[roman] Bobo´s

Reactie op fragment? Ik vraag me af of het toevallig is dat er nog niemand op dit stuk gereageerd heeft? Komt het door de titel? Spreekt het je niet aan? Of is het toch gewoon toevallig? Ik sta open voor positieve en negatieve feedback. Ìn mijn achterhoofd speelt ook onderstaande mee (wat mogelijk onder een ander topic hoort, excuses) Ik heb eens een novelle opgestuurd naar een aantal uitgevers en daar gebeurde me hetzelfde: ik kreeg een keer een reactie dat uitgever X het graag wilde uitgeven maar dan wel als ik 1500 Euro betaalde (ik heb hiervoor bedankt), uitgever Y die eerst wilde weten of ik ervoor openstond zelf bij te betalen en dan nog de uitgevers die gewoon niet gereageerd hebben. Niet eens een afwijzing, niets. Doe ik hier iets verkeerd? Ik zou het graag weten als dat zo is. Maar misschien is vandaag gewoon even mijn dag niet, dat zou goed kunnen..... (schrijfdipje).

Hi Kahlyn, Dank voor je reactie. Bobo´s slaat nu inderdaad nergens meer op - ik heb dit stuk uit een langer hoofdstuk gekozen en niet bedacht dat dat nu de lading niet dekt. Winston spreekt Jamaicaans Engels. Een aantal dingen die je noemt hebben denk ik te maken met het feit dat het stuk toch niet zo handig gekozen was, of ik had wat meer achtergrondinfo moeten geven. Ik ga ook nog eens nadenken over de introductie van Winston in het verhaal. Wel komt hij in latere stukjes nog vaker aan bod. Helemaal mee eens dat het interessant wordt voor de lezer om te zien hoe een HP omgaat met ellende. Dat is ook de bedoeling om over te schrijven. Winston wordt in dit verhaal een soort goeroe voor de hoofdpersoon. Die heeft een hekel gekregen aan alles wat naar ´´corporate´´ ruikt. (de bobos), maar Winston blijkt zelf later ook bankier te zijn. Het herhalen vond ik zelf erg goed klinken. En toen weer. En weer. (grapje) Maar: toen ik het hardop las, was dat anders. Ik ga nu mijn teksten hardop voor mezelf lezen, dan merk ik eerder of iets werkt of niet, denk ik. Ga er sowieso wat herhalingen uit halen. Jan Doedel will have to go. ;) Het verhaal speelt in Duitsland. Moet ik nog eens naar kijken naar die Duitse stukjes. Moet er nog even de tijd voor nemen om het echt aan te passen, ga ik nog doen. Maar alvast bedankt voor je reactie, daar heb ik echt wat aan. Jo-Ann

Opgeveerd is een mooi woord. Geloof dat ik inderdaad weer opgeveerd ben! ;) Dank voor je reactie, Riny!

Ik heb het aangepast, kon het niet over mijn hart verkrijgen al het Duits eruit te slopen, dat heb ik dus niet gedaan maar: Ik heb wel wat Duits eruit gehaald en ook wat herhalingen. Beide dingen komen veel terug in mijn teksten die ik nu allemaal ga nalopen op deze twee dingen. Dan worden mijn teksten sowieso beter. Dankjewel, Kahlyn! Het moet nog beter, maar hier zit ik een beetje vast. Ik wil namelijk wel wat ideeen kwijt die ik niet alleen maar aan kan tonen (show) of ik weet niet hoe. Het hele verhaal gaat erover dat het leven shit kan zijn, maar dat je dan toch die (volgens Einstein belangrijkste vraag in je leven) moet stellen, leven we in een vriendelijk universum, of niet? Dat doet de HP, maar ze zal steeds weer uitgedaagd worden in haar overtuiging. (zoals de vrouw in de blauwe parka). De weg van ´´slachtoffer´´ naar iemand die alles aan kan, is de weg die ik wil beschrijven. Dit is een stuk uit een langer verhaal, dus kan zijn dat alsnog dingen onduidelijk zijn. Ook lijk ik wat problemen te hebben met cursief dit keer, dus daar s.v.p. geen aandacht aan besteden. @Kahlyn: Nogmaals dank, dus. Ik zie dat ik hier echt een probleempje heb, zag net dat ik kort op elkaar ´´dingen´´ en dan nog eens ´´dingen´´ heb geschreven. Herhaling is symbool voor de sleur die het dagelijkse leven met zich meebrengt (only half kidding) maar moet natuurlijk niet steeds terugkomen in mijn teksten. Ik ga het daarom honderd keer opschrijven. Ik ga mezelf niet steeds herhalen. Ik ga mezelf niet steeds herhalen. Ik ga mezelf niet steeds herhalen... ;)

