Na wat frustraties om zo'n reactie ( :P ) zou ik uiteindelijk gewoon verder gaan.

Ik zou niet zomaar opgeven. Maar als je meerdere keren met meerdere manuscripten deze ervaring hebt, zou ik uiteindelijk gaan denken dat ik schijnbaar minder goed kan schrijven dan ik zelf denk/hoop. Wat dan vast gepaard gaat met een depressie, die als het goed is ook weer over gaat.

Als een uitgever geen brood ziet in je manuscript druk je bij een POD een paar exemplaren voor jezelf af om die trots in je boekenkast te zetten. Zorg in dat geval wel voor een mooie kaft en een pakkende titel. Of je gaat in het vervolg boodschappenbriefjes uitgeven.

Faveke en Simon Corson en ik hebben dezelde reactie. Ik voeg er nog aan toe: ga cursussen volgen en geef niet op. Veel succes.

Het ligt er maar aan wat je wilt met je leven. Als je schrijver wilt worden ga je door met betere boeken schrijven en eventueel cursussen volgen. Dan benut je alle mogelijke manieren om het vak te leren. Als het een leuke hobby is die niet oplevert wat je verwacht ga je pianospelen of biljarten of voetballen of baletten om te kijken of een andere hobby beter past.

Het doel van mijn schrijven is niet om gepubliceerd te worden. Maar daar streef ik wel naar. Ik geloof in mijn talent, maar ik weet dat aan de uitvoering nog hard gewerkt moet worden en droom ondertussen van succes. Ergens, onderweg, nadat ik goed geluisterd heb naar adviezen, zal ik stoppen met aanpassen en geloven in mijn product. Dan wordt publiceren minder belangrijk en kan ik de uitgever vinden die ziet wat ik zie. Mochten ze blind blijken, dan hou ik mijn verhalen voor mij. Zoals Van Gogh slechts één schilderij verkocht, zou ik mijn schrijfsels boven mijn bank hagen.

Mijn vriend, Theo Wonschik , en ik vragen ons af hoe belangrijk het is uitgegeven te worden.

Wat voor belang hecht je daar zelf aan? Dat is de vraag.

Wat doe je als de uitgever je manuscript geen blik waardig gunt terwijl je zelf dacht dat een nominatie voor de Nobelprijs er wel in zat?

Wat je dan doet, is jezelf bekwamen tot je dat punt bereikt. Dat doe je o.a. door opleidingen, cursussen en workshops te volgen, naar lezingen te gaan, schrijfboeken te lezen, en ... te pennen, te pennen & te pennen.

Wat als bij de redigering van je schrijfsel alles neergesabeld en afgekamd wordt?

Idem.

Wat doe je als proeflezers je verzekeren dat een boodschappenlijstje het hoogst haalbare is wat betreft tekst op papier zetten.

Dat is een goed begin. Ik raap altijd rondslingerende boodschappenbriefjes op. Daar staan soms de prachtigste teksten op. Echte poëzie; daarbij geven ze een indicatie van inhoud en doel van iemands leven.

Frustratie?

Frustratie hangt niet alleen met schrijven en publiceren samen. Toch? Vraag je af waar de werkelijke frustratie zit. Schrijf die eens helemaal uit.

Depressie?

Idem.

Slapeloze nachten?

Idem.

Massamoord?

Houd je handen thuis, dat is: op het toetsenbord en in de boeken van Nobelprijswinnaars.

Touw over de balk?

Gooi liever wat geld over de balk als je per se uitgegeven wilt worden. Mogelijkheden te over.

