Alle woorden kun je verwijderen of vervangen door synoniemen of omschrijvingen. Dat moet dus niet de vuistregel zijn. Ik denk dat het probleem heel ergens anders ligt, namelijk dat je voor schrijven taalgevoel nodig hebt (en theoretische taalkennis), en dat degenen die dat niet hebben proberen met dit soort "vuistregels" hun gebrek aan taalgevoel proberen weg te moffelen. Met desasteuze gevolgen want a) de tekst wordt er zelden beter op als stug deze "vuistregels" worden gevolgd b) de "vuistregels" worden al snel tot een dogma waardoor goed lopende teksten al snel tot het verleden behoren.

De tekst wordt er áltijd een stuk beter op als het je lukt deze woorden tot het minimum te beperken en de tekst te veranderen, MITS je ook een goede schrijver bent. En jij hebt het over synoniemen gebruiken. Ik heb het over de zin anders construeren.

O nee. Zeker niet onder geen beding. Maar een goede schrijver weet ze tot het minimum te beperken.

Nee, een goede schrijver gebruikt ze waar het nodig is.

Alle woorden kun je verwijderen of vervangen door synoniemen of omschrijvingen. Dat moet dus niet de vuistregel zijn. Ik denk dat het probleem heel ergens anders ligt, namelijk dat je voor schrijven taalgevoel nodig hebt (en theoretische taalkennis) (...)

Vreemd genoeg gaat het m.i. niet alleen om taalgevoel, taalkennis en woordenschat. De laatste twee zijn te behalen door studie; het eerste heb je of heb je niet, en kun je ontwikkelen als je er zin in hebt, of er de noodzaak toe ziet. Toch: deze drie - indien ingezet in een verhaal - zijn resultaten / uitvloeisels van iets anders, namelijk het vermogen tot (be)denken, en het mixen van woorden / zinnen die je op een bepaalde plaats zet waar je ze normaliter niet verwacht, maar waar ze wonderwel passen. Dat is een levend element van taal en wezen <- wezen van een personage, een situatie, een plaats, een moment. Het 'zijn' van gegevens en omstandigheden dat jij als schrijver vertaalt in woorden, zinnen, scènes. In het beste geval ontstaat daarmee iets nieuws wat bij de lezer verwondering opwekt, of juist een herkenning - whatever. Met woorden die versleten zijn geraakt door veel gebruik, bereik je dat nieuwe niet. Ook het nieuwe zal ooit slijten, maar eerst nog niet.

En jij hebt het over synoniemen gebruiken. Ik heb het over de zin anders construeren.

Dat kan als je precies weet waar het over gaat: dat is wat aan het schrijven vooraf gaat. Een stuk tekst - proza of poëzie - is voor de schrijver het resultaat van o.a. een denkproces. Voor de (proef)lezer het begin.

O nee. Zeker niet onder geen beding. Maar een goede schrijver weet ze tot het minimum te beperken.

Nee, een goede schrijver gebruikt ze waar het nodig is.

Dat komt op hetzelfde neer. Drie keer het woord ''maar'' op één pagina is wat mij betreft al veel teveel van het goede. Dan begin ik al te twijfelen. Kortom, het is helemaal niet nodig om 3 x het woord ''maar'' op één pagina te schrijven bijvoorbeeld, als je het in één keer afkan. De variatie van een schrijver zegt alles over de beheersing van zijn schrijven. En aangezien literatuur schrijven niets anders is dan oefening (iedereen met een minimum aan talent voor schrijven kan literatuur schrijven, want het heeft veel meer met techniek te maken dan met taalkennis an sich) is het gewoon een kwestie van luiheid en nonchalance van de schrijver om constant hetzelfde woord te gebruiken. Wat ik ook zeer vaak zie is een zin met hetzelfde woord beginnen. ''Hij liep naar de auto toe. Hij zag Kees staan''. Ook dit vind ik vervelende zinnen.

Alle woorden kun je verwijderen of vervangen door synoniemen of omschrijvingen. Dat moet dus niet de vuistregel zijn.

Dat kan als je precies weet waar het over gaat: dat is wat aan het schrijven vooraf gaat. Een stuk tekst - proza of poëzie - is voor de schrijver het resultaat van o.a. een denkproces. Voor de (proef)lezer het begin.

Ja..klopt klopt. Maar niet altijd. Soms kun je uit de zin al 100 procent afleiden waar het over gaat. Nu, als je als schrijver richting de literatuur gaat (beeldspraak, symboliek en dubbelzinnigheid gebruiken) dan wordt het al wat lastiger. Maar een zin als ''Ze kwam gespannen uit haar huis gerend'' laat weinig aan de verbeelding over.

