Je moet de deur op een kier zetten, en de lezer het gevoel geven dat hij door moet lezen om te zien wat zich achter die deur voltrekt. Dat is een kunst.

Dargor, Prachtig verwoord. De lezer moet het gevoel hebben dat hij/zij in de vel zit van een personage en dat het boek niet gedaan is totdat de laatste regel gelezen is. En als het kan, dat je daarna de lezer zo ver krijgt dat deze op zoek gaat naar verder werken van zo'n auteur :-)

Vooruit kijken naar spanning is een belangrijk element om iets spannender te kunnen maken ja. Maar de wijze waarop dat wordt ingestoken is zeker erg belangrijk vind ik. Momenteel ben ik met een project bezig waarin het hele verhaal wordt vertelt door iemand die zich moet verantwoorden voor zijn daden tijdens het verhaal. Eigenlijk is het hele verhaal één grote flashback, af en toe onderbroken in de tegenwoordige tijd waarin de persoon die zich moet verantwoorden zowel vooruit blikt als reflecteert op zijn daden.

Of kijk een keer naar Stranger Than Fiction, waarin bovengenoemde technieken slim op de hak worden genomen. Sowieso een hele gave en grappige film over schrijven, vind ik!

Bedankt voor de tip ;) Volgende keer dat ik naar de bib ga, neem ik deze film mee!

Er is geen simpel ja of nee. Genre, doelgroep, moeilijkheidsgraad, het speelt allemaal mee. Als ik een ingewikkeld weefwerk maak van mijn verhaal, met lagen en symbolen, en ik open met: ' Die dag zou de meest verschrikkelijke uit zijn leven worden' , zet ik mijn lezer op het verkeerde been. De rest van mijn verhaal (ingewikkeld, bedekt) sluit niet aan bij de duidelijkheid die de eerste zin biedt. Maar begin ik een ontspannend kinderboek met de zinnen: 'Net als de andere kinderen uit zijn klas, had Daniel nog nooit een echte weerwolf gezien. Daarin zou spoedig verandering komen.' dan kan het wel.

Vooruit kijken naar spanning is een belangrijk element om iets spannender te kunnen maken ja. Maar de wijze waarop dat wordt ingestoken is zeker erg belangrijk vind ik. Momenteel ben ik met een project bezig waarin het hele verhaal wordt vertelt door iemand die zich moet verantwoorden voor zijn daden tijdens het verhaal. Eigenlijk is het hele verhaal één grote flashback, af en toe onderbroken in de tegenwoordige tijd waarin de persoon die zich moet verantwoorden zowel vooruit blikt als reflecteert op zijn daden.

Ken je De leesclub van Renate Dorrestein? Lijkt erg op wat jij beschrijft. Dat is een continue spel van vooruitblikken en toch niets zeggen.

Spanning opvoeren is eigenlijk niet alleen het openen van een truukendoos: een beetje anticiperen, een beetje terughouden, een snufje geven, een dwaalspoortje uitzetten. In principe zou iedereen met die elementen een spannend verhaal kunnen schrijven. Waarom lukt het dan niet iedereen? Omdat wanneer je die truuks zó toepast, het heel doorzichtig is dát je ze toepast, en dat is alleen leuk voor oppervlakkige lezers <- en dan ben je (dus) een oppervlakkige schrijver. Daarom moet er iets meer bij. En dat 'meer' is altijd dat ene ondefinieerbare, dat je stijl noemt, of persoonlijkheid van de schrijver, of de geur & smaak van het taalgebruik, de intensiteit van de belevenissen, de uitwerking van de karakters, de geest van het verhaal - die dingen. Er is dus niet een eenduidig antwoord op de vraag: hoe voer je spanning op. Het is het geheel der delen. Er zijn boeken waarin weinig spannends gebeurt, maar die je blijft lezen tot de laatste letter omdat er Schwung in zit, sjeu, elastiek. Daar hoeven geen dooien voor te vallen, maar het kan wel, natuurlijk.

Ken je De leesclub van Renate Dorrestein? Lijkt erg op wat jij beschrijft. Dat is een continue spel van vooruitblikken en toch niets zeggen.

Niet echt het genre dat ik lees... of schrijf :)

Het is in het Nederlands en het is fictie, en je kunt er een hoop van leren. Stap ook eens uit je comfort-zone!