@ rudolf: Ja, als je het zo inbrengt, klopt het wat je zegt. Eigens werk is er bijvoorbeeld exemplarisch voor; ik hoop dat ik dat zeggen mag. Bij ons heb je ook heel populaire streekauteurs, die op een heel eigen, en mooie manier vertellen over hun streek; informatie die je elders niet vindt. Zij geven uit in eigen beheer en vervullen een belangrijke rol. Van de opbrengsten schrijven ze het volgende deel in de serie.

Ik heb het zelfvertrouwen niet om het zonder officieel 'ja het is goed' van een derde een boek op de markt te brengen en het dan ook vol vertrouwen te promoten. Daarmee maak ik het mezelf wel een stuk moeilijker.

Ceridwen, ik zou dat toch ook gezond verstand noemen - niet om het officiële, maar om het realistische. Ikzelf zou het ook niet doen, niet willen, omdat ik inmiddels weet dat zo goed als elke tekst voor verbetering vatbaar is, ook al denk ik zelf op een bepaald moment: ja, nu is het supertop en totaalinorde. Iemand anders wijst dan (niet altijd) even op een ditje of een datje, en dan denk ik: mijn hemel, waarom heb ik dat niet zelf gezien? Ik zie altijd alles ... ja, van een ander ... en als ik een eigen tekst drie keer twaalf maand niet onder ogen heb gehad. Dan zie ik het zelf ineens ook haarscherp. Maar niet altijd als ik ermee bezig ben, en er met de neus bovenop zit.

Mensen die na drie weken hun eerste versie laten printen en dan in de krant gaan verkondigen dat ze echt worden uitgegeven enzo... niet zo prima.

en ook dat moeten die mensen zelf weten. Als zo iemand de media opzoekt en wat stuiptrekkingen laat zien, valt hij/zij vanzelf door de boekenmand, toch? Niemand hoeft arrogant te zijn: een 'amateur' schrijver niet en een 'prof' ook niet. xsg NB: Ja Zjors, ik bedoelde Boekenfan. *heb het aangepast

Natuurlijk mogen mensen dat zelf weten, ik ga het ze toch ook niet verbieden?? Ik heb een paar keer een POD-boek gelezen waarvan ik dacht, jongen, als je er nou een goeie uitgever en redacteur op had gezet, was het ECHT een goed boek geweest. Misschien steekt dat me nog wel het meeste. Door POD bereiken zoveel mensen hun eigen potentieel niet... Ze worden niet met hulp van anderen naar een hoger plan getild.

Tja, dan moet die redacteur dat talent wel zien natuurlijk. Ik heb begrepen dat die kans heel erg klein is. xsg

Niet het talent, de potentie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrij lastig vind om hierover te praten met mensen die nog geen uitgeefervaring hebben. En misschien moeten we met z'n allen maar gewoon accepteren dat goede boeken schrijven en publiceren nu eenmaal niet voor iedereen is weggelegd, net zoals heel veel mensen in Idols niet voorbij de voorrondes komen. Nederland heeft echt wel een cultuurtje dat iedereen overal recht op moet hebben en alles moet maar kunnen... Zal wel van dat Calvinistische "doe maar gewoon" komen; als iedereen alles doet, is het dus gewoon...

Niet het talent, de potentie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrij lastig vind om hierover te praten met mensen die nog geen uitgeefervaring hebben. ..

Een lijsttrekker moet ook mensen overtuigen die zelf niet regeren. Je hoeft hier niet op te reageren Mich, want inderdaad ik heb geen uitgeefervaring.

Het belangrijkste is dat je lol aan het schrijven hebt. Ik kan ook wel gaan skateboarden maar volgens mij ben ik daar net iets slechter in. Bovendien scheelt het een hoop blauwe plekken.

Ik denk dat je uitgevers ook niet moet onderschatten. Die betalen niet voor niets een legertje mensen die alle manuscripten bekijken en die er (als het goed is) op zijn getraind om potentie (ben ik met MichaM eens) te herkennen. En omdat er zoveel binnen komt moeten ze selecteren: niet alles kan door. Een afwijzing hoeft dus niet te betekenen dat de betreffende redacteur blind is voor jouw potentie. Misschien past je ms niet bij de uitgeverij. Misschien wel, maar hebben ze net drie soortgelijke boeken uitgegeven. Er gaan nu zoveel spookverhalen rond over metershoge stapels manuscripten die binnen drie regels worden afgewezen. Dat lijkt mij dan ook niet helemaal de waarheid. Om eerlijk te zijn denk ik dat er heel veel mensen zijn die er volledig van overtuigd zijn dat ze Het verhaal hebben geschreven waar Nederland op wacht en die dat zonder enige vorm van zelfkritiek plompverloren opsturen naar een uitgever. Ik verwacht dat de redacteuren die daar werken echt goed het onderscheid kunnen maken tussen dit soort manuscripten en verhalen waar echt iets in zit.

