[kort verhaal] Entiteit 2

Er zijn een paar momenten dat ik even bleef haperen tijdens het lezen. Alsof er iets niet klopt. Voor mijn gevoel.

Yrret, als eerste mijn dank. Op een later tijdstip kom ik terug op je feedback, ik laat het even bezinken. Maar even voor de volledigheid. Wat volgt na aangehaalde zin, is dat waar je bleef haperen of kun jij ook de vinger niet helemaal op de zere plek plaatsen? Dank!

Er zijn een paar momenten dat ik even bleef haperen tijdens het lezen. Alsof er iets niet klopt. Voor mijn gevoel.

Yrret, als eerste mijn dank. Op een later tijdstip kom ik terug op je feedback, ik laat het even bezinken. Maar even voor de volledigheid. Wat volgt na aangehaalde zin, is dat waar je bleef haperen of kun jij ook de vinger niet helemaal op de zere plek plaatsen? Dank!

Neen, ik heb het voor mijzelf schematisch opgebouwd zoals ik het voel. Het even haperen in een zin omdat er mogelijk een foutje inzit is niet de zere plek in het hele verhaal. Voor mijn gevoel is de zere plek aanwezig door de afwezigheid van ernstige achterdocht van Winfred.

Voor mij was het nog aan de grijze kant, maar zo stellig gezegd denk ik dat je er bent. Winfred is een verstandige rationele vent met een groot probleem. Die wanhopigheid drijft hem tot haar, maar zijn achterdocht zou hem compleet maken. Zelfs geloofwaardig maken. Een nachtje slapen dan maar, alvorens te typen. Dank u!

Volgens mij heb je er nu grammaticaal veel meer aandacht aan besteed (of heb je je onderworpen aan de correcties van je vriendin :) )

Mijn vriendin heeft mij genadeloos enkele avonden meegenomen in de ellende van de Nederlandse taal. Nergens claim ik dat ik er ben, maar een stijgende lijn hoop ik toch wel mee te maken. Dank voor de woorden en feedback! Op dit moment ben ik aan het herschrijven waar ik het nodig acht. Dan kom ik ook terug op jullie feedback.

Zo even aan de tekst gesleuteld, uiteraard het nodige verwerkt. De komende dagen zit ik lekker in Napels voor een heerlijke nazomer. Verwerken van resterende feedback zal wachten tot maandag. Zo hebben we ene Fred die vaag moet verklaren hoe hij hier komt. Die ik dan gebruik om de argwaan te vergroten. Dus inderdaad de argwaam (proberen) vergroot. Ik wil haar combinatie aan geloof en afkomst zo houden. Argwaan mag inderdaad ook best bij de lezer ontstaan. Allen moet dit dan ook wel enigszins bij Winfred terugkomen. Textuele punten opgepakt zoals het kruis tussen haar borsten (nee, geen 18+ tekst. Niet zo'n kruis!). Bedankt! --------------------------------------- Krakend kwam de deur van de wachtkamer in beweging en in de opening verscheen een broodmagere man met een asgrauw gezicht. Achter hem stond de Surinaamse, getooid in een geelgroene bloemetjesjurk en vloekend rode hoofddoek. De man pakte een verfrommeld briefje van honderd euro uit zijn zak en draaide zich mompelend om. Zonder een woord te zeggen griste ze het uit zijn hand en nam een haal van haar sigaret. In een wolk van rook verdween ze weer. Nog even kraakte de houten vloer onder de stramme stappen van de man, waarna de voordeur dichtsloeg en hij weer verdween in zijn werkelijkheid. Stilte. Oorverdovende stilte. Zelfs in zijn hoofd. Geen stemmen die tegen hem schreeuwden. Alleen hij. Hij en de stilte. De vredigheid was tastbaar en diende zich aan als een vage bekende. Hij durfde niet eens te bewegen. Niet eens te denken. Het was pure angst om het moment te verliezen waarom hij hier was. Rust. ‘Het komt weer terug lieverd.’ klonk het met een Surinaams accent. Het duurde even voor Winfred begreep wat ze bedoelde. Voor hij kon plaatsen dat ze tegen hem sprak. Dat het uit de spreekkamer kwam. Dat hij niet hoefde te kiezen tussen het echte gesproken woord en de stemmen in zijn hoofd. Met de vloer krakend onder zijn voeten liep hij richting de spreekkamer. ‘Achtduizend euro in briefjes van vijftig. Contant.’ Winfred stond stil. Alle zakelijke alarmbellen rinkelden. Het geld deed er niet toe. Hij wilde ze weg. Maar ze wist nog niet eens zijn probleem, of wel? Het was een buitensporig hoog openingsbod. Hij mocht nog niet toehappen. De afstand tussen zijn probleem en de mogelijke oplossing was nu enkele meters en achtduizend euro. Als hij niet zo godvergeten moe was geweest had hij moeten lachen. De stemmen in zijn hoofd weg voor geld, als omgekochte krakers van een warenhuis. ‘Kom verder lieverd. Wat heb je te verliezen? Voor je het weet ben je weer helemaal alleen.’ sprak ze vanuit de spreekkamer. Ze lachte. ‘Echt helemaal alleen, lieverd.’ Waanzin! Waar had dat wijf het over? Hoe wist ze wat zijn probleem was? Hij had haar nog niets verteld, nog niet eens gezien. Had Fred het haar soms verteld? Konden ze elkaar? Hij was een uitstekend collega, maar wat hij in zijn vrijetijd uitvoerde wist hij niet. Eigenlijk wist hij helemaal niets van wie wat uitvrat in zijn vrije tijd. Behalve dan die paar vrouwen van de receptie die hij wel eens mee naar huis nam. Wat moest Fred eigenlijk met dit vage wijf? Hij moest op zijn hoedde blijven. Achtduizend was belachelijk, maar een schijntje voor de chaos in zijn hoofd. Rust! Winfred sloot zijn ogen en haalde zijn hand door zijn haar. Resultaten. Daar draaide het om. Niet wat het was en hoe hij eraan kwam. Niet hoe hij zich voelde of dat hij bang was. Bang? Radeloos. Wat er toe deed, wat er alleen maar toe deed, was hoe hij er vanaf kwam. Daar draaide alles om. Winfred liep over de krakende vloer naar de deuropening van de spreekkamer en bleef staan. De spreekkamer was klein en volgepropt met vreemdsoortige houten objecten. Voor het verduisterde en enige raam stond een donkerhouten bureau met daarop niet meer dan een half opgegeten broodje kerrie ei en een asbak met brandende peuk. Dat en de Surinaamse die leunend met haar ellebogen op het bureau als een boegbeeld voorover hing onder continue zachtjes gemompel. Het rook er muf met een vleugje wierook, ruikend naar de tropisch klamme hoerenhuizen in Hanoi die hij zo vaak had bezocht. Het was hier niet anders. Behoeftes voor geld. Ze leek hem niet waar te nemen of schonk geen aandacht aan hem. Hij greep een vernederend klein krukje uit de hoek van de kamer en ging tegenover haar zitten aan het bureau. Met haar fijne neus en hoge jukbeenderen was ze sierlijker en jonger dan hij had verwacht. Hij schatte haar een jaar of dertig. In andere tijden had hij haar gewild. Tegen elke prijs. Maar hij voelde niets. Niets van de eeuwige geilheid die hem al jaren voortdreef. Nu wilde hij alleen maar rust en zij had misschien de sleutel. ‘Achtduizend voor wat?’ Onnatuurlijk snel gooide ze haar hoofd naar achteren en staarde met gesloten ogen naar het plafond. Haar gemompel groeide uit tot geschreeuw. ‘'Vade, Satana, inventor et magister omnis fallaciæ.' Luidkeels bleef ze de woorden herhalen. Eén hand verdween tussen haar borsten en haalde een zilveren kruis aan een ketting tevoorschijn. Alsof ze een geheim wapen had ingezet greep ze met twee handen het kruis, stond op en hief het in de lucht. Winfred zuchtte. Ze was duidelijk niet goed bij haar hoofd. Toch was er iets met haar. De stemmen waren weg, ze kende zijn probleem. Het zou kunnen. Gek of niet. ‘Doe het.’ ---------------------------------------

