Dat zal voor iedereen verschillend zijn, denk ik. Ik wil mijn zinnen gelijk al goed op papier hebben, maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die achter elkaar doorschijven om de inspiratie niet kwijt te raken. De herschrijving blijft, hoe je het ook doet!

Je kunt natuurlijk over elke zin gaan nadenken voor of nadat je hem hebt geschreven. Zo ga je vast langzamer schrijven ;). Ik denk niet na als ik schrijf. Ik ratel als een razende reporter op mijn toetsenbord en probeer de gebeurtenissen bij te houden. De eerste keer als ik het nalees, krijg ik altijd een inzinking van de vele fouten ;). De balans probeer ik er tijdens het herschrijven in te brengen. En dat gaat me juist weer veel te langzaam (hoewel ik betwijfel of ik lekkerder zou schrijven als ik eerst over elke zin ging nadenken - iedereen heeft zo zijn eigen manier). Ik hoop wel dat, door al het herschrijven dat ik nu doe, de eerste versie van een volgend manuscript al iets beter wordt. Oefening baart kunst. Zeggen ze... ;).

Geen idee eigenlijk. In vlagen van verstandsverbijstering? Met een alt-tabje tussendoor als ik even ophoud met tikken.

ik schrijf een beetje verschillend. De ene keer denk ik na over elke zin die ik typ, waardoor het schrijven heel erg langzaam gaat. Ik ben dan namelijk nooit tevreden over de zin zelf en de context waarin die geplaatst wordt. Daarnaast is ook ineens mijn inspiratie op. Het liefst schrijf ik alles op wat in mijn hoofd opkomt. Dan moet ik dus de blaren op mijn vingers tikken wil ik alles uiteindelijk niet vergeten zijn. Als ik dan terug lees, verbaas ik me er altijd over dat ik zoiets 'uit mijn mouw geschud' heb.. verrassend wel ;) Daarnaast is er altijd nog het herschrijven. Wat ik niet goed vind, schrap ik.... of ik verander de zin. Het gebeurt ook wel eens dat ik er zinnen bijplak om van het verhaal een beter geheel te maken. (hier heb ik dan uiteraard wél over nagedacht) Als ik begin met herschrijven vind ik het niet leuk, maar als ik terugkijk, zie ik toch altijd wel de verbeteringen.. en dat is leuk! :) Het is maar net welke manier jij prettiger vind om te schrijven. 'Goed' schrijven zie je meestal achteraf, als je aan het herschrijven bent. Dan maak je er een 'goed' geheel van en weet je voor jezelf dat het verhaal ook echt goed is.

Hee Carduelis, ik wilde nog gaan reageren op het andere topic, maar nu doe ik het hier. Afgewogen schrijven is niet prettig, maar ik doe het wel. Ik tik een zin op en dan ga ik hem bestuderen. De zinsvolgorde, of ik niet beter een synoniem kan gebruiken voor een woord dat niet mooi staat, moet ik hem opdelen in twee zinnen, dat soort vragen. Daarna doe ik hetzelfde met al mijn alinea's. Kijk, als ik dit nu zou doen tijdens het herschrijven, was er niets mis mee. Maar dat doe ik dus bijna altijd al tijdens het normale schrijven en daardoor kom ik niet in een flow.

Soms, heel soms. Ik ben 'getraind' in redigeren en daardoor doe ik het vanzelf tijdens het schrijven. Daar kom je heel moeilijk vanaf.

Wat leuk dat er meer als een opgevoerde randdebiel schrijven. Dit is niet beledigend bedoeld, maar als ik al dit tikfouten en omgedraaide letters terugleest, dan vraag ik me af hoe er ooit iets zinnigs uit kan komen. Maar na de foutjes eruit halen en misschien wat zinnetjes toevoegen is het resultaat bevredigend. Langzaam schrijven doe ik alleen als ik niet helemaal tevreden ben met de loop van het verhaal.