Ik zing ook in zo'n amateurkoor. Leuke hobby, maar meer ook niet. Ik ga mijn zangtalent niet vergelijken met dat van professionele en/of geschoolde zangers. Mijn schrijfhobby neem ik serieuzer. Hoewel ik niet verwacht er ooit van te kunnen leven, hoop ik wel ooit een boek uitgegeven te krijgen. En dan "echt", met een redacteur en een uitgeverij die aan promotie doet enzovoort. Omdat ik dat zelf niet kan of wil. Maar als iemand anders zelf een redacteur wil inhuren en de promotie zelf wil doen, prima voor mij. Hoewel ik denk dat het dan wellicht beter is om zelf naar een drukker te stappen en het niet te doen via een POD-uitgever die alleen maar op je geld uit is. Of als je schijfhobby zoiets is als mijn zinghobby, alleen maar voor de lol, en je wil een paar boekjes gedrukt hebben voor vrienden en familie, ook prima. Dat is waar POD voor is.

Aan uitgeven via POD zitten twee kanten, de inhoudelijke kant en de technologische kant. De schrijver mailt zijn manuscript in PDF formaat naar een POD uitgeverij en na wat technische haken en ogen kan hij binnen korte tijd de bestelde hoeveelheid boeken in huis hebben. Maar omdat digitaal printen het mogelijk maakt om boeken in zeer kleine hoeveelheden – vanaf oplage één – te produceren, heeft dat ook voor reguliere uitgevers veel voordelen. Ze hoeven geen voorraad meer aan te houden en kunnen een boek voor altijd leverbaar houden. Bovendien kunnen ze op die manier zonder veel risico experimenteren met het uitgeven van nieuwe titels, want ze hoeven niet te investeren in een eerste druk. Het Centraal Boekhuis heeft zelfs aangekondigd een eigen printproductie te willen beginnen. Een uitgever die vooruit denkt zal naar mijn mening de ontwikkeling rond POD in de gaten moeten houden. Ik denk zelf dat de rol van de uitgever zal veranderen; het zou kunnen dat er wat technologie betreft, in de toekomst weinig tot geen verschil is tussen boeken die bij een POD- of reguliere uitgever zijn gepubliceerd. Wat de inhoudelijke kant betreft, de meerwaarde van een gewone uitgever boven een POD is dat er bij de uitgever een redacteur aan te pas komt. Met andere woorden, niemand is een volmaakte schrijver, anders had je die redacteur niet nodig gehad. Maar het lijkt erop dat de auteur in de toekomst online meer en meer zelf kan doen (marketing, verkoop en distributie). Beschikt hij daarnaast over een vlotte pen en weet hij ook de weg te vinden naar een hoogstaand manuscriptbeoordelingsbureau, dan kan de meerwaarde van de traditionele redacteur en boekhandeleaar voor de auteur en consument flink onder druk komen te staan. Wie weet gaan beoordelingsbureaus, schrijvers en POD uitgevers in de toekomst de handen ineen slaan; een gelijkwaardige variant van de reguliere uitgever is dan geboren.

Zonder talent geen potentie. En zonder samenwerking geen resultaat. Het is zo goed als onmogelijk om alles in je eentje te doen - daar hebben en zijn we medemensen voor.

Maar het lijkt erop dat de auteur in de toekomst online meer en meer zelf kan doen (marketing, verkoop en distributie). Beschikt hij daarnaast over een vlotte pen en weet hij ook de weg te vinden naar een hoogstaand manuscriptbeoordelingsbureau, dan kan de meerwaarde van de traditionele redacteur en boekhandeleaar voor de auteur en consument flink onder druk komen te staan.

Dit is mooi gedacht, maar het is met een poosje op dit forum lezen wel duidelijk dat mensen zelf geen geld willen investeren in hun boek. Daarom is FM ook zo populair: het is een van de weinige POD'ers die geen bijdrage van de schrijver vraagt. Wat schrijnende uitzonderingen daargelaten (schrijvers die argeloos 3000 piek neertellen voor tien boeken) weten de meeste (wanna be) schrijvers wel dat zij betaald horen te krijgen voor hun werk, niet andersom. Dus gaan ze geen geld stoppen in een goede opmaak, mooie omslag en al helemaal geen honderden euro's in externe redactie.

