Lid sinds

3 weken 5 dagen

Rol

  • Gewone gebruiker

#506 Meten

20 mei 2024 - 22:20

 

Moeders 

 

Moeders waren eerst nog gevulde gaten en komen, gaan en blijven in uiteenlopende maten. Toen jij het nog niet wist, had zij je allang in de gaten. Moeders in het groot, moeders in het klein. Meten is weten, maar zouden we zonder de moeder van Napoleon überhaupt wel weten wat meeteenheden zijn? Vast wel. Maar het past ons wel degelijk, te realiseren dat er aan iedere vorm van wetenschap, wanneer je maar lang genoeg terugspoelt, een moeder ten grondslag zal liggen. Bedekt maar niet gelegen. Doch niet een van onmeetbare waarde, haar waarde is ontegenzeggelijk meetbaar. Haar waarde kan niet oneindig zijn, zoals een lemniscaat, daar zij essentieel is maar niet almachtig. Moeders zijn goed met spreuken maar kunnen niet toveren. Zij is niet de sleutel voor elke poort die jij vertikt te openen met je onwelwillende ledematen. Zij schept smakelijke volschapen porties, maar het leven is hongerig en bovendien vele malen groter dan een moeder ooit zal blijken te zijn. 

Jijzelf vormt wellicht je moeders zingeving, maar zij kan het jouwe niet hapklaar serveren, zelfs de ingeving naar die zingeving kan haar al te machtig zijn, het kan haar moeiteloos ontberen je daar naartoe te dirigeren. Daarom is het zaak je moeders ontoereikendheid zo vroeg mogelijk te accepteren. Zij gaf je de melk, die nodig was om in leven te blijven. Maar daarna begint het pas. De zoete smaak die het leven voor je gereserveerd heeft en niet iedereen vinden zal, is normaliter niet in haar bezit. Voor voldoende honing, voor die glans op je gebit, zal je zelf aan de bomen moeten rammelen. Napoleon heeft zijn onmetelijke inspiratie niet veroverd door naar zijn moeders metrische wetenswaardigheden te luisteren. Als een ieder dat nou van meet af aan zou weten, kind en moeder tezamen, wat voor plannen zouden zij dan vandaag de dag met elkaar beramen? Zouden we ons minder schamen? Zij voor haar ‘onvermogen’ jou over de suikerzoete spoorbomen te tillen, en jij voor je eigen onvolmaaktheden die je uitgumt door ze in haar schoenen vol gaten te schuiven. Zou het? Zijn er zij die dat allang en breed hebben geweten? Vast wel.

 

 

 

Lid sinds

3 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 mei 2024 - 1:16

 

Stream of consciousness?
K.i.-tekst?

Het gaat mijn pet te boven, maar wellicht kunnen anderen er iets zinnigs over zeggen.

Welkom op het forum.

 

Lid sinds

5 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 mei 2024 - 8:49

Welkom op het forum, Boudewijn. Ik vrees dat ik hier ook geen verhaal uit kan halen en mijn eerste gedachte was eveneens dat het een brouwsel was van ChatGPT. Ik hoop serieus dat we op dit forum onze eigen fantasie aan het woord laten.

Lid sinds

3 weken 5 dagen

Rol

  • Gewone gebruiker
21 mei 2024 - 15:29

Nou nou, wat een bangig wantrouwen zeg. Zou ChatGPT in staat zijn om Napoleons maateenheden er langs zijn arme moeder impliciet bij te slepen in een gedicht dat gaat over de zoektocht naar zingeving? Ik heb mijn tekst enkele malen teruggelezen en daarbij oprecht proberen te bedenken: wat zou dan het commando aan ChatGPT geweest moeten zijn? Ik zou het echt bij god niet weten, wat denk jij Fief? Doe eens lief tegen dit kakelverse kippie. 

 

Lid sinds

4 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
21 mei 2024 - 16:38

Dag Boudewijn, 

Bedankt voor je verhaal. Ik vind het enigszins onsamenhangend. Ik merk op dat je veel wilt allitereren en assoneren, dat je speelt met woorden, waardoor het eindresultaat eronder lijdt. Soms lijkt het wel een stijloefening. Wel vind ik dat je originele vondsten in je tekst hebt weten te verwerken, zodanig dat ik er een gedicht in zie. Wellicht past dat beter bij de vorm die je hier aanhoudt. Ik zie het in ieder geval voor me.

Lid sinds

3 weken 5 dagen

Rol

  • Gewone gebruiker
22 mei 2024 - 13:39

Dag Anna, 

Ik heb er een handje van ja, om zonder noemenswaardige reden te allitereren, assoneren, en normaliter ook te verbasteren. Ik weet niet waarom mijn vingers dat doen. Ik denk dat ik dat leuk vind, maar het resultaat betaalt inderdaad de prijs. Het bungelt nu een beetje tussen een gedicht en een summier essay in. In wezen gerust geen onaangename plek, maar aan weerskanten is het een stuk gezelliger. De moraal van het verhaal is dat de rol van een moeder afgebakend is en je niet van haar kunt verwachten dat ze (de ingeving naar) jouw zingeving in het leven aanreikt. Ze geeft je het leven (melk), maar voor zingeving (honing) moet je zelf aan de bomen rammelen. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Ze komen tenslotte in uiteenlopende maten ;)