[column] Lieve Meneer de redacteur

Lieve Meneer de redacteur, Acht weken zijn voorbij, weet u, en ik wacht. Het is een nutteloze bezigheid. En dan geven mijn goede vrienden mij een raad. Mijn manuscript is volgens hen een speld in de hooiberg. Ik moet er niet van uit gaan dat ik opval. Natuurlijk, zeg ik u, daar ga ik van uit. Over een maand krijg ik van u en de hele mikmak anderen uitgevers een brief van u past niet in ons fonds. Natuurlijk weet ik dat, maakt u zich geen zorgen. Maar moet u weten, ik ben die idioot die denkt dat zijn boek die speld is op de top van de Mount Everest met een roze vlaggetje. Ach, meneer moet u eens voorstellen hoe ik mij schaam? Ben ik dus ook z’on malloot die door de mand valt nadat u mijn eerste zinnen van mijn boek leest. En dan… dan gaat mijn mobiel af die nooit afgaat. Krijg ik een man aan de lijn die dezelfde naam heeft als u. Dat doet mijn hart sneller kloppen. Is het een medewerker van T mobiele met de vraag, mag ik uw mening? Als die kerel nog een keer belt, sla ik zijn hersens in, bij wijze van spreken natuurlijk. U weet de telefoon is voor mij ook een storend element. Denkt u maar eens in. Uw schoonmoeder heeft een privénummer en u neemt niet op als u geen zin heeft. Ik kan me dat niet meer permitteren, want heeft u ook een privénummer? En dan de brievenbus. Mijn verwachting over wat er op de deurmat beland is weinig hoopvol. Uw positief geluid gaat niet via de post. Dan die mail. Twee keer per dag kijk ik of u een mail aan mij heeft verzonden. Deed ik anders nooit. Omdat mijn verbeeldingsvermogen nu op scherp staat, haal ik mij taferelen in het hoofd die me niet opvrolijken. Ik zie veel stapels papier, uw ongeschoren tronie, uw koffievlekken op het overhemd, die losgetrokken stropdas. Deze figuur, dat bent u, beweegt zich tussen de telefoon, de computer, stapels manuscripten en de koffiemok. Uw groene bak daar gaat het om. Deze bevat meestal geen manuscripten. De oranje bak is aardig bezet. De twijfel gevallen. De rode bak is het meest doeltreffend met uw duidelijke mening. Hierin ligt zowat alles wat u krijgt opgestuurd en moet in de papiervernietiger. Helaas ben ik vergeten een touwtje om mijn epistel te doen met het gevolg dat u mijn werk deels in de rode en de oranje bak heeft verspreid. Net dat uitstekende fragment ligt waarschijnlijk in de rode. Kijkt u even? Morgen belt u mij op. Dan vraagt u, waarom moet u zo nodig dat boek uitgeven? Omdat ik geen zin heb om te wachten. Weet u, ik heb al een leuk idee voor een nieuwe roman. De geheime schoonheid met de taart. Wat vindt u van die titel? Gegroet, de schrijver. PS Sorry dat ik vloek. Nog een PS heeft u mijn manuscript wel ontvangen?