Ik kan me niet zo veel voorstellen bij een 'alles verzwelgende bochel in de ruimte', sorry, misschien ligt het aan mij. Tip: er staat 2x 'was' vlak bij elkaar. Daar kun je vast een mooier alternatief voor vinden.

Het laatste deel vind ik mooi. In het eerste deel gebruik je tweemaal 'was'. Als het mijn zin was, zou ik hem omschrijven om van 1 was af te komen. Edit: tegelijk met Spirit :-). Ik stel me een duisternis voor die rondom het huis donkerder lijkt. Beetje paranormaal dramatisch.

"Ook omdat Raven weg was en ze helemaal alleen in deze grote woning was, terwijl de duistere nacht het huis bedreigde als een alles verzwelgende bochel in de ruimte."

Ik vind het een rare en lelijke zin. Dat kan komen doordat de zinnen ervoor niet bekend zijn. Dan is het heel vreemd een zin te beginnen met "ook omdat". Het lijkt of je hier maar een halve zin hebt. We weten nu niet wat "omdat" is. Bijvoorbeeld: Ze huiverde vanwege de kou, de verwarming was nog niet gemonteerd, maar ook omdat.... (etc) Nog geen sjieke volzin, maar het geeft wel iets aan waar het omdat op terug slaat. Dan is het lelijk om twee keer dat "was" aan het einde te hebben. Ook omdat Raven weg was gegaan en ze daardoor helemaal alleen in deze grote woning verbleef is al wat smeuïger. Hoort er een komma voor terwijl? Ik heb moeite met terwijl. Het heeft aan dat twee dingen tegelijk gebeuren. Maar hier gebeurt niks, er worden twee toestanden beschreven. Hoewel het bedreigen dan weer van kortere duur lijkt te zijn. "de duistere nacht". De klaarlichte nacht... maak er gewoon nacht van, die is vanzelf donker. het huis bedreigde als een bochel in de ruimte. allesverzwelgend is meen ik één woord. Je maakt hier een vergelijking "dit is als dat" "de bedreiging van het huis door de nacht" is hetzelfde als "een allesverzwelgende bochel in de ruimte" Nu kan ik me de angst voorstellen die de bedreiging van de duisternis met zich meebrengt. Maar ik kan me weinig voorstellen bij een "allesverzwelgende bochel in de ruimte". Alleen het allesverzwelgende daarvan is angstaanjagend, net als "een allesverzwelgende hamster in de ruimte". De "bochel in de ruimte" is op zich niet bedreigend. Het lijkt me dus dat je niet een vergelijking met het bedreigende wilt maken, maar een vergelijking met de vorm van de nacht. Iets als "De duisternis hing als een bochel in de ruimte, bedreigend door zijn allesverzwelgende aard" (klopt nog niet helemaal). En dan kan ik er nog niet veel mee, want hoe kun je in de duistere nacht een bochel de ruimte zien? Bedoel je trouwens een ruimte of het heelal? Ik dacht het laatste, maar ik weet het niet zeker.

Is het gevoel erachter duidelijk? Kun je het je inbeelden?

Ja, nee.

Ik zou me als lezer meteen afvragen wat in hemelsnaam een bochel in de ruimte is. Ik kan me er niets bij voorstellen.

Ik ben het eens met de vorige reacties, maar wil nog een paar opmerkingen toevoegen.

"Ook omdat Raven weg was en ze helemaal alleen in deze grote woning was, terwijl de duistere nacht het huis bedreigde als een alles verzwelgende bochel in de ruimte."

