Fantastisch nieuws was dat, toen in die tijd, mei 2007, pfew, wie houdt verdorie de tijd tegen! Interesse, hij geloofde erin, zou het verdedigen voor publicatie, 'mijn' redacteur. Enkel hier en daar nog wat herschrijven, hij ging mij zijn suggesties opsturen, ik had er alle vertrouwen in, heb dat nog steeds, door er met hem enkele keren over te praten, wist ik dat hij het SNAPTE, hij zou mij geen kul opsturen ("meer sex!"), dus ik ging thuis zitten wachten. Ik kan u zeggen dat de brievenbus en de mailbox ondertussen grote vijanden zijn geworden, hoe vaak ben ik al niet kwaad geworden op hen? Maar ach, wat kunnen zij er aan doen, zij doen toch enkel hun werk? Arme, misbegrepen brievenbus en mailbox... Ik wacht, redacteur, ik wacht. Ik stuur je elke week een herinnering. En ondertussen ben ik zelf in een uitgeverij beginnen werken, non-fictie boeken weliswaar. Weet je wat mijn job is? Achter auteurs aanzitten, ze constant achter de hielen zitten, om te zorgen dat ze op tijd inleveren. Want die auteurs, dat zijn wel erg drukbezette mensen. Ergens zie ik de ironie wel.