Alle woorden kun je verwijderen of vervangen door synoniemen of omschrijvingen. Dat moet dus niet de vuistregel zijn.

Dat kan als je precies weet waar het over gaat: dat is wat aan het schrijven vooraf gaat. Een stuk tekst - proza of poëzie - is voor de schrijver het resultaat van o.a. een denkproces. Voor de (proef)lezer het begin.

Ja..klopt klopt. Maar niet altijd. Soms kun je uit de zin al 100 procent afleiden waar het over gaat. Nu, als je als schrijver richting de literatuur gaat (beeldspraak, symboliek en dubbelzinnigheid gebruiken) dan wordt het al wat lastiger. Maar een zin als ''Ze kwam gespannen uit haar huis gerend'' laat weinig aan de verbeelding over.

Ik bedoel niet te zeggen dat je als lezer niet meteen voor de volle 100% moet kunnen afleiden wat de schrijver bedoelt. Neem een sprookje: dat laat over het algemeen weinig aan duidelijkheid over; toch ontstaat het niet zomaar. Daar gaat een heel proces aan vooraf. Maar ook aan poëzie en aan een gedegen verhaal. Jouw voorbeeldzin is weinig gecompliceerd; iedereen zal meteen begrijpen wat 'ze' doet, en hoe. Wat bedoelen jullie eigenlijk met een goede schrijver? Appie Baantjer? Annie M.G. Schmidt? Nu ja, Kafka, natuurlijk. :) Ik denk dat hij heel veel beleefd en overdacht heeft voor hij tot zijn woorden kwam zoals wij die lezen.

1. De variatie van een schrijver zegt alles over de beheersing van zijn schrijven. 2. En aangezien literatuur schrijven niets anders is dan oefening (iedereen met een minimum aan talent voor schrijven kan literatuur schrijven, want het heeft veel meer met techniek te maken dan met taalkennis an sich)

1. Maar vooral over zijn denken. 2. Literatuur is het gevolg van een creatief denkproces. Het is meer dan schrijven, en oefenen van schrijven. Het is vooral een oefening in denken - en de gedachtes / beelden / ideeën verwoorden. N.B. De 1. en 2. heb ik even voor het gemak toegevoegd.

O nee. Zeker niet onder geen beding. Maar een goede schrijver weet ze tot het minimum te beperken.

Nee, een goede schrijver gebruikt ze waar het nodig is.

Dat komt op hetzelfde neer.

Nee dus. Het is het verschil dat telt. Het is de basis van de taal. Als jij, bavarois, niet in staat bent het verschil te zien, dan heeft deze discussie met jou weinig zin. Want dan maakt het voor jou niet uit wat er precies staat, je wilt de subtiele verschillen niet zien die een rijke woordenschat, en het precieze en correcte gebruik van woorden, biedt ten opzichte van een streng gecensureerd taalgebruik wat zich op gedogmatiseerde "mooiheid" in plaats van juistheid baseert.

Alle woorden kun je verwijderen of vervangen door synoniemen of omschrijvingen. Dat moet dus niet de vuistregel zijn.

Dat kan als je precies weet waar het over gaat: dat is wat aan het schrijven vooraf gaat. Een stuk tekst - proza of poëzie - is voor de schrijver het resultaat van o.a. een denkproces. Voor de (proef)lezer het begin.

Ja..klopt klopt. Maar niet altijd. Soms kun je uit de zin al 100 procent afleiden waar het over gaat. Nu, als je als schrijver richting de literatuur gaat (beeldspraak, symboliek en dubbelzinnigheid gebruiken) dan wordt het al wat lastiger. Maar een zin als ''Ze kwam gespannen uit haar huis gerend'' laat weinig aan de verbeelding over.

Ik bedoel niet te zeggen dat je als lezer niet meteen voor de volle 100% moet kunnen afleiden wat de schrijver bedoelt. Neem een sprookje: dat laat over het algemeen weinig aan duidelijkheid over; toch ontstaat het niet zomaar. Daar gaat een heel proces aan vooraf. Maar ook aan poëzie en aan een gedegen verhaal. Jouw voorbeeldzin is weinig gecompliceerd; iedereen zal meteen begrijpen wat 'ze' doet, en hoe. Wat bedoelen jullie eigenlijk met een goede schrijver? Appie Baantjer? Annie M.G. Schmidt? Nu ja, Kafka, natuurlijk. :) Ik denk dat hij heel veel beleefd en overdacht heeft voor hij tot zijn woorden kwam zoals wij die lezen.