´You like reggae music?´ Ik wil graag iets terugzeggen, iets werelds, iets gevats, maar ik kan onmogelijk cooler zijn dan hij. Ik heb al mijn tanden nog, en zelfs geen een heeft een gouden randje. Dus knik ik richting de grond. ´Ja. Yes.´ ´Soothes the soul. But tell me this: why do a beautiful girl like you have so much hate in her eyes?´ Hij praat rustig verder, zijn stem heeft iets vaderlijks dat me gerust stelt. ´Them are all fools. You have to forgive them, for they know not what they do. You know?´ ´I am tired,´ zeg ik verontschuldigend. ´Sit down,' zegt de rastafarian, die Winston heet en zowaar geboren is in Jamaica. Dat doe ik. Ik sluit mijn ogen en luister. Ik voel de late namiddagzon op mijn gezicht, het geluid van mensen vermengd met etensgeuren, een en al beweging die maakt dat alles vertrouwd is, ik denk aan alles wat ik heb gezien, wat ook vertrouwd is, zonder dat ik er ooit echt naar gekeken heb, de ingang van de drogist, het bloemenwinkeltje, de zwervershonden met hun typische sjaaltjes in een driehoek gevouwen om de nek, de lucht van curryworst met friet die komt en gaat met de mensen die zich erop getrakteerd hebben op het nabijgelegen pleintje. Geur en kleur en muziek mengen zich en alles is goed, hier, ik voel me gelukkig. Hier op de grond, auf ein Mal, aus dem Nichts, naast deze zingende rasta-nachtegaal zonder een complete set tanden, wiens zinnen als parels naar buiten golven, maar de meeste mensen zijn als zwijnen en horen niet. Hier is het goed, ik wil dit vasthouden, dit gevoel, ik weet niet waar het vandaan komt, maar het is alsof de muziek, de woorden evengoed als de klanken, een dikke warme beschermende deken om me heen slaan, terwijl ze, tegelijkertijd, mijn hart doorboren. Alsof mijn hart opengaat en de hele zon erin zou passen, maar dan is daar die beschermende laag, die verhindert dat niet alleen de zon maar elke rondslingerende glasscherf naar binnen gaat – iets wat niet ongewoon is voor hen die hun hart openen, hun zwakte tonen... er past meer liefde in, maar ook meer van al het andere. Ik weet niet waarom, maar even is alles goed. Is het de late middagzon? Dat werpt de wereld sowieso in zo´n magisch licht. De dag is voorbij, facit, maar er is nog licht en warmte en gezelligheid en wie weet wat er nog komt. Ik beweeg me zachtjes op de muziek en huil. ´We leven in een vriendelijk universum,´ denk ik. Ik geloof het. Ik wil de wereld in mijn hart houden -zoals ik ooit op tv de intelligentste man ter wereld hoorde zeggen dat hij graag de hele wereld in zijn hoofd zou willen houden-, ik ben een groot open hart, kloppend, zacht en warm. Ondanks alles wil ik liefhebben. Ik groet Winston en ga bij hem vandaan, ik heb een zoontje, dat eten moet, van wie ik heel veel houd, die niet te lang zonder me kan, ik ben nog geen twee meter bij hem vandaan en ik zie een onbekende vrouw in een korenbloemblauwe parka en een jeans in een rechte lijn op me aflopen, ze beukt in mijn zij met haar elleboog en rent dan weg. Wat is er gebeurd? Het geluk druipt van mijn gezicht af, het valt in kleine korenbloemblauwe plasjes rond mijn voeten, die zich niet direct kunnen bewegen, maar het daarna ook op een lopen zetten, naar huis. ´Hate seeks love because it wants to be transformed,´ hoor ik Winston me achterna roepen, maar ik reageer niet meer. Alles plakt. Zweet onder mijn borsten, onder mijn haar, op mijn rug. Ik hoor mezelf ademen. Het is alsof iemand iets in mij heeft geschud, een innerlijk ei, iets wat niet meer heel gemaakt kan worden, niet meer ontklutst kan worden, als de hersentjes van een pasgeborene, heel even geschud maar, meneer, mevrouw, het was zo voorbij, echt waar, het effect helaas blijvend. Hate seeks love because it wants to be transformed? Gewoon een idiote vrouw in een blauwe parka. Ik voel aan mijn zij. Het doet niet eens echt zeer. Ik had me ook aan de eettafel kunnen stoten, het tafelblad te hard in mijn zij geduwd krijgen, dat zou ook zeer doen, maar een tafelblad heeft het niet op me gemunt.

