René Appel gaat er dan van uit dat de ik-persoon ook een schrijver is. Dat hoeft volgens mij dan weer niet. Ligt natuurlijk allemaal aan de toon en tijd die je hanteert. Vertelt de ik-persoon zijn verhaal ook echt als verhaal? Ja, dan moet je hem vlak voor het eind laten 'bekennen' dat dat zijn verhaal is en dat we nu de laatste regels in de tegenwoordige tijd voor het vuurpeleton staan.

Er zijn enkele songs waarin een terdoodveroordeelde zijn eigen executie bezingt. (Een van Jacques Herb, en een van Will Tura). In beide gevallen is de "techniek" dat het lied een soort open einde heeft. Ik weet weinig van muziekleer maar in beide gevallen klinkt het of het lied "niet af" is. Misschien is dat een idee waar je eens mee kunt spelen? Verder ken ik eigenlijk alleen verhalen van mensen die aan het einde van het boek aankondigen zelf een einde aan hun leven te maken.Wel een interessante verhaallijn!

Heb wel eens een serie gelezen waarin dat gebeurde. De dochter van de ik-persoon nam het verhaal over, maar het kan ook een ander familielid zijn iemand anders. Er kan een dagboek gevonden worden van de ik-persoon of docomenten op de computer waar die ander dan op verder gaat?! :confused:

ik zou het ik-personage gewoon zijn 'verhaal' laten afmaken. nadien kan je,bv. in een epiloog, een vriend van het personage zijn verhaal laten afmaken en daar in vermelden hoe een goede vriend die ik-persoon was.

Ik kreeg ook commentaar op het geval dat mijn ik persoon stierf, maar ik vind dat het verhaal op dat moment plaats vindt en je beleefd het verhaal met de personage mee. In een film kan het blijkbaar wel en dat is toch ook een beeldverhaal.