Als een deur in beweging komt, zie ik een golvende deur voor me. Dode dingen kunnen niet in beweging komen. Misschien: Krakend ging de deur ... open. ... en een rode hoofddoek. Waarom vloekend? nog even kraakte ... De houten vloer kraakte onder... Een krakende deur en een krakende vloer? Dan zou je van de krakende deur misschien een piepende deur kunnen maken. De vredigheid was (leek wel)(?) ... terug, lieverd,' klonk Met de vloer krakend (weer kraken gebruikt) alleen,' sprak ze. ik vind wijf hier niet zo passen, vrouw lijkt me beter. Konden - Kenden vrijetijd - vrije tijd Je hebt al eerder vermeld dat ihj over de krakende vloer naar de spreekkamer liep. Misschien de eerste keer weglaten? ... en een asbak waarin een peuk smeulde. Dat en de Surinaamse leest wat vreemd. Eventueel: De Surinaamse leunde ... Het leek wel of ze hem niet opmerkte. in ieder geval schonk ze geen aandacht aan hem. Een vernederend krukje? Pakte hij het krukje zomaar? Onnatuurlijk snel? Hoe is dat? greep ze met - hield ze ... vast(?) Zie maar of je iets met mijn opmerkingen kunt. Succes.

Dank je voor de details Tja, natuurlijk kan ik daar wat mee. Ik weet alleen niet helemaal wat er mis is met een vernederend klein krukje en of het zo relevant is hoe hij die pakte. Zelf dacht ik dat we vanuit de hoofdpersoon bezig waren dus is het een mening van hem gekoppeld aan kleinere krukjes. Zelf dacht ik dat het iets over de hoofdpersoon zei zonder er veel woorden aan vuil te maken. Is het storend of gewoon niet correct/gebruikelijk?

Misschien moet je op je hoede zijn als je schrijft: 'Hij moest op zijn hoedde blijven.'

Briljant :)

Ach nee, het stoort mij niet, maar bij een vernederend krukje, krijg ik het gevoel dat het krukje vernederd wordt. Dan zou ik liever gaan voor een lullig klein krukje.

Misschien wel duidelijker ja. Over gebruik 'wijf' had ik nu weer niet zoveel twijfel. Het gaat immers over een niet vrouw vriendelijk personage. Misschien was dat wel niet duidelijk? Dan twijfel ik nu zelf over mijn Fred toevoeging. Anyway, ik ga vanavond eens sleutelen aan de laatste versie entiteit 2. Daarna komt voor mij het lastigere deel: snelheid verhogen. Er gaan wat dingen gebeuren in de scene. Aangezien ik nogal bezig ben in mijn schrijven met de beleving van de hoofdpersoon vind ik dat nogal lastig. Maargoed, eerst eens 2 afronden.