Is je laatste alinea tegen mij gericht? Edit: ik zou het wel prettig vinden om een antwoord op deze vraag te krijgen. :) Sorry voor deze offtopic post, trouwens, maar ik kon de verleiding om te reageren niet weerstaan.

Ik zie hier toch ook duidelijk een lezer aan het woord die het beter meent te weten dan de schrijver. :)

De lezer kan alleen lezen wat geschreven is, dus ... :) Wie is de baas (als er al een baas is ...) Gevalletje kip of ei?

Ga je slaan? :D Je stelt: wanneer ... et cetera. Kun je de stelling met voorbeelden / bewijzen aantonen?

Waarom zou je niet je topics verzamelen tot hoofdstukken en er een boek van maken?

Volgens mij hoort er sprake te zijn van wisselwerking tussen de schrijver en de lezer. Uiteraard is het de schrijver die als eerste de woorden op papier zet en die daarin volledige vrijheid heeft. Maar wanneer de schrijver zijn werk wil uitgeven, dan moet hij mijns inziens wel degelijk rekening houden met zijn doelgroep. En daar komt dan de wisselwerking om de hoek kijken. De schrijver stelt met zijn woordenschat een verhaal samen en het is aan de lezer met zijn eigen vocabulaire zaak om de tekst te snappen, of om enige inzet te tonen om een nieuw woord te leren. En daar gaat het soms spaak, wat weer topics als deze oplevert. De schrijver houdt geen rekening met zijn doelgroep, de schrijver wil aan mooie woordendoenerij doen, de lezer wil alles kant en klaar geserveerd hebben, of de lezer past domweg niet in de beoogde doelgroep van de schrijver. Als schrijver en journalist hou ik altijd mijn lezer in het oog. Simpelweg, omdat ik anders door mijn broodgevers genadeloos word afgestraft. Bijvoorbeeld een artikel in het plaatselijke huis-aan-huiskrant hoort geschreven te zijn in Jip-en-Janneke-taal, want het moet voor elke lezer te begrijpen zijn: het achtjarige buurmeisje, de professor op de hoek, de oma op acht hoog en de bouwvakker in de zijstraat. Ik vind overigens de term Jip-en-Janneke-taal soms flink denigrerend overkomen - het klinkt zo kinds - en zou hiervoor in de plaats graag iets anders zien. Het wil immers niets anders zeggen dan dat een stuk tekst voor elk van de bovengenoemde personen, leesbaar en begrijpelijk moet zijn. En dat is soms nog een flinke klus, probeer bijvoorbeeld maar eens de jaarbegroting van het rijk in begrijpelijke taal op papier te zetten. Het gebruik van moeilijke woorden vereist van de schrijver dat hij rekening houdt met zijn lezers. Iemand citeerde hier zijn uitgever: "De lezer heeft al genoeg redenen om je boek in de hoek te smijten". Schrijf je werk voor professoren, dan is er niks mis mee om moeilijke woorden te gebruiken. Maar schrijf je voor kinderen, dan zul je toch echt je werk moeten aanpassen aan hun woordenschat. Ook moet het gebruik van een moeilijk woord wel functioneel zijn en passen in de rest van je verhaal. Gisteren kwam ik een schrijfwedstrijd tegen, waar de deelnemers aan de hand van een stukje tekst een vervolg moeten schrijven. Ik trof in dat stukje tekst twee woorden aan die ik niet kende (debiliserend en influx), en waar ik ook de betekenis niet uit de context kon halen. In een derde zin stond het woord ornaat, wat ik wel ken, maar dat volgens mij in deze context niet het juiste woord was. ("De ornaat bewerkte, bronzen deuren openden zich." Ornaat is toch rijkelijk versierde ambtskleding? Of in figuurlijke zin: getooid in dure kleding? Dit kan toch niet slaan op deuren - "de in dure kleding bewerkte, bronzen deuren" - of zie ik dat mis?) En verder stonden er nog wat woorden in als 'gebrouilleerd' en 'laveren', waardoor ik de indruk kreeg dat deze tekst bedoeld was voor de wat beter onderlegde lezers. Echter, de rest van de tekst was in simpele taal geschreven, met zinnen als "P. nam eens diep adem en besloot de zaak te laten rusten. Als de Meester in deze bui was, viel er toch niet met hem te praten. Misschien na de presentatie van de gemuteerde puppies...". Iets als dit is voor mij duidelijk een voorbeeld van moeilijke woorden gebruiken die echter niet functioneel zijn en die niet passen in de rest van het verhaal. Wat de reden van de schrijver is om ze wel te gebruiken, weet ik niet. Maar voor mij is dit voldoende reden om niet mee te doen aan de wedstrijd. Niet omdat er woorden in staan die ik niet snap, maar omdat er geen samenhang is tussen de moeilijke woorden en de rest van het verhaal, waardoor ik de kwaliteit van de wedstrijd niet goed vind. Zou dit in een boek staan, dan was het genoeg reden geweest om het in die bekende hoek te smijten. *Gooit haar twee centjes op de hoop*

De schrijver houdt geen rekening met zijn doelgroep, de schrijver wil aan mooie woordendoenerij doen, de lezer wil alles kant en klaar geserveerd hebben, of de lezer past domweg niet in de beoogde doelgroep (*) van de schrijver.

Dan ook twee centjes in de put van deze kant: Moet een schrijver altijd gekleefd worden aan een doelgroep? Iemand kan voor een specifieke groep schrijven (vaak aan een genre gelinkt, hoewel lezers soms van meerdere genres houden en dus niet binnen één doelgroep onder te brengen zijn), of voor een bepaald doel (ook als dat doel eigenbelang heet), maar zonder dat kan hij net zo goed een prachtig werk neerzetten dat een grote groep lezers aanspreekt. Ik bedoel: een schrijver mag toch meer zijn dan een lezerbevrediger. Voor mij is een doelgroep niet doorslaggevend / toonaangevend. Mooie woorddoenerij is ook weer iets anders dan moeilijkschrijverij. Mooie woorden zouden veel meer gebruikt moeten worden dan moeilijke woorden. Vanochtend zat ik bij de G in mijn woordenboek, op zoek naar een woord dat ik niet vond, maar ik vond wel andere, zoals gannef en garfboer. Die vind ik leuk en ze zijn best in een verhaal toe te passen. (*) beoogde doelgroep is op zich al nodeloos 'mooi' - waarom beoogd gebruiken als het woord doelgroep zelf al inhoudt dat het een groep is die men op het oog heeft?

@Bavarios: spaar me asjeblieft je applaus en al helemaal je denigrerende opmerkingen richting Thérèse. Zij reageert op een reactie van mij, niet op reply van jou.

In dit topic is er geen goed of fout. We hebben allemaal een mening en die mogen best haaks tegenover elkaar staan.

Eigenlijk, Bavarios, houd je een pleidooi om historische linguistiek, historische cultuur van tafel te vegen.

Je staart je blind op mensen die te pas en te onpas en misschien helemaal niet ongepast 'moeilijke woorden' gebruiken. Alles is één pot nat geworden in jouw ogen. Zou je het verschil kunnen opmerken tussen het kaf en het koren? Het is maar een vraag.

Jij spoort eigenlijk elke schrijver aan om te schrijven voor een publiek dat geen historische, taalkundige bagage heeft. Ik heb de indruk dat je gaat voor een soort standaardtaal schrijven waarbij een minimum aan intellectuele inspanning nodig is.