De zin is te lang. Hij leest niet lekker omdat de lezer nergens de rust krijgt om de informatie op te nemen. Het is een stroom van woorden, geen hapklare brokjes. Je kunt hem in drie delen opsplitsen. Daarnaast kun je verbindingswoorden weglaten (ook omdat, terwijl). De lezer kan die verbindingen zelf wel maken, dus je hoeft ze niet voor te kauwen. Je zinnen worden dan ook wat compacter en duidelijker. Daarnaast kun je "helemaal" weglaten. "helemaal alleen" is niet meer alleen dan gewoon alleen. Het enige wat "helemaal" doet is overdrijven zonder een beeld te creëren. Dan heb je woorden die veel te algemeen zijn. Allereerst "grote", dat is een woord wat niet echt beschrijvend is. Is het breed, hoog, lang, statig, wijds, immens, ruim, kolossaal, reusachtig, etc.? Dat geldt ook voor woning. Een woning kan van alles zijn. Wees specifieker, zodat wij een beeld krijgen van wat voor woning het is. Is het een boerderij, een landhuis, een flat, een blokhut, een vakantiewoning, een omgebouwde school, een bewoonde fabriek, etc.? Daarnaast is er het woordje "duistere". Dit is beschrijvend, maar overbodig omdat de lezer zelf wel kan bedenken dat de nacht duister is. Je kunt hem dus beter vervangen door een beschrijving die niet zo voordehandliggend is. Dat kan zijn koud, regenachtig, somber, schemerig, nevelig, triest, benauwend, etc. Daarnaast zijn de beelden van "allesverzwelgende" en "bochel" niet echt makkelijk samen te voegen, we zien er dus niks bij. Ook "ruimte" is een woord wat niet echt een beeld creëert. Ik kan me ook niet echt voorstellen dat iemand alleen in een groot huis de nacht ziet als een allesverzwelgende bochel. Het beeld is overdreven en niet erg geloofwaardig. Daarnaast, als een personage bang is, zal die minder in vergelijkingen gaan spreken, maar juist in directere taal, korter, strakker. De vergelijking heeft hier ook niet echt een nut. Je moet het gevoel van het personage omschrijven door de enge situatie te omschrijven. Een rare vergelijking doet dat gevoel dan weer teniet, omdat ze de aandacht trekt naar de tekst, en juist bij het verhaal en de situatie vandaan. Terwijl het verhaal en de situatie in dit geval juist heel goed de sfeer kunnen maken. Wat ik probeer te zeggen is: wanneer je schrijft vanuit de focalisatie van een bang personage, dan kun je beeldspraak, etc. beter achterwege laten. Nu lijkt het alsof de verteller eerst in haar hoofd zit om de enge situatie te omschrijven, en vervolgens naar zijn schrijfkamertje gaat om een originele vergelijking te bedenken. Het effect gaat verloren. Blijf bij je personage, en blijf schrijven in het gevoel en de sfeer die je probeert op te roepen. Ik zou iets schrijven als: Raven was weg. Ze was alleen in dit kolossale landhuis. De nevelige nacht benauwde haar. We zien nu dus voor ons een bang meisje in een heel groot landhuis omgeven door duisternis en mist. We worden niet meer gestoord door het rare beeld van een allesverzwelgende bochel. Dit is redelijk beknopt. Je kunt het later weer uitbreiden, maar het punt is om in het begin gewoon de kern weer te geven, en dan alleen toe te voegen wat nodig is, wat een functie heeft. Met andere woorden, nu de kern van de zinnen de belangrijkste onderdelen vormen van het verhaal, kun je bijwoordjes en bijzinnen erin plakken die iets minder belangrijk maar wel beschrijvend zijn of andere informatie geven.

Ik verwacht na Omdat een reden (bv 'Jan was ziek, ook omdat hij op de tocht had gestaan, terwijl moeder toch steeds had geroepen dat de deur dicht moest'); ik verwacht daar geen punt, zoals in jouw zin. Daarom is het voor mij een onaffe zin. Dat klinkt niet lekker. De dreiging van de allesverzwelgende bochel zou je misschien kunnen formuleren als een duistere ruimte die zich om het huis had gelegd, het huis omklemde, of het in zijn greep hield (als je zoiets tenminste bedoelt). Op zich geeft dat al een bepaalde dreiging, die je dan niet expliciet meer hoeft te benoemen.