Kafka heeft zijn zinnen en woorden miljoenen keren herschreven, dat weet ik zeker. Hij was er immers nooit tevreden over. Perfectionistisch, een eigenschap die je moet hebben als topschrijver. De techniek van het schrijven is contra-intuïtief. Als je puur vanuit je normale staat zou schrijven, zou je zo schrijven als je in het dagelijks leven spreekt: ''Ik ben naar de supermarkt gegaan en heb appels gekocht''. Een kleine greep uit enkele schrijvers die ik heb gelezen: Mülisch is verreweg de beste schrijver van Nederland. Dat zie je aan zijn ritme. Bij de eerste bladzijde weet je al: hier spreekt een schrijver. Steekt met kop en schouders boven de rest uit. De rest heeft ook vrij weinig toegevoegd aan de literatuur. Annie M.G. Schmidt kan ik geen schrijfster noemen. Leuke verhalen voor kindertjes, maar om serieus genomen te worden moet je voor volwassenen kunnen schrijven. Misschien dat ze trouwens ook boeken voor volwassenen heeft geschreven, ik zou het niet weten, maar daarin zal ze alleszins niet uitgeblonken hebben. Khlaid boudou is i.m.o. verreweg de beste stylist van Nederland. Soms draaft iet iets te ver door, maar hij kan absoluut topzinnen produceren. Zijn boeken zijn vreselijk om te lezen. Saai en eigenlijk nogal oppervlakkig. Maar qua esthetiek van de zinnen is ie top. Dimitri Verhulst vind ik niet eens zo slecht. Het kan een stuk beter, maar hij is een klein, zeer klein lichtpuntje in de Benelux-literatuur. Brusselmans is vreselijk om te lezen. Saai en nietszeggend. Brett Easton Ellis is voor mij alleen al door zijn absurdistisch hoogtepunt American Psycho een meester. Geen literaire kwaliteit van zinnen, maar gewoon een revolutionair topboek. De genialiteit spat van de bladzijden af. Kafka spreekt voor zich. Naast zijn geweldige humor, die helaas iets te weinig wordt gebruikt door hemzelf, is de complexiteit van de zinnen is enorm. Derhalve literaire waarde. Kluun heeft op het gebied van emotietriggering een titanisch boek geproduceerd. Gevoelens opwekken bij de lezer is het moeilijkst wat er is, vandaar een pluim voor zijn debuutroman. Zwagerman is een platte oversekste grachtengrodel-schrijver, die zijn zinnen verpakt in mooie bewoordingen. Tikt zo nu en dan literair niveau aan, maar valt door de mand als try-hard. Zola, de naturalist, kan zeer realistisch een sfeer in beeld brengen. Zeer informatief om een keer een boek van hem te lezen. Toch lijken zijn boeken zo nu en dan op veredelde boeketromannetjes, gehuld in geweldige zinnen waarin hij veel oog heeft voor details. Camus & Sartre: meer filosofen dan schrijvers. Saaie, vreselijk saaie boeken. De poolse schrijver Andrzej Zaniewski heeft met zijn onderschatte boek ''Rat'' zeer veel indruk op me gemaakt. Fantastische zinnen, heerlijk om te lezen. Grünberg: zeer matige schrijver. Veel te overschat. Nicki French: beheersen de kunst van het thriller schrijven. ''De bewoonde wereld'' is een prachtig strak, spanningsopbouwend boekje. Roald Dahl: Eén van de beste schrijvers ooit. Geweldig hoe hij de spanning weet op te bouwen en zijn absurde boeken in zijn verhalen verwerkt. Shakespeare: alleen al voor de fantastische lyrische zinnen het lezen waard. Ik kan nog wel een tijdje doorgaan over andere schrijvers, maar dit zijn de schrijvers die ik onthouden heb. De ene negatief, de ander positief. Ik moet nog veel schrijvers lezen.

O nee. Zeker niet onder geen beding. Maar een goede schrijver weet ze tot het minimum te beperken.

Nee, een goede schrijver gebruikt ze waar het nodig is.

Dat komt op hetzelfde neer.

Nee dus. Het is het verschil dat telt. Het is de basis van de taal. Als jij, bavarois, niet in staat bent het verschil te zien, dan heeft deze discussie met jou weinig zin. Want dan maakt het voor jou niet uit wat er precies staat, je wilt de subtiele verschillen niet zien die een rijke woordenschat, en het precieze en correcte gebruik van woorden, biedt ten opzichte van een streng gecensureerd taalgebruik wat zich op gedogmatiseerde "mooiheid" in plaats van juistheid baseert.

