UKV's van de week in de schijnwerpers

In de groep Schrijven Magazine: Ultrakorte Verhalen dagen we schrijvers iedere dag uit om een ultrakort verhaal te schrijven: een heel verhaal in maximaal 99 woorden. Zowel voor beginnende als ervaren schrijvers is dit een fijne oefening om kort en krachtig een verhaal te kunnen vertellen. Iedere week zetten we er vijf in de spotlights als aanmoediging en waardering. Deze vijf vielen ons deze week op, vanwege hun originaliteit, verrassende wending, kwaliteit of spraakmakendheid.

Knorren - Stella Mantel

31 maart

Dat is leuk! Sommige boerderijen geven gelegenheid tot varkens knuffelen. Dat schijnt helend te werken, zoals met
dolfijnen. Het lijkt me gaaf. Samen met een vriendin neem ik de trein naar de dichtstbijzijnde varkensfokkerij.
Het is me een geknor van jewelste. Varkens zijn lieve en sociale wezens. Ik geniet. Wat een leuke dieren ...
Ik heb honger gekregen, mijn maag knort hevig, ik ben toe aan een tosti. Tot mijn verbijstering deinzen de varkens terug.
Hun oogjes vol verbijstering. Ze willen niet meer knuffelen.
Verdrietig gaan we wat eten. Het smaakt me niet.

De reus - Keesjan Roeland

3 april 

De reus zit op zijn knieën met een vergrootglas boven de stad. Nieuwsgierig kijkt hij door het bolle glas naar de krioelende wezentjes in hun kalkachtige kolonie. 
‘Ze zijn een stuk groter dan mieren maar vertonen hetzelfde gedrag,’ denkt hij, ‘zouden ze bewustzijn bezitten of intelligentie? Zouden ze pijn voelen?’ 
Als hij goed luistert hoort hij een broeierig gezoem en gepiep uit de diepte opstijgen. 
‘Misschien communiceren ze met elkaar door te zoemen en te piepen, wat is de wereld toch een wonder!’
Ineens trekt hij een vies gezicht en staat vlug op. 
Het stinkt.

Probleemjongen - Jorre Vanbaelen

31 maart

Ik ben twaalf jaar.

'Wat doe je, Nicky?!' 
'Als jij er niet was geweest,' zegt papa tegen mij, 'zouden wij niet scheiden.' 
'Dat mag je niet zeggen!' krijst mama. 
'Is het niet waar, misschien?' briest papa. 
'Dat mag je niet zeggen, Nicky!' krijst mama. 
'Is het dan niet waar, misschien!?' herhaalt papa dreigend.
'Jawel,' huilt mama wanhopig, ‘maar je mag dat niet zeggen ...’
Ik proef bloed. Veel bloed. 

Mama rijdt me naar de dokter. Een bovenste snijtand is ontworteld.
Ik kan het wel alleen, beeld ik me in, opnieuw vechtend tegen tranen. Het maakt niet uit.

Reputatie - Hélène Willems

29 maart

Haar reputatie was naar de haaien sinds ze met zeven kerels samenwoonde. En dan nog maar te zwijgen over die gladjanus op zijn witte paard die dagelijks voorbij kwam. Hij had haar meerdere keren ten huwelijk gevraagd. Hij zou een eerbare vrouw van haar maken. Iedere keer had ze hem afgewezen. Samenwonen was vies tegengevallen, ze wilde haar vrijheid met af en toe liefde. 
Verveeld graaide ze in het mandje en nam tussen de rode appels haar iPhone eruit. Op de achtergrond hoorde ze haar geweten protesteren. Ze haalde haar schouders op en installeerde de app Alice in Tinderland.

Blauwe vinkjes - Ilona Bloeme

30 maart 

Ik begin te typen: 'Ik vind je leuk en dat maakt me bang en onzeker.' 
Versturen?
Ja.. Nee.. Ja.. Nee…
Floep! Bericht verzonden.
Een grijs vinkje.
Het tweede grijze vinkje volgt op sluipafstand.
De blauwe blijven uit.
Shit! Onrust. Onzekere stemmetjes in m’n hoofd. Naar de wc.
Nog steeds geen blauwe. 
Ik druk op bericht verwijderen.
Meteen reactie. ‘Waarom is dit verwijderd?’
Fuck! Wat nu? 
Dezelfde tekst hapert nogmaals uit m’n vingers. 
De blauwe vinkjes blijven uit.
Het toilet is m’n beste vriend.
Uren later een bericht.
‘Ik was aan het werk, kon niet reageren. Zal ik vanavond langskomen?’