Dankjewel alvast voor je feedback, Jan! Het stukje dat geciteerd is, wil ik in ieder geval aanpassen, dat is inderdaad een vreemde zin zo. Verder moet ik even rustig naar je adviezen en naar mijn tekst kijken..... mañana ( morgen...) ;)

2x zelfde bericht, 1x verwijderd.

Hallo Jan en Kahlyn, Bedankt voor jullie feedback! Had even geen internet (kabel stuk), morgen werd helaas dus overmorgen. De vrouw in de parka komt nog wel terug later in het verhaal en het zoontje komt eerder in het verhaal aan bod. Heb het nog een keer aangepast aan de hand van jullie en mijn eigen inzichten. ;) Wel is het zoontje dat correct... een zoon die, maar het zoontje dat. Onzetaal.nl zegt: het gebruik van die als betrekkelijk voornaamwoord bij het-woorden is grammaticaal niet juist. Wel juist is: 'Het (een) meisje dat daar fietst.' Groetjes en nogmaals bedankt! Jo-Ann

´You like reggae music?´ Ik wil graag iets terugzeggen, iets werelds, iets gevats, maar ik kan onmogelijk cooler zijn dan hij. Ik heb al mijn tanden nog en geen een heeft een gouden randje. Dus knik ik richting de grond. ´Ja. Yes.´ ´Soothes the soul. But tell me this: why do a beautiful girl like you have so much hate in her eyes?´ Hij praat rustig verder, zijn stem heeft iets vaderlijks dat me kalmeert. ´Them are all fools. You have to forgive them, for they know not what they do. You know?´ ´I am tired,´ zeg ik verontschuldigend. ´I am Winston. Sit down,' zegt de rastafarian. ´Felice.´ ´Then this one is for you, my tired Felice.´ Ik trek mijn benen tegen me aan, sluit mijn armen eromheen en luister. Ik voel de late namiddagzon op mijn gezicht, hoor het geluid van mensen vermengd met etensgeuren. Alles lijkt in beweging te zijn, het voelt vertrouwd, zonder dat ik er ooit echt naar gekeken heb, de ingang van de drogist, het bloemenwinkeltje, de zwervershonden met hun typische sjaaltjes in een driehoek gevouwen om de nek, de lucht van curryworst met friet die komt en gaat met de mensen die zich erop getrakteerd hebben op een nabijgelegen pleintje. Daardoorheen hoor ik Winstons stem, warm en zuiver. Redemption song. Natuurlijk! Geur en kleur en muziek mengen zich en alles is goed, hier, ik voel me gelukkig. Hier op de grond, auf ein Mal, aus dem Nichts, naast deze zingende rasta-nachtegaal zonder een complete set tanden, wiens zinnen als parels naar buiten golven, maar de meeste mensen zijn als zwijnen en horen niet. Hier is het goed, ik wil dit vasthouden, dit gevoel, ik weet niet waar het vandaan komt, maar het is alsof