Het heeft met perfectionisme te maken. Als ik op één bladzijde drie keer het woord niettemin zie, dan haal ik er minstens eentje weg, ongeacht of ze wel of niet terecht geplaatst zijn. Dat soort dingen zie ik in één oogopslag. En ja, ik ben een estheticus als het op zinnen aankomt. Niks mis mee. Ik verfijn ze, en maak er iets moois van, zonder de inhoud schade aan te doen. Drie keer hetzelfde werkt storend voor mij, en dan haal ik ze weg. Maar van mij mag je ze in jouw ms erin laten hoor, als je dit typeert als gedogmatiseerde mooiheid. Zo'n manuscript legt een geoefend oog meteen weg. Misschien dat je de gemiddelde lezer ermee in de luren kan leggen, dat wel. Maar goed, het was al een tijdje bekend dat we er radicaal verschillende opvattingen over schrijven op nahouden. Jij bent er één van de huidige/''oude stempel''. Angelsaksisch. Ik ben een neoromaticus. Ik heb niets met jou visie, jij niet de mijne. Is ook geen probleem, creëert boeiende discussies. Ik pleit voor een radicale schoonmaak van de saaie angelsaksische literatuur. Het wordt tijd om de boel anders aan te pakken, en de huidige nihilistische, droge literatuur moet worden gekatapulteerd naar de plek waar het toebehoort: het museum der antiquiteiten.

1. De variatie van een schrijver zegt alles over de beheersing van zijn schrijven. 2. En aangezien literatuur schrijven niets anders is dan oefening (iedereen met een minimum aan talent voor schrijven kan literatuur schrijven, want het heeft veel meer met techniek te maken dan met taalkennis an sich)

1. Maar vooral over zijn denken.

Misschien. Maar zelfs de meest diepzinnige en creatieve denker zou nooit een meesterwerk kunnen schrijven zonder de noodzakelijke oefening. Schrijven is, naast een emotionele bezigheid, vooral een contra-intuitieve bezigheid. Bijna alles wat je hebt aangeleerd over hoe je normaal, verbaal moet communiceren met mensen in het echt, moet je tijdens het schrijven afleren. Show don't tell, vertraging, dialogen etc. Het is bij schrijven 180 graden anders.

2. Literatuur is het gevolg van een creatief denkproces. Het is meer dan schrijven, en oefenen van schrijven. Het is vooral een oefening in denken - en de gedachtes / beelden / ideeën verwoorden.

Zeker. Speelt ook een zeer grote rol. Creativiteit is wat uiteindelijk iemand top maakt of niet.

bavarois, je predikt mooischrijverij boven de basisfunctie van de taal. Je teksten zullen er prachtig uitzien, gebalanceerd en gedoseerd, maar je schrijft onzin omdat je de betekenis van de woorden niet meeweegt bij het radicale, "perfectionistische" schrappen. Hoe je erbij komt dat "een geoefend oog" dat meteen weglegt? Jij legt het weg. Een uitgever zal toch vooral naar de betekenis kijken. Dat is geen wensdroom van mij, maar realiteit. Een ontwikkelde lezer zal ook door je mooischrijverij heenprikken en al snel doorhebben dat je boodschap wankelt doordat je woorden niet in hun juiste betekenis gebruikt, of synoniemen gebruikt die de plank net misslaan, of omschrijvingen geeft waar dat onnodig en ongewenst is. Kortom: ze zullen het werk als amateuristisch wegleggen. Ik maak verder bezwaar tegen je analyse van "angelsaksisch". Mijn ideeën over schrijven haal ik uit continentaal Europa, waar mensen nog wat beter op hun taalgebruik letten dan iedereen die dweept met Engels. Niet dat er met Engels iets mis is (met geen enkele taal) maar veel gebruikers zijn het Engels onvoldoende machtig en gebruiken de "mooiste" woorden, waarbij de exacte en gevoelsmatige betekenis op de tweede plaats komt (bijvoorbeeld subtiele verschillen tussen may be, maybe, perhaps, possibly, conceivably, feasibly, perchance, reasonably in klank, gevoel, taalregister, sterkte van de betekenis). Ik ga er vanuit dat wanneer je de angelsaksische literatuur saai vindt, dat vooral komt doordat veel teksten geen diepgaande betekenis hebben, omdat het voor lezers voldoende is als het hun emotie triggert, en niet hun intellect; de schrijver kan daar dus met oppervlakkigheid en mooischrijverij veel bereiken, er is in die wegwerpmaatschappij weinig behoefte aan subtiele betekenisverschillen tussen woorden om een situatie op het niveau van één woord scherp te stellen. Door het enig juiste woord te gebruiken, het enige woord met de juiste betekenis en emotionele lading om de lezer met dat ene woord een wereld te tonen. Neoromanticus? De literatuur van de Romantiek is een van mijn belangrijkste inspiratiebronnen. Naast verzorgd taalgebruik zie je daar ook dat herhaling en opsomming stijlelementen zijn. Juist door woorden -in hun juiste betekenis- te herhalen kan ritme ontstaan. Op die manier kan ook een patroon krijgen waaraan bijvoorbeeld het thema aan opgehangen kan worden. Maar dat zijn allemaal dingen die een lezer die het vooral van de natuurlijke emotie moet hebben zullen ontgaan, omdat ze op een heel ander niveau spelen, namelijk op het vlak van (harmonische) ordening, van kunstmatigheid die zijn eigen boodschap draagt. Ik zou je houding tegenover het schrijven, zoals je die hier weergeeft, eerder existentialistisch noemen. Om terug te komen op de beginpost: bij het schrappen van woorden zal niet de kwantiteit van het woord in de tekst moeten tellen, maar de kwaliteit. Maar dat is heel moeilijk, omdat het voor veel schrijvers al moeilijk genoeg is een enigszins samenhangende tekst te schrijven. Bewustwording van stopwoordjes en modewoorden is een stap in de goede richting, maar het kind mag niet met het badwater weggegooid worden. Dat kun je leren voorkomen door tekstanalyse uit te oefenen en het opbouwen van een brede woordenschat, en natuurlijk een goede (literaire) redactie van de tekst te laten plaatsvinden.

