In een herenhuis in de studentenstad is mijn  kot (voor de oningewijden: kot=studentenkamer) een druk bezochte plaats. Er zijn nog andere koten in het gebouw, maar het mijne steekt boven alles uit, ook letterlijk omdat men er van de derde verdieping haast de complete straat kan overzien

Zelf blijf ik tijdens weekends regelmatig in de stad terwijl mijn kotmaten huiswaarts keren. ’s Maandags wordt het kot dan volgestouwd met door ijverige moeders vers gewassen ondergoed én vers gebakken wafels. Deze wafels worden al eens vergeten in de gemeenschappelijke keukenkast en als ze inmiddels beenhard zijn teruggevonden, organiseren we een wedstrijd.

De wafels dienen als projectielen en de kunst bestaat erin ze drie verdiepingen lager in de stadsvuilbak aan de overkant van de straat te mikken.

Als menig wafel in brokken naast de vuilbak is beland, besluiten wij het boeltje beneden te gaan opruimen (wij wanen ons écolo’s avant-la-lettre).  Maar, wie daagt dan plots op? Onze straatclochard, die glunderend al de wafels, zowel deze in als naast de vuilbak, gretig in zijn plastic graaizak deponeert.

In de niet-exhaustieve lijst van wat als streetfood wordt omschreven, staan ook wafels vermeld, maar wat wij naar beneden keilen kan bezwaarlijk als food worden bestempeld.

Wij maken het goede voornemen om deze hobo (ooit zo mooi bezongen door Joan Baez in het lied There but for fortune) bij de eerstvolgende gelegenheid te overladen met een pak verse wafels.

Wanneer wij later merken dat onze vriend ook niet leeggegeten frietzakjes, met of zonder saus, uit de vuilbak opvist, zien wij van ons plan af, niettegenstaande het feit dat ook frieten op de lijst van streetfood voorkomen.