Ik heb hetzelfde gehad. Mijn verhalen gaan ook over dingen waar ik me mee bezig houd - de verhalen van iedereen op dit forum denk ik, daar hoef je geen puber voor te zijn - en ik heb ook nagedacht over wat mensen zouden denken als een van mijn manu's ooit een boek zou worden. Je moet doen waar jij je goed bij voelt. Als je je onzeker voelt en al aangeeft spijt te krijgen, denk ik dat je beter eerst je verhaal kunt afmaken en dan pas aan uitgeven moet gaan denken. Je moet het plezier in het schrijven niet laten verpesten door die onzekerheid. Wat schrijf je? Fictie, non-fictie, Young Adult, thriller, fantasy...?

Don`t worry: als een uitgever het wil uitgeven is het goed en zal je geen spijt krijgen. Als het niet goed genoeg is, wordt het niet uitgegeven en kan je dus nergens spijt van krijgen. En dan ga je gewoon lekker aan je volgende boek beginnen.

Dat laatste zal altijd gebeuren. Al publiceer je op je 60 en heet je Mulisch. Maakt niet uit. En die gevolgen zijn niet zo groot hoor. Helaas blijven in deze informatie tijden dingen maar heel kort hangen. Zelfs als je boek wordt uitgegeven zijn mensen het na een jaar al weer vergeten. Niet vervelend bedoeld!

Als het YA is, is het juist goed dat het een puberachtig thema met puberachtige vragen heeft. :) Als het verhaal goed is geschreven, zal de lezer alleen maar denken aan je personages, niet aan de auteur. Echt waar. Zo'n angst is heel logisch. Het zijn allerlei onzekerheden door elkaar: Kan ik wel goed genoeg schrijven? Lijkt de hoofdpersoon niet te veel op mij? Wat zullen mensen van mij denken? Probeer het uit je hoofd te zetten, hoe moeilijk het ook is, want het kan je creativiteit belemmeren. En als je er echt mee zit, geef dan je hoofdpersoon iets mee dat loodrecht tegenover een of meerdere karaktereigenschappen (zelfs het uiterlijk kan al helpen) van jou als schrijfster staat. In dat geval leggen je vrienden en familie de link met jou al minder. Maar ik denk echt dat het een angst is die je jezelf aanpraat. Noem eens een YA-boek dat je goed vindt. Bedenk je dan of je de auteur van dat boek raar, stom of een cliënt voor het gekkenhuis vindt om wat hij of zij heeft geschreven. Helpt dit? :)

Of iets triest is is gedeeltelijk je eigen waarneming. Je moet inderdaad andersom denken zoals je al doet. Als 1 iemand blij is met jouw boek, dan is dat al geweldig!

Er zijn ook boeken die langer dan een jaar door het hoofd van een lezer blijven spoken. Het kan ook je doel worden om zo'n boek te schrijven. :) Maar goed, ik dwaal weer eens af...

Als een uitgever je goed vindt, hoef je niet te wachten. Dan zit je gewoon op publicabel niveau. Sommige mensen doen er hun halve leven of langer over om daar te komen, anderen worden voor hun achttiende al uitgegeven. :) Even voordat je verhaal af is... oriënteer je goed op het verschil tussen Boekscout/Free Musketeers, etc. en echte (= reguliere) uitgevers. Verdiep je echt in dat wereldje voor je een poging waagt en laat je verhaal lezen door proeflezers die een beetje kritisch zijn, dat zal een hoop frustraties voorkomen.

Als je er niet mee zit dat je slechte/puberale schrijfstijl tot veel hilariteit zal leiden, en mensen tot in lengte van dagen de puberale gejammer zullen nadragen (veel plezier bij de rest van de opleiding, en bij het vinden van werk! Wie wil er nou een schrijfster aannemen die zich zo heeft blootgegeven? Je kan beter een keer met een dronken kop op Hyves staan) dan moet je hier zeker mee doorgaan, want het is toch jouw droom? Wat kan het jou schelen dat je je hele leven op straat gooit met de droom van een eigen boek. Wat natuurlijk supereenvoudig is, zo'n boek uitgeven, iedere sukkel kan dat tegenwoordig (sterker nog: iedere sukkel doet het tegenwoordig, daar is POD voor uitgevonden). Heb je er al met je ouders over gesproken?