"Ook omdat Raven weg was en ze helemaal alleen in deze grote woning was, terwijl de duistere nacht het huis bedreigde als een alles verzwelgende bochel in de ruimte."

Wat wil je overbrengen? Dat Raven zich alleen voelt en bang is in het donker? Duisternis bedreigt over het algemeen niet en leidt tot valse personificaties. Duisternis verzwelgt ook niet en de afwezigheid van licht heeft geen bochel. Dat is niet flauw bedoeld, maar een 'vergelijking met als' werkt alleen als er inderdaad een overeenkomst is. 'De takken van de boom reikten naar de lucht als benige vingers' kan, want je kunt takken zien als vingers. De vormen zijn met wat fantasie vergelijkbaar: vorm is als vorm. 'De appel was zo rood als een driehoek'. Rood is een kleur, driehoek is een vorm. Kleur is niet als vorm. Kan dus niet. 'Duisternis verzwelgt als bochel' is hetzelfde: kleur (duisternis, zwart) is nooit als vorm bochel. Twee pogingen van mij: 'Raven voelde zich eenzaam in het huis, dat door de stilte en het duister nog groter leek.' 'Raven was alleen. De stilte maakte het huis nog groter. De duisternis buiten leek haar van de wereld af te snijden.'

Ik weet niet welke zin er voorafgaat maar 'ook omdat' gevolgd door 'terwijl' past niet samen. Sowieso zou ik er twee zinnen van maken. Ze BEVOND ZICH nu alleen in de grote woning. Bij iets 'alles verzwelgend' denk ik aan een STORM, windhoos, wervelwind, zondvloed, vloedgolf, orkaan, mond, etc maar niet aan een bochel. Ondertussen zie ik de zinnen die ervoor komen. Je gebruikt wel heel vaak: was, waren. Ze hoorde ... . De zin die start met 'waarschijnlijk voor wat, omdat' doet me denken aan de zin die begint met 'ook omdat'. Het is alsof de reden van de vorige zin pas vermeld wordt in de volgende zin. De zinnen zou ik opsplitsen, inkorten, niet telkens 'was' en 'omdat' gebruiken, reden en oorzaak bijéén houden ... De laatste zin komt op me over als een opsomming van drie redenen (VOOR (OM die reden?), OMDAT en WANT). Ik kan het me zeker inbeelden.

Raven was zelf niet alleen, haar moeder was alleen, Raven kwam pas net binnen terwijl het avond was geworden :P Dit leek mij wel duidelijk doordat ik de 2 voorafgaande zinnen onderaan had geplaatst, die duidelijk refereerde naar het feit dat Raven er niet was. Zie "Ook omdat Raven er niet was". Het gaat ook niet om een bang persoon of een enge situatie. Het moet juist een soort "spanning" opwekken, de nacht die spannend is, er is voorgaand iets spannends gebeurd, waardoor ze alles een beetje overdreven ziet. Maar ik denk dat ik de zin er toch uit ga halen, want zo te horen valt hij niet erg in de smaak :P

Als je spanning op wilt wekken, dan lijkt het mij beter om dat te doen door daar een reden voor te geven. Iemand kijkt aan de vooravond van een grote gebeurtenis niet 'zomaar' anders naar de omgeving. Dingen herinneren iemand aan wat er gaat komen. Je ziet in de schaduwen van de takken op het gordijn wellicht de contouren van de man die je morgen gaat bezoeken. Of je hoort in het waaien van de wind het lachen van het publiek omdat jouw voorstelling mislukt. Dat soort dingen. Als je de veranderde waarneming loskoppelt van de reden waarom die waarneming anders is, dan is de scene betekenisloos.