de muziek, de woorden evengoed als de klanken, een dikke warme beschermende deken om me heen slaan, terwijl ze, tegelijkertijd, mijn hart doorboren. Alsof mijn hart opengaat en de hele zon erin zou passen, maar dan is daar die beschermende laag, die verhindert dat niet alleen de zon maar elke rondslingerende glasscherf naar binnen gaat – iets wat niet ongewoon is voor hen die hun hart openen, hun zwakte tonen... er past meer liefde in, maar ook meer van al het andere. Is het de late middagzon die dit met me doet? Dat werpt de wereld sowieso in een magisch licht. De dag is voorbij, facit, maar er is nog licht en warmte en gezelligheid en wie weet wat er nog komt. Ik beweeg me zachtjes op de muziek en huil. ´We leven in een vriendelijk universum,´ denk ik. Ik geloof het. Ik wil de wereld in mijn hart houden -zoals ik op tv ooit de intelligentste man ter wereld hoorde zeggen dat hij graag de hele wereld in zijn hoofd zou willen houden-, ik ben een groot open hart, kloppend, zacht en warm. Ondanks alles wil ik liefhebben. Ik groet Winston en ga bij hem vandaan, ik heb een zoontje, dat eten moet, van wie ik heel veel houd, die niet te lang zonder me kan, ik ben nog geen twee meter bij hem vandaan en ik zie een onbekende vrouw in een korenbloemblauwe parka en een jeans in een rechte lijn op me aflopen, ze beukt in mijn zij met haar elleboog en rent dan weg. Wat is er gebeurd? Het geluk druipt van mijn gezicht af, het valt in kleine korenbloemblauwe plasjes rond mijn voeten, die zich niet direct kunnen bewegen, maar het daarna ook op een lopen zetten, naar huis. ´Hate seeks love because it wants to be transformed,´ hoor ik Winston me achterna roepen, maar ik reageer niet meer. Alles plakt. Zweet onder mijn borsten, mijn haar, warme handen, warme voeten, mijn hoofd is warm. Alsof iemand iets in mij heeft geschud, een innerlijk ei, iets wat niet meer heel gemaakt kan worden, niet meer ontklutst kan worden, als de hersentjes van een pasgeborene, heel even geschud maar, meneer, mevrouw, het was zo voorbij, echt waar, het effect helaas blijvend. Hate seeks love because it wants to be transformed? Gewoon een idiote vrouw in een blauwe parka. Ik voel aan mijn zij. Het doet niet eens echt zeer. Het doet wel zeer, maar niet heel erg, ik had me ook aan de eettafel kunnen stoten, het tafelblad te hard in mijn zij geduwd krijgen, dat zou ook zeer doen, maar een tafelblad heeft het niet op me gemunt.

Cursief ben ik weer kwijt bij copy paste... iemand die weet hoe dat op te lossen? ;)