bavarois, je predikt mooischrijverij boven de basisfunctie van de taal. Je teksten zullen er prachtig uitzien, gebalanceerd en gedoseerd, maar je schrijft onzin omdat je de betekenis van de woorden niet meeweegt bij het radicale, "perfectionistische" schrappen. Hoe je erbij komt dat "een geoefend oog" dat meteen weglegt? Jij legt het weg. Een uitgever zal toch vooral naar de betekenis kijken. Dat is geen wensdroom van mij, maar realiteit. Een ontwikkelde lezer zal ook door je mooischrijverij heenprikken en al snel doorhebben dat je boodschap wankelt doordat je woorden niet in hun juiste betekenis gebruikt, of synoniemen gebruikt die de plank net misslaan, of omschrijvingen geeft waar dat onnodig en ongewenst is. Kortom: ze zullen het werk als amateuristisch wegleggen. Ik maak verder bezwaar tegen je analyse van "angelsaksisch". Mijn ideeën over schrijven haal ik uit continentaal Europa, waar mensen nog wat beter op hun taalgebruik letten dan iedereen die dweept met Engels. Niet dat er met Engels iets mis is (met geen enkele taal) maar veel gebruikers zijn het Engels onvoldoende machtig en gebruiken de "mooiste" woorden, waarbij de exacte en gevoelsmatige betekenis op de tweede plaats komt (bijvoorbeeld subtiele verschillen tussen may be, maybe, perhaps, possibly, conceivably, feasibly, perchance, reasonably in klank, gevoel, taalregister, sterkte van de betekenis). Ik ga er vanuit dat wanneer je de angelsaksische literatuur saai vindt, dat vooral komt doordat veel teksten geen diepgaande betekenis hebben, omdat het voor lezers voldoende is als het hun emotie triggert, en niet hun intellect; de schrijver kan daar dus met oppervlakkigheid en mooischrijverij veel bereiken, er is in die wegwerpmaatschappij weinig behoefte aan subtiele betekenisverschillen tussen woorden om een situatie op het niveau van één woord scherp te stellen. Door het enig juiste woord te gebruiken, het enige woord met de juiste betekenis en emotionele lading om de lezer met dat ene woord een wereld te tonen. Neoromanticus? De literatuur van de Romantiek is een van mijn belangrijkste inspiratiebronnen. Naast verzorgd taalgebruik zie je daar ook dat herhaling en opsomming stijlelementen zijn. Juist door woorden -in hun juiste betekenis- te herhalen kan ritme ontstaan. Op die manier kan ook een patroon krijgen waaraan bijvoorbeeld het thema aan opgehangen kan worden. Maar dat zijn allemaal dingen die een lezer die het vooral van de natuurlijke emotie moet hebben zullen ontgaan, omdat ze op een heel ander niveau spelen, namelijk op het vlak van (harmonische) ordening, van kunstmatigheid die zijn eigen boodschap draagt. Ik zou je houding tegenover het schrijven, zoals je die hier weergeeft, eerder existentialistisch noemen. Om terug te komen op de beginpost: bij het schrappen van woorden zal niet de kwantiteit van het woord in de tekst moeten tellen, maar de kwaliteit. Maar dat is heel moeilijk, omdat het voor veel schrijvers al moeilijk genoeg is een enigszins samenhangende tekst te schrijven. Bewustwording van stopwoordjes en modewoorden is een stap in de goede richting, maar het kind mag niet met het badwater weggegooid worden. Dat kun je leren voorkomen door tekstanalyse uit te oefenen en het opbouwen van een brede woordenschat, en natuurlijk een goede (literaire) redactie van de tekst te laten plaatsvinden.