Raven was zelf niet alleen, haar moeder was alleen, Raven kwam pas net binnen terwijl het avond was geworden :P Dit leek mij wel duidelijk doordat ik de 2 voorafgaande zinnen onderaan had geplaatst, die duidelijk refereerde naar het feit dat Raven er niet was. Zie "Ook omdat Raven er niet was". Het gaat ook niet om een bang persoon of een enge situatie. Het moet juist een soort "spanning" opwekken, de nacht die spannend is, er is voorgaand iets spannends gebeurd, waardoor ze alles een beetje overdreven ziet. Maar ik denk dat ik de zin er toch uit ga halen, want zo te horen valt hij niet erg in de smaak :P

Het probleem is denk ik dat die twee andere zinnen ook niet zo erg duidelijk zijn. Ook die zinnen zijn namelijk erg lang en het is eigenlijk niet duidelijk over wie dit nu gaat. Misschien wel als je meer context hebt, maar nu wordt alleen Ravens naam genoemd, maar zij is er niet, dus over wie gaat het dan? De moeder wordt alleen genoemd als degene die de radio heeft uitgepakt, maar het gaat dus wel over haar? Ik denk dat je vooral moet proberen om duidelijker en helderder te schrijven. Dat kan vooral door je zinnen korter te maken, maar ook door hele zinnen te maken, met een onderwerp en een persoonsvorm. Van die eerste twee zinnen kun je bijvoorbeeld maken: 'Haar moeder had het radiootje aangezet voor wat gezelschap.' Volgens mij is al het andere eigenlijk overbodig.

De zin is te lang. Hij leest niet lekker omdat de lezer nergens de rust krijgt om de informatie op te nemen. Het is een stroom van woorden, geen hapklare brokjes. Je kunt hem in drie delen opsplitsen.

Dat is nergens voor nodig als je een bepaalde doelgroep voor ogen hebt. Niet iedereen wil hapklare brokken.

Daarnaast kun je verbindingswoorden weglaten (ook omdat, terwijl). De lezer kan die verbindingen zelf wel maken, dus je hoeft ze niet voor te kauwen. Je zinnen worden dan ook wat compacter en duidelijker.

Dat wordt wel beweerd, maar evenzogoed wordt beweerd dat op die manier vooral de "moeilijke lezers" de structuur van de tekst kwijtraken.

Wees specifieker, zodat wij een beeld krijgen van wat voor woning het is.

Ik ga er vanuit dat dit in het voorgaande stuk uitvoerig is beschreven. De beschrijving op dit punt zou de dreiging/spanningsopbouw in de weg staan.

Daarnaast, als een personage bang is, zal die minder in vergelijkingen gaan spreken, maar juist in directere taal, korter, strakker.

Dat ligt aan het gekozen perspectief (is het personage de verteller of niet). En aan het personage - niet iedereen reageert op dezelfde manier op angstgevoelens. Het is zeker geen wet van Meden en Perzen.

De vergelijking heeft hier ook niet echt een nut. Je moet het gevoel van het personage omschrijven door de enge situatie te omschrijven.

Dat kan ook op de manier zoals het is geschreven. Het is maar een stukje. Misschien heeft het personage angst voor bochels. Heeft ze net de Klokkenluider gezien of zo. Je kunt het niet weten. Het zou zelfs prima als thema gebruikt kunnen worden.

Raven was weg. Ze was alleen in dit kolossale landhuis. De nevelige nacht benauwde haar.

Dat is leuk voor kinderboeken. Ik zou dit soort teksten onmiddellijk wegleggen: sfeerloos. De tekst van Earthlady is niet perfect, maar refereert wel aan enig intellect en verbeeldingskracht bij de lezer.

We zien nu dus voor ons een bang meisje in een heel groot landhuis omgeven door duisternis en mist.

Dat is wat jij er van maakt. Ik zie geen dreiging meer, ik zie geen angst meer, ik zie de eenzaamheid niet meer. Ik zie je voorstel daarom duidelijk als een verslechtering van de tekst, tenzij je echt naar Jip-en-Jannekeniveau wilt.

Eens met Ceridwen. Ik zou 1 was in de eerste zin schrappen, bv ook omdat Raven weg was en zij helemaal alleen in deze grote woning. Het tweede deel vind ik op zich mooi en ik kan me er ook iets vaags bij voorstellen, iets heel ruimtelijks dat langzaam beweegt, alles in zich opneemt, zoiets. Maar dat komt vooral door het alles verzwelgende, niet door bochel. Toch doet dat woord bochel wel iets, het maakt het bizar, onwerkelijk haast. Ik weet niet of dat je bedoeling is :)

Raven was weg. Ze was alleen in dit kolossale landhuis. De nevelige nacht benauwde haar.