Vraag: Mijn vriend, Theo Wonschik , en ik vragen ons af hoe belangrijk het is uitgegeven te worden.. Mijn Antwoord: Het kan naambekendheid geven en je kunt van je werk leren. Als een uitgegeven boek ook daadwerkelijk word gekocht zullen er meningen ontstaan van wat goed of slecht is. Hier kan je op de volgende verhaal op letten. Als je het niet uitgeeft/laat zien maar gewoon voor jezelf schrijft en vervolgens niet mee doet dan leer je er eigenlijk weinig van. Vraag: Wat doe je als de uitgever je manuscript geen blik waardig gunt terwijl je zelf dacht dat een nominatie voor de Nobelprijs er wel in zat? Mijn Antwoord: Je zelfvertrouwen is naar mijn idee gewoon te groot. Dan zijn je teksten dus eigenlijk niet zo goed als je dacht. Ga dan niet bij de pakken neer zitten maar doe daar wat aan. Ga een boek lezen - zie hoe goede schrijvers die zinnen schrijven, Ga een cursus volgen - leer hoe je technieken toepast et cetera. Vraag: Wat als bij de redigering van je schrijfsel alles neergesabeld en afgekamd wordt? Mijn Antwoord: Dan maar eens goed kijken waarom dat zo is. Kijken wat aan je manuscript beter kan. Niet opgeven dus. Vraag: Wat doe je als proeflezers je verzekeren dat een boodschappenlijstje het hoogst haalbare is wat betreft tekst op papier zetten. Mijn Antwoord: Dan zal ik eerst kijken hoeveel proeflezers het zijn. Als het er maar twee zijn kan je soms weinig zeggen. De ene heeft bijvoorbeeld een andere smaak dan de andere. Als velen proeflezers het zeggen dan weet ik zeker dat er wel wat mis is - maar om dan een boodschappenlijstje uit te gaan geven lijkt mij ook niet zo'n goed idee.

Je kunt dan heel veel dingen doen. Als je echt overtuigd bent van je eigen kunnen en (onafhankelijke) lezers van jou zijn dat ook, zou ik nog eens heel kritisch naar je verhaal kijken, dingen aanpassen en een volgende uitgever proberen. Als je boodschappenlijstjes schrijft, zou ik dat niet doen. Misschien word jij heel gelukkig van het schrijven van boodschappenlijstjes. Dan moet je dat natuurlijk blijven doen. Plezier is belangrijker dan publicatie. Naar een POD stappen is, zoals al gezegd is, ook een optie. Ik ben het overigens niet eens met mijn bovenposter, want ik vind dat je van voor jezelf schrijven juist WEL veel leert. Je leert je eigen stijl kennen, maar ook je eigen fouten. Je leert met je fantasie om te gaan.

Kevin, een betalende lezer is geen proeflezer. Die stelling vind ik een beetje vreemd. Net zo vreemd vind ik het idee om maar een touw over de balk te gooien als je toevallig geen nobelschrijver bent. Of je ziet het schrijven als hobby; dan kies je een andere hobby zodra je er geen plezier meer in hebt. Of je ziet het als werk, en dan ga je door tot je het beste werk maakt dat je kan. Dat je daarvoor toch wat geld over de balk moet gooien, ja, dat zit er dik in.

Als je boodschappenlijstjes schrijft, zou ik dat niet doen. Misschien word jij heel gelukkig van het schrijven van boodschappenlijstjes. Dan moet je dat natuurlijk blijven doen. Plezier is belangrijker dan publicatie. Naar een POD stappen is, zoals al gezegd is, ook een optie.

Voor mij is het stukje plezier de vorderingen die je maakt. Door anderen een mening erover te laten vormen kun je weten wat slecht is of beter kan of goed is. Dan kan je dat beter maken. Mijn stukje plezier is ook het niet weten wat er gaat gebeuren in een verhaal. Gewoon maar wat schrijven en jezelf verassen wat eruit komt.

Ik ben het overigens niet eens met mijn bovenposter, want ik vind dat je van voor jezelf schrijven juist WEL veel leert. Je leert je eigen stijl kennen, maar ook je eigen fouten. Je leert met je fantasie om te gaan.

Als je niet weet wat je fout doet kan je er niet van leren. Stel je haalt een 3 voor een toets en die word niet besproken. Je moet de volgende keer een toets maken over hetzelfde onderwerp. Dan wil je volgens mij wel weten waar je de vorige keer de mist inging.

Kevin, een betalende lezer is geen proeflezer. Die stelling vind ik een beetje vreemd.

Misschien heb ik het wel erg slordig geschreven maar wat ik bedoel: Je moet je niet zoveel er van aantrekken. Als een proeflezer zegt dat hij het slecht vind is het nog niet slecht. Als 1 proeflezer het leest en zegt dat het slecht is kan je minder goed zeggen of dat zo is dan als veel meer proeflezers dat zeggen.

Net zo vreemd vind ik het idee om maar een touw over de balk te gooien als je toevallig geen nobelschrijver bent.

Je moet schrijven inderdaad wel leuk blijven vinden. Het hoeft echter geen geld te kosten om jezelf te verbeteren. Laat vrienden het bijvoorbeeld lezen. Ik meende ook niet te zeggen dat je een touw over de balk MOET gooien. Ik bedoelde dat je wel actie kan ondernemen door bijvoorbeeld eens bij de bibliotheek te gaan kijken.