Als je net zoveel verstand hebt van mijn manuscript als van hetgeen je beweert over perfectionisme, verbaast het me niets dat je kolder uitkraamt. Van mij mag je drie keer niettemin op één A4-tje plaatsen, en je mag er van mij ook tevreden over zijn, en jouw keuze baseren op een leuke theorie over continentaal schrijven, en meer van dergelijk gereutel, maar de uitgeverij denkt daar anders over. Die hakken er minstens twee van weg. Als het er al niet drie zijn. Je weet helemaal niet waar je over praat in deze, slaat een enorme zijweg in over inhoud versus geen inhoud, terwijl het daar niets mee te maken. Het gaat gewoon om algemene schrijfregels. Dus ga je gang hoor, schrijf maar drie keer niettemin op één a4-tje. Wedden dat de uitgever hem eigenhandig wegschrapt, terwijl jij nog koppig, mokkig en verongelijkt in je eigen theorietje blijft geloven. Succes.

Je praat weer als een politicus om de hete brij heen: geen uitgever zal het in zijn hoofd halen één woord te schrappen dat inhoudelijk perfect op zijn plaats staat. Er zijn namelijk geen schrijfregels over het aantal keer dat je een bepaald woord op een A4 mag gebruiken. Hoe vaak dat "mag" wordt door de inhoud van het stuk gedicteerd. Er zal geen uitgever zijn die dat niet met me eens zal zijn, of hij is niet vakbekwaam. Je eerste bewering is een "Odinsvraag", en neigt naar een drogreden: hoe zou ik (of iemand anders hier) iets van je manuscript kunnen afweten? Je zegt er zelf helemaal niets over en laat ons helemaal niets van je werk lezen. Ik ga er dus maar van uit dat je bedoelt dat noch je manuscript, noch perfectionisme bestaat. Ik wacht trouwens nog op een onderbouwing van je "kolder": je brult maar wat, maar met feiten of literaire theoriën komen: ho maar. Doe eens normaal man, en geef eens gedegen inhoud aan je mening. Welke "autoriteiten" ondersteunen je beweringen die je hier doet over schrijfregels? Of heb je ze gewoon zelf verzonnen?

Bavarios: Moeten wij dit serieus nemen? Je braakt meningen uit over schrijvers, waarvan je het belangrijkste werk niet gelezen blijkt te hebben. Dan zal de rest van je redenaties ook wel op lucht gebaseerd zijn.

Ik denk dat onderstaande tekst wel door een uitgever (van thrillers) geaccepteerd zal worden en zonder redactie op het niettemin gepubliceerd kan worden. "Niettemin zullen we moeten bezuinigen," zei de commissaris, en hij wees me de deur. Niettemin? Wat een ouderwets woord, ik hoor het zelden. Toch wist ik dat ik het eerder had gehoord. Pasgeleden nog, en niet van de chef. Niettemin ben ik… Nee. De zin was anders geweest. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wie gebruikt er nog een woord als niettemin? Toen begon het me te dagen en bijna automatisch sprong het gezicht van de oude hippie voor mijn geestesoog. Ben ik niet te min voor je ouders? had hij gezegd. Een fout citaat van Armand. Maar wel een dat me op het spoor van een verdachte bracht. Ik schoot in mijn regenjas en sprong op mijn dienstvoertuig. Ik hoopte de hippie terug te vinden op Waterlooplein, zodat ik hem aan een verhoor kon onderwerpen.

We hebben het over het gebruik van deze woordjes als stopwoordjes, we hebben het niet over quasi-creatief hergebruik van woorden als ''niettemin'' of ''beginnen'' of welk ander stopwoord dan ook. Gezien je eerste post in deze topic, is dit zelfs je eigen premisse geweest, zie: ''Dat met dat "beginnen", daar erger ik me al jaren aan, minimaal sinds 2002. En niet alleen in het Nederlands, maar ook in het Engels en Duits merk ik het verschijnsel op.'' Maar vervolgens ga je zwalken, van de ene mening naar de ander. Totaal ongeloofwaardig.