Goh, de manier om een misschien wel heel talentvolle auteur in de dop zo onzeker te maken dat ze hier misschien nooit meer terugkomt...

Schli, laat Carline met rust. Dit topic is geen verplichte leeskost. Carline, schrijf het gewoon af. Laat het dan eventjes in de la liggen en ga aan de herschrijf. Laat het na de herschrijfrondes nog even liggen en kijk er dan met een frisse blik weer na. Wil je dit uitgegeven hebben? En denk je dat het publicabel is? Zijn beide antwoorden "ja", dan stuur je het op. Heb je ergens een "nee", dan wacht je er nog even mee. Wat ik wel wil zeggen is dat het niet per definitie zo is dat je er geen spijt van krijgt als een uitgever het uitgeeft. Ook reguliere uitgevers geven soms iets uit waarover een schrijver zelf later zit van 'Hm, het was misschien toch niet zo goed'. En de reguliere uitgeverij denkt commercieel, niet aan jouw gevoel. Ze zullen je dus niet behoeden voor schaamte achteraf over het jezelf iets te veel bloot geven. Zij willen verdienen aan jouw boek en besteden daar aandacht aan, het zijn geen psychologen. Dus die beslissing moet je echt voor jezelf maken.

Je kunt in elk geval ook vrij veilig een stukje in Proeflezen plaatsen. Dan kunnen de mensen reageren op wat specifiekere vragen over je verhaal en heb je een idee hoe het overkomt. Werk naar een uitgeverij sturen lijkt me in dit stadium aan de vroege kant.

Ik denk dat heel veel mensen hun eerste boek in de la laten liggen. Precies om wat jij zegt: onzekerheid en het gevoel: wil ik dit wel blootgeven. Ik wilde het niet, toen ik 15 was. Gelukkig kon het toen ook niet (ben nu 40). Later, veel later begon ik weer te schrijven en toen duurde het alsnog vijf jaar voor ik zelf voelde: 'Ik ben eraan toe.' Dat hoeft niet bij iedereen zo onwijs traag te gaan natuurlijk, maar ik ben wel blij dat ik toen naar mijn eigen stemmetje luisterde en niet naar die van anderen.

Ik denk dat het handig is om het eerst af te maken, idd te laten liggen en dan later herlezen en herschrijven. Meestal is een eerste versie nog lang niet goed. Na die herschrijfrondes, zou je wat goede proeflezers kunnen vragen die je werk kunnen lezen. Dan weet je hoe het overkomt, of er nog dingen verbeterd kunnen worden etc. Pas daarna komt eventueel de overweging om het manuscript naar een uitgever te sturen. M.a.w., in het huidige stadium hoef je je eigenlijk nog helemaal niet druk te maken om die vragen.

Ik denk dat heel veel mensen hun eerste boek in de la laten liggen. Precies om wat jij zegt: onzekerheid en het gevoel: wil ik dit wel blootgeven. Ik wilde het niet, toen ik 15 was. Gelukkig kon het toen ook niet (ben nu 40). Later, veel later begon ik weer te schrijven en toen duurde het alsnog vijf jaar voor ik zelf voelde: 'Ik ben eraan toe.' Dat hoeft niet bij iedereen zo onwijs traag te gaan natuurlijk, maar ik ben wel blij dat ik toen naar mijn eigen stemmetje luisterde en niet naar die van anderen.

Helemaal mee eens, hoewel onzekerheid en dat "blootgeven" gevoel niet de primaire oorzaak hoeven te zijn. Het kan ook zijn "weten dat je nog moet leren en het nog veel beter kunt als je de tijd neemt". En met een gemiddelde debuut-leeftijd van 39 is dat beslist niet traag! Overigens staan er nog veel meer topics over dit onderwerp op de site. En dan zul je merken dat het hier alles behalve een uitzondering is dat er minderjarigen zijn die Young Adult verhalen schrijven en per se uitgegeven willen worden.

