Op SOL zie je heel wat namen passeren. Ik zou geen boek zonder namen gaan schrijven. Te afstandelijk.

Lijkt me toch wel een zwaktebod, als je geen goede namen kunt verzinnen om ze dan maar geen naam te geven :confused: Je zult dus moeten leren fantaseren. Zonder fantasie komt er geen boek, lijkt mij :\\ Heb je al eens op namensites gekeken. Je hebt ze voor allerlei namen. Nederlandse, Turkse, Italiaanse, enzovoort. Lijkt me raar als je er geen een naam tussen vind die past.

Ik heb ook op namenwebsite's gekeken voor de namen van mijn personages. Ik had hetzelfde probleem dat ik namen met bekende mensen zou gaan associeren. Nu zijn alle namen die ik heb (voor mij) zeldzaam, zodat ik associatie-vrij door kan schrijven. Ik heb zelfs een naam bedacht, waarvan ik niet verwachtte dat er veel rond zouden lopen. Gisteren kwam ik toevallig iemand tegen die zich als zodanig voorstelde... ik stond wel even raar te kijken.

Er bestaan wel een paar 'basisnamen' waarop veel namen zijn geïnspireerd. Bijv. Johannes, Maria, Anna, Eva, Martinus, Cornelius, Franciscus etc. Als je hierop gaat varïeren dan kan je aan een geschikte naam komen zonder de betekenis te verliezen. Wat je ook kan doen is een goed voornamenboekje aanschaffen en dan het liefst bij een boekenmarkt (of een boekenantiquariaat?) en daar eens in rondneuzen.

http://www.behindthename.com Ik heb het probleem eigenlijk zelden. De eerste naam die bij me opkomt, groeit vanzelf vast aan het personage.

Ik heb vaak ook dat ik even geen naam weet, maar dan bedenk ik in welke tijd of streek het afspeelt en dan komt er vanzelf wel wat. De site die MichaM heeft gepost gebruik ik ook. Als ik eenmaal een naam heb, kijk ik op de site en in de meeste gevallen beschrijft de betekenis ook het karakter van een personage. Het past altijd gek genoeg.

Meestal begint het mij mij met een vaag idee, meestal een voorletter. Dan kijk ik idd ook meestal op wat namensite, en kom ik de juiste naam vanzelf wel tegen. En zelfs dan verander ik nog wel eens en pas ik de naam later opnieuw aan. Heeft Marga Minco niet een boek geschreven waarin je de naam van de hoofdpersoon niet te weten komt? Volgens mij was dat het Bittere Kruid.

Ook ik maak gebruik van de behindthename-site ;). Soms zoek ik niet op alleen op namen, maar juist op de betekenis ervan (en vaak past de naam dan ook bij het personage ;) ). Ook het zelf verzinnen van namen vind ik erg leuk, maar proeflezers wezen me erop dat ik een opvallende voorkeur heb voor namen die op een -a eindigen, dus nu probeer ik er extra op te letten dat namen qua klank niet te veel op elkaar lijken. Soms kies ik ook namen waar ik op het eerste gezicht 'niets aan' vind, dan is het aan het personage om er iets moois van te maken (ik vond bijv. Victor geen mooie naam, maar sinds ik een personage zo noemde, ga ik hem steeds meer waarderen ;) ).

Ik kies de namen van mijn personages vaak met een reden. Zo verwijst Puk naar de leeftijd (een peuter, dus een ukkepuk), en heb ik in Dorus en Ko de slager vernoemd naar het varken dat de slager waarop het boek in geïnspireerd, echt heeft. Als de namen een reden hebben, klinken ze in mijn oren eerder logisch.

Nu ben ik aan het proberen om de namen van mijn hoofdpersonages te verzwijgen, een heel boek lang. Is dit mogelijk ? Zal de lezer dit accepteren ?

Interessant gegeven. Hoe wil je dit uitwerken, 'mijn/zijn/haar vader/oom/tante/neef/vriend/vriendin/etc', 'ik/hijzelf/hij'?

