Dit verhaal is fictie, alle personages en gebeurtenissen zijn louter aan de verbeeldingskracht van de schrijver ontsproten. 

      ‘Goedemiddag, taxibedrijf van Speijk, met wie spreek ik?’
      ‘Johanna Müller.’
      ‘Nou mevrouw Müller, waar kan ik u mee helpen?’
      ‘Is het wel veilig, vliegen met zo’n taxidrone?’
      ‘Maar vanzelf, ons motto is immers: veel liever de lucht in.’
Axel verandert van houding achter zijn bureau. Hij buigt zich voorover, trekt zijn schouders wat op, zakt een octaaf in toonhoogte en begint het vaste verhaal over regelgeving, inspecties, weerberichten en ongevallenstatistiek.
      ‘Ik snap dat er heel veel regels zijn, maar wat als er toch wat gebeurt?’
      ‘Mevrouw, de kans dat er wat fout gaat is een op de miljoen, wat zeg ik, miljard.’
      ‘Wat gebeurt er in dat ene geval?’
      ‘Dat is moeilijk te zeggen zo, dat zou van alles kunnen zijn. Onverwacht slecht weer, een gps-signaal dat uitvalt, de motor die ermee ophoudt, een botsing met een andere rondvliegende drone.’
Het is stil op de lijn. Axel werpt een blik op de klok, over vijftig minuten zit zijn werkdag er weer op. In een poging haar weer aan boord te krijgen zegt hij dat, mocht er toch een fout optreden, die hoogstwaarschijnlijk ter plekke opgelost kan worden. Bij gebrek aan een reactie daarop besluit hij het over een andere boeg te gooien.
      ‘Stelt u zich eens voor, u stapt aan boord van onze taxidrone en vraagt de piloot om over uw huis heen te vliegen. Waar zou dat zijn?
      ‘Vlaanderen.’
      ‘Nou, terwijl de rest in de file rond Antwerpen staat, vliegt u voor het avondeten nog even langs Gent en Brugge of over de Kempen, op weg naar huis.’
Hier lijkt Johanna enthousiast op te reageren en vertelt dat ze de advertentie in de krant heeft zien staan. Het leek haar een fantastisch idee om de wereld van bovenaf te zien, de  schuinsmarcherende daken die het stratenplan van een stad verleiden, de meanderende rivieren die een fietser dwingen kilometers om te rijden en de glooiende heuvels die de wind dwingen het hogerop te zoeken. Maar dat ze het zo spannend blijft vinden.
Axel hoort het glimlachend aan, deze types krijgt hij sinds de plaatsing van de advertentie vaker aan de telefoon.
      ‘Vorige week heb ik mijn moeder van vijfentachtig nog meegenomen op een vlucht, die heeft er zo van genoten, ze wil komend weekend weer mee.’

Terwijl Axel een paar minuten later een e-mail met het ticket naar Johanna toestuurt, kijkt hij zijn collega aan die naast hem zit.
      ‘Heb jij nog gehoord of het probleem met de gps-verbinding verholpen is? We hebben vrijdag een klantje.’