@Yrret. Voor iemand die zo kwetsend zou zijn, heb je erg je best gedaan dat niet te zijn (en nee dit is geen uitnodiging om alsnog los te gaan in die zin... ) Bovendien heb ik er wat aan, dus bedankt. Ik vermoed dat je mogelijk erg oprecht bent plus een vorm van humor hebt die niet iedereen begrijpt. Maar dat geeft niet, daar zijn praatgroepen voor (ik heb het nummer nog wel, denk ik.) Mijn eerste reactie was: Nu weet ik het helemaal niet meer. Wel herhalen? --> het verhaal gaat ook over van jezelf houden. En dat is voor velen toch het moeilijkst. De hoofdpersoon neemt uiteindelijk een bewuste keuze om dat te gaan doen, zodat haar (misbruikte) zoontje, wanneer hij naar haar kijkt, en ook maar iets van zichzelf in haar herkent, ook van zichzelf kan houden. @Yrret, Jan en Kahlyn: heb van jullie meegekregen dat ik beter op de logica van mijn zinnen moet letten. En wat is noodzakelijk? Wat moet ik wel vertellen, wat niet. Het tweede wat ik daarbij geleerd heb, is dat ik, wanneer ik hier bewust op let, meer op mijn eigen oordeel wil vertrouwen, op mijn eigen stem. Ik denk dat als ik iedereen helemaal tevreden zou proberen te stellen (voor zover dat kan) het stuk net niks wordt, voor niemand. Verder de titel. Daar was ik het al mee eens: die slaat nergens meer op. @Yrret: is dat negatief bedoeld (ik ga ervan uit) door metaforen heb je bijna zichtbare diepgang oppervlakkiger gemaakt. Ik ben denk ik allergisch voor mensen die zichtbaar diepzinnig willen doen (ik vraag me dan namelijk af of ze het ook echt zijn....) Ik ben ook allergisch voor mensen die bewust het woord content gebruiken in plaats van tevreden. Ik vind het heel moeilijk niet zwaar op de maag te zijn zonder dan meteen een grap of een metafoor of iets lichtzinnigs erdoorheen te roeren. Het leven is al zwaar genoeg, soms. Wie weet ga ik eens een stukje posten waarin ik lekker los ga met alle diepzinnigheid die ik in me heb (of niet) en kijk hoe men daarop reageert. Het telefoonnummer van God weet ik niet. 42? Anders misschien het nummer uit Bruce Almighty? Euler's Identity - Euler's Formula (The God Equation) kun je ook nog proberen. Er is een mooi filmpje online met deze formule dat zegt dat deze formule de wereld en de menselijke ziel verklaart, dus wie weet rolt er ook een tel.nr. uit. Mijn favoriete zin in dit stukje is: God created the universe out of nothing. But - a very special kind of nothing. Dat vind ik nou grappig. https://www.youtube.com/watch?v=mIMFgTW23Ho En dat allemaal voor mijn tweede kop koffie. Bedankt allemaal! Ik ga het even laten liggen en dan nog eens diep ademhalen en... aanpassen. ;) Jo-Ann

Nogmaals bedankt, Yrret! Ik moet dit alles even laten bezinken zodat ik er weer fris tegenaan kan kijken. ;)

Hallo Kenzo, Bedankt voor je uitgebreide reactie. Dat lijkt me inderdaad een goed plan: ik laat het voorlopig even liggen om er daarna hopelijk met een frisse blik naar te kunnen kijken. De titel heb ik niet veranderd zodat duidelijk blijft om wel stuk het gaat. Hij slaat eigenlijk nergens meer op nu. Ook bij het vorige stuk heb ik een onhandige titel gekozen, omdat deze in het Duits is. Ga mijn leven beteren (in ieder geval waar het titels betreft). Schöne Grüße :P, Jo-Ann

@Kenzo PS: En ik hoop dat dat lukt (met die frisse blik). Op het moment namelijk niet. Daarom schrijf ik gewoon verder aan iets totaal anders voorlopig en gooi dit niet weg. Ben daar nogal impulsief in. Zo vind ik het zelf behoorlijk goed (grenzend aan geweldig) en de volgende dag vind ik het allemaal onzin. Die fout van het weggooien heb ik al net iets te vaak gemaakt. ;) Maar bedankt voor de aanmoediging ook, wilde ik zeggen. ;)

Ik heb het echt even weggelegd, zoals gezegd. En aangepast. Met dank aan alle feedback is het nu veel beter dan het oorspronkelijke fragment, vind ik. Er zitten minder herhalingen in, geen Duits meer (vond ik bij nader inzien overbodig), Winston wordt anders geintroduceerd en ik heb vooral geprobeerd helderder te schrijven. Het was inderdaad hier en daar gewoon een brij. Verder heb ik het ook verbeterd door een aantal zinnen er gewoon uit te halen. ;) Ik plaats het hier weer, dan weten jullie wat ik uiteindelijk met de feedback gedaan heb. Nog als achtergrond: de hp heeft net een vervelend gesprek gehad met haar loopbaancoach, loopt de stad in, bedenkend wat ze wel niet met die coach zou willen doen (uit wraak, in haar fantasie).

