De eerste die mijn naam raadt moet ik nog tegenkomen ;) Dat is het leuke met originele namen. :ninja:

Hoef ik niet te raden .... :evil: :P

Namen kunnen modegevoelig zijn (er zijn volksstammen geweest die "von" voor hun achternaam zetten om intelligenter te lijken)

Flauwekul, deze opmerking. Het voorvoegsel "von" of "van" voor de achternaam werd toegevoegd als men voor de Bühne pretendeerde tot de adellijke kaste te behoren. Dat heeft dus niets te maken met intelligenter willen lijken.

't Is een interessante kwestie. What's in a name, zegt Shakespeare, over wiens naam pikante grapjes zijn gaan ontstaan. Hielke en Sietse Klinkhamer - ja, dat zijn Friese jongens, die kunnen geen Albrecht en Adolf van der Dongen heten.

Ik kies mijn voornamen uit de Bijbel.

Vaak zeggen die ook iets over de plaats waar de mensen woonden / vandaan kwamen. Datzelfde zie je met bijnamen: ze zeggen iets over de plaats of het beroep of ook een eigenaardigheid of zelfs een ziekte van iemand. Personages in romans hoeven niet per definitie de inhoud van het hele boek in zich te dragen. Het is een vorm van psychologie naar de lezer, en een pretje voor de schrijver. 't Is leuk om namen te bedenken die sluiten op je personage. Maar het hoeft echt niet. Zelfs kan het de armoede van de schrijver tonen: hij heeft niet meer in de mars dan een doorzichtige truc - alsof die naam heilig is en alles verklaart omtrent het doen en denken van het personage. Volgens mij is dit een belegen manier van inhoud geven aan een verhaal, versleten, uit de tijd, en een beetje flauw. Als je een goed personage hebt, kan hij gerust Gerard Tempelman heten - of voor hetzelfde geld Johannes Vlotbrug. Waarom niet? Peter van de Molenhoek in De Duik heet gewoon Peter van de Molenhoek - en ook dat is een pseudoniem, niet zijn echte naam. Als ik een verwijzing naar zijn verhaal had willen maken, had ik iets moeten bedenken dat sloeg op het thema van het boek, en dat zou niet alleen ik echt potsierlijk hebben gevonden, gezocht en zelfs niet-passend. Ook Johnny Mooiweer heet niet zo, omdat het zo'n zonnig ventje is.

Ik wil net beginnen aan mijn nieuwe boek, maar elke keer kom ik vast te zitten als ik een achternaam moet bedenken. Hoe bedenk je zoiets?

Misschien niet bedenken. Als je direct bij het begin van het verhaal vast komt te zitten om de achternaam, kun je die misschien beter even 'vergeten', en eerst het verhaal schrijven. Jan kan voorlopig ook enkel Jan heten, of niet? En anders noem je hem voorlopig Jan de Boer. In de loop van het verhaal gaat hij je zelf wel vertellen dat hij Jan Wybren Oost heet (of anders). Laat dat maar gebeuren.

Waarom zou je überhaupt een achternaam willen gebruiken in je boek? Ik gebruik ze bijna nooit, tenzij ze een essentieel onderdeel van het plot zijn. (zoals wanneer de HP ontdekt dat haar naam niet dezelfde is als die van haar moeder of zoiets)

Een van de mooiste voorbeelden van een naam die het verhaal draagt, vind ik Mans Pander, uit het verhaal Mechanica van Thomas Rosenboom. Die naam is de kortste samenvatting van het verhaal.

Ik ken het boek niet, maar het lijkt me dat je daar heel erg mee op moet passen. Als me elke bladzijde de samenvatting van het verhaal voorgehouden wordt, dan word ik daar wel moe van.

Waar die rare naam op slaat, weet je pas op de laatste bladzijde. Dan vallen alle puzzelstukjes op hun plaats, en ook die naam. Daarom vind ik ook dat je goed moet nadenken over de naam: als die vragen oproept, dan blijft dat een onbevredigend los eindje in je boek als die vraag niet op de een of andere manier beantwoord wordt.