Best mogelijk dat die onzekerheid over de inhoud ook te maken heeft met een soort weten dat het nog niet het beste is dat je kunt. Best mogelijk dat Carline ook zoiets voelt, ze zegt het ook min of meer: zal ik hier geen spijt van krijgen. Waar je absoluut geen spijt van gaat krijgen, Carline, is als je het afmaakt. En laat het dan gewoon een tijdje rusten. Begin aan iets nieuws, als je de moed hebt, en laat dit alles een paar maanden bezinken. Ik weet dat het op je zestiende erg moeilijk is om zo geduldig te zijn, zeker nu, nu uitgeven een kwestie is van een email aan de juiste drukker, maar als je wilt weten of je geen spijt zult krijgen, dan heb je afstand nodig. Door die afstand kun je het verhaal beter zien en dan voel je hopelijk beter wat je ermee doen wilt.

:D Het enige juiste antwoord Carline. Ik herken je probleem, zit er zelf al een tijdje mee, Mijre Gidet heeft het juiste antwoord al gegeven...

Mijn eerste boek werd op mijn 17de (regulier) uitgegeven. Het was het derde manuscript dat ik helemaal af schreef. Ik was er toen trots op en dat ben ik nog steeds, maar soms vraag ik me wel eens af of het helemaal handig was. Je vraag was of sommige dingen te persoonlijk zijn om uit te geven. Mijn boek was niet autobiografisch maar je kunt er wel PRECIES in zien hoe ik in elkaar zat toen ik 16 was en waar ik onzeker over was. Soms voel ik me daar best ongemakkelijk over. Ook merk ik dat mensen die eersteling inderdaad soms opzoeken nadat ze iets recents van me hebben lezen, terwijl het helemaal niet meer lijkt op wat ik nu maak. Mijn stijl is ongelofelijk veranderd. Als je zo jong bent kun je soms moeilijk inschatten hoe je er over 10 jaar op terugkijkt. Maar goed, dat zal een 40-jarige ook hebben over zijn debuut op 30-jarige leeftijd, denk ik. En achteraf zou ik het waarschijnlijk nog steeds hetzelfde hebben gedaan, gewoon omdat het zo'n bijzondere kans was en ik wel degelijk achter het verhaal stond. Bovenstaande argumenten wegen dan niet zwaar genoeg mee. Met je ouders overleggen is zeker een goed advies. Zij kunnen die inschatting misschien beter maken.

@schlimazlnik Grappig dat je alle jongeren over één kam scheert door te zeggen dat ze een slechte schrijfstijl hebben.

Nee, maar ik weet zeker dat als je het serieus meent met schrijven je over vijf jaar HEEL VEEL beter schrijft dan nu, ongeacht je niveau of leeftijd als je een beginner bent. Gewoon omdat je dan de tijd hebt gehad om enorm veel ervaring op te doen met schrijven, door cursussen te volgen, verhalen te schrijven, er eventueel je vervolgstudie van te maken (en dat kunnen ouderen niet zonder dat het ze bakken met geld kost). Als jij denkt dat je over vijf jaar geen enkele vordering hebt gemaakt ten opzichte van je huidige schrijfstijl, dan ben je verkeerd bezig. Wees blij dat je de tijd van leven hebt om te kunnen leren, en dat je nu nog midden in dat leertraject zit.

Schlim, dat bovenstaande argument kun je ook over iemand van 50 zeggen. Of over iemand van 90. Dat heeft niets met jongeren te maken.

Schli, Spirit, zullen we die discussie hier laten rusten omtrent leeftijd? Die komt overal op en jullie zullen het toch nooit met elkaar eens worden. Carline heeft hier niet veel aan. Carline, T's tip is ook een goeie. Een stuk van 500 kan nog niet "te veel" blootgeven, neem ik aan (en pak er anders een minder blootgevend stuk uit). Dan kun je sowieso feedback op schrijfstijl krijgen, want dat is natuurlijk ook erg belangrijk. En daar kun je tijdens het schrijven al wat mee. Dat dubgebeuren is handiger als je alles al afgerond hebt, anders is de kans groot dat je doordat je gaat dubben vrijwel niets afmaakt, omdat elke keer de twijfel weer de kop op steekt. Beetje een neerwaartse spiraal en het is lastig om daaruit te komen. Dus probeer ervoor te zorgen dat je daar met een wijde boog omheen gaat ;)

