Vanochtend had ik een tweede gesprek met een uitgever over mijn historische roman in wording. Het vorige gesprek was in september. Toen was de uitgeefster al heel lovend, maar gelukkig kwam er een ook aantal goede tips om het verhaal meer een roman te laten worden (in plaats van een aangekleed geschiedenisboek). Ik weet nog goed dat toen ik na het eerste gesprek wegging, ik dacht: 'help, hoe krijg ik dit allemaal in het verhaal?' Het duurde best een tijdje voordat ik gevoel kreeg voor hoe ik verder wilde met het verhaal (qua plot, perspectief, enz.), maar toen die kogel eenmaal door de kerk was, ging het steeds makkelijker (nou ja, drie passen vooruit, twee terug, dan hè). Ik heb tot eind vorige weekend hard zitten werken op het schrijven en herschrijven en het daarna opgestuurd. Dat voelde al veel minder eng dan de eerste keer en het gesprek vanochtend ging echt heel goed. 'Ze had het in een ruk uitgelezen,' zei ze. Dat vond ze een heel goed teken. En ik heb haar overtuigd van het nut om een dubbel perspectief aan te houden, gaf ze schoorvoetend toe (yes!). Ze vond mijn schrijfstijl steeds beter worden en had heel weinig kritiek (alleen wat details). Ze begon al te praten over een oplage voor de 1ste druk, over een vervolg van het verhaal (want materiaal heb ik genoeg) en zelfs over een vertaling naar het Frans (het speelt zich af in Frankrijk). Ik werd er op een gegeven moment een beetje verlegen van. Ik ben maar een beginner. We hebben nog niet over een contract gesproken, maar alle signalen staan op groen om er de komende maanden helemaal tegenaan te gaan. Over precies 3 maanden hebben we een nieuwe afspraak en dan moet er (van mijzelf dus) heel wat nieuwe hoofdstukken bij zijn gekomen. Dan lijkt het me ook passend om wat afspraken vast te leggen. Nu kan de kerst echt goed beginnen. Met al die vrije dagen voor de boeg, is dat precies wat ik nodig heb.