Ineke Fritz - Pizza della Vita

Natuurlijk weet ik waar die droom vandaan komt. Hij komt immers in steeds wisselende gedaantes terug, al kan ik me niet heugen wanneer dat voor het laatst was. Dat de nonnen hun opwachting hebben gemaakt, is nieuw. Net als hun leeftijd en uiterlijke verschijning. De kloosterlingen in mijn herinnering zijn op leeftijd en geslachtloos. Terwijl ik het bier wegslik, verschijnt op mijn netvlies het beeld van een vriendelijk lachende non. Ik kan haar nog plaatsen ook. Ooit, in een onduidelijk verleden kwam ik, na van de straat te zijn geplukt, in een of ander katholiek opvanghuis terecht. Ik herinner me grote, kale ruimtes met hoge plafonds en afbladderende ornamenten. Er stonden banken langs de muren, een paar tafels in het midden, en er hing een geur van schoonmaakmiddelen. Er zaten alleen mannen. Einzelgänger zoals ik. We koesterden ons in de vriendelijkheid van personeel en vrijwilligers, en lieten ons dankbaar financieren door de overheid. Ik had er een eigen kamer, een bed, schone kleding, op tijd en goed eten. Het kon niet op. Natuurlijk moest er iets tegenover die liefdadigheid staan. Ik moest de drank - op één glas pils per dag na - laten staan. En ik moest meewerken aan een of ander welzijnsprogramma. Gek ja, er wás een bar, die iedere dag om vier uur openging. Ruim voor halfvier verzamelden de dorstigen zich in de “huiskamer”, voor het dagelijkse rantsoen. Dat ene glas goudgeel paradijselijk vocht met mooie schuimkraag weerspiegelde zich al in onze ogen, nog voordat er ook maar één druppel getapt was. Zielig. Gênant. Het was te weinig om de smaak van alcohol te pakken te krijgen, maar genoeg om de herinnering eraan levend te houden. Net als de anderen deed ik alles voor dat ene glas. Om mijn goede wil te tonen, zong ik zelfs mee in het thuislozenkoor. Liederen over bossen, heide en jagers, die door de natuurbescherming anno nu onmiddellijk afgeschoten zouden worden. Maar dat kon de in een te ver verleden muzikaal onderrichte non in burgerkleren niet weten. Het Tweede Vaticaans Concilie bood in veel opzichten vrijheid, maar voorzag niet in een update van het liedrepertoire. Maar ach, wat deed het ertoe? Ze lachte zo vriendelijk, was zo lief dat je haar graag een plezier deed. Zuster… God, hoe heette ze ook al weer? Het ging mis. Natuurlijk ging het mis. De luxe van een geordend bestaan en de geestelijke steun konden het gemis aan drank niet compenseren. Op een dag verdween ik. Ik bezatte me als daarvoor en mijn verhaal over dat ene glas bier per dag deed het goed op straat. Toch moet die non indruk hebben gemaakt dat ik me haar zelfs nu nog, ondanks mijn gebrekkige geheugen, kan herinneren.