Heb dit vaak gehad. Het was een goed idee, maar het werd geen goed verhaal. Soms is een idee geschikt voor een verhaal, maar vaker (in mijn geval) is het beter om er een gedicht van te maken.

Ik herken het ook, zo liggen er heel wat verhalen, 10.000 woorden, 5.000 woorden. Maar ik zou er best mee door willen, het ligt niet zo zeer aan de schrijfstijl, maar meer dat ik me hartstikke vast heb geschreven. Ik weet gewoon niet hoe het verder moet.

Heb wel soms dat ik een ander idee in mijn hoofd had en het op papier niet zo werkte. Een kleine aanpassing later was ik dan weer op de juiste weg. Al schrijvende verandert er bij mij heel wat, en dat werkt dan weer wel. :)

Ik heb 1x een verhaal laten schieten, maar niet omdat het me niet lag. Het idee was goed, alleen ik had niet genoeg kennis om het uit te werken op het niveau dat ik wilde. Onder andere daarom ben ik heel hard gaan oefenen met korte verhalen. Uiteindelijk kreeg ik een nieuw idee in mijn hoofd en dat is mijn debuutroman geworden. Toch ligt mijn oude idee nog steeds te wachten op het moment dat ik ergens een klik voel. Dat verhaal moet ik ooit schrijven, dus het komt er vast nog wel uit. Alleen niet nu. Soms zit ik met de documenten geopend voor me. Enigzins treurig omdat het er nog steeds niet uit wil komen, maar ik blijf hopen dat het goedkomt.

Het is herkenbaar, op het niet spetteren na. De ideeën die niet zo spetteren werk ik meestal niet uit, omdat er nog genoeg ideeën zijn. Voor de orde laat ik dan soms wat verhaalbeginsels zitten.

Ja! Heb ik ook met een kinderverhaal. Het idee is leuk maar ik kan het gewoon niet, het ligt me niet. Ik zit echt te dubben of ik het af wil maken, of laat liggen.

heel herkenbaar. Heb zelf nog minstens drie verhalen liggen, waarbij ik elke keer tot en met hoofdstuk 7 of daaromtrent ben gekomen. En dan... is het op, weet ik niet waar naartoe, ben ik het zat (of ze, de hoofdpersonen) etc..... weggooien doe ik het niet. Het is net als met die kleren in je kast die je misschien ooit, in een verre verre toekomst nog wel eens weer zullen passen..... je weet dat je jezelf voor de gek houdt, maar toch...

Eh, je hebt hier vast niets aan,maar je vraag is of het herkenbaar is en nee, dat is het niet. Ik heb zo weinig schrijftijd dat ik wel heel goed nadenk over wat ik wil, voordat ik aan een verhaal begin te schrijven, misschien heeft dat er ook iets mee te maken.

Nee, maar dat zal komen omdat dit mijn eerste echte verhaal wordt. Dit is gewoon een samenvoeging van jaren fantasieverhalen, stripverhalen en en andere invloeden en het is bij mij dus geen inspiratie of opwelling geweest. Het zou wel jammer zijn als je denkt dat het niet is wat jij wil schrijven. Aan de andere kant past het weer mooi in je digitale dossier. Je hebt nu die ervaring en dat kun je meenemen in je volgende idee.

Het is een idee om één of meerdere hoofdstukken in het verhaal terug te gaan en dan vanaf daar op nieuw te gaan schrijven maar dan zo dat het verhaal een andere wending krijgt. Zo Breng je nieuwe inspiratie in een bestaand en vastgelopen verhaal. Dit uiteraard in een nieuw bestandje, zodat je oude werk niet meteen verloren is. Succes!

Ik heb een map aangemaakt met onafgemaakte verhalen. Zo af en toe kijk ik er in, pik ik er een verhaal uit, lees ik het door en vaak kom ik weer op een idee en schrijf verder. Zo kom ik stapje voor stapje toch verder. Soms moet je het gewoon laten liggen. Je merkt op een gegeven moment wel welk genre je het beste ligt.

Gewoon wegdoen dat verhaal. Dat komt hard aan, nietwaar? Ik bedoel dan ook dat ik in zulke gevallen een leeg, brandbaar schijfje neem en daar het document opzet. Ik schrijf V.A.W. op het schijfje en het verdwijnt achterin een lade met nog meer schijfjes. Als je op die manier afstand neemt van dat verhaal zal het je niet meer beperken om andere dingen te schrijven. Immers, je bent niet meer met dat verhaal bezig? Sterker nog: het staat niet meer op je harde schijf en je toetsenbord is leeg en hunkert ernaar om volgerammeld te worden met nieuwe woorden. Misschien dat je (veel) later nog eens zegt: verrek, nu kan ik het wel! succes! En ik vind trouwens dat onderschrift van jou wel heel erg briljant.

Ik herken het ook, zo liggen er heel wat verhalen, 10.000 woorden, 5.000 woorden. Maar ik zou er best mee door willen, het ligt niet zo zeer aan de schrijfstijl, maar meer dat ik me hartstikke vast heb geschreven. Ik weet gewoon niet hoe het verder moet.

Dit herken ik dan weer. Ik weet eigenlijk niet meer zo goed waar ik mijn personage nou eigenlijk heen wil laten gaan.

Ik herken er ook wel iets in. Een verhaal beginnen is geen enkel probleem, ideeën genoeg. Maar dan moet het ergens toe gaan leiden, vreselijk moeilijk. Als halverwege een verhaal de inspiratie op is, helpt het mij wel eens om met een andere blik naar het nieuws te kijken, de krant te lezen, gesprekken van andere mensen af te luisteren, etc. Je zou zo maar iets kunnen horen of zien waarmee je je verhaal een nieuwe richting in kunt laten slaan. Zoals Klavertje4 al zei, een stukje teruggaan in je verhaal en kijken of je de hele zwik op een ander spoor kunt zetten.

Yep herkenbaar! Ik schrijf een Roman/ drama /Thriller mix. Inspiratie en fantasie onuitputtelijk, geen probleem. Perfect plot gewoon. Al zeg ik het zelf, maar het is niet mijn genre, denk ik. Weet ik, nu na een half jaar. Oplossing: Ik maak het mijn genre en schrijf nu een hilarische thriller in columnstijl, Zo!!! xsg

Hoe herkenbaar. Heb zelf ook enkele verhalen liggen, variërend van enkele honderden tot enkele duizenden woorden. Op de een of andere manier verdwaal ik dan in het plot, of is de inspiratie op. En dan begin ik maar weer met iets anders :) Ik zie al die fragmenten dan ook eerder als een soort schrijftraining, en heb niet de illusie er ooit nog iets van te maken. Maar het helpt me in zekere zin wel verder, want ooit moet er iets uit komen dat wel een afgerond geheel wordt..