Ik heb het probleem dat ik nooit goede namen voor mijn personages kan bedenken. Iedere naam die in me opkomt, past niet genoeg bij het personage, of is er eentje van iemand uit mijn omgeving, waardoor ik mijn personage altijd als deze echte persoon beschouw. Nu ben ik aan het proberen om de namen van mijn hoofdpersonages te verzwijgen, een heel boek lang. Is dit mogelijk ? Zal de lezer dit accepteren ? Zonee, zijn er bepaalde tips om namen te bedenken ?

Ik wou alleen een tipje geven dat niet een antwoord op je vraag hoeft te zijn. Ik heb hetzelfde probleem een paar keer gehad, maar uiteindelijk bleek dat mijn personages te volwassen, te oud of te 'groot' waren om steeds bij de voornaam te noemen. In de eerste instantie lijkt het dan alsof geen enkele naam geschikt is, maar ik moest ze gewoon een achternaam geven, en ze consistent daarmee benoemen. Met andere woorden, soms moet je wat breder zoeken.

Je kan je personages noemen hoe je wilt, zolang ze maar herkenbaar blijven. In één verhaal een Johan, een Johannes en een Johannidis opvoeren, dat lijkt me te ingewikkeld. Bovendien hoeven personen nier per sé een echte naam te krijgen. Als je het over je vader hebt, moet hij dan een voornaam en een achternaam hebben? Heeft de lezer er wat aan om te weten dat die man Prenom Huppeldepup heet, tenzij het van belang is voor de verhaallijn?

Sommige schrijvers gebruiken ook alleen een initiaal. Dat geeft net wat minder weg dan een naam, geeft daardoor ook een heel speciaal mysterieus sfeertje, maar je zou het op z'n minst kunnen proberen. En dan niet te veel zorgen maken over welk initiaal het is. ;)

Een heel verhaal zonder iemand bij de naam te noemen? Heb ook een poging gedaan. Uiteindelijk loop je er toch op vast. Zet gewoon een Initaal/ symbool of iets dergelijks neer. Die naam komt vanzelf een keer bovendrijven. Duik de bibliotheek in voor wat namenboekjes. lees eens wat woorden van achter naar voor. (vind ik persoonlijjk heerlijk) Leen een scrable spel. (het hoeft geen bestaande naam te zijn tenslotte of wel?)

Hoi, Ik heb ook een probleem met mijn namen. Niet zozeer het bedenken ervan, dat komt meestal redelijk vanzelf. Maar mijn probleem is eigenlijk, 1 van mijn hoofdpersonages heeft de naam van iemand die ik ken. Die naam was er al voor ik er goed en wel erg in had dat ik iemand kende die zo heette. Er is dus nooit een associatie ofzo geweest met die persoon. Maar ik vind het nu wel erg vervelend dat als mijn boek ooit onder ogen komt van mensen die ik ken dan gaan die zoiets hebben van "hey dat is de naam van die", terwijl dat helemaal niets met die persoon te maken heeft. Dus ik vind het gewoon vervelend dat mensen dan gaan denken dat ik die naam heb gebruikt van die persoon, terwijl dat dus niet zo is. Nu had ik het idee om die naam te veranderen, ik heb al een 2-tal alternatieven, maar ik ben onderhand al zo erg aan die oorspronkelijke naam gehecht, en die naam hoort gewoon enorm hard bij mijn personage, dat die alternatieven nooit even goed gaan zijn als de oorspronkelijke naam. Dus ik zit hier een beetje met een dilemma, laten staan en tevreden zijn en de kritiek erbij nemen of veranderen, er niet tevreden mee zijn en er geen kritiek over krijgen? Wat zouden jullie doen?

Lienemien, zou je misschien de naam een beetje om kunnen husselen? Zodat het toch een beetje lijkt.

