Als het maar duidelijk is dat de dialoog in de flashback hoort kan het prima.

Tuurlijk kan het. Waarom zou een dialoog in een flashback niet kunnen? Als je je maar aan de tijd van de flashback houdt.

Ja, een dialoog in een flashback is zeker en vast mogelijk. Zelf schrijf ik mijn flashbacks altijd cursief omdat gemakkelijker is om te volgen. Maar dat zijn dingen die je zelf uitmaakt natuurlijk.

Nu heb ik toch een flashback met een dialoog. Gelden daar dezelfde regels? Het personage zit in een situatie in het heden en moet denken aan het verleden. Dan wordt de situatie uit het verleden geschetst en vangt de dialoog aan.

Ik vind dit ook heel lastig, met name vanuit de "ik". Als je personage terugdenkt aan het verleden, en er begint een herinnering met een dialoog... hoe moet dat dan? Kun jij je nog exact herinneren hoe iemand iets 10 jaar geleden tegen je zei, en hoe je reageerde en wat iemand anders daarna zei? Nee, in de meeste gevallen niet. Waarom kan een roman-personage-ik dat dan wel? Of is het dan al geen flashback meer; omdat het real-life putten uit herinneringen is? In elk geval heb ik bij zulke flashbacks/herinneringen de neiging om dialogen achter elkaar te schrijven in plaats van keurig bij iedere spreker op een nieuwe regel. Om qua lay-out in de flashback-alinea te blijven. Maar ik vogel maar wat aan daar. Een echte regel hiervoor zou handig zijn. Dus interessante vraag, Jayp.

dat kan heel goed! Als je in het begin gewoon aangeeft dat het een flashback is. "Toen" "Gisteren", in ieder geval dat je even aangeeft dat de persoon terugdenkt. Als je dat via de ikpersoon doet, kan je dat nog een mooie draai geven. De ikpersoon denkt terug en heden gaat over in het verleden (wel mét toen natuurlijk) en opeens wordt hij/zij gestoord tijdens het denken of schrikt die. Dat kan een heel leuk effect geven.

Nu heb ik toch een flashback met een dialoog. Gelden daar dezelfde regels? Het personage zit in een situatie in het heden en moet denken aan het verleden. Dan wordt de situatie uit het verleden geschetst en vangt de dialoog aan.

Ik vind dit ook heel lastig, met name vanuit de "ik". Als je personage terugdenkt aan het verleden, en er begint een herinnering met een dialoog... hoe moet dat dan? Kun jij je nog exact herinneren hoe iemand iets 10 jaar geleden tegen je zei, en hoe je reageerde en wat iemand anders daarna zei? Nee, in de meeste gevallen niet. Waarom kan een roman-personage-ik dat dan wel? Of is het dan al geen flashback meer; omdat het real-life putten uit herinneringen is? In elk geval heb ik bij zulke flashbacks/herinneringen de neiging om dialogen achter elkaar te schrijven in plaats van keurig bij iedere spreker op een nieuwe regel. Om qua lay-out in de flashback-alinea te blijven. Maar ik vogel maar wat aan daar. Een echte regel hiervoor zou handig zijn. Dus interessante vraag, Jayp.

Da's een goed punt, wat mij ook wel eens opvalt tijdens het lezen. Tenzij het een heel emotionele gebeurtenis is, kan ik niet altijd begrijpen hoe men precieze dialogen weet te onthouden.