid of zo)
4. Spirituele invloeden

En die dingen met gebeurtenissen en personen aan elkaar te breien.

Daarnaast, welke biografieën heb je in de kast staan? Ontleed die eens, zou ik zeggen. Er zijn natuurlijk ook zat handboeken, en meer academische besprekingen hoe je te werk moet gaan. Maar daarmee rem je jezelf alleen maar af. Het gemakkelijkste is denk ik om te putten uit biografieën die jouw aanspreken.

Eerst alles opschrijven en dan gaan schrappen . Uiteindelijk zie je wel waar de kern zit. Maar maak uiteindelijk wel een keus wat belangrijk is voor je boek.

Het stuk over het vuurspugen las goed en begrijpelijk door. Maar dat heb je al eerder gehoord in de feedback. De achtergrond informatie over Sjors (dat hij naar Nederland gevlucht is, dat hij nu in wijn investeert) is misschien wel tekenend voor het karakter en ook zeker interessant, maar misschien kan je het wat meer integreren in je verhaal. Nu zijn het twee opvallende markeerpunten, die los in de lucht hangen. Met als enige functie de lezer uit het verhaal halen.
Je kan het uitvergroten, dan wordt het een hoofstuk/ boek over de randfiguren die je tegenkwam in je werk. Of je kan het minimaliseren en de focus meer op de act en het leren ervan houden. De keus in aan jou.

Succes met schrijven!

waarzegstersamiera,
Over de figuur Sjors - alles opschrijven, echter niet in dit fragment. Doseer het. Elke scene een eigen onderwerp. In dit fragment het vuurspugen.

Als Sjors belangrijk is voor je carrière en dus je verhaal, kun je hem stelselmatig naar voren laten komen. Je hoeft niet in één keer alles over hem te vertellen. Stukje bij beetje kan spanningsverhogend werken. Het zou mooi zijn als het je lukte een climax in te bouwen over enkel Sjors, dan heb je meteen een tweede verhaallijn.

Voor wat betreft het fragment dat je plaatste, zou je kunnen focussen op het leren vuurspugen (want daar gaat het stuk over). De locatie is belangrijk, maakt onderdeel uit van de setting. Hetzelfde geldt voor Sjors, een belangrijk personage. Ook de uitleg over de techniek van het vuurspugen is essentieel.

Die drie factoren moet je behouden: personage, setting en gebeurtenis. De rest kan - voor dit stuk tekst - weg, evenals de bijwoorden en herhalingen. Je houdt dan dit over:

Ik belde Sjors op.
“Prima”, zei hij. “Ik wil je helpen om een mooie vuurshow in elkaar te zetten. Koop een liter petroleum, 2 grote barbecue spiesen, watten van zuiver katoen, katoenen garen, een aansteker en neem een leeg blikje mee.”

Sjors woonde in een woongroep in het Schimmelpenninck Huys, een groot monumentaal pand in het centrum van Groningen, dat toen als kraakpand fungeerde. Hij was een vreemde man met hardblauwe priemende ogen en gedroeg zich als een goeroe, heel kalm en gedecideerd.

Hij nam me mee naar de kelder van het gebouw. Met een grote sleutel ontsloot hij het slot van een dikke houten deur. We kwamen binnen in een gewelfde ruimte. Er scheen schaars licht door een paar kleine hoge raampjes.

Eerst moest ik leren om fakkels maken: je neemt een reepje watten en wikkelt dat om de punt van de spies. Vervolgens wikkel je katoenen draad om de watten, horizontaal en verticaal. Heel strak, zodat het bolletje stevig aan de punt van de spies blijft zitten en niet al brandend van de spies kan vallen. De grootte van het bolletje is ook belangrijk, het moet in je mond passen. Vervolgens zet je de fakkel met het bolletje naar beneden in een blikje dat gevuld is met petroleum.

Sjors gaf me een lesje scheikunde: “Eigenlijk brandt de fakkel zelf niet. Het is de vloeistof waar de fakkel in gedrenkt is die brandt. Pas als deze vloeistof is opgebrand, gaan de katoenen draden branden en valt de fakkel snel uit elkaar. Het is dus belangrijk om de fakkel regelmatig in de brandstof te dopen om te voorkomen dat het materiaal van de fakkel zal gaan branden. De fakkel hoeft dan niet 'uit' te zijn, je kunt hem brandend in een blikje met petroleum steken. Petroleum brandt alleen als het ergens in gedrenkt is of als het verneveld wordt. Dat komt omdat petroleum heel log is, dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld spiritus, dat heel vluchtig is. Dus werk nooit met een vluchtige stof zoals spiritus.”

Hij gaf me de opdracht om een brandende fakkel in het blikje met petroleum te stoppen. Ik vond het doodeng. Straks kwam er een enorme steekvlam, of ging hier de boel ontploffen en hoe kwam ik dan veilig weg uit deze donkere kelder? Maar er gebeurde niets. Ja, de fakkel ging uit. De theorie klopte.

“Zoals je ziet dooft de fakkel als je hem helemaal onderdompelt," vervolgde Sjors, "maar als je de fakkel voor de helft in het petroleum stopt, blijft hij branden terwijl hij zich volzuigt met de brandstof. Dus tijdens je show heb je de keuze: je kunt je fakkel uithappen, helemaal indopen en weer aansteken. Of je laat de fakkel branden door half in te dopen. Voor het publiek zijn beide vaardigheden leuk om te zien, dus je kunt het afwisselen.”

Na al deze theorie was het tijd voor de praktijk, we gingen vuurspugen! Sjors deed het voor. Hij nam een teug petroleum en spuugde die met grote kracht tegen de vlam van de fakkel, zodat alle spetters even brandden. Een enorme vlam streek langs het lage plafond.
Ik dacht: ha, nu is het mijn beurt! Maar zo snel ging het niet. Ik moest eerst leren iets in mijn mond te houden zonder het door te slikken.
“Dat gaan we oefenen met water,” zei Sjors. “Neem wat water in je mond en loop maar een beetje heen en weer. En niet doorslikken!”

O, bedankt voor alle tips, het duizelt me bijna, zoveel, ik zal het allemaal met aandacht doorlezen en er wat mee doen.

#6 Nee ik schrijf geen biografie over mijn hele leven, alleen over mijn artiestencarrière. Mijn boek begint op het moment dat ik een advertentie zag : cursus buikdansen' in 1978, ik was toen 30 jaar. In 2016 ben ik gestopt met de show. ( maar ik werk nog wel als waarzegster op feesten en partijen). Dus het gaat niet over mijn persoonlijk leven en niet over de liefde.
Er komen wel privé verhalen in mijn boek voor, bijvoorbeeld dat mijn beide zoons in hun studententijd mijn chauffeur/licht-geluidsman waren, dat was heel fijn toen.