Bij die moderne jeugdboeken van tegenwoordig vind ik de titels meestal niks aan (Turks fruit, Mijn tante is een grindewal, Het Hemelse Gerecht, ...), maar ik kijk altijd wel op de achterkant. Een stomme titel wil niet persé zeggen dat het verhaal ook stom is.

Als het woord God in de titel staat heb ik juist de neiging om het boek niet te kopen. ;)

Soms, al staat de tekst op de achterkant me wel aan, leg ik het boek weer weg, omdat het lettertype me niet aan staat.

Titel doet voor mij heel veel. Vooral met een metafoor erin. Of een ander woordgrapje. Of cryptisch. Allemaal leuk. Die spreken mij aan. Zulke titels wil ik zelf ook graag verzinnen.

Een titel moet mij direct aanspreken anders kijk ik niet gauw verder. Toch heeft het niet alleen met de titel zelf te maken, maar ook met de presentatie ervan en de illustratie op de voorkant. Als die combinatie me intrigeert zal ik een boek oppakken en de achterkant gaan lezen. Spreekt de achterkant me ook aan, dan blader ik nog even. Mits ik me niet aan het lettertype irriteer (ik haat kleine letters) is het boek verkocht :-)

Turks fruit een modern jeugdboek? :D Ja, ik let wel op de titel, maar ik hang mijn oordeel er niet per se aan op. De layout van de omslag vind ik ook belangrijk, meestal zie je daar in ieder geval de doelgroep wel aan af (het verschil tussen een horror en een chicklit is wereldwijd). Eigenlijk weet ik het niet eens. Wat ik wel weet is dat me op de uitgeverij gevraagd werd "welke titel zullen we doen, 'Het goud van de farao' of 'laat de doden slapen'". Ik ging direct voor de tweede, maar uiteindelijk is het toch de eerste geworden. Voor kinderen schijnt dat meer aan te spreken. Als ik zelf titels verzin, wil ik ze zo dubbelzinnig mogelijk hebben, dat je er meerdere betekenissen aan kan toekennen (niet dat het vunzig is).

"Laat de doden slapen" lijkt me nu net een titel waarvan je denkt: oké, laat ze maar slapen, dan hoef ik niet te lezen. Passieve titel. "Turks Fruit" is een titel die me nóóit zou aanspreken want wie wist nu in die tijd wat Turks fruit was? Toen wisten we ook nog niet wat aubergines waren, courgettes en paprika's. De Turken waren nog maar net met hun eerste generatie hier. Toch werd het boek een gigantische bestseller. Waarom: omdat er seks in voorkwam en kanker. Twee taboe's. In die dagen. Nu moeten we het hebben van aansprekende, niet-te-begrijpen titels als 'Huiswerk met geklutste mayonaise' of zo? Of "Geklutste geheimen"? Het is niet te onthouden. Ik meen een boek van Carry Slee. Nee, gewoon: "Polleke" of "Madelief". Helder en in het boek zie je wel waar het over gaat (of in de subtitel, bv 'Krassen in het tafelblad' - daar heb je direct een beeld bij. Of: 'Met de wind mee naar de zee'. Een leuke plaat op de voorkant die het beeld dat de titel oproept, ondersteunt en dan ga je bladeren. Zo werkt het bij mij.

"laat de doden slapen" impliceert dat je ze wakker kan maken. Voor mij een prima titel, maar je moet er van houden. Boeken met alleen de naam van de hoofdpersoon op de kaft hou ik niet zo van. Het zegt me te weinig. Ik merk wel dat we het nu vooral over jeugdboeken heb, da's toch wel een klasse apart, denk ik. Volgens mij let ik vooral op schrijver, eigenlijk... en waar het boek in de boekwinkel staat ingedeeld.

Aart

Bij die moderne jeugdboeken van tegenwoordig vind ik de titels meestal niks aan (Turks fruit, Mijn tante is een grindewal, Het Hemelse Gerecht, ...), maar ik kijk altijd wel op de achterkant. Een stomme titel wil niet persé zeggen dat het verhaal ook stom is.

"Het hemelse gerecht" vind ik juist wel een heel goede titel, omdat het op twee manieren opgevat kan worden. Van zulk soort titels houd ik wel. Je wordt al aan het denken gezet voor je ook maar een letter van het boek gelezen hebt. Titels die al een half boek weggeven zetten bij mij niet aan tot lezen, titels met een beetje mysterieuze inslag juist weer wel. En boeken die alleen maar een vrouwennaam als titel hebben, komen er bij mij ook niet in. Overigens valt er qua genre ook weer verschil te maken of een titel aanspreekt, vind ik. Fantasyboeken hebben soms van die vreselijke titels. De mooiste titel die ik op het ogenblik tussen mijn Nog Te Lezen-stapel heb liggen, is Dit Verhaal (van Alessandro Baricco). Hoe perfect kan een titel de lading dekken! :)

Marriejeanne: "Turks Fruit" is een titel die me nóóit zou aanspreken want wie wist nu in die tijd wat Turks fruit was? Toen wisten we ook nog niet wat aubergines waren, courgettes en paprika's. De Turken waren nog maar net met hun eerste generatie hier. Euh... ik kan het mis hebben, maar Turks Fruit is toch dat gesuikerd fruit? Nee? Dat hadden ze toch al in de jaren '60? (of '70 -- ik heb enkel Terug naar Oestgeest gelezen.) Anyway, titel en cover doet het voor mij. Er is een boek met de titel "Wat te doen met Fred?" Ik heb het boek nog niet gekocht omdat de recensies niet super waren, maar ik vind de titel ijzersterk. "De verborgen geschiedenis" nodigt toch ook uit tot lezen? Halverwege zijn de meesten wel afgehaakt (ik ook), maar het is een goede titel. De covers van Anthos voor de thrillers vind ik heel goed. Meestal een donkere achtergrond en het voorwerp op de achtergrond. Mooi.