Carline zou wat hebben aan een wat genuanceerder geluid dan "Schijt aan leeftijd, gewoon doen, je bent heeeeeel bijzonder *giechel*" Spirit: zoek op in het woordenboek: "ongeacht leeftijd"

Carline zou wat hebben aan een wat genuanceerder geluid dan "Schijt aan leeftijd, gewoon doen, je bent heeeeeel bijzonder *giechel*" Spirit: zoek op in het woordenboek: "ongeacht leeftijd"

Ja daag, ik ben je hondje niet. Als je echt 'ongeacht leeftijd' bedoelt, zou je die informatie niet in dit topic parkeren. Die reactie wil je me uitlokken, hè? Nou alsjeblieft, je krijgt hem. Ik moest wel lachen om je *giechel*. We weten allebei niet hoe Carline schrijft, tenzij jij wat van haar hebt gelezen, maar ik neem aan dat ze serieus met schrijven bezig is. De kans dat ze talent heeft is aanwezig en de kans dat jij met jouw toon de boel voor haar verpest ook. Maar goed, misschien is het goed om een vechttopic te maken waarin we deze discussie één keer fel kunnen voeren en daarna nooit meer? Dit gaat namelijk nergens meer over. Ik wil best met je in debat, hard tegen hard, maar ik weet niet of de moderators dat goedvinden. Tenzij je een reactie plaatst die me tegen het plafond doet vliegen houd ik het hierbij, anders denk ik dat ik Mijre op mijn dak krijg. :P

Zeg, jongens, ik ben niet opgeleid tot kleuterjuf, dus heb ook geen zin om me zo te gedragen. SOL heeft geen day care :ontopic:

Dit topic gaat niet over leeftijd, maar over te persoonlijk om uit te geven. Daar kunnen we het bij houden.

Hoi allemaal, Dit topic gaat ook niet over schrijfstijl dus. Ik zit met hetzelfde probleem, Carline. Ik heb net iets afgeschreven en ben tevreden over de schrijfstijl. Ik heb een goede redacteur nodig om het beter te maken, maar dit terzijde. Het gaat erom dat ik ook graag persoonlijke gevoelens schrijf, dus ik voel met je mee Carline. Ik vind het moeilijk te overzien wat de gevolgen kunnen zijn van het publiceren van zoiets. Ik denk serieus aan de optie om het niet te publiceren, en het te beschouwen als iets dat ik voor mijzelf heb geschreven. Aan de andere kant denk ik dat persoonlijke gevoelens anderen kunnen raken en helpen om zichzelf te ontwikkelen. Dus er zitten twee kanten aan, de gevolgen overzien en anderzijds anderen bereiken. Om de gevolgen te overzien heb je behoefte aan raad. Goede en eerlijke raad, en niet aanmoediging. Hoe zal het voor je voelen om kritiek te krijgen op wie je bent? Het doet mij denken aan een interview waarbij je over persoonlijke of gevoelige dingen praat en bellers kunnen reageren, of mensen uit je leefomgeving kunnen het horen. Ben je bestand tegen hun reacties? of is het te verwachten dat mensen zich er niet aan zullen storen? Zal het ongemakkelijk voelen? Kun je het aan? Ik vind het ook een slimme om mee te nemen hoe je er over 10 jaar nadenkt. Hoe duidelijker je dit voor jezelf nu krijgt, hoe afgewogener de beslissing die je maakt, hoe sterker je staat. Ik vind de reactie van Schlimazlnik goed, omdat dit de hardheid is die je zou kunnen tegenkomen, waar je last van kunt krijgen en waar je je tegen wilt wapenen. Of denk je van niet? Heb je een idee wat blootstelling aan publiciteit met je zal doen? Ben je daar al tegen bestand? Of heb je nog bescherming nodig? Dit staat tegenover het belang van persoonlijke gevoelens te delen met de wereld. Ik hoop dat ik je met mijn vragen verder help. Ikzelf ben er nog niet uit, ik ga er nog verder over nadenken en misschien over praten. Misschien dat een ervaren redacteur goed kan inschatten wat de impact is van een verhaal.