Er gaan nu zoveel spookverhalen rond over metershoge stapels manuscripten die binnen drie regels worden afgewezen. Dat lijkt mij dan ook niet helemaal de waarheid. Om eerlijk te zijn denk ik dat er heel veel mensen zijn die er volledig van overtuigd zijn dat ze Het verhaal hebben geschreven waar Nederland op wacht en die dat zonder enige vorm van zelfkritiek plompverloren opsturen naar een uitgever. Ik verwacht dat de redacteuren die daar werken echt goed het onderscheid kunnen maken tussen dit soort manuscripten en verhalen waar echt iets in zit.

Nou Jeanne. Ik meen een jaar of twee geleden een programma te hebben gezien waarin twee uitgevers zonder blikken of blozen beweerden dat ze na het lezen van een paar zinnen al wisten waar ze met het manuscript aan toe waren en het daarom afwezen. Dus dat zijn zeker geen spookverhalen. Waar ik het wel mee eens ben is dat er veel mensen zijn die helemaal overtuigd zijn van hun eigen schrijftalent en zonder gene of zelfkritiek hun krabbels naar uitgevers sturen waarbij ze dan gelijk vragen om een ruim voorschot.

Nou Jeanne. Ik meen een jaar of twee geleden een programma te hebben gezien waarin twee uitgevers zonder blikken of blozen beweerden dat ze na het lezen van een paar zinnen al wisten waar ze met het manuscript aan toe waren en het daarom afwezen. Dus dat zijn zeker geen spookverhalen. Waar ik het wel mee eens ben is dat er veel mensen zijn die helemaal overtuigd zijn van hun eigen schrijftalent en zonder gene of zelfkritiek hun krabbels naar uitgevers sturen waarbij ze dan gelijk vragen om een ruim voorschot.

Maar met heel veel van die bagger WEET je ook eigenlijk wel gewoon na drie zinnen dat het niks wordt.

Ja, dat denk ik ook. Als de eerste zinnen al vol taalfouten staan of er in iedere zin tien bijvoeglijke naamwoorden staan, dan zou ik ook niet verder lezen als er nog honderd andere manuscripten lagen te wachten. Waarschijnlijk kun je in veel gevallen al uit de begeleidende brief of synopsis opmaken dat het niks wordt.

Toen ik op de redactie van een uitgeverij werkte, maakte ik ook wel leesrapporten voor de uitgever van binnengekomen manuscripten. Ik las dan wel alles (bang dat ik iets over het hoofd zou zien) maar het werd er na de eerste bladzijde echt niet beter op.

Als lezer bepaal ik ook ahv enkele zinnen/een alinea/hooguit een bladzijde of ik een boek koop of niet. Met of zonder hulp van een uitgever kom ik als lezer toch wel uit bij boeken die mij liggen. Ik ben het wel eens met MichaM dat er een sfeer heerst waarin iedereen alles wil hebben en overal aan mee wil doen. Of dat typisch Nederlands is, weet ik niet. Voor mij ligt dat in het verlengde van alle andere vormen van kwantitatieve focus versus kwalitatieve focus. Tegenwoordig is het soms een hele zoektocht om bij kwaliteit terecht te komen. Dat geldt voor alles, ook voor boeken, zowel voor het lezen als voor het schrijven. Uiteindelijk reguleert het zichzelf, denk ik. Ik lees wat mij aanspreekt en een ander wat die persoon aanspreekt.

We leven in een vrij land en als iemand een POD boek wil uitgeven dan zijn daar mogelijkheden voor. Dat wil niet zeggen dat de wereld op zo´n boek zit te wachten. De directe omgeving van de schrijver misschien wel, of een specifieke doelgroep. Prima, niets mis mee. Ik heb geen behoefte om een POD boek te kopen. Vooroordeel? Vast. Maar als ik mijn geld uitgeef, koop ik liever een boek van een professionele uitgeverij, zodat ik weet dat er door meerdere professionals naar gekeken is. Met sommige uitgeverijen heb ik betere (lees)ervaring dan met andere en met die uitgeverijen zou ik als schrijver het liefst in zee gaan omdat ze voor mijn gevoel meer kennis van zaken hebben. Mijn doel als schrijver is om uitgegeven te worden door een reguliere uitgeverij. Of mijn werk daar goed genoeg voor is weet ik niet, maar ik ga niet voor minder. Als ik geen reguliere uitgeverij kan vinden, dan niet. De kans is groot dat er dan geen of weinig behoefte is aan mijn geschrijf. Ondertussen schrijf ik gewoon verder en probeer ik op alle mogelijke manieren mezelf te verbeteren als schrijver, net zoals ik heb leren viool spelen: elke dag studeren, jarenlang en les nemen. Kritisch naar mezelf luisteren/ kijken, van professionals leren en accepteren dat het leren nooit ophoudt.