Voor mij is het stukje plezier de vorderingen die je maakt. Door anderen een mening erover te laten vormen kun je weten wat slecht is of beter kan of goed is. Dan kan je dat beter maken. Mijn stukje plezier is ook het niet weten wat er gaat gebeuren in een verhaal. Gewoon maar wat schrijven en jezelf verassen wat eruit komt.

Mag ik vragen wat dit met jouw geciteerde stukje van mij te maken heeft?

Als je niet weet wat je fout doet kan je er niet van leren. Stel je haalt een 3 voor een toets en die word niet besproken. Je moet de volgende keer een toets maken over hetzelfde onderwerp. Dan wil je volgens mij wel weten waar je de vorige keer de mist inging.

Oh, ik heb bij wiskunde ook negen van de tien keer een onvoldoende. Die toetsen worden hartstikke uitgebreid besproken, maar de toets erna heb ik toch weer een onvoldoende. Bespreking is niet belangrijk, oefening wel. Als jij voor jezelf schrijft, schrijft en schrijft leer jij je eigen sterke en zwakke punten kennen. Je leert personages IC maken en houden. Je leert wat er wel en niet werkt. Natuurlijk leer je ook heel veel van proeflezers, maar van jezelf leer je ook heel veel. Dit zeg ik overigens uit eigen ervaring. Ik heb jarenlang zonder proeflezers gewerkt en in die jaren behoorlijk wat vorderingen gemaakt op schrijfgebied.

Misschien heb ik het wel erg slordig geschreven maar wat ik bedoel: Je moet je niet zoveel er van aantrekken. Als een proeflezer zegt dat hij het slecht vind is het nog niet slecht. Als 1 proeflezer het leest en zegt dat het slecht is kan je minder goed zeggen of dat zo is dan als veel meer proeflezers dat zeggen.

Dit is geen reactie op mij, maar ik wil er wel even op reageren. Proeflezers hebben heel vaak wel gelijk. Zeker als zij tot de doelgroep van jouw verhaal behoren en ook bijna altijd op het gebied van spelling en/of grammatica. Je moet je proeflezers altijd serieus nemen. Als eentje iets niet goed vindt, moet je naar dat punt kijken. Iedereen let namelijk ergens anders op. Ik zeg niet dat je alles blind moet doen wat een proeflezer zegt, maar wel dat je alle kritiek serieus moet nemen, zelfs als één iemand iets zegt.

Je moet schrijven inderdaad wel leuk blijven vinden. Het hoeft echter geen geld te kosten om jezelf te verbeteren. Laat vrienden het bijvoorbeeld lezen. Ik meende ook niet te zeggen dat je een touw over de balk MOET gooien. Ik bedoelde dat je wel actie kan ondernemen door bijvoorbeeld eens bij de bibliotheek te gaan kijken.

Lieve Kevin, van je vrienden leer je niets. Eén van mijn beste vriendinnen had aangeboden mijn manuscript te lezen en haar mening te geven. Er zat geen enkel negatief puntje in haar feedback, terwijl het geen perfect verhaal is. Net als je ouders, die zullen ook geen scherpe kritiek geven. Wat ga je dan doen bij de bibliotheek? Overigens hoop ik dat ik niet offtopic ben gegaan. Zo wel, mijn excuses. Geef me maar een schop als ik het nog een keer doe. :P

Beste Spirit, Misschien moet ik eens wat beter nadenken over hoe ik het opschrijf. Met naar de bibliotheek gaan bedoelde ik een boek lezen over schrijven. :)

Lieve Kevin, van je vrienden leer je niets.

Het ligt er wel aan aan welke vrienden je het laat lezen, en hoeveel verstand ze hebben van schrijven. Hetzelfde geldt voor ouders en andere familie. Je klinkt hier net zo stellig als Schli.

Je hebt gelijk, Waus. Er zijn ook vrienden waarvan je wel iets kunt leren. Sorry voor die stomme toon. Laten we het dan maar houden op het feit dat vrienden meestal niet zo heel erg onbevooroordeeld naar een verhaal kijken. Oh Kevin, zo wordt het duidelijker. :D Zullen we nu weer ontopic gaan met z'n allen?