Smaken verschillen. Nu denk ik bij Turks Fruit hetzelfde als ik bij baklava of bonbons zou denken. Of ik denk aan Wolkers en Monique van der Ven. In die tijd zou ik hebben gedacht: wat is dat? en zou ik het dus interessant vinden.

Ja Jommeke, dat is dat gesuikerde 'fruit'. Misschien dat het in de grote steden wel al in winkeltjes te koop was maar in het dorp waar ik woonde, zeker niet. Ik las het boek op mijn dertiende omdat mijn oudere zus erachter was gekomen dat er seks en maandverband in voorkwam... spánnend! Niet om de titel. Denken jullie dat bepaalde uitgevers hun eigen 'coverbeleid' hebben? Dat de een bv meer werkt met strips, de ander met foto's, en weer een ander met kunstillustraties in een bepaalde stijl?

Ja zeker weten! Ze hebben een bepaalde hoofdvormgever in dienst. Bij mijn uitgeverij wel in ieder geval. Die zo'n beetje de huisstijl heeft uitgedacht. Bepaalde kleurstellingen en grafische kenmerken komen dan telkens terug.

Ik dacht echt dat Turks Fruit iets van tegenwoordig was, dat boek zag er helemaal niet zo oud uit :?

marriejeanne Denken jullie dat bepaalde uitgevers hun eigen 'coverbeleid' hebben? Dat de een bv meer werkt met strips, de ander met foto's, en weer een ander met kunstillustraties in een bepaalde stijl?

Ja, denk het wel. Je moet de uitgever toch ook aan iets anders kunnen herkennen dan alleen de naam?

Jan Wolkers is inmiddels over de 80 en Turks Fruit is 38.

Ja, de kaft alleen al was zijn tijd ver vooruit. Groen/zwart/oranje gigaletters toch?

Ik heb zondag voor het eerst de film gezien :$ Vond er niet veel aan trouwens. De musical was mooier. Boek nog nooit gelezen.

Zit "Turks fruit" en "A clockwork orange" niet in dezelfde tijdsgeest? Qua lettering wel, dacht ik zo... En het universeel thema natuurlijk, seks, seks en nog meer seks.

Door dit soort boeken ben ik dus resoluut voor kinderen gaan schrijven.

Niks mis met seks, als het maar nut heeft ;)

Mmm... interessante vraag; heeft seks in een verhaal nut? Draagt het bij tot het verhaal? Of zitten we op het randje van erotiek/bouquetreeks/porno? Ik schrijf het express zo, omdat het voor de één erotiek is en voor de ander leunt het tegen porno aan. Ik vind het prettig lezen als de slaapkamerdeur (of een andere deur) gewoon dicht gaat en het aan de fantasie van de lezer overlaat. Ik vind het ook gauw té technisch worden of je komt in een giechelstraatje terecht. Aspe vind ik leuk om te lezen, maar zijn seksgebeuren gaat vervelen. Als Hanne haar schoenen uitdoet, denk ik automatisch; "gaan we weer..."

Als er niks anders gebeurt dan seks, is het inderdaad niet belangrijk en heeft het verder weinig nut om alles tot in details te beschrijven. Maar het is niet altijd alleen maar seks. Wat de hoofdpersonen voelen, doen, zeggen of juist niet zeggen kan ook heel belangrijk zijn. De manier waarop de seks beleefd wordt (is het ruw en liefdeloos of teder en zacht) kan heel veel zeggen over de personages, en dan vind ik het wel nuttig, dan lees ik er ook graag over. In het boek dat ik aan het lezen ben, vindt de hoofdpersoon dat hij lang genoeg gewacht heeft met echte seks en als zijn minnaar dronken in bed ligt, neemt hij het ervan. Dat vind ik wel een significante scene en om dan de noodzakelijke handelingen "over te laten aan de verbeelding" vind ik stom. Als je dat met de rest van je beschrijvingen ook niet doet, waarom bij de seks an wel?

Wonderer, ik denk wij dat wij in dezelfde artikels (in het Engels) over seks in de literatuur hebben gelezen. Ik ben akkoord met seks in een verhaal wanneer het fundamenteel is. Wanneer het iets uitlegt of vragen opwerpt. Ik vind het niet nodig wanneer het gewoonweg een streepje seks is, omdat de lezer op dat moment in het verhaal daar wel aan toe is. Wat je ook in veel films terugziet. In plaats van een reclameblokje (je raakt er aan gewend, gek maar waar) krijg je hijgerige momenten en filmbeelden volledig uit focus. En dat terwijl er gefilmd werd met high-definition; tsk! Krijgen ze niet eens dàt beeld scherp. :) Nu bedenk ik mij dat we twee schrijfsters hebben die wel veel seks in hun boeken gebruiken; Kim en Raven Dice. Maar dat is toch iets anders, hun boeken? In hun boeken is de ruggegraat van het verhaal seks.

Ik heb geen artikels gelezen, ik heb het helemaal zelf bedacht :D Seks in films is helemaal erg, dan kijk ik liever porno.

Ieieieieieieieieiieiieieieiek!!! Jakkie bah!

Lach! Lach! Lach!

Geweldig, die inhoudelijke reacties :')

Seks is een daad. Het is alleen leuk om te doen. Eventueel. Ook niet altijd. Maar om anderen seks te zien bedrijven, vind ik echt niks. Ook niet in een film. En meestal zijn de scènes oneerlijk verdeeld over het mannelijk en het vrouwelijk lichamelijk schoon. Maar wat heeft dit met het onderwerp te maken?