Vlak voor de V&D wordt mijn inmiddels behoorlijk negatieve, licht gestoorde gedachtenstroom doorbroken door een lied dat ik ken. Op een klein zwart krukje zit een even zwarte man met tenminste één opvallende gouden tand en hij zingt. ´You see men sailing on their ego trip, Blast off on their spaceship, Million miles from reality: No care for you, no care for me.´ Ik blijf staan luisteren. Na So much trouble in the world zingt hij Bad Card en nog een paar andere Bob Marley liedjes. Zijn uiterlijk en zijn oeuvre schijnen de meute af te leiden van het feit dat hij een prachtige stem heeft – in ieder geval stopt er niemand, luistert er niemand. Wat een band schept tussen ons. Wanneer hij een pauze neemt om wat te drinken, vraagt hij me of ik van reggae hou. ´You like reggae music?´ Ik wil graag iets terugzeggen, iets werelds, iets gevats, maar ik kan onmogelijk cooler zijn dan hij. Ik heb al mijn tanden nog en zelfs geen een heeft een gouden randje. ´Ja. Yes.´ ´Soothes the soul. But tell me this: why do a beautiful girl like you have so much hate in her eyes?´ Hij praat rustig verder, zijn stem heeft iets vaderlijks dat me gerust stelt. ´Them are all fools. You have to forgive them, for they know not what they do. You know?´ ´I am tired,´ zeg ik verontschuldigend. ´Sit down. I´m Winston.´ De warmte van de muur, de late namiddagzon op mijn huid, het geluid van mensen vermengd met etensgeuren, een en al beweging die maakt dat alles vertrouwd is – het is haast bedwelmend. En ik wil bedwelmd worden. Geur en kleur en muziek mengen zich en alles is goed, hier, ik voel me gelukkig. Het is alsof mijn hart zich opent en de hele zon erin zou passen. Maar ik ben niet bang. Ik beweeg me zachtjes op de muziek en huil. ´We leven in een vriendelijk universum,´ denk ik. Ik wil de wereld in mijn hart houden -zoals ik ooit de intelligentste man ter wereld hoorde zeggen dat hij graag de hele wereld in zijn hoofd zou willen houden-, ik ben een groot open hart, kloppend, zacht en warm. Ondanks alles wil ik liefhebben. Ik groet Winston en ga bij hem vandaan, ik heb een zoontje, die niet te lang zonder me kan, ik ben nog geen twee meter bij hem vandaan en ik zie een onbekende vrouw in een korenbloemblauwe parka en een jeans in een rechte lijn op me aflopen, ze beukt in mijn zij met haar elleboog en rent dan weg. Wat is er gebeurd? Het geluk druipt van mijn gezicht af, het valt in kleine korenbloemblauwe plasjes rond mijn voeten, die zich niet direct kunnen bewegen, maar het daarna op een lopen zetten, naar huis. ´Hate seeks love because it wants to be transformed,´ hoor ik Winston me achterna roepen, maar ik reageer niet meer. Alles plakt. Zweet onder mijn borsten, mijn haar, warme handen, warme voeten, mijn hoofd is warm. Alsof iemand iets in mij heeft geschud, een innerlijk ei, iets wat niet meer heel gemaakt kan worden, niet meer ontklutst kan worden, als de hersentjes van een pasgeborene, heel even geschud maar, meneer, mevrouw, het was zo voorbij, echt waar, het effect helaas blijvend. Hate seeks love because it wants to be transformed? Gewoon een idiote vrouw in een blauwe parka. Ik voel aan mijn zij. Het doet niet eens echt zeer. Ik had me ook aan de eettafel kunnen stoten, dat zou ook zeer doen, maar een tafelblad heeft het niet op me gemunt. One day tenderness will move the world, lees ik op een groot reclamebord. Op een dag die nog lang niet hier is, denk ik. Gewoon een vrouw met een slecht humeur en een goede rechtse beuk. Ik probeer mezelf af te leiden door naar de winkelruiten te kijken, tassen, cd´s, badjassen, brood. Langs dat alles vind ik mijn weg naar huis. Damian kijkt brandweerman Sam. Julian heeft pizza gemaakt. Ze lijken oké, mijn twee mannen. De wereld was lief voor hen vandaag. Ik krijg pizza en mag -passend- meekijken naar hoe brandweerman Sam de schoorsteen van een pizzaoven blust, een warm kinderhandje in mijn toch al warme nek. De dag spoelt door, er is niets gebeurd en toch ook wel. Wanneer Damian slaapt krijg ik Julians arm om me heen. Hier is het veilig. Ik wil deze bel opblazen en uitspannen over mijn hele wereld. En over die van mijn mannen.

nogmaals excuus voor het ontbreken van cursief. Dat verlies ik bij copy paste op de een of andere manier.