Je eerste bewering is een "Odinsvraag", en neigt naar een drogreden: hoe zou ik (of iemand anders hier) iets van je manuscript kunnen afweten? Je zegt er zelf helemaal niets over en laat ons helemaal niets van je werk lezen. Ik ga er dus maar van uit dat je bedoelt dat noch je manuscript, noch perfectionisme bestaat.

Als je er niets van weet, vel dan ook geen gefrustreerd oordeel, vul dan ook niets in over hoe mijn manuscript zou zijn, en zwijg. Want verstandige mensen zwijgen als ze iets niet weten, enkel de dommeriken praten over dingen die ze nog nooit gezien hebben alsof ze plato en socrates ineen zijn. Het is net zo belachelijk als dat ik - om maar een voorbeeld te noemen - je uiterlijk ga typeren, terwijl ik je nog nooit gezien heb.

Ik wacht trouwens nog op een onderbouwing van je "kolder": je brult maar wat, maar met feiten of literaire theoriën komen: ho maar. Doe eens normaal man, en geef eens gedegen inhoud aan je mening. Welke "autoriteiten" ondersteunen je beweringen die je hier doet over schrijfregels? Of heb je ze gewoon zelf verzonnen?

O, ga je de wetenschapstroef weer uit je zak trekken? Waar is de wetenschap van jouw stelling? De onderbouwing is mijn verstand van zaken. Je hoeft het niet aan te nemen. Je kan er ook voor kiezen om koppig en onwetend te blijven, of jezelf vast te praten in je eigen zwalkende mening.

"Niettemin zullen we moeten bezuinigen," zei de commissaris, en hij wees me de deur. Niettemin? Wat een ouderwets woord, ik hoor het zelden. Toch wist ik dat ik het eerder had gehoord. Pasgeleden nog, en niet van de chef. Niettemin ben ik… Nee. De zin was anders geweest. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Wie gebruikt er nog een woord als niettemin? Toen begon het me te dagen en bijna automatisch sprong het gezicht van de oude hippie voor mijn geestesoog. Ben ik niet te min voor je ouders? had hij gezegd. Een fout citaat van Armand. Maar wel een dat me op het spoor van een verdachte bracht. Ik schoot in mijn regenjas en sprong op mijn dienstvoertuig. Ik hoopte de hippie terug te vinden op Waterlooplein, zodat ik hem aan een verhoor kon onderwerpen.

Jaja, leuk en aardig dit voorbeeld. Maar daar hebben we het natuurlijk niet over in deze topic. We hebben het over het gebruik van woordjes, in dit geval niettemin, die als opstartje worden gebruikt voor een volgende zin, niet in semi-creatieve onzinteksten en pseudo-leuk hergebruik als in ''niet te min''. Zouden we het daar wel over hebben, dan openen we wel een nieuwe topic. Dus doe nog maar eens je best. En bovendien, ik heb hier op dit forum helemaal niets te bewijzen, en zeker niet aan jou. Alleen uitgevers zijn voor mij van belang, niet Schlimaznik die zo graag iets van me wilt lezen.

Bavarios: Moeten wij dit serieus nemen? Je braakt meningen uit over schrijvers, waarvan je het belangrijkste werk niet gelezen blijkt te hebben. Dan zal de rest van je redenaties ook wel op lucht gebaseerd zijn.

Waaruit maak je op dat ik de belangrijkste werken van hun niet gelezen heb? Wijs me die zin aan. Van wie trouwens niet? Wees voor de rest a.u.b. iets specifieker en inhoudelijker, want we weten niet waar je nu precies naartoe wilt.

Ik noem alleen jouw mening over Annie M.G. Schmidt. Haar ouvre voor volwassenen en theaterwerk kun je toch niet over het hoofd zien. Dit gaat erg off-topic en ik ga er niet verder op door, het irritatie-topic begint te irriteren.

Jaja, leuk en aardig dit voorbeeld. Maar daar hebben we het natuurlijk niet over in deze topic.

Nee? Jij hebt het over woorden tellen en schrappen, omdat ze niet meer dan een bepaald aantal keer op een pagina zouden mogen voorkomen. Ik bewijs het tegendeel. Dat wil zeggen: dat je niet alleen naar aantallen moet kijken. Misschien is dat een uitzondering, of een verbijzondering, maar daar heb je het eerder niet over gehad. Ik wel, en ik toon het aan met het voorbeeld: of het woord meermaals thuishoort op een pagina wordt gedicteerd door de inhoud.