Dat is leuk voor kinderboeken. Ik zou dit soort teksten onmiddellijk wegleggen: sfeerloos. De tekst van Earthlady is niet perfect, maar refereert wel aan enig intellect en verbeeldingskracht bij de lezer.

Hela, durf je wel Schli! Kinderen hebben ook recht op sfeer! Overigens is sfeer niet zozeer het probleem, wat mij betreft, maar de lengte van de zinnen. Als ze allemaal ongeveer even lang en hetzelfde van opbouw zijn krijg je een soort opsomritme.

Raven was weg. Ze was alleen in dit kolossale landhuis. De nevelige nacht benauwde haar.

Dat is leuk voor kinderboeken. Ik zou dit soort teksten onmiddellijk wegleggen: sfeerloos. De tekst van Earthlady is niet perfect, maar refereert wel aan enig intellect en verbeeldingskracht bij de lezer.

Hela, durf je wel Schli! Kinderen hebben ook recht op sfeer! Overigens is sfeer niet zozeer het probleem, wat mij betreft, maar de lengte van de zinnen. Als ze allemaal ongeveer even lang en hetzelfde van opbouw zijn krijg je een soort opsomritme.

Klopt helemaal. Daarom zei ik ook nadrukkelijk:

Dit is redelijk beknopt. Je kunt het later weer uitbreiden, maar het punt is om in het begin gewoon de kern weer te geven, en dan alleen toe te voegen wat nodig is, wat een functie heeft. Met andere woorden, nu de kern van de zinnen de belangrijkste onderdelen vormen van het verhaal, kun je bijwoordjes en bijzinnen erin plakken die iets minder belangrijk maar wel beschrijvend zijn of andere informatie geven.

Dat heeft schlimazlnik natuurlijk weggelaten. Waarschijnlijk omdat het drie van zijn zeven argumenten ondermijnt. :p

"Ook omdat Raven weg was en ze helemaal alleen in deze grote woning was, terwijl de duistere nacht het huis bedreigde als een alles verzwelgende bochel in de ruimte." Ik wil graag weten of die zin dus klinkt. Ik ben heel erg aan het experimenteren met zinnen en het gevoel achter woorden. Ik wil graag beter worden in het schrijven en ben dus in mijn nieuwe boek erg op zoek naar de grenzen van mijn kunnen. Ik vind het ruwe van het woord "bochel" perfect passen bij het gevoel dat ik over probeer te brengen, en ook denkend aan de manier waarop mijn HP zich gedraagt en hoe ze denkt. Ik vraag me af of deze zin duidelijk overkomt? Is het gevoel erachter duidelijk? Kun je het je inbeelden?

