Verwarde verhaallijnen

Gabrielle was al een heel eind met het schrijven van een roman, gebaseerd op haar avontuurlijke leven, toen ze vast kwam te zitten. Ze was de draad kwijt. Ze probeerde het op verschillende manieren, maar ze kon de geschreven stukken niet meer aan elkaar breien tot een lopend verhaal. De hele roman leek haar te ontglippen.

In een paar sessies legde ze de situatie aan me uit. Ze vertelde wat ze al had geschreven en de scènes die ze nog wilde schrijven. We doken in de verhaallijnen, thema’s en stijlen. De stukken over haar ervaringen als verpleegkunde in verschillende landen waren heel anders dan het materiaal over haar turbulente gezin.

Zo ontdekten we dat Gabrielle twee romans tegelijk aan het schrijven was. Op dat moment vielen de puzzelstukjes op hun plaats. Ze splitste het geschreven materiaal naar thema in twee stapeltjes en schreef met hernieuwde energie verder, eerst aan het ene en daarna aan het andere verhaal.

Was het hele leven maar zo gemakkelijk. Dat je het psychologische drama even in de kast kan zetten, om verder te gaan met de avonturenroman.

Aan de andere kant mogen in het echte leven dingen waar een romanschrijver slechte kritieken voor krijgt. Personages die je leven binnenstappen en weer verdwijnen en andere losse eindjes. Of belachelijk toeval, zoals er op de camping in Frankrijk achter komen dat je eigen buren naast je staan. Waar gebeurd, maar in fictie lijkt het alsof de schrijver zich er wel heel gemakkelijk van af heeft gemaakt. Om dezelfde reden doen dromen die uitkomen en arme mensen die de loterij winnen het in boeken niet goed: we weten dat het in het echte leven gebeurt, maar liever niet in fictie.

Daarom houden schrijvers soms helaas ‘het echte leven’ of alles wat niet direct met de plot heeft te maken buiten het boek. De gezinsleden in het familiedrama hebben ogenschijnlijk geen baan en de spionnen in de thriller hebben geen privéleven – we komen er nooit achter wat ze graag eten of lezen. Jammer.

Neem liever een voorbeeld aan James Bond. We komen nooit bij zijn moeder op de thee, maar we weten wel wat hij graag drinkt (en hoe) en in welke auto hij rijdt. Sinds 007 er de laatste paar films zelfs serieuze relaties op nahoudt, is de populariteit van dit personage enorm gestegen. Dus geen verwarde verhaallijnen, maar toch een beetje leven in de fictie, graag.

Creativiteitscoach Marieke van Buytene helpt schrijvers, kunstenaars en ondernemers die vastzitten in hun creatieve proces naar de volgende stap in hun verhaal. Bekijk haar website.

Comments

Lid sinds

11 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik denk dat u hier een denkfout maakt.
Neem liever een voorbeeld aan James Bond. We komen nooit bij zijn moeder op de thee, maar we weten wel wat hij graag drinkt (en hoe) en in welke auto hij rijdt. Sinds 007 er de laatste paar films zelfs serieuze relaties op nahoudt, is de populariteit van dit personage enorm gestegen. Dus geen verwarde verhaallijnen, maar toch een beetje leven in de fictie, graag.
U vergelijkt de laatste paar films van James Bond met de boeken van Ian Flemming. Ik wil niet bij zijn moeder op de thee. James Bond drinkt thee. In welke auto rijdt hij dan? Noemt u er eens twintig? Want er zijn veel auto's waar hij in rijdt. Juist die serieuze relaties zijn uitermate verwarrend. Zeer James Bond onwaardig. Dat u een liefhebber bent van duidelijke verhaallijnen is prima. Maar dan graag onderbouwen met voorbeelden die hout snijden, aub. Ik denk dat het Aquariustijdperk juist voor verwarrend schrijvende schrijvers een gouden tweeduizend jaar tijdperk is. Ik pleit dus voor meer verwarring. Dat is pas een uitdaging!