Flauwekul, deze opmerking. Het voorvoegsel "von" of "van" voor de achternaam werd toegevoegd als men voor de Bühne pretendeerde tot de adellijke kaste te behoren. Dat heeft dus niets te maken met intelligenter willen lijken.

En alleen de adel studeerde en bovendien hielp het om bij diverse organisaties binnen te komen als iemand met een degelijke opleiding. Voor een adellijke naam gebruikte men in Duitsland de titel erin. Bijvoorbeeld Joseph Freiherr von Eichendorff. Voorbeelden van een von om de geleerdheid te benadrukken: Guido "von" List en J. Lanz "von Liebenfels". Daarnaast kom je het veel tegen in fictie, (foute) geleerden die een naam met "von" hebben, met meest beruchte voorbeeld is misschien Dr Prof. Von Vonvonderstein (Agent 327 van Martin Lodewijk). Er bestaat trouwens niet zoiets als een adellijke kaste. Het gebruik van het tussenvoegsel "von" is in Duitsland overigens nog steeds in veel gevallen een teken van adellijke herkomst, omdat het op een gegeven moment verboden werd om het tussenvoegsel te gebruiken. Een interessante site als het over de ins en outs van naamgeving gaat is http://www.vernoeming.nl/

Ik kan uren nadenken over het plot en ik zie bepaalde scènes al helemaal voor me, maar ik begin niet met schrijven voordat ik de namen passen bij de personages. Achternamen zoek ik op via internet en Nederlandse telefoonboeken zijn bij mij welkom. Als de namen vastliggen, check ik wel even op het internet. De random names link is een duimpje waard. :thumbsup:

Ik kan uren nadenken over het plot en ik zie bepaalde scènes al helemaal voor me, maar ik begin niet met schrijven voordat ik de namen passen bij de personages.

Ik heb dit ook. Ik heb in een kort verhaal wel eens een personage gehad zonder naam. Ik noemde hem 'Hij'. Hij had geen naam, omdat het perspectiefpersonage deze ook niet kende. Ik bedacht me om om die reden ook maar geen naam te verzinnen, ook niet voor mezelf, zodat ik dat gevoel van vreemdheid kon blijven houden terwijl ik schreef. En het voelde inderdaad vreemd om een personage zonder naam te hebben, maar ik vond het nog wel kunnen in dit korte verhaal, want zo lang hoefde ik niet met hem mee te leven :P Al zou ik dit in een roman wel lastig vinden, omdat een naam toch wel onderdeel is van iemands identiteit. Hoe kan ik iemand, met name dan de hoofdpersoon, zonder identiteit 'tot leven' brengen op papier? Oke, personages zijn gewoon verzinsels, maar dat is toch juist de illusie die fictie met zich meebrengt? Dat het 'echt' lijkt? Lezers willen een zo realistisch en geloofwaardig mogelijk verhaal (zelfs het onmogelijke moet mogelijk/geloofwaardig lijken :P), omdat het onderdeel is van die illusie, een soort dagdroom waar je je in bevindt, en de hoofdpersoon (of het perspectiefpersonage) is diegene waar je het als lezer (en schrijver) mee moet doen. Je moet deze fictieve persoon de hele roman door blijven volgen (of je gooit het boek aan de kant, kan ook). Ik kan me dan ook weinig identificeren met iemand die slechts A. heet :( Ik wil mijn 'cast' graag kennen :)

In aanvulling op Schli's post: in België duidt een naam met van met kleine v op adelijke herkomst (of de met kleine d). Gek om mijn eigen achternaam door Nederlanders met een kleine v geschreven te zien worden, dus ;)