Dat heb ik al geprobeerd. Het stomme is dat deze naam maar uit 4 letters bestaat. En er is bijgevolg niet heel veel aan te husselen zodat er iets zinvol uit ontstaat. Ik heb wel al alternatieven proberen bedenken die wat dezelfde letters bevatten, maarja het klinkt toch niet helemaal zoals het moet. :(

En als je de naam nu hier neerzet. Misschien kunnen we helpen. Je mag ook PB sturen als je dat liever hebt. ;)

En als je nu gewoon, tegen de tijd dat je boek uitkomt en je er nog steeds mee zit, die persoon vertelt dat je zijn naam geleend hebt, omdat je die zo mooi passend vond? Wat de rest van de wereld denkt hoeft er niet toe te doen, er zijn meer hondjes die Fikkie heten, immers. Ik denk namelijk dat naamwisselen vrij zelden goed werkt, tenzij het hele boek al af is... en dan nog ... of er moet je een briljante vervanger te binnen schieten, soms heb je die mazzel.

Mijn ervaring is dat, hoe gehecht ik ook denk te zijn aan een naam, een andere binnen de kortste keren weer in mijn systeem zit. Kwestie van knoppie om misschien? In het boek dat in april uitkomt heeft een van de personages ook de naam van iemand die ik niet bewust heb ingevoerd (de uitgever :D ) . Ze had er geen bezwaar tegen, dus de naam blijft in gebruik. Maar er is altijd wel iemand die heet zoals jij je personage wilt noemen. Ik let er altijd wel op dat niet de vervelende personages qua naam terug te voeren zijn op bekenden, dat is wat lastig uitleggen anders...

Tenzij de hoofdpersoon heel vervelend is, heb je meer kans dat de persoon in kwestie vereerd is dan geirriteerd. Gewoon laten staan en schijt aan hebben wat anderen misschien wel eens zouden kunnen denken.

Namen komen bij mij altijd vanzelf. Het personage stelt zich aan me voor al shet ware. Misschien helpt het ook om je personages eens grondig te analyseren dmv een interview. Vraag ze de hemd van het lijf,op papier. Alle vragen zijn mogelijk. Waar zijn ze geboren, uit wat voor gezin komen ze, hebben ze broers, zussen, uit wel milieu komen ze. Waar houden ze van, waarvan niet, wat is hun favoriete muziek, favoriete kleur, eten etc, Vul zelf mar verder in. Naarmate je meer over je personage weet doemt er wellicht een passende naam op en je hebt nóg een voordeel: je kent je personages door en door! Succes

Ik vind namen verzinnen en ook titels, een van de leukste dingen van het schrijven. Alleen daarvoor zou ik heel wat meer boeken willen schrijven dan ik doe. Voor een boek dat zich in een gebied afspeelt dat op Nieuw-Zeeland lijkt, laat ik me inspireren door een woordenboek Maori/Engels. Dan moet ik bijvoorbeeld een naam geven aan een broer en zoek ik de vertaling van ´broer´ of ´verwante´ ofzo. Erg leuke manier om aan je namen te komen die dan ook heel origineel zijn. Maar dat kan natuurlijk alleen maar in een bepaald soort boeken.

Ik heb ook twee namen van personages die veranderd moeten worden. Ik vind het verschrikkelijk omdat ik zo gehecht ben geraakt aan de namen. Ik heb besloten dit pas te doen wanneer het hele verhaal af is dan kan ik ze namelijk in het schrijfproces gewoon bij die naam blijven noemen. Iniedergeval blijven de initialen hetzelfde.

@Lienemien, kan je aan de echte persoon met de 4-letterige naam vragen of hij/zij het goed vindt dat je die naam gebruikt? Zou zo te lezen erg jammer zijn als je de naam van je personage zou vervangen.

Ik heb besloten dit pas te doen wanneer het hele verhaal af is dan kan ik ze namelijk in het schrijfproces gewoon bij die naam blijven noemen.