Het gevoel overbrengen naar de lezer is extreem moeilijk, en heeft met een aantal zaken te maken. Bijvoorbeeld ritme. In jouw zin gebruik je vier vertragende woorden, namelijk: omdat, helemaal, alleen en alles. Dit zijn vertragende woorden omdat ze het ritme vertragen. Het hangt echter van het tempo van de zin af in welke mate ze vertragend zijn. In jouw zin is vooral '' als een alles verzwelgende bochel in de ruimte'' vertragend. Als je het woord ''alles'' weghaalt krijg je: ''als een verzwelgende bochel''. Het ritme zal hierdoor vloeiender lezen, met als gevolg dat de emoties van de lezer omhoog gaan. Het is vervolgens een beetje pielen met woorden om het ritme echt glad te strijken. Ten tweede, om emoties over te laten komen bij de lezer, zijn stijlfiguren die herkenbare beelden oproepen van cruciaal belang. De vergelijking die jij gebruikt ''als een alles verzwelgende bochel'' zal over het algemeen niet aankomen bij de gemiddelde lezer, omdat dit een stijlfiguur is die geen herkenbaar beeld oplevert. Het gevolg is dat deze zin niet gevoeld zal worden, want er kan alleen echt iets gevoeld worden als de lezer beelden ziet. Als je zou hebben geschreven: '' als een alles verzwelgend gat in de ruimte'' dan wordt er al meer beeld gecreerd, hoewel deze zin natuurlijk cliche is. Maar het is moeilijk ''een verzwelgende bochel'' voor je te zien als lezer. Dit zegt niks en creeert dus geen emotie. Ten derde, emoties kunnen opgevoerd worden wanneer je ''into the moment'' schrijft. In het moment zelf, alsof de hp in het moment zelf zit. Je hebt twee woorden gebruikt die dit tegengaan, namelijk de woorden ''ook'' en ''omdat'' in het begin van de zin. Daardoor creeer je het gevoel alsof er over Raven wordt gepraat door iemand anders, in plaats van dat Raven in het moment zelf iets beleeft. Dit gaat ten koste van de emoties bij de lezer. Als je deze twee woorden weghaalt krijgt de zin meer emotionele lading., bijvoorbeeld: ''Raven was alleen in deze grote woning, terwijl de duistere nacht het huis bedreigde als een alles verzwelgend gat''. En ten vierde, emoties kunnen vaak verhoogd worden wanneer je grammaticaal de boel zoveel mogelijk in bedrijvende vorm opschrijft. Zinnen als ''alles verzwelgend/alles opetend/alles opslurpend in actieve vorm opschrijven. bv: ''een gat dat alles verzwolg''. Vervolgens moet je het ritme e.d. gladstrijken. Mijn zin is niet echt een leuke zin, maar het gaat even om het feit dat in bedrijvende vorm de emoties meestal meer omhoog zullen gaan. om de zin emotioneel goed te krijgen ben je wel iets langer bezig dan normaal. Want het is meer schaven en veranderen. Daarom is mijn verandering niet helemaal goed, o.a. wat ritme betreft, maar het gaat even om de theorie erachter. Misschien is dit een pietje-precies-uitleg, maar de emoties van elke lezer werken over het algemeen op dezelfde manier. Hoewel iedereen natuurlijk zijn eigen voorkeur heeft voor een bepaalde genre is er ook een algemeen voorkeur die bij veel lezers dezelfde is. Ik noem het de universele lezer, die in ieder van ons zit. Zo heeft de universele lezer een voorkeur voor een vloeiend ritme en spanning in verhalen. En ik kan nog een eind doorgaan. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Ik zou nog een aantal regels kunnen geven waarmee je de emotionele lading van zinnen kunt verhogen, maar het is lastig om die allemaal onder de knie te krijgen. Je beperkt jezelf hiermee als schrijver, maar het is uiteindelijk wel de moeite waard denk ik en je kunt meer uit een stuk tekst halen.

En daarnaast: wat Schlimazlnik zegt is veel blablabla. De man heeft zich niet verdiept in emotie-opwekking bij de lezer en dat is aan zijn eigen verhaalteksten te zien. Die creeeren geen emotie en zijn dus ineffectief. Hij noemt dit kwaliteit en literatuur, maar ik beschouw het als een puur technische tekortkoming van de schrijver wanneer hij de boodschap niet effectief en helder kan overbrengen aan de lezer. Daarnaast was de vraag van Earthlady: hoe moet ik de emoties achter de woorden verhogen? En niet: ben je voor of tegen de verhoging van emoties. Emoties staan los van de discussie lectuur-literatuur. De regels kunnen zowel in lectuur als literatuur gebruikt worden.

Inderdaad, hier ben ik het sterk mee eens. Ik wil niet "schrijven zoals Schlimazlnik". Ik wil schrijven zoals "ik". :P Als je deze zin begrijpt, haha.

Tuurlijk. Je eigen stijl vinden, beetje experimenteren, beetje pielen met woorden. Mooi.