Ik mag elk schooljaar weer gaan uitleggen dat mijn kinderen hun naam wel degelijk juist schrijven met kleine 'van den', want dat dat nu eenmaal zo is met Nederlandse familienamen. Heel frustrerend voor ze om telkens gecorrigeerd te worden op iets waarvan ze heel goed weten hoe ze het moeten schrijven. In België kom je ook alles door mekaar tegen, 'Van Den' en 'Van den', 'van Den' of 'van den'. Ik denk dat dat in Nederland iets eenduidiger is. In Nederland houden ze met het plaatsen in alfabetische volgorde ook geen rekening met die 'van den' en in België wel. Als je dus 'van den Broek' heet, moet je die in Nederland gaan zoeken bij de 'B' en in België bij de 'V'

Euhm... daar zijn regels voor, toch? In Nederland, lees ik nu, is dat anders dan in België. Zie ook hier: http://www.onzetaal.nl/taaladvies/advies/hoofdlet… In Nederlandse namen krijgen tussenvoegsels als van, de en der geen hoofdletter als er een ander deel van de naam – de voornaam, voorletters, naam van de partner – voor staat. Juist zijn dus: Nynke van der Sluis, mr. N.C. van der Sluis, mevrouw Jongsma-van der Sluis. Ook na een adellijke titel krijgt het tussenvoegsel geen hoofdletter: baron en barones de Raet-van Rossem en graaf van Gronsveld. En zo gaat het dus ook met Piet de Wit, maar meneer De Wit, Jan van den Broek, maar meneer Van den Broek. Wel leuk om te zien dat dat in België dus helemaal niet zo is, maar dat daar de kleine- en hoofdletters vaststaan. Heb ik ook weer wat bijgeleerd vandaag :)

Ja, dat heb ik ook begrepen toen ik daar met een Nederlandse mama over sprak. Ik heb geleerd dat een naam een vast gegeven is. of heb ik niet goed opgelet? Wat weten andere Vlamingen hierover? De verwarring zit er natuurlijk zo in als verschillende namen verschillende schrijfwijzen krijgen, 'Van' met hoofdletter en 'den' dan weer niet, of net andersom.

Wat ik in ieder geval op onzetaal lees, is dat een naam in België dus inderdaad een vast gegeven is, terwijl dat in Nederland niet het geval is. In Nederland dus de spellingsregels aanhouden, in België de schrijwijze die de "naamdrager" (geen idee hoe ik het anders moet noemen) zelf aangeeft.

Zo wordt het natuurlijk geheel onduidelijk voor een Nederlander in België, en voor een Belg in Nederland.

Zo wordt het natuurlijk geheel onduidelijk voor een Nederlander in België, en voor een Belg in Nederland.

Als je geïnteresseerd bent in de gewoontes van het land, neem je dat zonder morren over. Ik woon nu 19 jaar in België.. :) Het is het glas is halfvol/halfleeg-principe: óf je zegt; "hè, wat gek/raar" of je zegt: "hé, wat interessant!" In België en Italië behoudt een getrouwde vrouw haar meisjesnaam. Ik vond het juist zeer geëmancipeerd van de Belgen om niet de naam van je man automatisch over te nemen. Maar mijn Nederlandse familie vond/vindt het maar raar...

Een Nederlandse die zichzelf Jommeke noemt is wel bijzonder goed ingeburgerd. :thumbsup:

Een Nederlandse die zichzelf Jommeke noemt is wel bijzonder goed ingeburgerd. :thumbsup:

Zeg dat wel. Vanaf heden ben ik Franka.

Een naam zegt niet over het karakter. Wat kan een kind eraan doen als de ouders hem/haar een idiote naam geven? Het zegt meer over de ouders. Een van de hoofdpersonen in het verhaal waar ik mee bezig ben, heet Daan. Toch past de naam niet, maar ik laat hem wel staan tot het einde van het verhaal. Daarna bedenk ik wel een andere naam. Dat geldt ook voor de vrouwelijke hoofdpersoon.

Een naam zegt niet over het karakter. Wat kan een kind eraan doen als de ouders hem/haar een idiote naam geven? Het zegt meer over de ouders.