Ik heb ook ooit correctiewerk gedaan voor brieven, maar op het moment dat ik schrijf, vergeet ik, verbazingwekkend genoeg, alle regels. Waarschijnlijk komt dat ook omdat ik ook getraind ben in typen op hoge snelheden. Zodra ik uit de 'flow' van het typen raak en kritisch ga kijken, zou ik het waarschijnlijk gelijk opgeven ;). Voor mij moet het verhaal eerst op papier staan, dan heb ik pas de rust om te herschrijven. Zelfs 'wordt' schrijf ik beschamend vaak fout in die eerste versies en soms zie ik zelfs schrikbarende fouten. Mijn ergste en meest lachwekkende fout was dat ik een gang beschreef waarin huilende zigeunerkindjes hingen. Ik had gelijk de associatie met die kitsche schilderijtjes op rommelmarkten en toen het er eenmaal stond, zag ik de fout ook niet meer (wat misschien een nadeel kan zijn van als een opgevoerde randdebiel schrijven? ;) ).

Ik schrijf een eerste versie heel associatief, soms naar aanleiding van iets dat al een tijdje heeft zitten borrelen in mijn hoofd. Ik ben dan supergefocust en in een soort "trance". Het voelt alsof de tekst zichzelf schrijft, want het wordt vaak heel anders dan ik had verwacht. Daarna ga ik bijschaven. Typfouten haal ik er al schrijvende zoveel mogelijk meteen uit, want deze storen mij (als onvervalste taalfreak). Een gedicht schrijf ik soms in meerdere sessies, ik ga dan tussendoor even iets anders doen. Langzaam schrijven is me nog nooit gelukt, dan wordt het niks.

Ik kan schrijven zolang ik weet waar het naartoe gaat. Als ik dat niet meer weet (of als ik niet uit een detail kom) loop ik vast en lukt het schrijven niet meer. Zinnen veranderen doe ik dus wel ertijdens, maar echt herschrijven niet. Dat gaat me te ver, ik wil wel blijven schrijven als ik eenmaal begonnen ben :)

Ik begin eerst alles 'gewoon' op te schrijven. Alles wat er in mijn hoofd rondspookt, zoals ik normaal ook praat tegen een vriendin. Daarna ga ik het verfijnen en verfraaien. Saaie woorden worden grappige woorden. Ik kijk na welke woorden mijns inziens te vaak voorkomen dan wel in herhaling vallen en zoek daar synoniemen voor. Soms, al nalezend, zie ik een alinea middenin het stuk, die eigenlijk wel door kan gaan als een pakkend begin. En natuurlijk ga ik het uitbreiden. Soms weet ik al schrijvende nog niet eens hoe ik het verhaal zal beeindigen. Ik heb een bepaald onderwerp in mijn hoofd, meer niet. Maar als ik eenmaal op dreef ben, dan zie ik opeens het einde in mijn hoofd. Dat schrijf ik alvast op en ik werk ernaartoe. Volg je het nog? ;) En soms, als ik probeer in slaap te vallen, speel ik al met woorden in mijn hoofd.

Ik werk meestal per scene, en per scene heb ik een paar vage beelden in mijn hoofd. Als die beelden spannend genoeg zijn, begin ik gewoon maar, soms op de computer, soms in mijn kleine zwarte boekje. Wat strepen en deleten daargelaten, lukt het me inmiddels vrij aardig om de eerste versie er ruw uit te gooien. Ik zie de eerste versie als het neerzetten van een klomp steen waarin ik later vorm ga hakken.