@Lance, dat filmpje ken ik ook. Erg grappig. 1. we zagen niet wat voor manuscript ze op dat moment aan het lezen waren (wellicht van het type bagger) en 2. de geportretteerde schrijver hoorde duidelijk bij het zichzelf overschattende soort. Bovendien - en dat is ook al eerder hier gezegd - zie je in zo'n film natuurlijk niet hoe het echt toegaat in een uitgeverij. Je ziet maar een paar hapjes en snapjes. Nogmaals: ik vind het prachtig dat zoveel mensen willen schrijven. En terecht: het is een fantastische bezigheid. Maar ik zou ook graag zien dat deze mensen leren van de kritiek die ze krijgen. Dat ze na een afwijzing hun best doen om hun werk te verbeteren (door cursussen, boeken, adviezen en heel veel doen) en er niet meteen vanuit gaan dat de uitgever ongelijk heeft. Een beetje zelfreflectie ontbreekt er vaak aan. Het rare is dat iedereen erkent dat schilderen een kunstvorm is waarvoor je ook veel techniek moet leren. Het is kunst en ambacht tegelijk en maar heel weinig kunstschilders zijn in staat om van hun werk te leven. Waarom nemen zoveel mensen aan dat dit met schrijven heel anders is? Dat je dat zomaar zonder enige kennis van techniek of doorzettingsvermogen kan? Het eerste doek dat je op schilderles produceert breng je toch ook niet meteen naar een galerie met een verkoopprijsje eraan? Waarom verwachten zoveel schrijvers dat hun eerste product wel meteen succes zou moeten hebben. Mensen, schrijven is heel hard werken, veel leren, veel schrappen en overnieuw beginnen. Wat mij soms steekt is de gemakzuchtige instelling van sommige mensen. Hup ik tik een stuk, ik stuur het op en dan verwacht ik dat de uitgever het meteen op de persen gooit en er heel veel reclame voor maakt. Een topsporter werkt ook jaren voordat hij misschien succes haalt. Waarom denken zoveel schrijvers dat ze succes kunnen halen door de gemakkelijkste weg te kiezen? Iedereen moet zelf weten hoe hij of zij het schrijven aanpakt natuurlijk, maar soms erger ik mij aan deze houding. Zo, na deze tirade maar weer eens zelf een stukje zwoegen en schrappen!

AC en JT, helemaal mee eens: topsport is zwoegen, zweet en tranen. Heel veel keren niet het succes behalen, toch doorgaan, constante kritiek verduren en niet opgeven maar ervan leren en je proberen te scharen onder de winnaars, de toppers....that rubs off, bemoedigt, stimuleert :nod:

Eens!!!! (met AC en Sabarinde)

Dit is een ontwikkeling die niet meer te stuiten is; we zien het op alle gebieden die met kunst, expressie en cultuur te maken heeft. Dit is zeker niet typisch Nederlands, door Internet is er van alles mogelijk geworden; kijk maar naar het buitenland, de Engelstalige wereld bijvoorbeeld. Overal op deze aardbol zijn er sites en blogs waar je van alles die met kunst, cultuur en expressie te maken heeft kunt uploaden: denk aan foto’s, illustraties, muziek, scenario’s, afbeeldingen van beeldhouwwerken, verhalen, poëzie, noem maar op. Er is een beweging op gang gekomen die iedereen de kans geeft zich op deze gebieden te begeven. Persoonlijk vind ik dit een goede ontwikkeling, het zegt iets over de voortgang van de menselijke beschaving. In de geschiedenis is het zo geweest dat altijd alleen bepaalde elites zich met deze zaken mochten bemoeien. In vogelvlucht weergegeven: in de Griekse en Romeinse tijd waren het de redenaars; tijdens de Middeleeuwen waren het de monniken; daarna mocht de gegoede burgerij een woordje meespreken; in onze tijd waren/zijn het de intellectuelen. Je ziet in de geschiedenis ook dat bij iedere verandering de groep die het letterlijk ‘voor het zeggen’ heeft, op alle mogelijke manieren probeert de opkomende groep de mond te snoeren. Gelukkig is dit nooit gelukt, anders waren we niet waar we nu zijn (waarmee ik niet wil zeggen dat onze wereld een paradijs is). We zijn nu in een fase aangeland dat het ‘gewone volk’ ook een woordje gaat meespreken. Een fantastische ontwikkeling, want ook hier zijn er mensen die iets te zeggen hebben en er zijn mensen die het willen horen en lezen. En daarom is POD gekomen, om nieuwe doelgroepen aan te boren en te bedienen. Wat er moet gebeuren is niet dat POD afgewezen wordt, maar er moeten manieren worden gevonden om het kaf van het koren te kunnen scheiden. Het is logisch dat het die ene medewerker van de redactie niet lukt om dit in zijn eentje te doen. Wat dat selecteren aangaat, er zijn een paar goede voorbeelden te noemen. De Turing Stichting liet vorig jaar een legertje studenten los op die ruim 17.000 gedichten om een voorselectie te maken; daarna kon de vakjury zijn werk doen. Amazon.com gaat aan de hand van recenties van lezers bepalen of een buitenlands boek de moeite waard is om vertaald te worden; ook hier wordt een ruimere mankracht ingezet. Hoe ver het kan komen wanneer gerenommeerde organisaties zich openstellen voor deze ontwikkelingen, bewijst het feit dat de jury van de prestigieuze World Press Photo er dit jaar voor gekozen heeft om een beeld uit een YouTube-filmpje bijzondere aandacht te geven (http://nos.nl/artikel/136143-world-press-photo-ee…)