Je hebt een mooi punt gemaakt, Tja.

Wie is Franka?

In België kom je ook alles door mekaar tegen, 'Van Den' en 'Van den', 'van Den' of 'van den'.

Wat dacht je van een naam als (Willy) Vandersteen? Voor zover ik van Hekate heb begrepen bepaalt wat in je paspoort staat de schrijfwijze in België. En voor Hekate is dat blijkbaar een hoofdletter V. Over vrouwen en namen overnemen: In Nederland heb je al weer jaren de keuze bij een huwelijk: als je eigen naam houden, de naam van je partner aannemen, of een combinatie van beide namen. En het maakt niet uit of je een man of een vrouw bent. In Turkije komt de achternaam van een vrouw te vervallen op het moment dat ze trouwt. Bij de burgerlijke stand wordt het blijkbaar helemaal geschrapt of vervangen, zodat je in Nederland veel Turkse vrouwen hebt die op hun uittreksel van het geboorteregister bijvoorbeeld hebben staan "Annie Jansen-Jansen", alsof ze met familie is getrouwd. Foutje, bedankt. In Duitsland kunnen kinderen al weer een tijdje de naam van hun vader en van hun moeder krijgen, zoals in Spanje. Ik weet niet precies hoe het werkt, maar ik heb het in ieder geval meegemaakt met een kind waarvan de ouders niet getrouwd waren en er dus geen familienaam was.

Wie is Franka?

Franka is de hoofdrolspeelster in de gelijknamige strip, geschreven en getekend door de Nederlander Henk Kuijpers.

Wie is Franka?

Franka is de hoofdrolspeelster in de gelijknamige strip, geschreven en getekend door de Nederlander Henk Kuijpers.

Maar je woont toch in het Verenigd Koninkrijk?

Wie is Franka?

Franka is de hoofdrolspeelster in de gelijknamige strip, geschreven en getekend door de Nederlander Henk Kuijpers.

Maar je woont toch in het Verenigd Koninkrijk?

Correct, en dat al sinds een dikke twee maanden. Ik moet er nog steeds aan wennen.

Noem je jezelf dan niet beter mr Bean?

Noem je jezelf dan niet beter mr Bean?

Liever Rowan Atkinson dan Mr. Bean, als ik mag kiezen.

Noem je jezelf dan niet beter mr Bean?

Liever Rowan Atkinson dan Mr. Bean, als ik mag kiezen.

Jij mag kiezen.

Wat dacht je van een naam als (Willy) Vandersteen? Voor zover ik van Hekate heb begrepen bepaalt wat in je paspoort staat de schrijfwijze in België.

Goh ja, die was ik nog vergeten : aan mekaar of van mekaar, in 1, 2 of 3 woorden? Ik had in mijn schooltijd altijd medelijden met leerlingen die een 'van de'- familienaam hadden, het schrijven van hun familienaam begon altijd eerst met een quiz. Dat van de identiteitskaart (met paspoorten gaan wij op reis buiten Europa) klopt ook, dus het is bij de geboorteaangifte heel goed opletten dat de ambtenaar de schrijfwijze juist heeft, want het kan goed gebeuren dat je als kind zo een andere familienaam hebt dan je vader, vb je vader heet Vyvermans, en jij dan Vijvermans. Je komt het allemaal tegen.

Een Nederlandse die zichzelf Jommeke noemt is wel bijzonder goed ingeburgerd. :thumbsup:

:D Een verbastering van mijn roepnaam. Op mijn werk moet ik mijn officiële naam (helaas) vaak spellen. Er wordt altijd naar de spellingswijze gevraagd. In Nederland zou dat zijn; met teehaa? (TH?) In Vlaanderen wordt de H op z'n Frans uitgesproken, en klinkt het als: hasj. Ik was eens in een lollige bui, toen een vriendelijke meneer naar de juiste spellingswijze vroeg. "Met tee en met hasj?" Ik heb hem toen geantwoord dat ik niet rookte en liever koffie had.