Ik werk op vele manieren. Meestal heb ik een verhaal ongeveer in mijn hoofd, begin midden en eind, en dan ga ik gewoon schrijven en bedenk ik wat ik logisch vind dat er gebeurt of gezegd wordt in dergelijke situaties. Dat schrijf ik dan op. Typfouten let ik wel op, maar niet heel secuur. Het resultaat is ongeveer wat ik hier vaak post, daar zitten ook nog wel eens foutjes in. :) Als ik op die manier werk gebeurt het slechts een enkele keer dat een personage bijvoorbeeld ineens iets doet wat ik niet bedacht had. Soms zit ik echt achter de computer van: 'Aaaaargh! Wat zou er nu toch gebeuren?' Twee verhalen heb ik in een soort 'flow' geschreven (beide staan op het net). De eerste was een verhaal dat ik inzond voor de Woordenstroomwedstrijd. Midden in de nacht werd ik wakker van dit verhaal en ging ik liggen woelen en draaien; toen ben ik maar opgestaan om het te tikken. De volgende dag nog een enkel zinnetje herschreven en hoppekee, ingestuurd. Mijn andere verhaal dat ik ongeveer zo schreef was 'Veilig verlangen?' Ik was eigenlijk met een ander verhaal bezig, maar dit verhaal liet me maar niet met rust. Uiteindelijk ging ik, eigenlijk tegen mijn zin in, het verhaal maar typen en heb ik het haastje-repje, zonder het ook maar aan iemand te laten lezen en zonder echt de spelling te checken (er zitten vele spatiefoutjes in :O) ingestuurd. Het leverde me wel een eervolle vermelding op, dus mischien zou ik vaker 'flow' moeten hebben. ;) :) O ja en als ik aan iets meedoe dat ik heel erg belangrijk vind, dan vraag ik feedback van mensen en verwerk ik die ook heel serieus (de feedback, niet de mensen :P). Uiteraard vraag ik de feedback pas na vele herschrijvingen.

Verhalen in de 'flo' geschreven zijn van mij veel beter dan de rest. Ik kan het herkennen als ik achterover leun en moet gapen ed. Andere zaken gaan weloverwogen en hebben veel meer pauzes, worstelingen enzomeer. Gek genoeg heb ik meer werk aan het herstellen van de worstelteksten dan de 'flo' teksten. Het jammere is dat de worstelteksten nodig zijn bij langere verhalen. De structuur staat dan van te voren eigenlijk al vast en dat schijft toch heel anders. Het is dan gewoon werken. :unibrow:

Ik schrijf wat ik wil vertellen. Eigenlijk alles wat er in mijn hoofd opkomt. Wanneer ik even geen inspiratie heb, dan ga ik kijken of alles wel klopt met het vorige wat ik geschreven heb en qua spelling en zinsopbouw.

Ik heb ook verschillende manieren van werken. Het soort tekst of mijn stemming bepalen waar ik op dat moment voor kies. Ik ben erachter gekomen dat er verbazingwekkend "goede" teksten op papier kunnen komen wanneer ik gewoon maar wat ga typen. Dit ben ik gaan uitproberen n.a.v. een cursus en het bevalt me heel goed, zeker op momenten als ik ergens in vastloop of als mijn hoofd vol zit. Voorheen schreef ik altijd heel bewust, meteen de spelfouten eruit halen, een zo perfect mogelijke zinsformulering. Dit kost meer tijd, maar levert niet altijd een beter resultaat. Ik merk dat ik vooral moeite heb om een verhaal van begin tot eind af te maken. Dus nu "dwing" ik mezelf soms om eerst door te schrijven tot ik een einde heb, om vervolgens opnieuw de tekst door te lezen en alle verbeteringen aan te brengen.

ik begin gewoon met typen, lees mijn zinnen vluchtig na tijdens het typen. Als het hele verhaal staat dan lees ik het nogmaals en voeg dan hier en daar wat toe of wijzig wat zinnen.

Ik type achter elkaar door. Herlezen doe ik de volgende dag (of de dag daarna, of de dag daarna...) en dan zie ik ineens rare dingen staan! Die zie ik niet als ik meteen lees wat ik getypt heb. Vaak komen bij het herlezen ook ideeen op over het verdere verloop van het verhaal of dat stukken beter kunnen worden verplaatst.

Ik heb een beetje hetzelfde als Appel: tijdens het schrijven ben ik ook meteen aan het herschrijven. En dan kom je inderdaad niet goed in die flow. Maar dat heb ik nu vooral met de roman die ik aan het schrijven ben, omdat het onderwerp (schizofrenie) veel research en aandacht vergt. Bij luchtigere verhalen kom ik makkelijker in de flow.

