Dat klinkt meer als een allochtoon. Ik weet niet of honden het concept "redden" kennen ook ;) Ook "nu" en "later" lijken met niet helemaal stroken met een hondse perceptie. Maar je moet gewoon wat dingen uitproberen, kijken hoe het gaat, wat het lekkerst werkt. Je komt er wel, het kost alleen wat moeite ;)

Ja, als ik dit zo lees, denk ik dat je met éénwoordzinnen het beste kunt aangeven wat een hond wil overbrengen. Het zijn dan meer signalen dan woorden, en dat lijkt me heel goed kunnen in een dierenkop. Elementaire communicatie. Nog een opmerking, bezijden de dialoog:

Dan herinnert Drammer zich het koude water weer. Angst schiet door hem heen. Weer wil hij opstaan.

Zich herinneren is: het weer weten. Weer na het koude water kan daarom weg. Dat is ook mooier in aansluiting op wat volgt: Weer wil hij opstaan.

Als ik geen dialoog zou gebruiken dan moet ik de andere hond zijn lichaamstaal gaan omschrijven en de conclusie in Drammers hoofd laten ontstaan. Op zich kan dit wel, maar het lijkt me op den duur voor de lezer gaan vervelen.

Toch denk ik dat dit het "meest natuurlijk" aandoet.

Je bent op de goede weg, hoor. Gelukkig kan die woordenlijst nooit meer dan 200 woorden/signalen omvatten. Piece of cake :thumbsup:

Leuk en leerzaam om mee te lezen met je geworstel, Ellis. Zo'n woordenlijst lijkt mee een goed idee. Is het niet gemakkelijker als je in de ik-vorm schrijft? Of zou de hond dan weer teveel gedachten hebben? Dan is het niet instinctief genoeg...

Ken je het boek 'kalmerende signalen' van Turid Rugaas? Dat gaat over de lichaamssignalen die honden gebruiken om de ander te kalmeren, iets duidelijk te maken. Het is heel interessant. Er is vast ook van alles over te lezen op het net. Misschien heb je er iets aan. Over je dialogen denk ik nog na. Die zinnen met éen woord vind ik heel duidelijk en mooi.

Kazan de wolfshond was ook een van mijn favorieten! Net als Black Beauty, de Zwarte Hengst, en schreef Enid Blyton niet over een hond? Ik herinner me dit verhaal nog. Was het probleem niet dat de tekst te massief werd, als hij nergens gebroken werd door iets van dialoog, dus 3000 kilometer lang beschrijvend was? Dus ja, dialogen, maar in gewone taal, niet in gebroken taal. Een ouder dier kan keurig taalgebruik hebben, een jonger dier frivool zijn, dat geeft ook karakter. Inderdaad, alleen onder elkaar, en waarschijnlijk met weinig woorden. Het is vooral de sfeer, die aannemelijk maakt of het dier kan praten of niet. Als zo duidelijk is als hier, dat de dieren in hun eigen wereld leven, dan kan het. Bij Kazan waren er altijd mensen bij, net als hij de meeste andere dierenboeken die ik hier voorbij zie komen. Dat maakt het makkelijker om af te wisselen in de tekst. Ik vond het een mooi concept; een troostgevend verhaal van liefde. Ik hoop dat het je lukt om de toon te vinden die je zoekt, en het verhaal af te krijgen.

Af en toe lichaamstaal erin doen zoals 'zijn staart zakte naar beneden' kan ook leuk zijn, maar dan moet de lezer (iemand die misschien niets van honden weet) dat ook kunnen begrijpen. Dat betekent dat je meestal eerst moet uitleggen wat zo'n houding betekent (misschien meerdere malen, zeker als er veel houdingen zijn) voor je ervanuit mag gaan dat de lezer het ook echt begrijpt. Dat is tenminste een tip die ik kreeg. Een paar standaard houdingen (oren spitsen, nekharen overeind zetten, staart laten zakken) is misschien wel leuk als extra 'taal'. Wat dat betreft kan ik je aanraden Kazan de wolfshond eens te lezen. Daaruit herinner ik me vooral een scene waarin zijn maatje wolvin blind raakt bij een aanval door een lynx en dat ze daarna met haar kop tegen zijn zij loopt, zodat hij een soort blindengeleidehond voor haar is.