Chissy, ik denk idd ook dat het een logische ontwikkeling is. Of hij goed of slecht is, daar laat ik me niet over uit. Alles heeft positieve en negatieve kanten, dit ook. Wat me opvalt in je betoog is dat je pleit voor scheiding van het kaf en koren. Is dat niet juist het mechanisme waarmee 'de elite' voor anderen bepaalt hoe de dingen moeten gaan? Wie gaat die scheiding dan maken? Het kaf of het koren? POD zou POD niet zijn als zowel kaf als koren er een boek kan laten drukken. Aan de lezer zelf om te bepalen of ze het willen kopen.

Dat is een goed punt van je, Esther.

Never mind.

Ik sluit me in grote lijnen aan bij Chissy. Nieuwe ontwikkelingen scheppen nieuwe mogelijkheden om oude en nieuwe doelgroepen te bereiken. Reguliere uitgevers zullen zich moeten aanpassen. Het kaf van het koren scheiden? Wat vind je kaf, wat vind je koren? Uitgevers, die het als hun taak zien om het kaf van het koren te scheiden, wezen Sonja Bakker af. Kaf? Koren? Het boek van Sonja voorzag (voorziet) in een behoefte. Daar gaat het om.

Daar ben ik het helemaal mee eens, tantebetje!

Als we dan de behoefte kennen, kan iedereen een succesauteur worden ... maar zó werkt het toch ook weer niet.

Je moet niet alleen de behoefte kennen - wat al behoorlijk lastig is natuurlijk, dat is waar de uitgevers ook steeds naar raden - maar je moet ook nog in die behoefte voorzien op een manier die aanslaat. Het boek van Sonja voorzag in een maatschappelijke behoefte, dat had ze zelf beter gezien dan de uitgevers die niet met haar in zee wilden. Maar dat was niet alles. Haar methode was gewoon goed. Niets bijzonders, een dieet van ongeveer 1400 calorieën, ze had zulke dieetplannen leren uitstippelen in een LOI-cursus. Niets bijzonders, maar wel gewoon goed. Ze werkte deze dieetplannen op een praktische manier uit, met boodschappen die je in Nederlandse winkels makkelijk kon kopen. Niet bijzonder, maar wel gewoon goed. Het boek dat ze vervolgens maakte, zit goed in elkaar. Het ziet er aantrekkelijk uit en het is makkelijk in het gebruik. Niets bijzonders, maar gewoon goed. Het is dus niet zo dat Sonja Bakker even snel een dieetboekje in elkaar geflanst heeft nadat ze de behoefte had vastgesteld. Uit haar boek blijkt zowel kennis van haar onderwerp als kennis van de doelgroep. Dat heeft ze vervolgens op een aantrekkelijke, degelijke manier uitgewerkt. Ze heeft ook geïnvesteerd in de afwerking. Ook de distributie heeft ze goed verzorgd, toen er veel vraag naar bleek te zijn. En ze kwam goed over in de media, ook als ze onder vuur lag. Sonja heeft gewoon alles goed gedaan. :thumbsup:

Ja, Sonja heeft haar manuscript niet na drie weken naar de POD gestuurd zonder erbij na te denken :)