Dankjewel, Bossie! Ben wel blij met je compliment. ;) Met dank aan iedereen die me advies gegeven heeft ook, dankzij hen/jullie is het uiteindelijk een veel beter stuk geworden, vind ik. En Riny, ook bedank voor je bericht!

Hallo Yrret. Mijn eerste reactie op wat je schreef was: Wat??????? Wat bedoelt hij? Toen zag ik dat je gelijk had (zeg het maar: weer....) Ik ga het nog een keer aanpassen. (en dan plaats ik het weer... ;) ) De volgorde binnen punt 4, daar snap ik je commentaar niet helemaal. Wel denk ik erover na of ik niet de mededeling ´´en hij zingt´´ eruit kan halen, Bedankt dat je de moeite genomen hebt hier nog een keer goed naar te kijken. ;)

Ha, ik heb wat gepost voor ik je tweede reactie gelezen heb, Riny ;) Hm. Ik vind geen een heeft een gouden randje wel goed klinken, maar ik kan me wel voorstellen dat dit niet correct is, nu je het zegt. ;) Niet een heeft dan mijn voorkeur! En het zoontje dat. ´´´Die´´ gaat eruit. Zag ik net staan. Aargh. Bedankt voor het compliment. Ik was eerlijk gezegd bang dat ik wat te veel verdriet en ellende in het verhaal gestopt had en dat het eventueel ongeloofwaardig zou worden, maar toen keek ik om me heen in de echte wereld en dacht: nee, dat kan wel. (verder ben ik best een vrolijk persoon hoor.)

;)

;)

Alright. ;)

Misschien helpt #24? De laatste versie staat in #25. Maar die ga ik ook nog aanpassen, met dank aan Yrret en Riny. ;)

Dank voor je uitleg nogmaals Yrret! I see. Helaas hoor ik nu Lee Towers in mijn hoofd. ;)

Is hij bij jou? You´ve got tonight. ;) Maar ik ga nu toch slapen, voor het geval er wel een morgen komt.

Wow en dankjewel. ;) Toen ik jouw bericht las, kreeg ik een ander muziekje in mijn hoofd. Ik wist eerst niet wat het was (ik had de herinnering weggedrukt). Toen zong ik het net voor voor mijn man en hij herkende het. Dit is hem: https://www.youtube.com/watch?v=GbfVmzF7N4g Somebody help me, I´m stuck in the eighties. ;)

Nu weer on topic. ;)

