in het kader van show , don't tell, zou je de paniek kunnen beschrijven.
Jula schrok van een klein hoopje kat.....
Achter zich hoorde ze een piepend geluid. Brenda's ogen stonden wijd open en ze keek verwilderd om zich heen, ondertussen jammerend. "Brenda?" Het was of ze Jula niet meer hoorde en alleen nog maar bezig was een uitweg te vinden
nou ja, zoiets, ik tik maar wat.

Je hebt zoveel soorten paniekreacties, dat je het helemaal zelf moet weten.
Als ik schrik, zie je dat in eerste instantie niet, later merk ik het wel.
Als een ander schrikt, of in paniek is, kan het lijken alsof hij zij geen adem meer krijgt, transpireert en gaat stotteren of andere dingen doet.
Ik ken iemand die begint te gillen: 'nee, niet kijken daar kan ik niet tegen ik wil weg laat me niet hier doorrijden wegwezen ik word bang ik moet spugen ga weg ik durf het niet te zien' enz.
'Je hartslag gaat dan omhoog,' schreef FS, meestal is dit zo maar het hoeft niet zo te zijn en bovendien wat heb je aan die info? Het is niet te zien, alleen te meten en daar heb je op dat moment niet zoveel aan.
'Als het heel heftig is, kan het je hersenen (zelfs) beschadigen.' HMjh, dit is rijkelijk overdreven. Als hier bedoeld wordt dat door het verhoogde stresshormoon de hersenen worden aangetast, dan moet dat hormooon jarenlang zo hoog aanwezig blijven. Dan tast het uiteindelijk via de bloed-hersenbarrière idd de hersenen aan, eerder niet. Dus niet door een schrikreactie, het hormoongehalte daalt vanzelf weer door de zelf-remmende werking die het heeft.

Soms laat iemand urine/ontlasting lopen. Dat is iets dat vaker voorkomt, dit kun je zien, én ruiken. Bleekheid, trillen, wijzen er zijn allerlei fysieke reacties die je kunt beschrijven. Succes.

haha, ik dacht al: wat die suma kan opmaken uit een paar puntjes..... ;-)

Beste leeuwin,

Er zijn best wat bruikbare reacties gekomen, maar waarom probeer je niet eerst gewoon wat. Je schrijft dat je clichés wilt vermijden, maar ik zie zo weinig voorzetten vanuit jezelf komen. Misschien heb je die wel, maar vind je het alleen eng om die naar buiten te gooien en zo de eerste stap te zetten, maar dat is toch echt nodig om een boek te schrijven. Anderen kunnen natuurlijk wel helpen, maar kennen de context van jouw personages helemaal niet. Dus kom op: laat eens zien wat je zelf in gedachten had of hoe je met de suggesties om denkt te gaan. Veel succes :thumbsup:

Hallo Leeuwin77,
Al een stuk beter. Toch kun je Brenda's reactie niet direct verbinden aan wat Jula ziet. Ziet Brenda het ook, dat de kat dood is? Is dat waar ze van in paniek raakt? Ik vind de beschrijving van de paniek nu wat omslachtig. En dan iets over het perspectief: soms is het vanuit Jula verteld, dan weer vanuit de verteller (het leek haar niet verstandig...wie vertelt dat?)

dit zijn zomaar wat tips en aangezien je zegt dat je onzeker bent heb ik er nog één: verdiep je in het schrijven van verhalen: opbouw, plot, spanningsboog, wil, weerstand, oplossing, ga zo maar door, en inderdaad : show, don't tell. Maak gebruik van dialogen en actie om iets te laten zien. Er zijn heel goede boeken over geschreven. En ondertussen schrijven, schrijven en nog eens schrijven. En heel veel schrappen!
succes, natuurlijk.

Wat Kate zegt, klopt natuurlijk. Maar om vanaf het begin te leren en te durven, zou ik zeggen: doe het stap voor stap. Schrijf en lees er tegelijk over en begrijp wat er geschreven wordt. Daarna een voor een de iotems leren toepassen. Dat is tenminste wat ik een goede opwaartse beweging vind (technisch gezien). Succes. :thumbsup:

:) o, dan reageerde ik sneller dan dat jij het weghaalde. Excuus. :nod: Maar vind je dat mijn reactie/opmerking moet worden aangepast?