Ik werk met 1 klein boekje, 2 schrijfblokken en uiteindelijk de computer. Allereerst schrijf ik het plot uit in het kleine boekje, samen met de personages etc etc. 1 van de schrijfblokken heb ik altijd bij me. Die staat vol met aantekeningen, losse zinnen en soms ook tekeningen. Het 2e blok schrijf ik de text correct in op, zoals ik het echt hebben wilt. Hier laat ik vervolgends zowel mijn moeder als mijn vriendin op los ( beidde veel hoger opgeleid als ikzelf en erg goed in spelling) Ik ben zelf een ramp met DT'tjes en dergelijken (ongetwijfelt schrijf ik in deze post zelf ook al vanalles verkeerd ) Daarna gaat het op de 'juiste' manier de computer in. Als het boek af is kijk ik alles helemaal opnieuw na en dan haal ik de laatste foutjes eruit.

Ongeveer een half jaar geleden heb ik besloten om een boek te schrijven /te schilderen , enwel een non-fiction verhaal over mijn ervaringen als portretschilder en mijn baan in de psychiatrie. Ik ben nog steeds aan het uitzoeken wat me het beste ligt. Een vijf- jarenplan. 1. Ik begon met een klein boekje dat ik altijd bij heb. (A6) Een schrijfboekje en een schetsboekje 2. Daarna een wat groter boekje (A5) 3 Nu werk ik met een schrijfblok (A4) met " multomap-gaatjes" en ik schrijf elke dag 2 kantjes vol met ' wat-me-maar-te-binnen-schiet' 4. Dit scheur ik dan los en doe dit dan op thema in een multomap ---------------------------------------------------------------------------------------- Verder ben ik lid geworden van SCHRIJVEN en ga ik een schrijftraining doen in september. Ik verheug me er verder op om in de komende vakantie, lekker in de zon in vreemde dorpjes en op zwoele terrasjes te schrijven. Een schrijfgroepje in Nijmegen staat ook nog op mijn verlanglijstje. Ik wens iedereen een onbeschrijfbaar leuke vakantie toe.

Ik schrijf gewoon aan één stuk in het begin..of ik schrijf aan het einde van de zin een woord waardoor ik weet wat ik daar nog bij zou kunnen schrijven, meestal schrijf ik een 30 pagina's en begin ik vanuit daar bij te schrijven zodat ik in ieder geval een soort basis heb van waaruit ik kan gaan werken, maar in het begin is het alles door elkaar ik zou weleens wat rustiger willen schrijven lekker georganiseerd maar goed...

Meestal probeer ik mijn verhaal ook meteen goed te vertellen, maar dat gaat gewoon niet. Eens je verder zit, denk je: Hmm, dat stuk is echt te slecht of onduidelijk geschreven. Dat herschrijf ik later dan wel. Of ik bedenk me dat er nog een belangrijk stukje tussen moet. Sowieso start ik meestal met schrijven op papier en ga ik pas later voor de pc zitten. Het met de hand schrijven geeft me steeds de nodige boost om het verder te kunnen schrijven op pc. Als het verhaal klaar is, moet ik het sowieso ook nog twee keer of meer lezen om er fouten uit te halen.

Ik begin ook altijd op papier, toch probeer ik daar nu vanaf te gaan, mijn handschrift is zo waanzinnig slecht als ik enthousiast dan schrijf ik snel snel snel omdat ik niets wil vergeten, op de laptop is dit wel mogelijk maar op papier kan ik het niet meer lezen, en dat is erg jammer

Beste Niki Ook mijn handschrift is om te huilen, maar sinds mijn tweede boek begin ik meteen op de pc, print 1 pagina uit en ga deze inschrijven. Het voordeel is, dat je meteen schrijffouten maar ook grammatica herschrijft. Daarna lees ik het geheel vlot over en als dat niet lukt - ik laat het eerst door de pc controleren - dan herschrijf ik het totdat ik tevreden ben. Want liever doe ik langer over 1 pagina dan dat ik alles moet herschrijven achteraf. Vervolgens print ik de pagina in tweevoud uit en zet het op een herschrijfbare schijf ( kan ook op diskette). Doordat ik wel het hele boek bladzijde voor bladzijde inschrijf wordt het handschrift redelijker. Hartelijke groeten, Roos van den Bergh