Vlak voor de V&D wordt mijn inmiddels behoorlijk negatieve, licht gestoorde gedachtenstroom doorbroken door een lied dat ik ken. ´You see men sailing on their ego trip, Blast off on their spaceship, Million miles from reality: No care for you, no care for me.´ Ik blijf staan luisteren. Ik zie een zwarte man, hij zingt en hij heeft tenminste één opvallende gouden tand. Hij zit op een zwart stalen pianokrukje en tikt met zijn handen ritmisch op zijn verbleekte jeans. Even blijven mijn ogen hangen bij iets wat lijkt te detoneren in het geheel. Perfect gemanicuurde mannenhanden, zoals ik ze alleen nog bij directeuren heb gezien. Na So much trouble in the world zingt hij Bad Card en nog een paar andere Bob Marley liedjes. Zijn uiterlijk en zijn oeuvre schijnen de meute af te leiden van het feit dat hij een prachtige stem heeft – in ieder geval stopt er niemand, luistert er niemand. Wat een band schept tussen ons. Wanneer hij een pauze neemt om wat te drinken, vraagt hij me of ik van reggae hou. ´You like reggae music?´ Ik wil graag iets terugzeggen, iets werelds, iets gevats, maar ik kan onmogelijk cooler zijn dan hij. Ik heb al mijn tanden nog en niet één heeft een gouden randje. ´Ja. Yes.´ ´Soothes the soul. But tell me this: why do a beautiful girl like you have so much hate in her eyes?´ Hij praat rustig verder, zijn stem heeft iets vaderlijks dat me gerust stelt. ´Them are all fools. You have to forgive them, for they know not what they do. You know?´ ´I am tired,´ zeg ik verontschuldigend. ´Sit down. I´m Winston.´ De warmte van de muur, de late namiddagzon op mijn huid, het geluid van mensen vermengd met etensgeuren, een en al beweging die maakt dat alles vertrouwd is – het is haast bedwelmend. En ik wil bedwelmd worden. Geur en kleur en muziek mengen zich en alles is goed, hier, ik voel me gelukkig. Het is alsof mijn hart zich opent en de hele zon erin zou passen. Maar ik ben niet bang. Ik beweeg me zachtjes op de muziek en huil. ´We leven in een vriendelijk universum,´ denk ik. Ik wil de wereld in mijn hart houden -zoals ik ooit de intelligentste man ter wereld hoorde zeggen dat hij graag de hele wereld in zijn hoofd zou willen houden-, ik ben een groot open hart, kloppend, zacht en warm. Ondanks alles wil ik liefhebben. Ik groet Winston en ga bij hem vandaan, ik heb een zoontje, die niet te lang zonder me kan, ik ben nog geen twee meter bij hem vandaan en ik zie een onbekende vrouw in een korenbloemblauwe parka en een jeans in een rechte lijn op me aflopen, ze beukt in mijn zij met haar elleboog en rent dan weg. Wat is er gebeurd? Het geluk druipt van mijn gezicht af, het valt in kleine korenbloemblauwe plasjes rond mijn voeten, die zich niet direct kunnen bewegen, maar het daarna op een lopen zetten, naar huis. ´Hate seeks love because it wants to be transformed,´ hoor ik Winston me achterna roepen, maar ik reageer niet meer. Alles plakt. Zweet onder mijn borsten, mijn haar, warme handen, warme voeten, mijn hoofd is warm. Alsof iemand iets in mij heeft geschud, een innerlijk ei, iets wat niet meer heel gemaakt kan worden, niet meer ontklutst kan worden, als de hersentjes van een pasgeborene, heel even geschud maar, meneer, mevrouw, het was zo voorbij, echt waar, het effect helaas blijvend. Hate seeks love because it wants to be transformed? Gewoon een idiote vrouw in een blauwe parka. Ik voel aan mijn zij. Het doet niet eens echt zeer. Ik had me ook aan de eettafel kunnen stoten, dat zou ook zeer doen, maar een tafelblad heeft het niet op me gemunt. One day tenderness will move the world, lees ik op een groot reclamebord. Op een dag die nog lang niet hier is, denk ik. Gewoon een vrouw met een slecht humeur en een goede rechtse beuk. Ik probeer mezelf af te leiden door naar de winkelruiten te kijken, tassen, cd´s, badjassen, brood. Langs dat alles vind ik mijn weg naar huis. Damian kijkt brandweerman Sam. Julian heeft pizza gemaakt. Ze lijken oké, mijn twee mannen. De wereld was lief voor hen vandaag. Ik krijg pizza en mag -passend- meekijken naar hoe brandweerman Sam de schoorsteen van een pizzaoven blust, een warm kinderhandje in mijn toch al warme nek. De dag spoelt door, er is niets gebeurd en toch ook wel. Wanneer Damian slaapt krijg ik Julians arm om me heen. Hier is het veilig. Ik wil deze bel opblazen en uitspannen over mijn hele wereld. En over die van mijn mannen.

Ik heb het stukje aangepast. Wel is het nu een stuk of 40 woorden langer dan het vorige stuk. Excuses daarvoor. Voor de duidelijkheid heb ik het toch maar zo gelaten. Heb geprobeerd de zingende man iets meer/beter te beschrijven. Dank voor al jullie input. Wie nog een keer wil reageren, graag natuurlijk, maar ben al heel blij met de vele feedback die ik gehad heb!! allemaal ontzettend bedankt dus, ik leer wel het een en ander van jullie ;).