Even terzijde:

Misschien moet ik eens wat beter nadenken over hoe ik het opschrijf.

want oi, Kevin! Hier zeg je iets heel moois. Als je iets schrijft, moet dat je streven zijn. Hoe schrijf ik het zo op, dat de lezer begrijpt wat ik wil overbrengen. :ontopic: Ik vind dat je best mag investeren in je schrijfwerk. Als je gaat schaatsen, dan koop je schaatsen. Misschien neem je zelfs schaatsles. Voor je kon zwemmen hebben je ouders zich scheel betaald aan je zwemlessen en wil je autorijden, ahum, ik wil niet weten wat dat tegenwoordig kost. Een schrijfcursus, of een keer professionele feedback inkopen is helemaal niet raar.

Nou even de hamvraag: Is dit jullie, of een van jullie overkomen, of zitten jullie hier een potje te doemdenken? Ik vraag het maar, dat laatste is namelijk iets waarin ikzelf heel goed ben. Zelf heb ik steeds de angst om iets in te sturen om die reden, terwijl ik ook weet dat niets insturen in ieder geval betekent dat er nooit een column van me geplaatst zal worden. Worst Case Scenario? Je wordt afgewezen. Dan zijn er meer uitgevers (in mijn geval: meer bladen) Als ze met gerichte kritiek komen kan je daarvan leren. En van dagelijks schrijven en van kritische proeflezers léér je alleen maar, en word je iedere dag een betere schrijver. Iets zegt me dat jullie tweetjes elkaar niet naar de mond praten, dus jullie kunnen al van elkaar leren. Die Nobelprijs, daar zou ik echter voorlopig nog maar niet al te hard op rekenen...

Als je niet weet wat je fout doet kan je er niet van leren. Stel je haalt een 3 voor een toets en die word niet besproken. Je moet de volgende keer een toets maken over hetzelfde onderwerp. Dan wil je volgens mij wel weten waar je de vorige keer de mist inging.

Oh, ik heb bij wiskunde ook negen van de tien keer een onvoldoende. Die toetsen worden hartstikke uitgebreid besproken, maar de toets erna heb ik toch weer een onvoldoende. Bespreking is niet belangrijk, oefening wel. Als jij voor jezelf schrijft, schrijft en schrijft leer jij je eigen sterke en zwakke punten kennen. Je leert personages IC maken en houden. Je leert wat er wel en niet werkt. Natuurlijk leer je ook heel veel van proeflezers, maar van jezelf leer je ook heel veel. Dit zeg ik overigens uit eigen ervaring. Ik heb jarenlang zonder proeflezers gewerkt en in die jaren behoorlijk wat vorderingen gemaakt op schrijfgebied.

Ken je 'blind voor je eigen fouten' niet? Bespreking in mijn ogen is áltijd belangrijk. Oefening uiteraard ook. Bespreking kan je helpen om dat sneller te bereiken of uberhaupt te bereiken ;) Laatst ontdekte ik dankzij anderen voor het eerst dat ik al jaren iets consequent toepas. Fout is het niet, maar doe het te vaak en het gaat opvallen en dus irriteren. Alleen was ik daar nooit achtergekomen. Ik vond het prima staan. Ik zie de personages op dat moment zo voor me, dus het voldoet aan míjn beeld. Net zoals wanneer ik mijn wiskundetoetsen maakte. Ik vond míjn manier van het uitrekenen veel sneller/makkelijker. Dat wás het volgens de docent ook, maar toch rekende hij het vaak fout omdat de toets over iets anders ging. Bij het eindexamen stond nergens vermeld hoe je iets uit diende te rekenen, dus mocht het mooi op mijn eigen manier; 9.6. Wel door alle oefeningen in de klas natuurlijk... Máár, nog belangrijker: toen ik het voor het eerst toepaste klopte er íets niet, ik wist alleen niet wát. Ik liet mijn beste vriendin ernaar kijken en zij haalde direct de fout eruit. Probleem opgelost, 9.6 als resultaat ;) Dus uit ervaring kan ik zeggen dat ik veel heb aan bespreking, maar om iets te bespreken moet je het natuurlijk gemaakt hebben (en je zult wel eens wat weggooien, dus dat oefening, oefening, oefening doe je dan automatisch ;)).

Wellicht kunnen we nog iets leren van een uitspraak van Harry Mulisch: 'Ik heb nooit schrijver willen worden - ik bleek het te zijn.' Harry Mulisch