Omdat ik zo verschrikkelijk graag wil debuteren

Van jongs af aan schreef ik al korte verhalen. Eigenlijk waren het meer opstellen, maar dan met een hoop fantasie. Mijn inspiratiebron was meestal de krant. Vreemde, kleine berichtjes wekten mijn belangstelling en ik probeerde dat wat onuitgesproken was toch te reconstrueren. Dat doe ik nog steeds. Soms blader ik nog door die korte verhaaltjes en af en toe vraag ik me af of ik dat überhaupt wel heb geschreven, zo goed vind ik ze zelf.

En de mening van anderen? Ik zou het niet weten, veel te bang dat het niet goed genoeg is. Of saai, of langdradig. Dat geldt niet alleen voor mijn verhaaltjes van toen maar ook voor wat ik nu schrijf. Deze proefblog bijvoorbeeld, de inzendingen voor het Januariforum, zelfs af en toe nog de professionele stukken die ik schrijf; is het wel goed genoeg? Dat remt, want voor wie schrijf je dan?

Dus vorig jaar heb ik de stoute schoenen aangetrokken en mijn eerste complete verhaal opgestuurd naar twee uitgeverijen. Ze waren net zo snel weer terug met de mededeling dat ik niet in het fonds paste. In mijn hoofd lag echter de volledig redactie te schuddebuiken van het lachen, zo iets slechts hadden ze nog nooit gelezen.

En nu? Vroeg ik mij af. Wat doe ik nu? Laat ik het erbij of moet ik die langgekoesterde droom om schrijver te worden, blijven najagen? Ja, riep mijn naaste omgeving. Via via kwam ik terecht bij een instelling die manuscripten beoordeeld. Daar werd ik serieus genomen, men belde en vond de reactie van de uitgeverijen heel normaal. Dat gaf moed.
Na een aantal weken kwam mijn door de uitgeverijen uitgelachen verhaal netjes met leesrapport terug. Het bleek wel mee te vallen. Natuurlijk een heleboel beginnersfouten maar niet zo hopeloos als dat ik had verwacht. Het werd omschreven als een eerste versie.

Nu wacht mij de schone taak om al die aanwijzingen en verbeteringen te verwerken in mijn document. Als dat klaar is, dan… Tja, wat dan? Stuur ik het naar een uitgeverij of terug naar de instelling of zal ik het posten op het proefleesforum van Schrijven Online? Dat laatste lijkt me wel wat.

Schrijven Online is mijn stok achter de deur geworden. De onrust, die ik heel vaak negeerde, om woorden op het papier te zetten, om een verhaal of een idee uit te werken en dan aan anderen te laten lezen krijgt vorm door opdrachten, fora en wedstrijden. Ik moet schrijven en, dit is nieuw, ik moet het laten beoordelen. En daar schrijf ik dus voor. Om te groeien maar ook om anderen te vermaken en te plezieren.

Zo blijkt dat het schrijven van een proefblog mij zowaar heeft geholpen om de vinger op de pijnlijke plek te leggen: laat je werk beoordelen! Het heeft geen enkel nut om trillend in een hoekje te gaan zitten wachten als ik mijn pennenvrucht  niet door anderen laat lezen. Dus hierbij mijn oogopenende proefblog, hopelijk een stapje dichter bij mijn droom en in afwachting van (vele) reacties.

Nora Haertlein Filarski (1970) schrijft professioneel voor bedrijven en in haar vrije tijd allerlei soorten verhalen. Is nu bezig met haar eerste kinderboek.