Het gedicht is niet eenzaam

Ik treed op in een kleine zaal. Twintig mensen tel ik. Enkele luisteraars blijken later de dichters te zijn die ook een blok in het programma verzorgen. Dichters die naar dichters luisteren. Verder wat familie en een paar oprecht geïnteresseerden. Een echte kelderactiviteit, onttrokken aan het oog en oor van een groter publiek. Je zou bijna denken dat niemand op gedichten zit te wachten en dat de illegaliteit het lot is van dichters.

Opgehangen of overgeschreven

Van mensen die ik ontmoet, krijg ik vaak te horen: “Nee, gedichten daar heb ik niets mee.” Sinds kort vraag ik dan door: “Heb je ooit een gedicht bewaard, opgehangen of overgeschreven?” Dan is het antwoord meestal: “Natuurlijk.” Dan volgen verhalen. Soms gaan daarbij agenda’s open of portefeuilles om de woorden te tonen die deze man of vrouw vrijwel altijd bij zich draagt.

Match

“Kunst is de aller-individueelste expressie van de aller-individueelste emotie,” zei Tachtiger Willem Kloos over de gedichten van Herman Gorter. Bij de gedichten die mensen bij zich dragen, is denk ik sprake van de aller-individueelste herkenning. In de taal van nu: een match, vaak voor het leven. Zelf heb ik een match met een gedicht van Roland Jooris.

Huiver

Het gedicht is niet eenzaam.
Het is eigenzinnig. Soms hoor ik het
op het stompe water in de avond
als een zeil in zijn kerend wit, een
lichte huiver waarin we geen woorden
gebruiken, maar ze verschuiven in onszelf.

(Uit: Bloemlezing uit de poëzie van Roland Jooris, Poëziecentrum, Gent 1997)

Niemand overhalen

Ik las het gedicht en het was of het gedicht mij las. Ik scheurde het uit, knipte het bij en plakte het in een boekje. Soms lees ik het maanden niet, dan keer ik ernaar terug. Naar het boekje met dit gedicht dat mij steeds opnieuw laat huiveren. Ik kan niet vertellen waarom ik dit mooi vind, ik zal niemand overhalen het mooi te vinden.

Vergeten gedichten

Het gedicht heeft een lezer gevonden en gaat er niet meer weg. Het beeld van het Kerkhof der Vergeten Boeken uit het werk van Carlos Ruiz Zafón dringt zich op. Zou er een apart Kerkhof der Vergeten Gedichten zijn? Vol gedichten die wachten tot ze geadopteerd, bezield en tot leven gewekt worden door een enkele lezer. Een lezer die fluistert: “Het gedicht is niet eenzaam.”

Monica Boschman is dichter (www.52gedichten.nl); tot eind januari 2014 is zij regiodichter van de Noordelijke Maasvallei. Monica geeft ook schrijfcursussen; ze ontwikkelde o.a. een bijzonder schrijfreis bij de film As it is in heaven (www.mbcommunicatie.nl).