Jep, dat is ook mijn oplossing voor dit probleem ;)! Ik schrijf gewoon lekker verder met mijn oorspronkelijke naam en op het einde, als ik het eens iemand laat lezen, ga ik de naam veranderen. Dan heb ik daar geen last van. Ik moet sowieso mijn boek op het einde vertalen in het Nederlands (ik schrijf nu in het Engels) dus bij de vertaling ga ik de naam gelijk veranderen :). Denk dat ik het nog net kan aanvaarden dat het die naam gaat worden in het Nederlands. Ik kan er in het Nederlands ook meer mee doen dan in het Engels (vooral met oog op verkleinwoordjes van de naam, want dat kan je in het engels niet).

@Lienemien, kan je aan de echte persoon met de 4-letterige naam vragen of hij/zij het goed vindt dat je die naam gebruikt? Zou zo te lezen erg jammer zijn als je de naam van je personage zou vervangen.

Neen, dat kan ik niet ;). Ik heb nog niemand (behalve mijn ouders) verteld dat ik een boek schrijf en ben helemaal niet van plan om die persoon in kwestie te gaan vertellen dat ik een boek schrijf. Maar het is in ieder geval wel een goed idee, als het er mss ooit van zou komen dat ik iets met mijn boek wil gaan doen, kan ik het alsnog vragen moest ik toch mijn naam willen behouden. Maar zover is het nog lang niet. :)

Nu ben ik aan het proberen om de namen van mijn hoofdpersonages te verzwijgen, een heel boek lang. Is dit mogelijk ? Zal de lezer dit accepteren ?

Interessant gegeven. Hoe wil je dit uitwerken, 'mijn/zijn/haar vader/oom/tante/neef/vriend/vriendin/etc', 'ik/hijzelf/hij'?

Ik zit met hetzelfde probleem, en ik heb best wel fantasie. Laatst dacht ik:Kom op en begon ik echt met namen te geven en googelde keltische namen waarvan ik de betekenis dan weer omtoverde in de naam die ik wou gebruiken. Maar iets in mij wil het eigenlijk niet. Ws ook, zoals mezelf schrijft, dat ik niet ervoor kies dat anderen zich herkennen? Zoals in quote van mezelf hierboven, zo probeer ik ook te schrijven. Gewoon omdat een naam mij aan iemand doet denken en dat wil ik niet. Ik wil niet associeren. Het moet nieuw zijn. Een nieuwe personage, met misschien een nieuwe naam. Wat is er mis met hij, zij, wij ,dochter1, dochter 2, dochter3, enz enz ? Ow, nu ik het zo opschrijf klinkt het opeens chinees achtig. Wil ik dat? Hm, ja het is eigenlijk inderdaad alsof ik een nieuwgeborene geen naam wil geven. Waarom niet? Er vliegen nu allemaal namen voorbij in mijn hoofd, ookwel passende namen.bv Koobe, Elail enz. Fantasie is er echt wel. Wat is dat toch die weerstand? Zou mezelf van hierboven haar ms hebben afgekregen? Ben toch op weg naar namen(geven).

Er is een speciaal type roman waarin geen namen voorkomen: de Nouveau roman. http://www.encie.nl/definitie/Nouveau_Roman

Dank je Simon. Nee, zo wil ik toch niet schrijven. Ik kan wel begrijpen dat men zo schrijft. Ik doe het zelf nog steeds, totdat ik in mijn grote Fantasy verhaal(met al die zijwegen en personages) ertegen aan botste. Mensen/levende wezens zie ik als mensen/levende wezens en niet, zoals in die link staat, als objecten. Het niet willen is een vorm van afsluiten en kost wat het kost oa mijn eigen binnenwereld beschermen door niemand een naam te geven. Misschien dat ik daardoor het gevoel heb er controle over te hebben? Misschien wel. Misschien niet. Indien ik geen namen blijf geven is ws op den duur dat wat ik "controle" noem juist minder. Misschien dat er door namen geven zowel structuur, duidelijkheid en rust mijn schrijven meer gaan begeleiden. Wie weet? Namen willen zich wel manifesteren. Hm, tegenstrijdig gedoe.