Het is inderdaad heel persoonlijk want ik zag nogal wat verschillende manieren van schrijven hier. Ik heb tegenwoordig een vaste routine die goed voor me werkt. Eerst maak ik een planning voor de hoofdstukken, zodra de hoofdlijnen van het boek me voor de geest staan. Ik herlees in die tijd ook enkele boeken die ik ken die lijken op wat ik van plan ben. (Ik jat natuurlijk niet, maar ik krijg altijd veel ideeen voor wat ik zelf wil zeggen als ik weer eens naar anderen luister.) Dan schrijf ik met vulpen in een cahier, losse scenes, beschrijvingen, ales wat er bij me opkomt. Associatief schrijven noemen sommigen dat. In een apart notitieblok noteer ik ideeen en alles wat me invalt. Dat orden en corrigeer ik later (nummers invoegen, volgorde bepalen, correcties op de blanco gelaten linkerpagina) Dan ga ik dicteren (Ik gebruik Dragon, Naturally Preferred, versie 9) en corrigeer meteen alle fouten zodat er een redelijk correcte tekst op de PC ontstaat. De eerste versie print ik uit en zet dat in een binder, dan ga ik ik opnieuw met pen corrigeren en toevoegen. Die nieuwe versie dicteer ik weer etc. Net zolang tot er een eerste versie ontstaat die ongeveer compleet is. Dan laat ik het een maand liggen en doe vervolgens net alsof ik de editor ben voor een andere schrijver. Ik corrigeer en verander dan alles rechtstreeks vanaf het toetsenbord. Ik lees het hele boek vervolgens hardop voor - aan iemand indien beschikbaar - en alles wat niet loopt bij het uitspreken, corrigeer ik dan nog eens. Het laatste deel is het leukste: alles schrappen wat niet werkt of overbodig is! Ik raak dan weleens een 1/4 kwijt van wat ik al had staan. En dan hou ik er mee op, want ik wil wel weer eens wat anders doen. Zo schrijf ik ongeveer in twee maanden een boekje van 130 pp. Wat leuk om te zien hoe verschillend dat bij iedereen gaat! Groet! Robbert

Ik begin eigenlijk meteen op de pc en begin met wat ik in mijn hoofd heb. Vaak weet ik het plot niet eens als ik begin. Af en toe herschrijf ik een stukje, maar het meeste gebeurt later. Ik ben trouwens nog nooit in de herschrijffase beland :p

Ik ga achter de pc zitten. Dan heb ik nog geen idee, maar begin ik gewoon te schrijven. Dan komt er vanzelf een verhaal uit. Ik wil mijn zinnen ook meteen goed hebben, en kan er niet tegen als iets niet lukt...

Beste Robbert, Ik ben meer een forum-schrijver dus wellicht zie ik dit volledig fout, maar wat een geforceerde en krampachtige manier van je zielenroerselen bloot geven heb jij .. Is dit een zelf aangemeten dicipline? Of ben je bang je stukken aan iemand te laten zien? Schrijven moet uit je hart komen .. uit je diepste gevoelens geput, en zonder allerlei opgesmukte dwangneuroses. Schrijven is iets wat je bijna op je tong moet kunnen proeven als je de woorden uit je toetsenbord perst .. als je inwendig in een geestelijke hurricane verkeerd, of in een euforistische dan wel melancholieke roes. Ik maak schrijffouten aan de lopende band .. so what? Zolang ik maar de gracht van iemands geestelijke schuilplaats kan beslechten .. binnen kom. Wat blijft er eigenlijk over van de woordenstroom die je in oorsprong had gevonden bij jezelf? Schrijffouten opsporen kun je leren .. loepzuiver schrijven vanuit je ziel niet. Groet, Omerta.