De 6 meest krankzinnige boeken – deel 1

Leuk weetje: alle schrijvers zijn gek - tot op zekere hoogte. Dat is haast nodig als je een boek wil maken. Maar in de hele geschiedenis van het geschreven woord heeft niemand de pure waanzin van deze schrijvers overtroffen.

6. Een gecodeerde anti-nazi roman (in een nazi gevangenis)

Hans Fallada is het gezicht van alle schrijvers die het helemaal geen reet uitmaken. Op vijftigjarige leeftijd was hij een volslagen krankzinnige crimineel, morfine verslaafde, rokkenjager en alcoholist. Fallada bleef achter in Duitsland toen de oorlog aanving ondanks dat hij openlijk nazi’s verachtte.

In 1944 belandde Fallada in een nazi gevangenis/gekkenhuis voor de moordpoging op zijn ex-vrouw. Om een opsluiting die werd gezien als een doodvonnis te overleven, vertelde Fallada aan nazi propaganda minister Joseph Goebbels dat hij een antisemitische roman wilde schrijven. Hij schreef echter onder het toeziend oog van de bewakers en onder voortdurende angst voor ontdekking drie versleutelde boeken, waarvan twee vol anti-nazisme, zo goed gecodeerd dat ze pas tot lang na zijn dood zijn ontcijferd.

Der Trinker, een duister semi-autobiografisch werk over verslaving, criminaliteit en homoseksualiteit eneen verzameling kinderverhalen, waar hij de bewakers mee bezighield zodat hij zijn antinazi memoires schreef genaamd Meinem Fremden Land kon schrijven. Zijn handschrift was minuscuul en toen zijn schrift vol was, draaide hij hem om en schreef hij tussen de bestaande regels verder. Het resultaat was 72 kriskas regels van tekst per pagina.

Fallada smokkelde de manuscripten weg tijdens een huisbezoek onder de valse premisse dat hij antisemitisch materiaal ophaalde voor zijn project. Toen het naziregime begon af te brokkelen, kwam hij vrij. Drie jaar later stierf Fallada aan een morfine overdosis. In 1950 verscheen Der Trinker en in 2012 verscheen Meinem Fremdem Land

5. Het 15.000 pagina tellend en geïllustreerd epos van een conciërge

In de jaren zeventig gaf de bejaarde conciërge, Henry Darger, een ongepubliceerd verhaal waar hij de afgelopen zestig jaar aan had gewerkt aan zijn vrienden. Wat ze lazen was een verbijsterend epos met illustraties genaamd In the Realms of the Unreal.

Het verhaal beslaat 15.145 pagina’s, drie keer zo lang als de hele A Song of Fire and Ice serie van George R.R. Martin, en het staat vol met meer dan 300 illustraties, in elkaar geflanst uit krantenknipsels, kleurboeken, advertenties uit tijdschriften, aquarellen, traceringen van eigen creaties en fotokopieën (in een tijdperk waarin een fotokopie ongeveer een dagloon kost). Sommige afbeeldingen zijn drie meter breed aan beide zijden.

Het verhaal gaat over zeven meisjes met bovennatuurlijke krachten die tot slaaf zijn gemaakt door een kwaadaardig ras. Ze vechten voor hun vrijheid op verschillende planeten. Er zijn twee verschillende eindes: een waar de meisjes hun vrijheid winnen en een waar ze terug in de slavernij worden getrokken.

Opmerkelijk is dat de meisjes in dit verhaal penissen hebben. Maar voordat je te hard gaat lachen, moet je weten dat het boek en de illustraties in totaal 2 miljoen dollar hebben opgeleverd voor Dargers verhuurders, die het roemloos publiceerden na Dargers dood om het geld terug te verdienen dat hij hen verschuldigd was. Het boek is ook het onderwerp van de gelijknamige Emmy-genomineerde documentaire.

Lees volgende week de volgende meest krankzinnige boeken op Schrijven Online.