De onderbouwing is mijn verstand van zaken.

Die blijkbaar niet aanwezig is. Ik denk dat je beter kunt stoppen met het aansmeren van niet-bestaande schrijfregels bij beginnende (en gevorderde) schrijvers.

Er is niet veel humor op dit forum, maar dit topic lees ik toch met een brede grijns. Sorry. :D

Dank voor je lijst van goede schrijvers, bavarios! Toch - hoewel het een onderwerp is voor een ander topic - vraag ik me van onderstaande af hoe je het ziet:

Leuke verhalen voor kindertjes, maar om serieus genomen te worden moet je voor volwassenen kunnen schrijven.

Dus als je wilt, en het een interessant onderwerp vindt, a.u.b. een nieuw topic hierover openen, omdat er allerlei langs komt zeilen, en we dat niet allemaal onder de loep kunnen nemen in één draad.

Bijna alles wat je hebt aangeleerd over hoe je normaal, verbaal moet communiceren met mensen in het echt, moet je tijdens het schrijven afleren. Show don't tell, vertraging, dialogen etc.

Uiteraard is verbale communicatie is volkomen anders dan schriftelijke - al was het alleen maar omdat schriftelijke communicatie eenrichtingsverkeer is <- geen onmiddellijke respons, geen weerwoord, geen non-verbale interactie. Maar als er mensen zijn die hier graag op ingaan: maak a.u.b nieuwe topics aan. Dit topic gaat over slijtend / reeds versleten taalgebruik. Laten we het daarbij houden.

Jaja, leuk en aardig dit voorbeeld. Maar daar hebben we het natuurlijk niet over in deze topic.

Nee? Jij hebt het over woorden tellen en schrappen, omdat ze niet meer dan een bepaald aantal keer op een pagina zouden mogen voorkomen. Ik bewijs het tegendeel. Dat wil zeggen: dat je niet alleen naar aantallen moet kijken. Misschien is dat een uitzondering, of een verbijzondering, maar daar heb je het eerder niet over gehad. Ik wel, en ik toon het aan met het voorbeeld: of het woord meermaals thuishoort op een pagina wordt gedicteerd door de inhoud.

O, dus je bent het gewoon met me eens, en je bent het eens met de Schlimatznik van een paar pagina's terug. Doe dan niet zo moeilijk. Ik heb het over stopwoordjes die meermaals worden gebruikt. Jij hebt het op pagina één over stopwoordjes die meermaals worden gebruik. Deze zullen tot een minimum beperkt worden. We hebben het niet over quasi-creatieve recycling van het woord niettemin. Deze premisse heb je zelf onderschreven in je eerste post. De stelling die je daarna poneert, dat als een woord inhoudelijk op zijn plek staat (d.w.z. gerelateerd aan de betekenis van de zin), deze NOOIT zal worden geschrapt, is gewoonweg onzin en gebaseerd op kennisgebrek. Sterker nog, vrijwel elk gebruik van het woordje ''maar'' of ''niettemin'' of ''plots'' staat in de meeste manuscripten inhoudelijk op zijn plek, dat wil zeggen, ze zijn gerelateerd aan de betekenis van de zin. Het probleem dat vaak wordt ondervonden heeft niets met inhoudelijkheid te maken, maar het overvloedig gebruik ervan. Je stelling dat wanneer een woord inhoudelijk op zijn plek staat, deze niet wordt geschrapt, klopt dan ook niet. Gewoon FOUT.

Ik noem alleen jouw mening over Annie M.G. Schmidt. Haar ouvre voor volwassenen en theaterwerk kun je toch niet over het hoofd zien. Dit gaat erg off-topic en ik ga er niet verder op door, het irritatie-topic begint te irriteren.

O oké nou, daarom plaatste ik er mijn twijfels bij toch. Ik vroeg me al af of ze wel of niet volwassenenliteratuur heeft geschreven. Op de middelbare school kreeg niemand Annie M.G. Schmidt op haar literatuurlijst. Voor de rest had ik nog nooit gehoord dat ze boekjes voor volwassenen heeft geschreven. Ik hoor daar ook nooit iemand over praten. Het kan aan mij liggen, maar ik heb het gevoel dat Annie M.G. Schmidt eerder met kinderverhalen heeft uitgeblonken dan in volwassenliteratuur. Daar wordt ze ook altijd mee geassocieerd.