[Oorlogsroman] Storm van sneeuw en kogels

Dag Laulau,

Hoe moet ik het zeggen... Je maak een klassieke schrijffout die op het internet al zo uitvoerig beschreven is, dat ik zo onbeleefd ga zijn en je een google search aan te raden. Zoek eens naar een paar blogposts of artikelen met de zoekterm 'as you know bob'.

Dag Laulau,

Nee, waar je over de vriendschap vertelt is er niets mis. Want jij, de verteller, bent daar aan het woord. Dan mag je vertellen wat je wilt (zolang je het interessant houdt en niet te langdradig maakt.)

Het probleem doet zich voor wanneer je personages aan het woord zijn.

‘een oude granaat staan, die nog steeds kan ontploffen,’ laat je Simmons ergens zeggen... Dat is iets wat jij de lezer wilt vertellen. Simmons zelf heeft geen enkele reden om deze woorden uit te spreken tegen zijn vriend, die al lang weet wat voor granaat er tussen hen in ligt. Beide heren zijn hier nota bene gekomen om die granaat te ontmantelen!
Vergelijk het met een alternatieve zin: Simmons wenkt naar de zwarte cilinder tussen hen in. "Dat ding heeft er vast niets mee te maken." - Is dat niet logischer?

En deze:
‘Misschien moeten we die dingen maar niet zeggen als de rest van het peloton ons kan horen,’ zeg ik.
‘Ach, maak je geen zorgen Ethan.’ Nathan draait zich wat naar achteren. ‘Ze staan ver genoeg, ze kunnen ons niet horen.’ - Dit laatste  is ook zo'n ongeloofwaardige opmerking. Beide heren staan een eind van het peloton af. Beide zijn al een tijd aan het praten zonder dat de soldaten hen horen. Geen van beide zou zo'n overduidelijk feit dan nog eens benoemen.
De crux is: de enige reden waarom je het opgeschreven hebt, is dat je de lezer op een zogenaamd natuurlijke manier, door dialoog, iets wil duidelijk maken over de achtergrond. Maar dit werkt dus zelden. Mensen, en personages dus ook, vertellen elkaar niet over dingen de ze beiden al weten. Laat je personages liever geloofwaardige dialogen uitwisselen. Vertellen over de omgeving en achtergrond kun je gewoon rondom die dialoog doen.

‘Hoe vaak hebben we dit al niet samen gedaan Nathan?’ - En dan deze... Ik mag hopen dat Nathan niet van plan is hardop antwoord op deze vraag te gaan geven... Maar ook de vraag zelf een truc van jou om iets over de achtergrond te vertellen. Ik vind het moeilijk te geloven dat Ethan hier echt over begint. Waarom praten ze überhaupt zo lang? Wanneer gaat hij die granaat nou ontmantelen?

@Laulau

Je hebt de neiging te veel uit te leggen. Dat is een onderschattying van je lezer en werkt averechts, omdat de lezer zich betuttelt voelt. 
Probeer je dialogen wat cryptischer te maken. Geen vraag-en-antwoord. Dat is recht voor zijn raap en is niet alleen onnatuurlijk, het nodigt uit tot rationele verwerking. 

Taalzeurtjes: aansprekingen (namen, functies, typeringen) gaan vergezeld van een komma ervoor, ook in gedachten. Gedachten gaan niet tussen aanhalingstekens en "denk ik" of vergelijkbaar is in veel gevallen een overbodige afstandschepper. Dus gewoon Focus [komma] Nathan.

Dag Laulau, leuk dat je dit geschreven hebt!
Goede opmerkingen hierboven. Een kleine om hieraan toe te voegen: Je mixt tegenwoordige tijd en verleden tijd. Bijv '...mijn hartslag gaat omlaag. Enkel mijn handen bleven trillen.' Of '...en mijn aandacht gaat terug naar de verroeste granaat... het gat was nog geen halve meter diep.' 

Ik neem aan dat je dit niet bewust doet, dus goed om op te letten.

aanvullend op andere reacties:

bij stress hebben mensen nogal eens last van tunnelvisie, afgewisseld met ratelen. Als dit het begin van het verhaal is dan kan je dat ratelen gebruiken, je kunt dan wat informatie kwijt zonder te as-you-know-bobben. En tunnelvisie kan je gebruiken als sfeertekening. De afwisseling van die twee kan je gebruiken om spanning in je verhaal te schrijven. 

Eigenlijk doe je dat al, maar niet erg consequent. Experimenteer, bijvoorbeeld met een strakke monoloog/dialoog, afgewisseld met gedachten, zonder beschrijvingen.

Bijvoorbeeld zo:

Kut, vizier beslaat. Focus Ethan, focus. Focus. Ventilatie omhoog.
"Last van stress, luitenant?"
Sergant Simmons weer, met zijn stomme opmerkingen. Laten kletsen. Focus. Op die bom. Die moet ontmateld worden. Daar gaat het om. Handig, dat controlepaneel op de arm van mijn bompak. Waarom hebben ze dat stomme knopje rood gemaakt? Doet er niet toe. Focus. Een oude roestige bom, type XYZ, uit 1944 zo te zien.
"Kouwe klauwen. Ik heb geen controle over mijn vingers." 

Vermoedelijk is deze stijl niet geschikt, zie het als een voorbeeld van dat je hetzelfde ook heel anders kunt schrijven. Experimenteer, tot je een vorm vindt die je ligt.

Mogen we je herschrijf hier lezen?  

Laulau1235

Goed dat je een herschrijf maakt. Nog een paar tips. Probeer altijd zoveel mogelijk te laten zien met zo min mogelijk woorden. Dat is geen pleidooi voor korte zinnen of het afraden van een bloemrijke stijl.

paar voorbeelden: 
Een te snelle hartslag, mijn hart klopt heftig in mijn borstkas.
maak een keus: een te snelle hartslag of mijn hart klopt heftig.  

Mijn vizier wasemt aan en blokkeert het zicht van de verroeste granaat waar ik boven hang.
Het beeld is wat moeizaam, hetzelfde met minder woorden: Mijn vizier beslaat en blokkeert het zicht op de granaat onder mij. Nog korter en misschien meer in lijn met het personage daar op dat moment: Mijn vizier beslaat en ik kan de granaat onder mij niet (meer) zien. 
het gaat erom dat de lezer het voor zich ziet. Zoek de formulering die dat doel het best verwezenlijkt. En terzijde, dat 'wasemt aan' is in het Nederlands niet gangbaar.  

Het is moeilijk om mij wat beter te positioneren door het lompe gewicht van het bompak dat ik draag.
Dit is een moeizame zin, dat komt met name door 'positioneren' - een wat ambtelijk woord dat geen recht doet aan de situatie en de volgorde van de woorden/zinsdelen. Tip: eerst de oorzaak (het gewicht van het pak) dan het gevolg (de moeite van het bewegen). Zoek de juiste formulering. Laat de lezer nooit struikelen of nadenken over wat hij leest in een spannende scene. Laat je zinnen vloeien, zodat de lezer het voor zich ziet.

succes